ความทุกข์ความโศกจากเหตุการณ์ที่ได้เกิดขึ้นไปแล้วนั้น
เป็นเรื่องที่ฝังใจและสุดแสนจะทรมานสำหรับทุกๆ คน
ผมเชื่อว่าคุณๆ ที่อ่านบล็อกนี้อยู่ก็ต้องล้วนมีอดีตที่ทำให้ต้องหลั่งน้ำตา ทำให้ต้องเจ็บชำ้กันทั้งนั้น
และเรื่องที่ทำให้เราทุกข์กันเยอะมากก็คือความรัก ไม่ว่าจะรักที่ผิดหวัง รักที่ไม่ได้ดั่งใจ รักที่ทรยศ
รักที่หักหลัง ฯลฯ ซึ่งเอาเข้าจริงๆ เราก็ต้องยอมรับว่ามันเป็นสิ่งที่ค่อนข้างทำให้เราทรมานเจียนตา
กันเลยทีเดียว และถ้าจัดอันดับความทุกข์แล้ว ความรักมันก็คงเป็นอันดับต้นๆ
ที่ทำให้มนุษย์เราๆ ทุกข์นี่แหละ

จะว่าไปแล้ว มันก็คงเป็นอะไรที่ยากจะควบคุม สำหรับคนที่มักเอ่อล้นและเต็มไปด้วยความรู้สึก
ในขณะที่ความรักเป็นสิ่งที่จับต้องลำบาก มันเลยดูเหมือนว่าความรักสามารถเกิดขึ้นปุ๊ปปั้ป
มีอยู่รอบตัวเรา อยู่ในทุกอนูของความรู้สึกโดยที่เรามองไม่เห็นมันจริงๆ
ความรักฝังตัวอยู่ในความทรงจำที่บันทึกเอาไว้ในสมองโดยที่เราเองก็ไปลบมันออกไม่ได้

เมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว เมื่อรักกลายเป็นทุกข์ ความทุกข์จากรักเลยเป็นอะไรที่ทรมาน
เพราะไม่รู้จะไปลบอะไร จะไปรักษาตรงไหน หลับตาก็นึกถึง มองไปทางไหนก็เห็น
มันไม่ได้มีความรักอยู่ตรงนั้น แต่เราก็รู้สึกถึงมันได้อยู่ทุกนาที

สิ่งที่น่าเศร้าของเราคือการที่ความรักดูจะเป็นสิ่งที่เราปราถนาและอยากมีมาเติมเต็มตัวเอง
และนั่นเองกระมังที่ทำให้เราไม่ยอมปล่อยความรักให้หายไป พอรู้ตัวอีกที
เราก็รู้สึกว่าชีวิตเราต้องมีความรัก พอไม่มี เราก็ต้องการหาอะไรมาทดแทน
พอยังไม่มีอะไรมาทดแทน เราก็นึกถึงรักครั้งเก่า วัฏจักรวนเวียนเหล่านี้
สร้างความทุกข์ที่ไม่รู้จักจบสิ้น สุดท้ายก็เขาอีหรอบย่อหน้าที่แล้ว
ว่ามองไปทางไหนก็ทุกข์ หายเข้าก็เศร้า หายใจออกก็เศร้า

พอเศร้าหนักๆ เข้าชีวิตก็ดูจะไม่ไปไหน เพราะมันเล่นเอาเศร้าจนไม่อยากจะทำอะไร
มากกว่าเผาเวลาให้หมดไปเร็วๆ จะได้ไม่ต้องเศร้าอีก (แต่จริงๆ มันก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลยสักนิด)

ผมอ่านหนังสือเล่มหนึ่งที่พูดถึงทางออกจากปัญหาและความทุกข์ไว้อย่างน่าสนใจมากๆ
(และจะดีมากถ้าคุณลองทำตามขณะที่อ่านบล็อกนี้แหละ)

ให้คุณมีดินสอหรือปากกาอยู่ในมือ จากนั้นคุณก็กำมันแล้วยกมือให้ลอยขึ้น
ตอนนี้ในดินสอแท่งนั้นก็ลอยได้โดยมีมือของคุณกำอยู่นั่นเอง

จากนั้นคุณลองคว่ำมือลง มันก็ยังคงลอยอยู่ได้เพราะคุณยังกำมันไว้อยู่

เอาล่ะ มาถึงโจทย์สำคัญล่ะ… คุณจะทำยังไงให้ดินสอแท่งนั้นออกไปจากมือคุณ?

ใช่ครับ มันไม่มีทางอื่น แต่ในขณะเดียวกันมันก็เป็นทางที่โคตรจะง่าย
นั่นก็คือแบมือ และปล่อยให้หล่นออกมาเอง

จะว่าไปแล้ววิธีนี้สอนให้เรามองความทุกข์ต่างๆ ไม่ใช่แค่กับเรื่องรักเท่านั้น
ได้อย่างน่าคิดทีเดียว ความทุกข์มันไม่ได้เลืิอกจะเกาะเราไว้หรอกครับ
แต่พวกเราต่างหากที่กำมันไว้ ความทุกข์มันก็เหมือนดินสอแท่งนั้น ที่มันก็ไม่ได้ทำอะไร
มีแต่เรานั่นแหละที่ไปหยิบมันมาถือไว้ กำเอาไว้ เพราะไม่อยากปล่อยมัน
และพอเราปล่อยมือ มันก็หลุดออกไปเอง โดยที่เราไม่ต้องไปดัน
ไม่ต้องออกแรงโยนอะไรเสียด้วยซ้ำ

ฉะนั้น ถ้าคุณยังมีความทุกข์อะไรไว่้อยู่ในมือของคุณ…

แบมือของคุณสิครับ





ที่มา: //www.nuttaputch.com/just-losen-your-hand-to-release-you-love-sick/