ในสมัยพระพุทธกาล ข้อวัตรปฏิบัติของพระภิกษุ ว่าด้วยสันโดษด้วยปัจจัย ๔ ของพระภิกษุ ได้แก่
การครองผ้าบังสุกุล ฉันอาหารที่ได้มาจากการบิณฑบาต อยู่เสนาสนะโคนไม้ และยาน้ำมูตรเน่า
เข้าใจว่าเดิมทีพระภิกษุไม่นิยมที่จะพำนักอาศัยอยู่ในบรรณศาลา (ที่สำนักของฤๅษีหรือผู้บำเพ็ญพรตเป็นต้น ถือกันว่ามุงด้วยใบไม้) แต่คงจะอาศัยโคนต้นไม้เป็นที่พำนักอาศัย

        วนโรปสูตร... ว่าด้วยอานิสงส์ของการปลูกป่า เทวดาทูลถามว่า ชนพวกไหนมีบุญ เจริญในกาลทุกเมื่อทั้งกลางวัน และกลางคืน ชนพวกไหนตั้งอยู่ในธรรม สมบูรณ์ด้วยศีล เป็นผู้ไปสวรรค์...พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสตอบว่า ชนเหล่าใดสร้างสวนอันน่ารื่นรมย์ ปลูกป่า สร้างสะพาน ให้โรงน้ำดื่ม ให้บ่อน้ำ และให้ที่พักอาศัย ชนเหล่านั้นย่อมมีบุญเจริญในกาลทุกเมื่อ ทั้งกลางวัน และกลางคืน ชนเหล่านั้นตั้งอยู่ในธรรม สมบูรณ์ด้วยศีล ย่อมไปสู่สวรรค์

        วนกถา...ป่าไม้นั้นมีความสัมพันธ์กับชีวิตมนุษย์มาก พระพุทธเจ้าเสด็จอุบัติขึ้นมาในป่าไม้หรือทรงประสูติที่โคนต้นสาละ(ไม้รัง) สวนลุมพินี ทรงตรัสรู้เป็นสัมมาสัมพุทธเจ้าที่โคนต้นโพธิ์ ทรงประกาศพระธรรมจักรฯที่ป่าอิสิปตนมฤคทายวัน เมืองพาราณสีและเกิดสังฆรัตนะคือโกณฑัญญะทูลขอบรรพชา พระรัตนตรัยคือพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ เกิดในป่าทั้งสิ้น คำว่าอารามแปลว่าสวนจึงเป็นสัญญลักษณ์ของป่าไม้ห้อยท้ายวัดสำคัญมาตั้งแต่โบราณจนถึงปัจจุบันอาทิเช่น วัดนิโครธารามในยุคพุทธกาล และ วัดพระศรีรัตนศาสดาราม มาบัดนี้มีคำกล่าวว่า ป่าอยู่ สัตว์ยัง ป่าพัง สัตว์พินาศ แล้ว...มนุษยชาติล่ะ(ที่มา ศิลปวัฒนธรรม ฉบับ กรกฎาคม 2535)

         หมายเหตุ : สาระสำคัญ คือ พระตถาคต ใช้ชีวิตและเผยแผ่พระธรรมใต้โคนต้นไม้ที่เป็นป่า
แต่ทุกวันนี้พุทธบริษัท ลืมเรื่องนี้ไป จึงไปสร้างวัตถุใหญ่โตจนไปทำลายต้นไม้ แล้วก็สร้างความทุกข์ยาก คือ สร้างเท่าไรก็ไม่เสร็จสักที การดูแลรักษาก็ลำบาก ขี้นกเต็มไปหมด วัดเปิดใช้เฉพาะวันสำคัญ ปีหนึ่งๆ เปิดใช้ไม่ถึง ๓ เดือน...ป่าไม้ของประเทศไทยกำลังหมดลงทุกวันดังข่าวการลักลอบตัดไม้พะยูง ฯล ทุกๆวัน ดังนั้นพุทธบริษัททั้งหลายควรสร้างวัดและป่าไม้เป็นทางเลือกหนึ่งในการปลูกต้นไม้และอนุรักษ์ป่าไม้ การสร้างถาวรวัตถุนั้นไม่น่าจะใช่ เพราะพระพุทธองค์เคยกล่าวว่าถ้าจะบูชาพระองค์นั้นให้บูชาพระธรรมคำสอนจะชื่อว่าเป็นการบูชาพระองค์อย่างแท้จริง.... วันนี้คุณปลูกต้นไม้และสร้างสวนป่าหรือยังครับ