โลกนี้ไม่มีฉัน (2 )..... โดย วรธัมม์ 2524
กัลยาณมิตร
เขาเป็นคนโง่เขลา มีตัณหาอุปาทาน
เขามองหาแต่คนที่เขารัก
เขามีคนรักที่ให้ความคุ้มครองอุปการะเขาเพียงไม่กี่คนเท่านั้นในโลก
เขาจึงรู้สึกว้าหว่ เปล่าเปลี่ยว หวาดกลัวรอบด้าน
และเมื่อพลัดพรากจากกัน
เขาคิดว่าจะต้องตายตามไปด้วยกัน
เพราะเขาหมดที่พึ่งโดยแท้จริงในโลก
แต่วันหนึ่ง :
เขามองไปรอบๆตัวอย่างพินิจพิจารณาจนเขาแทบจะไม่เชื่อตัวเอง
วูบหนึ่ง เขารู้สึกในกตัญญุตาธรรม
ตาเขาเห็นก้อนหิน หมู่ไม้ ภูเขา แอ่งน้ำลำธาร กระรอก กระแต กระทั่งมดปลวก มันให้ความคุ้มครองอุปการะแก่เขาทุกอย่าง
หูเขาแว่วได้ยินเสียงลมพัดอู้ ผสานด้วยเสียงนกหลากหลาย
จักจั่น เรไร กบเขียดที่ริมหนองน้ำ
มันให้ความคุ้มครองอุปการะแก่เขาทุกอย่าง
จมูกเขาได้กลิ่นป่า
ผสมด้วยกลิ่นหอมของดอกไม้
และกลิ่นบริสุทธิ์ของอากาศหายใจ
มันให้ความคุ้มครองอุปการะแก่เขาทุกอย่าง
ลิ้นเขาได้ใช้ลิ้มรสอาหาร ใช้พูดจา
กล่าวสรรเสริญคุณพระรัตนตรัย
มันให้ความคุ้มครองอุปการะแก่เขาทุกอย่าง
กายเขาได้สัมผัสกับที่อยู่อาศัยอันเป็นที่นั่งที่นอน
สิ่งของเครื่องใช้ บริขารต่างๆ
พื้นดิน ทราย ก้อนหินใต้โคนไม้
ที่เขาใช้มันสำหรับนั่งคู้ขาเข้ามาเพื่อทำสมาธิ
มันให้ความคุ้มครองอุปการะแก่เขาทุกอย่าง
ใจเขาได้ใช้นึกคิดในกุศลธรรมทั้งหลาย
ตามระลึกถึงพระคุณของพระรัตนตรัย
คุณบิดามารดา ครูอาจารย์ ผู้เป็นบุพพการี
ใช้มันเพื่อเจริญเมตตาธรรมในมวลสัตว์
ผู้เป็นเพื่อนทุกข์ เกิด แก่ เจ็บ ตาย
สุดท้ายใช้มันเพื่อรู้สึกสัมผัสถึง ความว่าง
อันเป็นความสะอาด สว่าง สงบ สูงสุด
มันให้ความคุ้มครองอุปการะแก่เขาทุกอย่าง
เขาถึงรู้สึกถึงความอบอุ่น ไม่ว้าเหว่ เดียวดาย
เพราะเขาได้พบเพื่อนที่ใกล้ชิด
ที่เขาห่างเหินไปเสียนาน
แต่ยังมีมนุษย์ผู้โง่เขาอีกมากหลาย
มองไม่เห็นคุณค่าของธรรมชาติทั้งปวง
ไม่รู้สึกถึงความเอื้อเอ็นดู
ที่ธรรมชาติรอบตัวมีต่อเรา
เขายังสอดส่ายเส่หา
หวังพึ่งพาอาศัยคนที่เขารัก
เพียงไม่กี่คนในโลก
เขาจึงมีเพื่อนน้อย
เขายอมละทิ้งสิ่งที่มีคุณค่ามหาศาล
ซึ่งจะได้มาโดยไม่เสียมูลค่า
แต่กลับไปหลงใหลสิ่งน้อยนิด
ซึ่งไม่เทียง ไม่จีรังยั่งยืน
มิน่าเล่า เขาจึงบ่นว่าเปล่าเปลี่ยว ว้าเหว่
หวาดกลัวไปเสียทั้งหมด
ผู้ติดตามบล็อก : 50 คน [
