สาวอารีเดินนำหน้าเด็กกะโปโลกลับเข้ามาในห้างเมื่อผ่านร้านฟาสฟู๊ดชื่อดัง เห็นขวัญข้าวหยุดยืนมองตาปริบๆ กลืนน้ำลายเอื้อกใหญ่ก็เข้าใจว่าเด็กรุ่นคงยังไม่มีอะไรตกถึงท้อง

“พี่ชื่อไหมเงินนะ แล้วนี่หิวมั้ย”

นักเขียนสาวเข้าใจคนหิวเพราะเธอก็เพิ่งผ่านประสบการณ์นี้มา ไม่รอคำตอบ นักเขียนสาวพาคนโซเข้าร้านทันทีเดินไปที่หน้าเคาน์เตอร์ ชี้สั่งเอาเซ็ทใหญ่ สำหรับสองคนและพาวัยทีนมานั่ง เด็กสาวซาบซึ้งใจเดินตามพี่สาวคนงามใจดีต้อยๆ

“เดินไปล้างมือก่อนนะ”

ไหมเงินวางถาดอาหารบนโต๊ะ เบ้หน้าไปที่อ่างล้างมือที่อีกฝั่งของร้านขวัญข้าวเดินไปทำตามอย่างว่าง่าย และกลับมานั่งฝั่งตรงข้ามมองไก่ชิ้นใหญ่ตรงหน้าแล้วทำตาลุกวาว

“โห! น่ากินจังค่ะ หอมมากๆเลย” ไหมเงินยิ้มเอ็นดูนี่เธอกำลังรับเด็กประถมมาอุปการะหรือไงนะ

“น่ากินก็ กินซะ ไม่ต้องเกรงใจ”

สาวรุ่นยกมือไหว้ท่วมหัวหลังได้รับอนุญาตเธอก็คว้าน่องไก่ชิ้นโตมาแทะกินอย่างเอร็ดอร่อยไม่ห่วงสวยกลัวเลอะก็ล้างมือแล้วนี่ นัยน์ตาบ้องแบ๊วดูๆไปก็ยังเด็กอยู่จริงๆ สีหน้าหม่นหมองก่อนหน้ากลับดูมีชีวิตชีวาขึ้นเสียงเคี้ยวกรุบกรอบทำให้ไหมจ้องมองคนเอ็นจอยแล้วก็มีความสุข มันเป็นความสุขที่เกิดจากการให้โดยไม่หวังสิ่งตอบแทน

ไก่หมดไปหนึ่งชิ้นอย่างรวดเร็วซอสสีมะเขือเทศสีแดงเลอะที่มุมปากและเสื้อ ขวัญข้าวบ่ายหน้าไปป้ายที่แขนเสื้อก่อนจะกลับมาจัดการกับสะโพกอีกชิ้นที่เหลือ ไหมเงินมองแล้วก็ส่ายหัวความรู้สึกหลากหลายปนเปทั้งเอ็นดู เวทนาและแปลกใจ

“ไก่ทอดนี่อร่อยมากนะคะ เคยเห็นแต่ในทีวีไม่คิดเลยว่าของจริงจะอร่อยขนาดนี้” ขวัญข้าวพูดไปทั้งๆที่ก็เคี้ยวไก่เต็มปาก แต่คนฟังนี่สิแทบไม่เชื่อหูตัวเอง

“นี่...อย่าบอกนะว่าไม่เคยกิน?”

“เคยค่ะ แต่มันก็นานมากๆ มันนานเสียจนหนูลืมรสชาติมันไปแล้วพี่พรรณให้หนูกินแต่ไข่กับมาม่า”

‘บ้าไปแล้ว! กับวัยกำลังกินกำลังนอนนี่นะมิน่าเล่าตัวเองถึงได้อวบอ้วนเป็นช้างน้ำเสียอย่างนั้นคงจะอิ่มหนำอยู่คนเดียวงกกินนี่หว่า’

ไหมเงินก่นด่าคนใจร้ายอยู่ในใจครั้นจะถามว่าเลี้ยงดูกันอย่างไรก็กลัวว่าจะไปกระทบเข้ากับต่อมน้ำตาตื้น ให้แตกเสียเปล่าแถมยังต้องตกเป็นเป้าสายตาของโต๊ะข้างๆเสียอีกเธอปรับอารมณ์นิดหนึ่งก่อนที่จะพูดออกไป

“ไม่อิ่มก็เดินไปสั่งเอานะ รออยู่ตรงนี้อย่าไปไหนอีกครึ่งชัวโมงจะมารับ” ไหมเงินเปรยขึ้นและวางแบงค์ห้าร้อยไว้บนโต๊ะเตรียมจะลุกเดินออกไปแต่เป็นเด็กกะโปโลที่ร้องลั่น

“ไม่ๆ พี่จะทิ้งหนูแล้วใช่ไหม หนูจะไปด้วย”

เด็กสาวทำท่าทางเหมือนเวลาผู้ปกครองมาส่งที่โรงเรียนตอนเช้าและไม่ยอมให้ไปเสียอย่างนั้น นักเขียนมือชื่อเหลียวหน้ามองหลังผู้คนรอบข้างเธอตกเป็นเป้าเข้าแล้วจริงๆ อายเหลือแสน แววเดือดร้อนเริ่มเห็นเค้าลางอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลเอามือเรียวมาลูบเข้าที่ผมยุ่งสากมือ

“อย่าตีโพยตีพายได้มั้ย ถ้าจะทิ้งก็ทิ้งตั้งแต่นอกห้างแล้วจะพามากินข้าวให้เปลืองเงินเปลืองเวลาทำไม”

ไหมเงินตอบไปอย่างใจเย็น แต่ข้างในกลับร้อนรุ่มเป็นกังวล ‘นี่เราจะต้องรับผิดชอบดูแลชีวิตของแม่ตัวน้อยนี่จริงๆเหรอเอาไปคืนมูลนิดีกว่ามั้ย ไหมเงิน’ ด้านสาวรุ่นก็คิดตามจริงอย่างที่พี่สาวว่า แต่ด้วยอารมณ์เหมือนเด็กไร้ที่พึ่งพิงก็ไม่วายกำชับไปอีกรอบ

“พี่ไหมคนสวยอย่าทิ้งหนูนะ หนูไม่มีใครแล้วจริงๆ”

ไหมเงินรับฟังเริ่มขุ่นเคืองเล็กๆ พูดไม่รู้เรื่องหรืออย่างไรหล่อนส่ายหน้าคิดถึงอนาคตอันแสนยุ่งเหยิง เดินออกไปไม่ฟังคำทักท้วงแล้ว

สาววัยทีนตาละห้อย กลัวจะโดนทิ้งเป็นที่สุดแต่จะทำอย่างไรได้ดีไปกว่าการรอตามคำสั่งผู้อุปการะคนใหม่ที่ดูใจดีกว่าพี่พรรณเป็นร้อยเป็นพันเท่า หน้าสวยๆจิตใจดีแบบนี้คงรักษาคำพูดอยู่นะ

ไหมเงินตรงรี่ไปที่ร้านเสื้อผ้าแบรนด์กลางๆร้านหนึ่งเธอรวบชุดจากราวที่มีป้ายติดว่า sales 50%-70% มา 5-6 ตัวกางเกงยีนส์ขาสั้นและยาวอย่างละตัวหลังจากจ่ายเงินแล้วเธอก็ตั้งใจจะเดินไปที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตแต่แล้วก็เปลี่ยนใจกะทันหัน เพราะไหนจะต้องฝากของแล้วก็ยังคิดเป็นห่วงสาวน้อยน่าสงสารคนนั้นอีกไหมเงินรู้ดีว่าสาวน้อยคนนี้มีอิทธิพลกับชีวิตเธอเอาการแต่ก็ขี้เกียจจะหาเหตุผลว่าทำไม

เธอเดินกลับมาที่ร้านฟาสฟู๊ดใจหายแว๊บ เพราะตรงโต๊ะตัวเดิมกลับไม่มีร่างของเด็กกะโปโลนั่งอยู่หลงเหลือแค่ถาดอาหารที่มีแต่เศษกระดูกไก่และแก้วน้ำที่กินหมดแล้วไว้ดูต่างหน้าเท่านั้นสายตาสอดส่ายมองไปที่อ่างล้างมือแต่ก็ไม่เห็น รึว่าเดินไปสั่งเพิ่ม?แต่ทว่า...ที่ตรงเคาน์เตอร์ก็ไม่มี...

‘บ้าเอ๊ย ใครทิ้งใครกันแน่วะ? แล้วชุดนี่ซื้อมาจะให้ใครใส่กัน’

นักเขียนสาวบ่นเป็นหมีโมโห หน้าตาบูดบึ้ง ก้มมองไปที่มือเรียวที่หิ้วถุงเสื้อผ้ามาแบบเซ็งเป็ด แต่อีกความคิดก็เป็นห่วงสาวรุ่นมากๆ

‘หรือว่ายัยป้ามหาภัยอวบอ้วนนั่นจะตามมาเล่นงาน ตายละวา!’ นักเขียนสาวจะวิ่งออกไปดูที่ลานจอดรถแต่ก็โดนเสียงใสๆหยุดความตั้งใจไว้

“พี่ไหม” เสียงอ่อยๆดังมาจากด้านหลัง เร็วเท่าที่ได้ยินไหมหันไปที่ต้นเสียงทันที

“ขอโทษค่ะ พอดีหนูปวดฉี่เลยเดินไปเข้าห้องน้ำมาเห็นพี่บอกไว้ว่าประมาณครึ่งชั่วโมง”

ผู้ฟังโล่งอก ยื่นถุงเสื้อผ้าให้ ขวัญข้าวรับมาถือเอาเสียเฉยๆเพราะเพียงคิดไปว่าพี่สาวให้ช่วย

“ซื้อเสื้อผ้ามาให้ ไปเปลี่ยนซะ รู้แล้วไม่ใช่เหรอว่าห้องน้ำอยู่ไหนเสร็จแล้วก็รีบกลับมานะพี่รีบ”

ขวัญข้าวยกมือไหว้เช่นเคย ไอ้ซาบซึ้งใจก็มากอยู่หรอกแต่ทั้งเลี้ยงข้าวและซื้อเสื้อผ้าให้มากมายขนาดนี้คงหลายพันแน่ๆเสื้อผ้าแบรนด์นี้แม้ว่าจะอ่านไม่ออก แต่ก็น่าจะหลายสตางค์อยู่หล่อนเคยเห็นพี่พรรณกดเงินมาเป็นฟ่อนเพื่อซื้อของพวกนี้ แต่ไม่ใช่ให้เธอหรอกนะให้ตัวเอง ใจที่บอบช้ำอยากจะปฏิเสธแต่ก็กลัวว่าจะโดนเอ็ดเอา เดินดุ่มๆไปที่ห้องน้ำไม่นานก็กลับออกมา แม้ไหมเงินจะรู้ว่าเด็กกะโปโลเมื่อครู่หากจับแต่งองค์เข้าหน่อยก็พอไปวัดไปวาได้

เกินคาดพอสมควร พอเปลี่ยนชุดเข้าราศีก็จับภาพของสาวรุ่นในชุดเดรสสีชมพูหวาน เพิ่มความน่ารักด้วยลายจุดสีขาวจั๊มเข้ารูปช่วงเอวคอด น่ารักสมวัย จากสภาพเดิมที่ดูมอซอซ่อมซ่อ กลับสดใสขึ้นทันตา ‘มันเหมือนฉากตอนที่พระเอกซื้อชุดสวยให้นางเอกใส่แปลงรูปโฉมโนมพรรณ ก่อนจะรับตัวเข้าบ้าน เฮ้ยๆ ใครพระเอก ใครนางเอกนี่มันชีวิตจริงนะยัยไหม’ นักเขียนสาวจิ้นฟินไปคล้องจองกับนวนิยายโรแมนซ์บทตอนที่คุ้นตา

ขวัญข้าวรีบก้มดูสำรวจตัวเองคิดว่าไม่เรียบร้อยหรืออย่างไร ก่อนออกจากห้องน้ำก็ดูแล้วดูอีกนี่นาหลังจากที่เห็นว่าผู้อุปการะป้ายแดงจ้องเอาๆไม่กะพริบตา

“พี่ไหม...พี่ไหม”

“หือ?”

นักเขียนสาวรับคำพอละสายตาจากการจดจ้องก็เดินลิ่วๆไปที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตขวัญข้าวก็ก้าวฉับๆตามพี่สาวคนสวยไป หลังจากซื้อของได้ตามต้องการไหมเงินก็พาสาวน้อยกลับคอนโดของตน ขณะที่นักเขียนสาวหยิบคีย์การ์ดขึ้นมาจะเปิดประตู ขวัญข้าวที่เริ่มคุ้นเคยกับพี่สาวน้ำใจงามก็ระดมคำถามแบบนอนสต๊อป

“ทำไมเปิดประตูเองไม่ได้ล่ะคะต้องใช้ไอ้นี่ด้วยเหรอ แล้วทำไมต้องมีเสียงร้องติ๊ดๆอีก”

ไหมเงินหันควับมายังคนถาม เธอกลับสงสัยยิ่งกว่าเรื่องเบสิคพื้นๆแบบนี้ แกล้งโง่หรือแกล้งยั่วโมโหเราหรือเปล่า?

“มันเป็นระบบรักษาความปลอดภัยกันไม่ให้บุคคลภายนอกหรือพวกแอบอ้างเข้ามาภายในได้”

ไหมตอบพร้อมสังเกตว่า สาวรุ่นทำหน้าตาเลิ่กลั่กคล้ายกระต่ายน้อยตกใจเมื่อหลงป่า มองเหลียวซ้ายแลขวาตลอดเวลาโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อทั้งสองก้าวเข้ามาในลิฟท์ ขวัญข้าวยืนพิงอยู่ที่มุมในสุดแข้งขาสั่น แววตาเป็นกังวลอย่างยิ่ง

‘ยัยนี่เป็น claustrophobia (โรคกลัวที่คับแคบ)หรือไงนะ?’ ไหมเงินคิด มองดูคนกลัวที่สั่นเป็นลูกนกแรกเกิด

“อย่าบอกนะว่า ไม่เคยขึ้นลิฟท์?”

เสียงลิฟท์ดังเมื่อถึงชั้นที่ห้องของไหมอยู่เธอก้าวเดินนำหน้า วัยรุ่นสาวก้าวออกมาจากลิฟท์และเป่าปากดัง ก่อนจะพยักหน้ารับ

“ความจริงหนูไม่ค่อยได้ออกจากบ้านเลยค่ะนับครั้งได้เลย”

“เฮ้ย!เรื่องแบบนี้มีอยู่ในชีวิตจริงด้วย?อ้าวแล้ววันนี้ออกมาได้ยังไง”

ไหมเงินทั้งตกใจและประหลาดใจเป็นที่สุดโลกเขาไปถึง 4G แล้วนี่ยัยช้างน้ำยังทำตัวเป็นนายทาสไปได้ เธอไขกุญแจห้องและเปิดประตูพยักหน้าเป็นการอนุญาตให้สาวรุ่นเข้ามา

ขวัญข้าวแม้จะดูแข็งๆออกจะไร้มารยาทด้วยคงไม่มีใครพร่ำสอน แต่เธอก็รู้ด้วยสามัญสำนึกว่าต้องถอดรองเท้าไหมเงินส่ายหน้าห้ามและฉุดร่างบางเข้ามาข้างใน ก่อนจะลงกลอน ล็อคประตู ระบบไฟฟ้าอัตโนมัติเริ่มทำงานเครื่องปรับอากาศทำหน้าที่ของมัน ไฟฟ้าหลายดวงในห้องสว่างเจิดจ้า

“โห!สวยจังเลยค่ะ อย่างกับห้องของนางเอกในละครเลย”

ขวัญข้าวมองไปรอบๆห้องที่ตกแต่งไว้แบบห้องสตูดิโอของคอนโดสมัยใหม่ มีแยกส่วนครัว ส่วนนั่งเล่นและส่วนทำงานอย่างลงตัว รวมไปถึงเตียงนอนด้านในสุด

“นี่ๆ ยังไม่ตอบพี่เลย ตกลงวันนี้ออกมาได้ยังไงหรือว่าหนีตามแฟนมา?”

นี่แหล่ะที่อยากรู้เป็นที่สุดเพราะหากเป็นเช่นนั้นจริง เธอคงไว้ใจให้มาอยู่ร่วมห้องได้ยากเย็นเด็กแว้นแฟนหนุ่มอาจจะเป็นพวกขี้ยา ขืนพากันมาขโมยของล่ะก็อย่าตายหุ้ง!

ขวัญข้าวเดินตามเจ้าของห้องเข้ามาด้านในแต่ไม่ทันระวัง สะดุดเข้ากับของที่วางระเกะระกะ

“ว้าย!”ร่างเล็กกลิ้งคะมำไปด้านหน้า ไหมเงินได้ยินเสียงร้องจึงหันหลังกลับมาดูและคว้าแขนของผู้มาเยือนไว้ได้ทันท่วงทีก่อนที่จะหน้าทิ่มพื้น

การณ์กลับกลายเป็นว่า ใบหน้าของสาววัยทีนมาทิ่มเอากับเอ่อ..กับหน้าอกหน้าใจนุ่มนิ่มของนักเขียนสาวเจ้าของห้องพอดิบพอดีไหมเงินรู้สึกแสนประหลาด ใจมันเบาๆหวิวๆ ความแนบชิดในอ้อมอกทำให้ลมหายใจอุ่นราดรดกันและกัน ไหมเงินอธิบายกับตัวเองไม่ถูกเอกสารอ้างอิงจากบทตอนในนิยายที่เคยเขียนก็ไม่เคยกล่าวไว้ถึงเรื่องพรรค์นี้สองสาวค้างคาอยู่แบบนั้นนานพอควร นานจนรู้สึกได้ว่าเธอต้องเรียกสติของตัวเองกลับมา

เจ้าตัวก็ลืมไปเหมือนกันว่าห้องเธอรกอย่างกับรังหนูแต่ก็ทำเสียงดังกลบเกลื่อนความอายของตน แต่อายเรื่องอะไรล่ะ อายสภาพของห้องหรืออายที่ถูกอีกฝ่ายมาสัมผัสของรักของหวง?

“เดินดูตาม้าตาเรือซะบ้างซีเกิดข้าวของพี่เสียหายไปจะรับผิดชอบไหวมั้ย”

“หนูว่าถึงของๆพี่จะเสียหายก็คงไม่เท่าไหร่มังคะ เล่นวางเกลื่อนกลาดแบบนี้คงไม่มีของสำคัญมีค่ามากมายเท่าไหร่”

คำพูดซื่อๆ ทำเอานักเขียนสาวถึงกับปรี๊ดครั้นจะโวยก็ไม่ได้เต็มปาก ยิ่งเห็นการกระทำของคนตรงหน้าก็ยิ่งหมั่นไส้ แกมเอ็นดูความวาบหวิวก็ยังไม่เลือนไปแม่นี่เข้ามาในห้องได้ไม่ถึงสามนาทีก็ปั่นป่วนเล่นเอาระบบชีวิตเธอรวนเรไปไม่น้อยขวัญข้าวนั่งคุกเข่า เก็บข้าวของของเจ้าของห้องและทำท่าจะจัดให้เป็นระเบียบ

“ไม่ต้องๆ เดี๋ยวค่อยทำ มานี่เลย”

ไหมเงินตัดความคิดเวิ่นเว้อในใจเก็บซุกไว้ลากแม่ตัวดีที่มีแววจะฤทธิ์เยอะอยู่เหมือนกันมานั่งที่โซฟามีหลายเรื่องเหลือเกินที่เธอจะต้องซักไซ้เอาความให้จงได้

“อย่าเพิ่งคิดนะ ว่าพี่จะให้ที่ซุกหัวนอนที่นี่ไหนเล่าเรื่องของเธอมาให้หมด แล้วอย่าโกหกกัน ถ้าจับได้ จะตะเพิดออกนอกห้องทันที”

ไหมเงินขึ้นเสียงดังและจริงจังกว่าที่เคยแต่สาวรุ่นก็ไม่ได้แสดงอาการตกใจ ด้วยเพราะรู้ดีว่าพี่สาวน้ำใจงามก็แค่ขู่เค้นเอาความจริงจากเธอเท่านั้น

“ก็ตามที่หนูบอก หนูถูกพี่พรรณรับมาอุปการะจากมูลนิธิฯ ความจริงไม่ใช่พี่พรรณหรอก แต่เป็นลุงมนัส สามีของพี่พรรณแกอยากมีลูกแต่พี่พรรณเป็นหมัน ลุงมนัส รักและเอ็นดูหนูมากแกเลี้ยงดูหนูอย่างดีทั้งยังส่งให้เรียนหนังสือ แต่คงเป็นเพราะกรรมเก่าของหนูหนักหนาคืนนั้นเองลุงมนัส ก็หลับไปและไม่ลืมตาตื่นขึ้นมาอีกเลย”

ขวัญข้าวรำลึกถึงความหลัง เมื่อเล่าถึงตรงนี้ก็เสียงสั่นเครือน้ำตาเจ้ากรรมก็พาลจะไหลออกมาไหมเงินเข้าใจเรื่องราวต่อไปได้ดีว่าสาวรุ่นผู้นี้เจอะเจออะไรมาบ้างเธอเอามือเรียวลูบไปที่หัวแผ่วเบา หวังผ่อนคลาย

“หลังจากลุงมนัสตาย พี่พรรณก็เอาแต่กินกับนอนสถานภาพของหนูก็เปลี่ยนไป หนูต้องคอยรับใช้และถูกห้ามออกจากบ้านพี่ไหมก็เห็นแล้ว...ว่าพี่พรรณเธอออกจะวิปริต หนูเข้าใจว่าเธอเปล่าเปลี่ยวชีวิตต้องหักเหและไร้ซึ่งคู่คิดอย่างเก่าก่อนพี่พรรณใช้หนูเป็น...เป็นเครื่องระบายอารมณ์ร้ายๆของเธอตอนนั้นหนูยังเด็กนักก็ไม่เข้าใจเรื่องพรรค์นั้น...”

น้ำเสียงเริ่มขาดห้วงเพราะถูกแทนที่ด้วยเสียงสะอึกสะอื้น น้ำตาสาวรุ่นไหลรินอาบสองแก้มเกินที่จะรับฟังไหว แม้นักเขียนชื่อดังจะเคยเขียนชีวิตรันทดแบบนี้มานักต่อนักแต่พอมาเจอเข้ากับตัวแบบนี้ไหมเงินกลับใจแข็งไม่พอ เธอตัดบทเสียกลางคัน

“เอาล่ะๆ ไปล้างหน้าล้างตาซะ”

ไหมเงินไล่สาวรุ่นไปพ้นๆสายตาเกิดอยู่ใกล้เธอคงได้ปี่แตกตาม เธอเดินไปเปิดคอมพิวเตอร์ เสียเวลาไปมากพอควรแล้ววันนี้

“ตรู๊ดดด ตรู๊ดดด” เสียงสายเข้าจากโทรศัพท์ไหมเงินหยิบมากดรับโดยไม่ทันได้ดูว่าเป็นสายของใคร

“ไหม เป็นอะไรหรือเปล่านุชโทรมาตั้งสิบกว่าครั้งไม่รับเลย”

“อ้อ ยุ่งนิดหน่อยน่ะ มีไรเหรอ”

“ออกมาหาหน่อยสิ มีเรื่องจะปรึกษา”น้ำเสียงจากปลายสายดูเป็นกังวลยิ่งนัก

“ได้สิ ร้านเดิมนะ ครึ่งชั่วโมงเจอกัน”ไหมเงินตัดสายไปทันทีเธอปิดเครื่องคอมพิวเตอร์และคว้าผ้าขนหนูเตรียมจะเข้าไปอาบน้ำด้วยความเคยชินลืมไปเสียสนิทใจว่ามีใครอีกคนอยู่ในห้องไหมจัดการถอดเสื้อและกางเกงออกเหลือแต่ชุดชั้นในเดินไปที่ห้องน้ำ

“ว้าย!”

นักเขียนสาวร้องลั่นห้องเมื่อเห็นสาวน้อยกำลังก้มๆเงยๆขัดห้องน้ำอยู่

จริงสิ!หล่อนลืมไปเลยว่า มีอีกหนึ่งชีวิตมาอยู่ร่วมชายคาแล้วด้วยความอายที่เริ่มก่อตัวขึ้นอีกคำรบ เจ้าหล่อนรีบเดินออกมานุ่งกระโจมอกปกปิดส่วนสำคัญ ด้านสาวรุ่นก็ตกใจไม่แพ้กันเดินออกมาดู ในมือยังถือแปรงขัดส้วมติดมาด้วย เมื่อแน่ใจว่าไม่มีอะไรผิดปกติขวัญข้าวก็เข้าไปจัดการห้องน้ำแสนลื่นต่อ

ไหมเงินฉุกคิดขึ้นได้หากทิ้งคนที่เพิ่งรู้จักกันไว้ที่ห้องเพียงลำพังคงไม่ดีแน่ๆดีเสียอีกที่จะให้ลูกพี่ลูกน้องเธอได้เห็น จะได้ช่วยกันคิดอ่านกันต่อไป

“ขวัญ ทำอะไรอยู่ก็เลิกซะอาบน้ำแต่งตัวเดี๋ยวออกไปข้างนอกกับพี่”

“ค้าาา”

สาววัยทีนรับคำ ไม่ถึงห้าวินาทีก็เดินออกมาเล่นเอานักเขียนสาวเป็นงง

“สะ...เสร็จแล้วรึ? ไมไม่อาบน้ำ”

“ก็... จะออกมาถามพี่ไหมก่อนว่าให้แต่งตัวยังไง”

ไหมเงินยิ้มพึงใจ เธอออกจะซื่อแต่ไม่ได้เซ่อหรอกนะ ฉลาดเฉลียวพอตัวอยู่

“อืม... เข้าใจถามเอาเป็นว่าใส่ชุดเดิมนี่ก็ได้ แต่ผมเผ้าน่ะ รวบให้ดูดีหน่อยไหนดูซิเป็นสังกะตังป่าว”

ร่างที่นุ่งกระโจมอกเดินมาใกล้ จับผมเผ้าที่รุงรังของสาวน้อยนัยน์ตาที่ประสานกันอย่างใกล้ชิดทำให้นักเขียนสาวรู้สึกแปลกๆขึ้นมาอีกครั้งแต่ก็บอกกับตัวเองไม่ได้ว่ามันคืออะไร หล่อนโยนความคิดบวมๆซุกซ่อนไว้ที่เดิมมันเริ่มสะสมพอกพูนขึ้นตามจำนวนครั้งที่หวิวใจ เจ้าของห้องไล่ให้สาวรุ่นไปอาบน้ำ

ครึ่งชั่วโมงให้หลังไหมเงินก็กระเตงเอาขวัญข้าว มาพบน้องนุชตามนัดหมายที่ร้านประจำของสองสาวย่านถนนราชพฤกษ์ บรรยากาศชิวๆมีดนตรีสดบรรเลงเคล้าคลอ

ญาติสนิทที่มานั่งรอก่อนหน้าถึงกับต้องลุกขึ้นยืนเมื่อเห็นไหมเงินเดินมาพร้อมกับสาวน่ารักเอวบางร่างกะทัดรัด

“ไหม ใครอ่ะ น่ารักจัง”

“เอ่อ...เธอชื่อขวัญข้าว”

ไหมเงินไม่ได้เตรียมคำตอบมาก่อนหน้าได้แต่แนะนำชื่อไป สาวรุ่นก็ยกมือไหว้สวย ทั้งหมดก็นั่งลงแม้จะสงสัยใคร่รู้กับสาวแปลกหน้าแต่ว่าเรื่องร้อนใจของนักเขียนบทสาวเป็นสิ่งสำคัญกว่า น้องนุชเข้าเรื่องทันที

“ไหม ช่วยนุชคิดบทให้ทีสิ ต้องเขียนเพิ่มแถมตอนจบก็จบไม่ลง” น้องนุชมีสีหน้าเคร่งเครียด ถอนหายใจยาวยื่นเอกสารขนาด A4 ไม่หนาไม่บางให้ไหมเงินขวัญข้าวมองอย่างสนอกสนใจปนตื่นเต้นนี่เธอกำลังนั่งอยู่กับคนเขียนบทละครที่เธอติดงอมแงมงั้นรึไม่น่าเชื่อเลยว่าจะเจอตัวเป็นๆ

นักเขียนสาวพลิกดูมันเป็นโครงร่างของบทละครที่กำลังออนแอร์ ออกอากาศและทำเรทติ้งสูงอยู่ ณ ขณะนี้

“เจ๊อ้อยสั่งเขียนบทเพิ่มทั้งยังแก้ของเก่าด้วย ด่วนๆเลย มะรืนนี้ก็จะถ่ายแล้ว นุชมืดแปดด้านเลยอ่ะ”

“โห!ลวกก๋วยเตี๋ยวเลยนะนั่น ละครมันจะจบแล้วไม่ใช่เหรอ”

“อือ ไหมก็รู้ เรทมันดีช่องเขาสั่งเพิ่มตอนเจ๊อ้อยแกก็อยากโป๊วเหมือนกัน เพราะเรื่องนี้งบมันบานปลายแถมยังถ่ายตั้งแรมปี”

ขวัญข้าวฟังผู้ใหญ่เขาคุยกันถึงเบื้องหลังการทำงานอย่างสนุกไม่แพ้ตอนที่เฝ้าดูอยู่หน้าจอชีวิตจริงก็ยุ่งเหยิงไม่แพ้กัน

“แล้วนุชจะเอาไง? เขาจะเอากี่ตอน” ไหมถามพลางก็เปิดดูบทไปพลาง

“เอาไงล่ะ นายจ้างเขาสั่งมาก็ต้องทำตามนุชต้องเขียนเพิ่มอย่างน้อยๆก็ร้อยซีนอัพ ที่เหลือก็ให้คนตัดเขายืดๆเอา แฟลชแบ๊คบ้างมิวสิคบ้าง ตามเคย”

“คุยกะเจ๊ยังว่าถ้าจะเพิ่มตัวละครเข้าไปเจ๊จะโอมั้ย พระนางกำลังจะลงเอยกันนี่ เอาให้คนดูลุ้นๆเง้างอดง้องอน มีเข้าใจผิดไรเงี้ย”

น้องนุชดีดนิ้วเสียงดังหลังได้ฟังไอเดียบรรเจิดยิ้มแก้มปริ ลุกพรวดมาหอมแก้มใสๆของไหมเงินแทนคำชมก่อนจะเดินออกไปหามุมสงบหลบเสียงเพลง เพื่อโทรไปหานายจ้างเธอเลือกคนปรึกษาไม่ผิดจริงๆ ลำพังเขียนบทเพิ่มจากเดิมมันก็ยากอยู่ เพราะเหมือนเวียนวนพายเรืออยู่ในอ่างทางแก้วิธีนี้เวิร์คมากๆ ไหมเงินทำท่าจะโวยที่ถูกขโมยหอมแก้มแต่ก็นะหยวนๆไป หันมาเจอหน้าของคนสงสัยก็หน้าเปลี่ยนสีเธอต้องคอยตอบคำถามเจ้าหนูจำไมเป็นแน่

“พี่สองคนเป็นคนเขียนบท? โห เท่สุดๆเลยค่ะ”ซื้อหวยก็ถูก ขวัญข้าวถามเข้าให้อย่างที่คาดเดา ไหมเงินพยักหน้า

“หนูอยากเป็นอย่างพวกพี่บ้างจัง แต่ก็ได้แค่คิดม.สามหนูยังไม่จบเลยด้วยซ้ำ แถมภาษาฝรั่งก็ไม่กระดิกหูเลย”สาวรุ่นเผยสิ่งที่ใฝ่ฝันแต่ก็รู้ตัวเองดี น้ำเสียงเศร้าลงไปทันใด ไหมเงินรับฟังและคิดตาม

“อยากจริงๆก็ต้องสู้ ทุกสิ่งอย่างไม่เกินความสามารถของเราหรอกอีกอย่างนักเขียนบางคนก็ไม่ได้การศึกษาสูงอะไร มันอยู่ที่มุมมองมากกว่า”

นักเขียนชื่อดังให้แง่คิด ขวัญข้าวรับฟังแววตาเริ่มมีประกายขึ้นจนไหมเงินสังเกตได้

“ถ้ามีเวลาพี่จะสอนให้ส่วนเรื่องเรียนต่ออยากจะเรียนไหมล่ะ เอาไว้วันจันทร์เราไปหาที่เรียนกันอย่างน้อยก็ต้องจบ ม.หกภาษาอังกฤษก็ต้องรู้ แม้จะไม่ได้เป็นนักเขียนแต่ไปใช้ชีวิตข้างนอกมันต้องใช้”

“ทุกอย่างมันไกลตัวหนูมากเลยค่ะหนูจะเอาเงินที่ไหนไปเรียน แค่ที่ซุกหัวนอนยังไม่มีเลย”

สาวรุ่นยอมรับสภาพตัวเอง มันก็จริงหากไม่มีพี่สาวใจดีคนนี้ ป่านนี้เธอคงเดินไปอย่างไร้จุดหมายอยู่ข้างถนนอย่างดีที่สุดก็ต้องขายตัวแลกข้าวปลา

“เอาๆ เศร้าอีกแล้ว”

ไหมเงินปรามเมื่อหน้าหม่นๆเริ่มจะมีน้ำตาซึมเป็นจังหวะที่น้องนุชเดินกลับมาประจำที่พอดี สีหน้าเบิกบานแจ่มใสเป็นอันว่าเคลียร์

“นุชโทรบอกเจ๊อ้อยไปแล้ว เจ๊ไฟเขียวให้ลุยเลยงั้น...คืนนี้ขอไปค้างที่คอนโดนะ อยากได้สมาธิและกำลังใจ”

ประโยคนี้ทำเอาญาติสาวทำหน้าเลิ่กลั่กจะปฏิเสธก็หาเหตุผลไม่ได้ สงสัยต้องบอกความจริงกับน้องนุชเสียแล้ว

Create Date : 20 พฤษภาคม 2558
Last Update : 20 พฤษภาคม 2558 10:47:16 น.		0 comments
Counter : 589 Pageviews.
Share Tweet