Group Blog
 
All blogs
 

ตอนพิเศษ_เพื่อนจ้าเพื่อนแถมไม้ป่าเดียวกันด้วย

เผื่อมีคนคิดถึง ดา ฟ้า 

ฝากกด like ด้วยค่ะถ้าสะดวก ^^

https://www.facebook.com/NiyayYuri

และยินดีรับแอดแฟนนิยายทุกคนนะคะ ^^

https://www.facebook.com/kanojo.writer

ขอให้มีความสุขกับการอ่านนะคะ

K.toon




ธีรดาตัดสินใจลาออกจากการเป็นผู้บริหารKC space เพื่อกลับไปสานต่อกิจการที่บ้านโดยเพียงฟ้าก็ตามไปอยู่ด้วยอย่างยินดี

เพียงฟ้าจะต้องเดินทางไปต่างประเทศบ่อยเพื่อไปร่วมงานแสดงศิลปะและรับเชิญไปบรรยายในที่ต่างๆ อย่างวันนี้หล่อนก็เพิ่งกลับมาจากฝรั่งเศสและก็จะได้พักอยู่กับคนรักยาวเป็นเดือน

เมื่อลงจากเครื่องที่สุวรรณภูมิหล่อนก็นั่งรถตรงกลับรีสอร์ททันทีเพราะคิดถึงคนรักในจะขาดคิดถึงรสจูบ อ้อมกอด และสัมผัสจากลมหายใจ

เมื่อมาถึงหญิงสาวร่างบางก็มุ่งตรงไปที่ออฟฟิศก่อนเพราะคิดว่าที่รักจะอยู่ที่นั่นแต่ก็ว่างเปล่าจึงแวะไปกราบพ่อกับแม่ก่อน

“พ่อ แม่คะ” เพียงฟ้าถลาเข้าไปหาท่านทั้งสอง

“คิดถึงจังเลยค่ะ”

“แม่กับพ่อก็คิดถึงฟ้ามากนะทำไมไปนานอย่างนี้แม่ใจขาดรู้ไหม”

“แม่เค้าใจจะขาดจริงๆลูกเพราะลูกสะใภ้ไม่อยู่เอาใจ”

“นี่คุณ ทำเป็นว่าฉันนะคะคุณเองก็เอาแต่ถามถึงทุกวันว่าเมื่อไหร่ลูกสะใภ้ของพ่อจะกลับ ชิส์” เพียงฟ้าตื้นตันในความรักของท่านทั้งสองที่มีต่อเธอ

“ก็ฟ้ามีพ่อแม่ที่น่ารักแบบนี้จะไม่ให้เอาใจได้ยังไงล่ะคะ”

เพียงฟ้าประจบเอาเอาใจ

“ดูซิเอาใจเก่งแล้วยังปากหวานอีกจะมีใครโชคดีได้ลูกสะใภ้น่ารักอย่างแม่ไหมนะ”

“แบบพ่อด้วยจ่ะ”

“แล้วดาล่ะคะ ฟ้ากลับมายังไม่เห็นเลย”

“เห็นพาเพื่อนไปดูที่อีกอำเภอนะจ่ะคงจะกลับค่ำๆ”เพียงฟ้าพยักหน้าก่อนจะคลายอ้อมกอดออกมา

“งั้นเดี๋ยวฟ้าขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะคะเหนียวตัวมากเลย”

“จ่ะ”

“เดี๋ยวจะให้คนไปตามมาทานของว่างนะจ๊ะ”

“ค่ะ”

เพียงฟ้าออกมาเดินเล่นรอคนรักอยู่ที่ด้านหน้ารีสอร์ทเพราะดาโทรมาบอกกับคุณแม่แล้วว่ากำลังจะกลับแต่ดาไม่รู้หรอกว่าเธอกลับมาแล้วเธออยากจะมาเซอร์ไพร้ส์

รถของธีรดามาจอดตรงด้านหน้าก่อนที่ธีรดาจะเปิดประตูลงมาและเดินอ้อมไปฝั่งคู่คนขับเปิดประตูและมุดเข้าไปในรถนานจนคนมองสงสัยและเธอก็เห็นคนรักออกมาพร้อมกับผู้หญิงอีกคน

“บ้าจริง สวยอะไรขนาดนี้เนี่ยแล้วเมื่อกี้มุดเข้าไปทำอะไรกันตั้งนานสองนาน” ร่างบางเดินออกไปจากตรงนั้นทันทีพร้อมน้ำตาที่นองหน้าและก่อนหน้าที่เธอไม่อยู่ตั้งนานล่ะ…

“เรียบร้อยสักที ตัวแค่นี้แต่ฤทธิ์เยอะจริงๆ”ธีรดาเอาบางสิ่งใส่กล่องใบเล็กที่มิตรถือมา

“ฝากด้วยนะมิตร”

“ครับเดี๋ยวผมจะไปหาคนที่มีความรู้มาดูแลให้ครับ”

“ขอบใจมาก” มิตรเดินถือกล่องออกไป

“ขอบใจนะดา เหนื่อยเพราะเรามาทั้งวันเลย”

“ไม่เป็นไรเราเต็มใจ”

“งั้นเราขอตัวก่อน”

“มื้อเช้าเชิญที่บ้านนะ”

“เค ไปละ”

ธีรดาเดินตรงไปที่บ้านพักของตนเองอยู่เป็นพื้นที่ส่วนตัวอยู่ด้านหลังรีสอร์ทหญิงสาวคลี่ยิ้มออกมาเมื่อเห็นรองเท้าของคนรักวางอยู่กลับมาสักทีคิดถึงจะแย่

หญิงสาวร่างสูงรีบก้าวขายาวๆของตนไปที่ห้องนอนทันทีเมื่อจะเปิดเข้าไปก็พบว่ามันล็อค

“ฟ้า เปิดประตูให้ดาหน่อยค่ะ ฟ้า”

“ไม่เปิดคืนนี้นอนนอกห้องไปนะคะและก็เลิกเคาะได้แล้วฟ้าจะนอนแล้ว” ร่างสูงถึงกับงง ‘อะไรกัน’

“ฟ้าเป็นอะไร โกรธอะไรดา” เงียบ!เธอรู้ตื๊อไปก็ไม่มีประโยชน์ยอมเค้าล่ะก็รักเค้านี่พรุ่งนี้เช้าค่อยง้อ

ร่างสูงเดินคอตกลงมาเมื่อมองไปที่โซฟาก็เห็นเครื่องนอนวางอยู่‘พร้อมมากนะที่รักฉัน’

คนหน้าหวานเดินลงมากลางดึกเพราะนอนไม่หลับและลึกๆก็รู้สึกห่วงคนรักอยู่เหมือนกันกลัวว่าจะนอนไม่สบายแต่เจ้าชู้ประตูดินแบบนั้นต้องถูกลงโทษแบบนี้แหละชิส์

เพียงฟ้ายืนมองคนหลับส่ายหน้าน้อยๆเมื่อเห็นผ้าห่มตกลงมาจากตัวถ้าไม่มีคนดูแลจะอยู่ยังไงเนี่ยเดี๋ยวก็หนาวตายหรอก หล่อนจึงจัดการดึงผ้าขึ้นมาให้

“ว้าย!!” ร่างบางถลาลงไปทับคนที่นอนอยู่

“คิดถึงจังค่ะ” ธีรดาพลิกตัวขึ้นมาทาบทับคนหน้าหวานก่อนจะโน้มหน้าไปหาริมฝีปากบางโดยไม่เปิดโอกาสให้หล่อนได้พูดอะไรเพราะรู้ดีให้พูดอะไรกันตอนนี้ก็ไม่มีประโยชน์หรอกไว้เคลียร์ตอนเช้าทีเดียวเลยแล้วกัน

ร่างบางดิ้นขลุกขลักขัดขืนอยู่สักพักก่อนจะอ่อนลงไปเพราะหมดทั้งแรงกายแรงใจกลิ่นกายและสัมผัสจากผู้หญิงคนนี้เธอไม่อาจจะขัดขืนได้สักทีทำไมเธอถึงหลงใหลและรักผู้หญิงคนนี้มากมายนักนะ

“อื่อ…ดา” สำหรับคืนนี้คงมีไม่กี่คำที่ทั้งคู่ใช้สื่อสารกันและก็ล้วนเป็นคำเดิมๆพูดซ้ำไปซ้ำมา…

เพียงฟ้าเดินมาที่โต๊ะอาหารเห็นคนรักพร้อมแขกอีกคนนั่งอยู่หญิงสาวเดินเข้าไปจุ๊บแก้มคนรักแสดงความเป็นเจ้าของก่อนจะนั่งลงข้างๆกัน

“คนนี้ชื่อหนิงที่ดาเคยเล่าว่าเป็นเพื่อนตอนประถมนะ”

“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะคุณหนิง คุณสวยมากเลยนะคะ”

“ยินดีเช่นกันค่ะคุณก็สวยมากเก่งจริงนะดาหาแฟนได้ทั้งสวยทั้งเก่งแบบนี้”

“เหย…ทำมาเป็นชมเราแฟนหนิงก็ยังกับนางฟ้า” สองเพื่อนสาวพากันคุยเรื่องเก่าเคล้าเรื่องใหม่กันจนเพลินจนทำให้อีกคนน้อยใจโดยไม่รู้ตัว

“ฟ้าขอตัวก่อนนะคะรู้สึกไม่ค่อยสบาย” เพียงฟ้าลุกขึ้นและหันเดินออกไปทันที

“ฟ้าป่วยจริงๆ” อริสรามองตามหลังคนรักเพื่อนทำท่าวิเคราะห์

“เหรอ หนิงรู้ได้ไงอ่ะ”

“รู้ซิโรคแบบนี้พีทเป็นบ่อย” ธีรดายิ่งไม่เข้าใจ

“เรียกโรคหึง รักษาได้ด้วยการตามไปง้อ”

“หึงอะไรอ่ะเรายังไม่ได้ไปออกนอกลู่นอกทางที่ไหนเลย”

“โรคนี้ไม่ต้องการเหตุผลอารมณ์ล้วนๆแนะนำว่าควรจะไปง้อเสียเดี๋ยวนี้ทิ้งไว้นานเดี๋ยวจะเรื้อรังรักษายากขึ้น”

“ดูชำนาญเรื่องนี้มากเลยนะ”

“มาก! แทบจะตามง้อกันทุกวันถึงต้องระเห็ดออกมาอยู่บ้านทุ่งแบบนี้ไงเพราะไม่มีสาวเยอะอย่างในเมืองแฟนเราจะได้ลดความหึงลงไปบ้าง”

“เหรอ ฟ้าก็อยู่ที่นี่มาพักใหญ่ละ หึ หึ” ธีรดาหยุดไว้เป็นปริศนา อริสราใช้เวลาไม่นานก็คิดได้เออ! ก็จริงนะ…

ธีรดาเดินขึ้นไปที่ห้องนอนเคาะประตูเรียกคนที่อยู่ด้านในเคาะจนแน่ใจว่ายังไงหล่อนก็ไม่เปิดให้แน่ๆจึงไขประตูเข้าไปเธอเตรียมพร้อมดักทางมาอยู่แล้วถึงจะรู้ว่าอีกฝ่ายเข้ามาได้แล้วแต่เพียงฟ้าก็ยังทำเป็นนอนหันหลังนิ่ง

“ฟ้า…เป็นอะไรไป” เงียบ!

“เป็นแบบนี้ทุกครั้งเลยเวลามีอะไรไม่เข้าใจกันฟ้าก็จะเงียบและหลบหน้าดาตลอดนี่ฟ้ารักดาจริงๆหรือเปล่า” ร่างบางลุกขึ้นหันมองคนรักทันทีด้วยน้ำตาที่นองเต็มหน้า

“ใช่ซิ ก็ฟ้าน่าเบื่อนิสัยไม่ดีดาถึงอยากไปหาคนอื่นไง”

“อะไรฟ้าพูดเรื่องอะไร ดาไปหาใครที่ไหน” ธีรดาเลิกคิ้วสูงคือสงสัยมาก

“ก็หาเศษหาเลยกันไปทั่วไง”

“หือ ทำไมฟ้าพูดกับดาแบบนี้ล่ะ พูดเหมือนดาเป็นคนมักง่าย”

“หรือว่าไม่ใช่ล่ะ”

“ถ้าฟ้าคิดกับดาแบบนี้เราก็ไม่มีอะไรต้องคุยกันอีก”ธีรดาเดินออกจากห้องไปเพียงฟ้าใจหายรู้สึกผิดที่พูดออกไปแบบนั้นแต่ทำยังไงได้ละก็มันแก้ไขอะไรไม่ทันแล้ว

ธีรดาเดินออกมาและเดินตรงไปที่ออฟฟิศเธอไม่ได้โกรธอะไรเพียงฟ้าหรอกแต่เธออยากให้บทเรียนหล่อนบ้างตามใจกันมามากแล้ว

พัดชาเดินเข้าไปสวมกอดคนรักเธอรีบเคลียร์งานแทบแย่เพื่อจะรีบตามหล่อนมาก็ไว้ใจให้ไปไหนคนเดียวได้ที่ไหนสวยเก่งสมบูรณ์แบบนี้ใครเห็นก็อยากงาบทั้งนั้นเกิดไปใจอ่อนกับสาวบ้านไร่เธอก็แย่กันพอดี

“หิวไหม”

“หิวค่ะ”

“งั้นเดี๋ยวไปหาอะไรทานกันก่อนนะ”

“ต้องไปทานที่ห้องค่ะ” อริสรามองเข้าไปในตาหวาน

“งั้นเดี๋ยวจัดอาหารนานาชาติชุดใหญ่ให้เลยค่ะ”

“ต้องแบบนั้นซิคะล้างท้องรอมาหลายวันแล้ว” สองสาวคู่รักพากันไปที่ห้องพักเมื่อถึงห้องพักข้าวของที่อยู่ในมือก็ถูกปล่อยทิ้งลงพื้นอย่างไม่อาจจะรีรอได้ร่างที่บางกว่าถูกอีกฝ่ายปลดเปลื้องอาภรณ์ตั้งแต่หน้าประตูและเหลือสองชิ้นสุดท้ายไว้มาจัดการที่เตียงรวมถึงของตัวเองอาหารรสเลิศถูกนำมาเสริฟอย่างไม่ขาดสายทุกเมนูล้วนถูกใจพัดชาอริสรามักจะมีเมนูใหม่ๆมาให้เธอได้ลิ้มลองเสมอและวันนี้ก็เช่นกัน อีกแล้วกับคำซ้ำไปซ้ำมาที่คนรักมักจะใช้พูดกัน…

สองวันแล้วที่ธีรดาไม่กลับบ้านหล่อนอาศัยนอนในห้องพัก

ของแขกบ้างบ้านพ่อกับแม่บ้างสองสามีภรรยาก็ไม่กล้าพูดอะไรมากเพราะเป็นเรื่องของสองคนทั้งที่ลึกๆในใจต่างเอนเอียงเข้าข้างลูกสะใภ้คนสวยนึกโกรธลูกสาวตัวเองที่ทำให้ลูกสะใภ้เสียใจ

เช้านี้เพียงฟ้าทำเป็นฟอร์มเดินมาหาพ่อกับแม่ที่บ้านเพราะเธอเช็คแล้วว่าเมื่อคืนคนรักนอนที่นี่

“ฟ้าขอฝากท้องด้วยคนนะคะ” เพียงฟ้าเข้ามานั่งร่วมโต๊ะสายตาเหลือบมองคนรักที่สนใจแต่หนังสือพิมพ์ในมือไม่สนใจอะไรเธอเลยธิดารัตน์และกำธรพลเองก็หมันไส้ลูกสาวตัวเองมากที่ทำท่าทางขัดใจลูกสะใภ้ไม่นานก็มีสาวอีกสองคนมาร่วมโต๊ะด้วยท่าทางของธีรดายินดีกับการมาของทั้งสอง

“สวัสดีค่ะคุณลุงคุณป้า” พัดชาไหว้ได้สวยไม่ให้เสียชื่อคนพามา

“หนูพีทมาถึงตั้งแต่เมื่อไหร่จ๊ะ”

“เมื่อคืนค่ะ” พัดชามองไปที่ผู้หญิงอีกคนเมื่อเห็นเพื่อนนั่งนิ่งอริสราจึงจัดการแนะนำ

“คนนี้ชื่อฟ้าจ่ะเป็นคนรักของดาคุณฟ้าคะพีทคนรักของหนิงค่ะ” สองสาวทักทายกันเป็นมิตรเพียงฟ้านึกในใจว่าหล่อนจะรู้หรือเปล่าว่าแฟนคนสวยของตัวเองกำลังตีท้ายครัวคนอื่นอยู่

ธีรดาเหลือบตามองคนรักดีใจที่หล่อนไม่หึงโหดจนดูไม่งามว่าแต่หล่อนหึงเธอกับใครอย่าบอกนะว่ากับหนิงธีรดาหลุดยิ้มออกมาทั้งที่ยังก้มอ่านหนังสือพิมพ์

“สนุกอะไรนักหน้าฮึอ่านหนังสือพิมพ์นะสนใจคนบ้าง”ธีรดายอมเก็บหนังสือพิมพ์และหันมาสนใจพูดคุยซักถามสองสาวและพ่อกับแม่เป็นระยะๆยิ่งทำให้เพียงฟ้าน้อยใจแต่ครั้งนี้ผู้ใหญ่อยู่ด้วยเธอจึงไม่กล้าลุกหนีอย่างทุกครั้ง

ในที่สุดก็ผ่านพ้นมื้อเช้าไปได้เกินจะทนแล้วเพียงฟ้าเดินกลับไปที่ห้องเก็บข้าวของเธอจะไปหาพ่อธีรดาเข้ามาเห็นจึงแย่งกระเป๋าไปและเหวี่ยงไปอีกทาง

“ทำอะไร” เพียงฟ้าตาแดงโกรธในการกระทำของคนรัก

“ดาไม่ให้ฟ้าไปไหนทั้งนั้น”

“ก็ดาไม่รักฟ้าแล้วจะให้ฟ้าทนอยู่ทำไมละ”

“ทำไมถึงคิดว่าดาไม่รักฟ้าล่ะ ดาทำอะไรบอกมาซิ”

“ก็ในรถคืนนั้นนะฟ้าเห็นนะดามุดเข้าไปตั้งนานสองนาน”

“แล้วไม่เห็นอะไรต่ออีกเหรอ”

“มีมากกว่าที่เห็นอีกหรือไง”

“ใช่” เพียงฟ้าทำท่าจะเดินเลี่ยงไปหยิบกระเป๋าเดินทางแต่ก็ถูกอีกฝ่ายรวบเอวไว้และดันตัวหล่อนลงไปบนเตียงนอนโดยตัวเองตามลงมาทาบทับไว้

“เราเจอลูกนกบาดเจ็บระหว่างทางจึงช่วยกันไล่จับหวังเอามันมารักษาแต่ตอนนั้นมันไม่มีอะไรที่จะใส่มันก็เลยปล่อยมันไว้ในรถพอมาถึงดากับหนิงก็ช่วยกันจับก็เท่านั้น”เพียงฟ้านิ่งไป

“หนิงเป็นเพื่อนที่ดีมากคนหนึ่งของดาดาไม่คิดจะกินเพื่อนหรอกและหนิงก็ไม่ใช่สเป็กดาด้วย”

“ทำไมละ ออกจะสวย” เพียงฟ้ายังสงวนท่าทีแสนงอน

“ก็หนิงเค้าเป็นทอมผมยาวนะซิเรื่องบนเตียงหนิงเค้าก็เป็นฝ่ายรุกเหมือนดาถ้ามีอะไรกันคงขัดใจกันตายเพราะแย่งกันทำ”

“บ้า ดานี่” พูดซะตรงเชียว เพียงฟ้าหน้าแดงเป็นลูกตำลึงสุก

“หายโกรธดานะ” นิ่ง!

“ถ้ายังไม่หายโกรธอีกงั้นดาไปหาแฟนใหม่แล้วนะ”ธีรดาทำท่าจะลุกขึ้นไปแต่ก็ถูกอีกฝ่ายล็อคตัวไว้

“ลองไปดูซิคะแม่จะตามไปยิงทิ้งทั้งคู่เลย”

“ทำไมคนสวยหึงโหดแบบนี้”

“ก็ถ้าไม่รักจะหึงเหรอคะ”

“ดาชอบที่ฟ้าหึงดานะเพราะมันหมายถึงว่าฟ้ายังรักดาอยู่ แต่ดาไม่อยากให้ฟ้าเดินหนีกันแบบนี้เวลาที่เรามีปัญหากันดาขอแค่นี้จะได้ไหมคะ”นิ่ง…

“ได้ไหม” เพียงฟ้าหันมองคนรักพยักหน้าน้อยๆเธอเองก็รู้สึกผิดในสิ่งที่ทำลงไป

“วันนี้ดามาเก็บทั้งต้นทั้งดอกนะคะ” เพียงฟ้ามีแววสงสัย

“ก็ดาต้องระเห็ดไปนอนที่อื่นตั้งสองคืนฟ้าก็ต้องชดเชยให้ดาซิ”เอาอีกแล้วเพียงฟ้าหน้าแดงแปร๊ดหนักกว่ารอบที่แล้วเสียอีก

“บ้า หื่นได้ทุกเวลาเลยนะ”

“ก็ดามีแฟนสวยนี่ รู้ไหมมองใครก็ไม่เคยหื่นเหมือนมองฟ้าเลย”

“บ้าซิ ฟ้าไม่ใช่สาวเอ็กเซ็กซี่นะ”

“เอ่า! ก็ดาชอบแบบนี้นี่คะ”

“บ้าจริง” ธีรดาเลิกต่อปากต่อคำหล่อนโน้มหน้าลงไปจุมพิตที่หน้าผากของคนรักแผ่ว

“ดารักฟ้ามากนะ” และพรมจูบไปจนทั่วหน้าก่อนจะมาหยุดอยู่ตรงริมฝีปากบางของคนช่างคิดและจัดการครอบครองด้วยริมฝีปากของตนยาวไปอีกนานกว่าเพลงรักจะบรรเลงจบเพราะต้องทบทั้งต้นและดอก




 

Create Date : 28 มีนาคม 2556    
Last Update : 28 มีนาคม 2556 10:06:15 น.
Counter : 1284 Pageviews.  

ตอนพิเศษ_ที่รักจ๋ารุ่นหลานเลยนะนั่น

เพียงฟ้าเปิดประตูห้องทำงานของคนรักโดยไม่ได้เคาะประตูก่อนก็คุณพิศมัยบอกอยู่เมื่อกี้ว่าดาไม่ได้มีแขก

แต่…!! เพียงฟ้าเดินดุ่มๆกลับไปทางเดิมแบบไม่มีปี่มีขลุ่ยพิศมัยขยับแว่นมองตามหญิงสาวงงๆก็หล่อนเพิ่งจะมาเมื่อกี้…และนี่ก็กำลังจะออกไป สักพักธีรดาก็เดินตามออกมา

“ฟ้าละคะ”

“เห็นเดินดุ่มๆออกไปแล้วค่ะ”ธีรดาถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะเดินกลับเข้าไปในห้อง

“เข้าใจดีแล้วใช่ไหมคะ”

“ค่ะงั้นหวานขอตัวก่อนนะคะ”ธีรดาพยักหน้าน้อยๆให้กับเด็กฝึกงานลูกหลานทางเพื่อนแม่ของกริชเมื่อประตูปิดลงหล่อนรีบหยิบโทรศัพท์มือถือกดโทรหาคนรักทันที

‘ไม่มีสัญญาณตอบรับจากเลขหมายที่ท่านเรียก…’

“เยี่ยม!!” ธีรดาสบถกับตัวเองจะไปตามง้องานก็ล้นมือ

‘เฮ่อ…’หญิงสาวถอนหายใจทิ้งท้ายก่อนจะไปก้มหน้าก้มตาทำงานต่อ

เพียงฟ้ายืนรอคนรักอยู่ตรงประชาสัมพันธ์หวังในใจว่าหล่อนจะออกมาตามเธอแต่… ไม่เห็นแม้แต่เงา หญิงสาวร่างบางเดินออกไปจากออฟฟิศด้วยจิตใจว้าวุ่นภาพใกล้ชิดสนิทสนมของคนรักกับเด็กสาวหน้าหวานยังติดตา

กริชเดินเข้ามาในห้องน้องสาวก็เห็นแต่ภาพเดิมๆตามเคยถ้าไม่อยู่หน้าคอมก็ต้องอยู่ที่โต๊ะเขียนแบบ

“ยังไม่กลับอีกเหรอดา”

“อีกสักพักค่ะ แก้งานคุณกัสมาให้เสร็จก่อนค่ะพรุ่งนี้ต้องให้เมฆ

พรีเซนต์แต่เช้า”

“อีกเยอะไหม”

“ไม่เท่าไหร่ค่ะ”

“งั้นเดี๋ยวเสร็จแล้วไปทานข้าวกันนะพี่มีเรื่องอยากปรึกษาหน่อย”

ธีรดามองพี่ชายค้างนิ่งก่อนจะพยักหน้าน้อยๆจะปฏิเสธก็ไม่ได้มาแบบนี้แสดงว่าต้องมีปัญหาคับใจแน่ๆเมื่อพี่ชายเดินออกไปหญิงสาวก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรออกอีกครั้งเพื่อจะรายงานคนรักว่าอาจจะกลับดึกหน่อยแต่ก็เป็นเหมือนเดิมคือหล่อนยังไม่ยอมเปิดเครื่องโทรเข้าไปที่คอนโดก็ไม่มีคนรับ

‘เฮ่อ…’ ขอถอนหายใจอีกสักทีเพียงฟ้าเป็นแบบนี้เสมอคือเวลามีปัญหากันชอบปิดเครื่องแทนที่จะได้คุยกันให้รู้เรื่องก็ต้องยืดเยื้อเสียเวลาปรับความเข้าใจกัน

เพียงฟ้านั่งเปิดปิดโทรศัพท์มือถืออยู่หลายรอบเพื่อดูว่ามีสายจากคนรักโทรเข้ามากี่สายแต่อะไรกันสองสายโทรศัพท์ที่คอนโดก็เพิ่งดังไปครั้งเดียวเองรักกันจริงหรือเปล่าเนี่ยหรือมัวไปอี๋อ๋อกับแม่เด็กหน้าหวานคนนั้นใช่ซิเด็กกว่าหน้าตาก็จิ้มลิ้ม หญิงสาวนั่งน้อยใจคนรักคิดเองเออเองไปเรื่อยทั้งหลายล้วนแต่เป็นไปในทางลบทั้งสิ้นถึงจะไม่ชอบเลยกับความรู้สึกที่มืดดำแบบนี้แต่มันมันก็ห้ามความคิดได้ยาก

เพียงฟ้ากอดอกนั่งมองเข็มที่มันอยู่บนนาฬิกา กัดฟันแน่นคิดขัดเคืองมีความผิดติดตัวแทนที่จะรีบกลับ คนบ้า!

ฝ่ายธีรดานั่งฟังปัญหาของกริชอยู่พักใหญ่กว่าจะแยกตัวออกมาได้ก็กินเวลาไปหลายชั่วโมงหญิงสาวร่างสูงเปิดประตูห้องเข้ามาโล่งใจที่เห็นรองเท้าของคนรักวางอยู่แสดงว่าเรื่องในวันนี้ยังไม่ร้ายแรงมากเพราะสุดที่รักยังเดินตามข้อตกลงที่วางกันไว้คือ เวลาที่มีปัญหากันห้ามฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งหนีไปไหนเพราะมันจะยิ่งทำให้ปัญหาปานปลายนี่ก็ดึกมากแล้วธีรดาพยายามทำทุกอย่างให้เบาที่สุดเพื่อไม่ให้เป็นการรบกวนคนหลับเมื่อล้มตัวนอนหญิงสาวก็ตะแคงค้างหันไปกอดคนรักเหมือนอีกฝ่ายจะทำไปเป็นอัตโนมัติคือจับแขนที่มากอดไว้แล้วก็นิ่งไปธีรดาซุกหน้าไปที่ซอกคอกระชับกอดจนพอใจและจึงหลับตามกันไป

เพียงฟ้าจะเป็นฝ่ายตื่นก่อนเสมอและลุกขึ้นมาจัดเตรียมอาหารเช้าให้คนรักวันนี้ก็เหมือนเช่นทุกวัน ธีรดาอาบน้ำแต่งตัวออกมาก็พบว่าทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยรอทานหญิงสาวร่างสูงกว่าเดินเข้าไปโอบเอวอีกฝ่ายจากด้านหลังซุกหน้าไปที่ซอกคอขาวดูดซับความหอมมาจนเต็มปอดเพียงฟ้าเป็นโอโซนที่ดีที่สุดสำหรับเธอ

“เมื่อวานถ้าดาทำอะไรให้ฟ้าไม่สบายใจ ดาขอโทษนะคะ”

“และดาก็จะมาขอโทษฟ้าทุกครั้งเวลาไปอี๋อ๋อกับเด็กสาวๆงั้นเหรอแล้วเมื่อคืนก็กลับดึกอีกแทนที่จะรีบกลับมาง้อฟ้า”เพียงฟ้าพยายามที่จะเบี่ยงตัวออกแต่อีกฝ่ายก็ไม่ยอมปล่อยง่ายๆบังคับกอดอยู่อย่างนั้น

“อี๋อ๋อที่ไหนกัน ดาสอนงานน้องเค้าเท่านั้นเองเยาวชนของชาติดาต้องใส่ใจหน่อยและเมื่อคืนดาก็อยู่กับพี่กริชถ้าไม่เชื่อโทรถามดูก็ได้พี่กริชมีปัญหามาขอคำปรึกษาดา ฟ้าจะให้ดาใจร้ายไม่ช่วยหรือไง” เพียงฟ้านิ่งไปนิด

“แล้วทำไมดาต้องใกล้ชิดกันแบบนั้นด้วยจมูกดาจะไปชนแก้มน้องเค้าอยู่แล้ว ชอบใช่ไหมละปล่อยฟ้าเลยรีบไปทำงานเลยจะได้ไปเจอเด็กหน้าหวานนั่น” ธีรดาถอนหายใจอยู่ในอกเพียงฟ้าหาเหตุมาอีกจนได้ลองเธอไปจริงๆซิได้ร้องไห้น้ำตาท่วมบ้านแน่

“ไปกันใหญ่แล้วคนดีของดา ดาจะไปคิดอะไรกับเด็กแบบนั้นละคะน้องเค้ายังไม่20 เลย รุ่นหลานดาเลยนะคะนั่นเห็นดาเป็นวัวแก่ชอบกินหญ้าอ่อนหรือไง”

“ดากำลังจะบอกว่าฟ้าแก่เหรอ”

“หือ…โยงมาได้ไงเนี่ยถ้าฟ้าแก่แล้วดาละ ดาแก่กว่าฟ้านะ”

“ก็ดาพูดถึงหญ้าอ่อนนี่ มันก็หมายถึงฟ้าเป็นหญ้าแก่ใช่ไหมละ”

“ก็ดาชอบกินหญ้าแก่ รักหญ้าแก่และก็ต้องเป็นหญ้าชื่อเพียงฟ้าเท่านั้นด้วย” ธีรดาไซ้จมูกไปที่ซอกคอคลอเคลียเอาใจเธอรู้ใจคนรักดีหล่อนชอบให้ทำแบบนี้

“นี่ไม่ต้องเลยนะ รีบๆทานเลยเดี๋ยวก็ไปทำงานสายหรอก”

“หายโกรธดาแล้วใช้ไหม”

“ถ้ายังไม่หายละ” เพียงฟ้าเล่นแง่

“ดาก็จะไม่กินข้าวเช้าแต่จะกินฟ้าแทน จะลางานมากินเลยด้วยกินทั้งวันให้ขาดใจตายไปเลยโทษฐานใส่ร้ายผู้บริสุทธิ์”

“บ้าซิ คนลามก”

“แล้วรักคนลามกคนนี้ไหมละ”เพียงฟ้าก้มหน้างุดชักเขิน

“รักไหมคะ”มือไม้เริ่มลูบไล้บีบเค้นลงโทษให้อีกฝ่ายอารมณ์กระเจิง

“นี่! พอแล้ว…รักซิคะ ถ้าไม่รักจะเป็นบ้าเป็นบอไร้เหตุผลแบบนี้เหรอ” ธีรดาหลุดยิ้มออกมาเมื่อได้ยินคำตอบ

“รู้ด้วยว่าไร้เหตุผล”

“ก็มันหึงนี่คะฟ้าไม่ชอบให้ใครมาใกล้ชิดดาฟ้าหวง”

“ดา 35 แล้วน้า…ไม่ใจแตกตอนแก่หรอกและดาก็รักฟ้ามากด้วยต่อไปฟ้าอย่างอนอะไรดาเรื่องแบบนี้อีกนะ” เพียงฟ้าอ่อนยวบลงไปแพ้เหตุผลที่ดีของอีกฝ่าย

“ดาสัญญากับฟ้าได้ไหมละว่าจะไม่ใกล้ชิดกับใครแบบนั้นอีก”

“ก็ได้ค่ะเดี๋ยวดาจะติดป้ายหน้าห้องเลยว่าห้ามสาวสวยเข้าใกล้เกินระยะ 1 เมตรโอเคไหมคะ”

“ดีค่ะ เดี๋ยวฟ้าทำป้ายสวยๆให้”

“เหย…อะไรของสาวเพี้ยนคะเนี่ยดาพูดเล่นต่างหากเล่า”

“แต่ฟ้าจะทำจริงค่ะ”

“เหย…ทำไมผู้หญิงคนนี้ร้ายกาจแบบนี้นะต้องลงโทษบ้างแล้ว”

ธีรดาซุกไซ้ลูบไล้หนักขึ้นจนอีกฝ่ายอ่อนปวกเปียก

“ดาอ่ะเดี๋ยวไปทำงานสายนะ”เพียงฟ้าเสียงกระเส่าแต่ถ้าหล่อนหยุดตอนนี้เธอได้อารมณ์ค้างไปทั้งวันแน่

“ดากินข้าวเช้าอยู่นี่ไง กินเสร็จก่อนค่อยไป”ตอนนี้โต๊ะอาหารกำลังถูกใช้งานผิดประเภทโดยสถาปนิกและจิตรกร

อาหารเช้ารสกลมกล่อมกลิ่นหอมหวนชวนให้หลงใหลทานยังไงก็ไม่เบื่อ อยากจะตื่นมาทานแบบนี้ทุกเช้าเลย…




 

Create Date : 27 กุมภาพันธ์ 2556    
Last Update : 4 กุมภาพันธ์ 2557 8:55:31 น.
Counter : 1316 Pageviews.  

เพียงเธอคือหัวใจของฉัน 15

ตอน15 ที่เอามาลงยังไม่ใช่ต้นฉบับที่สมบูรณ์นะคะ

และจะนำมาลงให้อ่านกันเป็นตอนสุดท้าย ที่เหลือไปลุ้นเอาในเล่มนะคะ

ขอบคุณหลายๆท่านที่อุดหนุน

และขอบคุณหลายๆท่านที่ชอบนิยายเรื่องนี้นะคะ

K.toon

ตอน15 ที่เอามาลงยังไม่ใช่ต้นฉบับที่สมบูรณ์นะคะ

และจะนำมาลงให้อ่านกันเป็นตอนสุดท้าย ที่เหลือไปลุ้นเอาในเล่มนะคะ

ขอบคุณหลายๆท่านที่อุดหนุน

และขอบคุณหลายๆท่านที่ชอบนิยายเรื่องนี้นะคะ

K.toon

และค่ำคืนแห่งกิจกรรมนี้นายหญิงใหญ่แห่งไร่ธิดารัตน์จะมาให้เกียรติจับรายชื่อผู้เข้าร่วมกิจกรรม

ขอเสียงปรบมือต้อนรับท่านด้วยครับ เสียงปรบมือดังสนั่นไปทั่วบริเวณด้วยชื่นชมในความมีน้ำใจของเจ้าของรีสอร์ทที่ให้เกียรติลงมาร่วมกิจกรรมด้วย

กริชเลิกคิ้วสงสัยเพราะแผนที่วางไว้ไม่ใช่แบบนี้ชายหนุ่มจ้องมองไปที่หนึ่งในทีมงานเป็นชายร่างผอมเขาพยายามส่งสายตาเป็นคำถามแต่อีกฝ่ายกลับมองเมินไม่สนใจทำเป็นวุ่นวายกับการดำเนินกิจกรรมตานี้เป็นเพียงฟ้าบ้างที่ปรายตามองกริชและซ่อนยิ้มในใจเช่นกัน งวดนี้หวยล็อคแล้วค่ะคุณกริช

รายชื่อใบแล้วใบเล่าถูกหยิบขึ้นมาจากในกล่องโดยธิดารัตน์และถูกนำส่งให้ผู้ช่วยเป็นคนอ่าน

คุณกริชครับ กริชลุ้นสุดตัวเมื่อได้ยินการขานชื่อตนเองภาวนาขอให้ทุกอย่างเป็นไปตามแผน

คุณมินตราครับ หัวใจของมินตรากระตุกอย่างแรงเมื่อได้ยินชื่อตัวเอง และเมื่อเหลือบไปมองคู่ของตนจิตใจก็พาให้จิตใจเหี่ยวแฟบเมื่อเห็นสีหน้าผิดหวังแบบไม่เก็บอาการของชายหนุ่มนึกน้อยใจและโทษตัวเองที่ทำให้เขาผิดหวัง

คุณธีรดาครับ ธีรดายืนนิ่งไม่แสดงความรู้ใดแต่ในใจกลับรู้สึกทะแม่งๆชอบกล

คุณเพียงฟ้าครับ เพียงฟ้าพยักหน้ายิ้มน้อยแสดงตัวก่อนจะทำเนียนมองคนรักยิ้มๆ ธีรดายังคงตีหน้านิ่งในใจนึกสงสัยว่ามันบังเอิญเกินไปหรือเปล่าที่เธอกับฟ้าได้คู่กัน

ปณิตาตาละห้อยเมื่อเห็นธีรดาได้คู่ไปแล้วเป็นแบบนี้เธอกลับห้องนอนดีกว่า เพราะถ้าไม่ได้คู่กับพี่ดากิจกรรมนี้ก็ไม่มีความหมายหรอกคิดได้ดังนั้นหญิงสาวจึงทำมึนเดินออกไปซะเฉยๆ

คุณปณิตาครับ หญิงสาวชะงักฝีเท้าเมื่อได้ยินชื่อตนเองแต่ก็แค่เท่านั้นเท้ายังก้าวต่อไป

ท่านไหนคือคุณปณิตาครับ กริชมองหาหลานตัวเองแปลกใจที่เมื่อกี้ยังยืนอยู่ตรงนี้อินทิรามองตามปณิตาที่กำลังจะเดินออกไปหล่อนคิดจะชิ่งแน่ๆคงเพราะไม่ได้จับคู่กับผัวแก่

คุณปณิตาอยู่ทางนี้ค่ะหญิงสาวเจ้าของชื่อเบรกล้อลากนึกเคืองคนที่กำลังทำให้เธอเสียแผนและเมื่อหันไปมองก็เห็น ปีศาจน่ารังเกียจ ปณิตาจิกตาใส่ด้วยความไม่พอใจแต่อีกฝ่ายกลับยิ้มเยาะในตาส่งกลับมาให้

คุณอินทิราครับ ปณิตาและอินทิราหน้าเหวอเมื่อรู้ว่าได้คู่กัน แต่อารมณ์ของอินทิราก็เปลี่ยนไปได้รวดเร็วนึกขอบคุณในความบังเอิญเมื่อคิดเลยไปว่าจะได้มีโอกาสแกล้งยัยนางฟ้าจำแลง

งานนี้คนที่มีความสุขมากที่สุดเห็นจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากเพียงฟ้าเพราะหล่อนรู้เท่าทันความคิดของกริชว่าเขาต้องใช้มนต์ดำแน่ๆหล่อนจึงไปขอร้องให้พ่อแม่คนรักช่วย ทั้งสองก็ไม่คิดขัดลูกสะใภ้เต็มใจช่วยอย่างนึกสนุกแต่คู่ที่ถูกล็อกมีเพียงสองคู่เท่านั้นคือคู่ของกริชกับมินตราและธีรดากับเพียงฟ้าส่วนที่เหลือคือตามแต่บุญกรรมที่จะนำพาให้ได้มาคู่กัน

ปณิตายืนซังกะตายท้อแท้ในโชคชะตาของตนเองนี่มันช่วงดวงตกของเธอหรือไงนะทำไมถึงได้ซวยแบบนี้ ผู้คนมีตั้งมากมายแต่ทำไมเธอถึงต้องมาคู่กับไอ้รุ่นพี่จอมก้าวร้าวสุดป่าเถื่อนคนนี้ด้วยนะ ฝ่ายอินทิรายังนั่งอยู่ที่เดิมมองปณิตาที่คงกำลังเซ็งสุดชีวิตที่ถูกจับคู่กับตนแต่หล่อนเป็นผู้หญิงที่สวยมากนะ ทำไม ทำไมหล่อนถึงต้องเป็นผู้หญิงมักมากหลายใจด้วย

ตอนนี้ทุกคนมีคู่กันครบหมดแล้วนะครับจากนี้ขอให้ทุกท่านตั้งใจฟังให้ดีๆในกิจกรรมเดินป่าครั้งนี้เราจะปล่อยให้แต่ละคู่เดินเข้าไปในป่าด้านขวามือทางนี้นะครับโดยจะปล่อยเข้าไปทีละคู่แต่ละคู่จะทิ้งระยะห่างกัน 5 นาทีท่านต้องเข้าไปเผชิญกับ 5 ด่านวัดใจที่ทางรีสอร์ทของเราเตรียมไว้ทั้งสองคนจะต้องช่วยกันฟันฝ่าหาปรัชญาจากทุกกิจกรรมออกมาให้ได้สิ่งเดียวที่ทุกคนจะนำติดตัวไปได้คือไฟฉายคู่ละ 1 กระบอก ทุกคนต่างตื่นเต้นอยากรู้อยากเห็นหนทางเบื้องหน้า

ตอนนี้ให้ท่านยืนอยู่กับคู่ของตัวเองนะครับเดี๋ยวทางทีมงานจะทำการส่งตัวเข้าป่าไปทีละคู่ มีเสียงจ๊อกแจ๊กฮือฮาร้องเรียกหาคู่ของคน มินตราเดินเข้าไปยืนชิดอยู่กับกริชตามคำสั่ง

ว้าย!!” แรงกระแทกโดยไม่ตั้งใจของทางทีมงานทำให้หญิงสาวถลาไปอยู่ในอ้อมแขนของคนข้างๆ

ขอโทษครับๆ คู่กรณีหน้าตาตื่นรีบเข้ามาขอโทษ

ไม่เป็นไรค่ะ ไม่เป็นไร

เป็นอะไรหรือเปล่า กริชถามด้วยน้ำเสียงอาทร

ไม่ค่ะ มินตราเบี่ยงหลบสายตาชายหนุ่มพยายามทรงตัวและดันตัวเองออกมา

เป็นอะไรหรือเปล่ามิ้น เพียงฟ้าเข้ามาดูแลเพื่อน

ไม่เป็นไรจ่ะพอดีคุณกริชรับไว้ทันหญิงสาวมีแก้มที่สีจัดขึ้นจนเห็นได้ชัด เพียงฟ้าอมยิ้มพอใจในผลงานนี่ก็เป็นอีกเรื่องที่เธอขอความช่วยเหลือไป ธีรดาเดินมายืนข้างๆเพียงฟ้ามองสถาการณ์ตรงหน้านิ่งท่าทางประหม่าของคุณมิ้นสะดุดใจเธอ

หลายคู่ค่อยๆทยอยเดินเข้าไปในป่าที่ตอนนี้มีเพียงความมืดและเสียงร้องของหริ่งเรไรคู่ของกริชและมินตราเป็นคู่สุดท้าย โดยชายหนุ่มเป็นคนถือไฟฉายเดินนำเข้าไป

เกาะเสื้อฉันไว้นะจะได้ไม่หลง กริชหันมาบอกหญิงสาวที่กำลังเดินตามมา

ฉันไม่ใช่เด็กๆนะคะจะได้ต้องกลัวหลง

อย่าดื้อได้มั้ยทำตามที่ฉันบอกนี่มันไม่ใช่ห้างในเมืองนะมันเป็นป่า ไม่รอให้หญิงสาวเถียงกลับมาให้รำคาญใจชายหนุ่มยื่นมือไปจับมือหญิงสาวให้มาเกาะเกี่ยวชายเสื้อของตนไว้อีกฝ่ายก็ยอมโอนอ่อนทำตามโดยง่าย เพราะบรรยากาศโดยรอบก็ทำให้หวั่นใจอยู่ไม่น้อยชายหนุ่มเองก็ไม่รู้ว่าหนทางข้างหน้าจะต้องเจอกับอะไรบ้างเพราะเขาให้ฝ่ายกิจกรรมของทางรีสอร์ทดูแลทั้งหมดและเดิมก็ไม่คิดว่าจะลงมาร่วมกิจกรรมด้วยจึงไม่มีมูลอะไรเกี่ยวกับกิจกรรมนี้ในหัวเลย

ธีรดาเดินนำเพียงฟ้าไปเรื่อยๆแบบไม่อาทรร้อนใจอะไรก็ทุกซอกทุกมุมของที่นี่มีรอยเท้าเธอเหยียบไว้หมดแล้วและกิจกรรมนี้เธอก็รู้ทุกอย่างโดยละเอียด

ดา

คะ

อากาศดีจังเนอะ ลมโชยมาเบาๆมาตลอดเลย

ฟ้าชอบมั้ยล่ะ

ชอบซิ่คะที่นี่ทั้งสวย สงบและอากาศดีมากๆ ทั้งเดินคุยกันไปเพียงฟ้าสัมผัสได้ถึงมือตัวเองที่ถูกอีกฝ่ายกระชับแน่นขึ้น

ฟ้ามาอยู่กับดาที่นี่ได้ไหมหลังจากที่ดาเคลียร์ทุกเรื่องราวเสร็จสิ้นแล้ว ลมหายใจของคนฟังขาดห้วง หยาดน้ำตาไหลออกมาโดยไม่รู้ตัวความรู้สึกตื้นตันจนเกินบรรยาย

ดา น้ำเสียงที่สั่นพล่าทำให้คนฟังต้องหยุดและหันมอง เป็นจังหวะที่ดีให้เพียงฟ้าโผเข้ากอดถ่ายทอดความรู้สึกผ่านทางกาย

ดา เพียงฟ้าสะอึกสะอื้นหนักขึ้น

หือคนดีของดาเป็นอะไรไป ธีรดาลูบหลังเบาๆอย่างอ่อนโยน

ดารู้มั้ยคะว่าฟ้าฝันมาตลอดฝันว่าวันหนึ่งฟ้าจะได้อยู่กับดา ก่อนจะนอนหลับตาและตื่นลืมตาขึ้นมาเจอดาทุกวัน ทานข้าวด้วยกันดูหนัง ฟังเพลง เต้นรำ เพียงฟ้ากระชับกอดคนรักแน่นขึ้นโดยไม่รู้ได้เลยว่าสาวเย็นชาที่หลายคนเอาไปนินทากันว่าหล่อนมีหัวใจเป็นหินกำลังเสียน้ำตาอยู่เงียบๆเธอเองก็มีฝันเดียวกันกับที่เพียงฟ้าพูดมาทั้งหมดแต่ที่ผ่านมาเหตุผลที่เธอเคยคิดว่ามันดีต่อคนรักที่คนอื่นยัดเยียดให้มันมาบดบังความคิดฝันของเธอ

ดารักฟ้ามากนะดาสัญญาว่าเราจะต้องได้อยู่ด้วยกัน

ดา

คะ

เราต้องรีบไปจากตรงนี้แล้วหรือเปล่าเดี่ยวคู่อื่นเค้าจะตามมา

ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะนี่มันนอกเส้นทางแล้วดาตั้งใจจะพาฟ้าไปที่ที่หนึ่งสองสาวคลายอ้อมกอดออกจากกัน เพียงฟ้ามีแววสงสัยอยู่ในความมืด

ไปค่ะ ธีรดาจับมือคนรักเดินนำออกไป

อินทิราเดินนำหน้าโดยไม่คิดจะชลอฝีเท้ารอคนที่เดินตามมาเลยทางเบื้องหน้าทั้งมืดและเล็กแคบเป็นปัญหากับคุณหนูอย่างปณิตาไม่น้อย

โอ้ะ!!” หญิงสาวร่างบางสะดุดกับบางสิ่งจนล้มลงไป และยิ่งใจหายเมื่อเห็นคนข้างหน้าเดินไกลออกไป

นี่ รอด้วยซิ่ คนเจ็บพยายามลุกขึ้นและวิ่งตามอีกฝ่ายทั้งเจ็บทั้งเคืองปนเป จนทันกัน

ใจดำที่สุด อินทิราหยุดกระทันหันทำให้คนที่กึ่งวิ่งกึ่งเดินตามมาเบรกไม่ทันเดินชนไปเต็มๆ

โอ๊ะ!! เป็นบ้ารึไงนึกจะหยุดก็หยุด

เธอนั่นแหละที่เป็นบ้าตอนฉันไม่รอก็ว่าใจดำ พอฉันหยุดรอเธอก็ยังมาว่าใจดำอีกจะเอายังไงกันแน่

เอาความพอดีเข้าใจมั้ยความพอดีน่ะ เล่นเดินอย่างกับตามควายแบบนั้นใครจะไปเดินทันและโดยส่วนตัวก็ไม่ได้เก่งเดินตามควายด้วย ร่างบางพูดกินนัย

เธอว่าฉันเป็นควายเหรอ สาวหล่อตั้งท่าจะเอาเรื่อง

เปล้า…” ร่างบางทำเสียงสูง

แต่ถ้าใครคิดว่าตัวเองใช่อยากจะรับก็รับไปหญิงสาวลอยหน้าลอยตาก่อนจะอาศัยทีเผลอกระชากไฟฉายมาจากมือของอีกฝ่ายและพยายามๆเดินเร็วๆนำออกไปทิ้งให้อีกฝ่ายยืนเหวอทึ่งในความมึน นี่เธอกำลังแพ้ทางยัยนี่อยู่รึเปล่าเนี่ยบ้าจริง!! สาวหล่อสบดกับตัวเองก่อนจะรีบสาวเท้ายาวๆตามไป

ธีรดาหยุดยืนอยู่ที่ใต้ต้นไม้ใหญ่

ถึงแล้วค่ะ เพียงฟ้ากวาดสายตามองไปรอบๆก็ฉงนใจว่าไม่เห็นมีอะไรเลยนอกจากป่าที่มืดครึ้มธีรดาอมยิ้มกับท่าทางที่เป็นคำถามของเด็กอยากรู้อยากเห็นก่อนจะฉายไฟขึ้นไปบนต้นไม้แสงสว่างจากไฟฉายพอจะทำให้เห็นได้ว่าบนต้นไม้มีสิ่งปลูกสร้างอยู่

ฟ้ายืนรอตรงนี้แป็บนะ พูดจบหญิงสาวร่างสูงก็ค่อยๆไต่บันไดขึ้นไปหายเข้าไปในความมืดทำเอาคนมองตามใจคอไม่ดี

ดาฟ้ากลัวไม่นานแสงไฟดวงเล็กๆหลากสีก็ค่อยๆติดทีละดวงจนสว่างไปทั่วบริเวณ

สวยจังเลยดา หญิงสาวร่างบางหมุนมองไปรอบๆตื่นตากับสิ่งที่เห็นธีรดาปีนลงมาจากบ้านต้นไม้เพื่อมารับอีกคนขึ้นไปด้วย

มองจากข้างบนจะสวยกว่านี้อีกค่ะ ทั้งคู่พากันไต่ขึ้นไปบนบ้านหลังน้อยที่สร้างอยู่บนต้นมะขามอายุหลายสิบปีที่มีลำต้นขนาดสามถึงสี่คนโอบกิ่งก้านสาขาแข็งแรงใหญ่โตสามารถรับน้ำหนักบ้านหลังน้อยได้สบาย

เพียงฟ้ามองไปรอบๆห้องตื่นตากับของเล่นมากมาย

ทำไมของเล่นเยอะแบบนี้ล่ะดา

ก็ดาไม่ค่อยมีเพื่อนไม่ชอบสุงสิงกับใคร ไม่ชอบความวุ่นวายพ่อกับแม่เลยทำบ้านหลังนี้ไว้ให้ เพียงฟ้าแหงนมองคนรักและเข้าไปสวมกอดด้วยความอ่อนโยน

ขอบคุณที่ดาเปิดใจรับฟ้าให้เข้ามาในโลกของดาขอบคุณที่รักฟ้านะคะ ธีรดากอดตอบเบาๆดั่งปลอบเด็กน้อย

ดาต่างหากที่ต้องขอบคุณฟ้าขอบคุณที่ฟ้าเข้ามาสร้างความสุขและเป็นอารมณ์ดีให้ดาเสมอ สองสาวพากันไปนั่งซบอิงอยู่ในมุมหนึ่งของห้องที่เป็นเตียงนอนเล็กๆ

เวลาดากลับบ้านดาจะหลบงานมานอนที่นี่เสมอ หญิงสาวลูบไล้ไปบนที่นอน บ้านหลังน้อยแห่งนี้ได้รับการดูแลทำความสะอาดอยู่เสมอถือเป็นสถานที่สำคัญแห่งหนึ่งของที่นี่เพราะเป็นมุมโปรดของนายน้อยบุตรสาวเพียงคนเดียวของเจ้าของรีสอร์ท

ดาถูกส่งไปเรียนที่กรุงเทพตั้งแต่เด็กจำได้ว่าตอนแรกๆที่ไปดาร้องไห้ทุกวันเลยคิดถึงพ่อกับแม่คิดถึงบ้านน้อยหลังนี้คิดถึงของเล่นทุกชิ้น

และดาก็ไม่มีเพื่อนอีกตามเคยใช่มั้ยล่ะ

มีซิ่ และเพื่อนดาคนนี้ก็สวยมากด้วยนะหยิ่งและโลกส่วนตัวสูงเหมือนดาเลย เพียงฟ้าดันตัวเองออกมาท่าทางแสนงอนแต่ก็ถูกอีกฝ่ายดึงกลับไปกอดเหมือนเดิม

เป็นอะไรเพราะดาชมเพื่อนว่าสวยเหรอ

ใช่ซิ่ไม่มีผู้หญิงคนไหนหรอกนะที่จะชอบให้คนรักตัวเองชมคนอื่น ร่างบางเอากำปั้นน้อยๆทุบไปที่ลำตัวของอีกฝ่ายเบาๆเป็นการบอกความรู้สึกในใจทางอ้อมธีรดาหัวเราะเบาๆขันสาวขี้หึงแต่เธอรู้สึกดีนะ

ไม่ต้องมาขำเค้าเลยนี่แน่ะ ๆ ตานี้เพียงฟ้าใช้กำปั้นน้อยๆรัวใส่ไม่ยั้งเพราะขัดใจคนรัก

โอ๊ย!! ดาเจ็บนะ โอ๊ย ธีรดาออกท่าทางเจ็บเกินอาการจนอีกฝ่ายหมันไส้

ไม่สนใจตัวเองแล้วชิส์ เพียงฟ้าผละออกมาทำท่าจะลุกขึ้นแต่ก็ไม่สำเร็จตามเคยเพราะธีรดาดึงกลับไปครั้งนี้พากันนอนลงไปบนที่นอนร่างบางยิ่งขัดใจคนชอบใช้กำลังดิ้นขลุกขลักอยู่ภายใต้คนต้นเรื่อง

อะไรกันโกรธอะไรดานักหนาฟ้าเป็นคนที่ดารักดาจะเห็นคนอื่นสำคัญกว่าฟ้าได้ยังไง

ชิส์ ร่างที่บางกว่ายังดื้อแพร่งหลบตา

เพื่อนคนนี้ของดาชื่อหนิงและตอนนี้หนิงก็มีแฟนไปแล้วด้วย เพียงฟ้าหันกลับมาสบตา

ก็ถ้าเขายังไม่มีแฟนดาก็จะมีความหวังใช่มั้ยละ หญิงสาวคิดพาลไปเรื่อย

อืม…” ธีรดาทำเป็นคิดหวังก่อกวนอารมณ์คนช่างคิด และก็ได้ผลง่ายๆเพราะเพียงฟ้ายิ่งขัดใจน้อยใจปนเปแบบไม่มีเหตุผลธีรดาไม่ได้พูดอะไรแต่กลับมุดหน้าไปซุกอยู่ที่ซอกคอขาวคลอเคลียไปมามือไม้เป่ะปะลูบไล้ไปทั่วตัวคนหน้าหวาน

อื่อไม่ต้องมาทำแบบนี้เลย เพียงฟ้าพยายามดันตัวอีกคนออกไปแม้ลึกๆในใจจะยินดีกับสัมผัสจากหล่อนก็เถอะแต่ตอนนี้งอนอยู่ธีรดาไม่สะทกสะท้านกับอาการต่อต้านกลับยิ่งรุกหนักขึ้นเรื่อยๆจนอีกฝ่ายไม่อาจฝืนทนต่อสัญชาตญาณทางกายยินดีเปิดทางตอบรับทุกสัมผัส

ดารักฟ้านะคะ ธีรดาพร่ำพูดพร้อมรุกรานร่างกายของอีกฝ่ายอย่างถือสิทธิ์

ดา อื่อ…” หลายต่อหลายครั้งที่ร่างบางต้องครางออกมาด้วยความเสียวซ่าน

บทเพลงอันแสนหวานจากหัวใจสองดวงท่ามแสงไฟที่สองสว่างช่างไพเราะและสวยงามยิ่งยากจะหาสิ่งใดมาเปรียบ หากเพียงฟ้าคือดอกไม้งามที่ส่งกลิ่นหอมหวลชวนให้ฝันถึงธีราดาก็คงเป็นดั่งราตรีกาลที่ลึกลับซับซ้อนน่าค้นหา เมื่อสองสิ่งถูกนำมาหลอมรวมกันจึงก่อเกิดดอกไม้งามที่ส่งกลิ่นหอมตลบอบอวลกระจายไปทั่วในยามราตรี





 

Create Date : 16 มกราคม 2556    
Last Update : 16 มกราคม 2556 18:40:23 น.
Counter : 1821 Pageviews.  

เพียงเธอคือหัวใจของฉัน 14


อาหารนานาชาติแบบบุพเฟ่ถูกนำมาจัดวางเรียงรายไว้สวยงามเพื่อตอนรับกลุ่มคนจากบริษัท KC Space ตอนนี้พนักทุกคนต่างสนใจกับอาหารเลิศรสกลิ่นยั่วยวนใจเพราะเหน็ดเหนื่อยหิวโซมาจากการทำกิจกรรมทั้งวัน

แดเนียลส่งยิ้มให้เพื่อนสาวเมื่อเขาเห็นหล่อนสองคนเดินคู่กันมา

“คุณกริชล่ะ” เพียงฟ้าถามทันทีเมื่อเดินถึงเพื่อนชาย มินตราเหลือบมองเพียงฟ้าสงสัยในเจตนา

“เห็นพ่อแม่ของคุณดาเรียกไปคุย เพิ่งแยกกับท่านทั้งสองไปได้ไม่นานตอนนี้คงกลับไปแต่งหล่อที่ห้อง” เพียงฟ้าพยักหน้าน้อยๆ

“เดี๋ยวเรามานะ” แล้วร่างบางก็เดินตัวปลิวออกไปแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย เมื่อลับหลังเพื่อนสาวมินตราเริ่มค้นหาสิ่งที่ตนสงสัยทันที

“นายกำลังรำเอียงกับเรานะแดเนียล”

“หือ เรื่องอะไร?” หนุ่มฝรั่งเลิกคิ้วยิ้มๆ

“นายกับฟ้ามีความลับกับเรา”

“แกคิดมาก” ชายหนุ่มหันหน้าหนีเดินไปทางไลน์บุฟเฟ่ มินตราเดินตามไม่ยอมแพ้

“ฉันเห็นคุณดาเดินออกมาจากห้องฟ้า” ชายหนุ่มชะงักไปเพียงนิด

“แล้วยังไง”

“ที่ผ่านมาคุณดาเหมือนไม่อยากจะปฏิสัมพันธ์กับฟ้า มีแต่ฟ้าที่ตามตื้อซึ่งผิดวิสัยมาก” มินตราพูดในสิ่งที่ตนแอบสังเกต

“ฉันไม่รู้ หิวขอหาอะไรกินก่อนนะ” ตานี้หญิงสาวยอมรามือเพราะรอบข้างเริ่มไม่เป็นส่วนตัว

“เรื่องของเราไม่จบเท่านี้นะแดเนียล”

“จ้ะ เรื่องของแกกับฉันต้องยืดเยื้อกันไปทั้งชีวิตอยู่แล้วเพราะเพื่อนดีๆอย่างแกฉันไม่ปล่อยให้หลุดมือไปง่ายๆหรอก” เพื่อนหนุ่มยิ้มสำทับก่อนจะหันไปสนใจกับอาหารตรงหน้า เมื่อเจอเพื่อนหยอดเอาใจแบบนี้สิ่งต่างๆที่พาให้ร้อนรุ่มเพราะความสงสัยมลายหายไปเกือบหมด

“ชิส์” มินตราทำเป็นงอนแก้เขิน

เสียงเคาะประตูทำให้สองสามีภรรยามองไปที่ประตูพร้อมกัน เมื่อประตูเปิดออกผู้เป็นภรรยาก็วางมือจากทุกอย่างตรงรี่เข้าไปหาคนมาใหม่

“คิดถึงคุณพ่อคุณแม่จังค่ะ” เพียงฟ้าเข้าไปสวมกอดกับนายหญิงใหญ่แห่งรีสอร์ทธิดารัตน์

“แม่ก็คิดถึงฟ้า คิดถึงมาก” ธิดารัตน์กระชับกอดถ่ายทอดความคิดถึง กำธรพลเดินเข้ามาสมทบเอามือลูบหัวหญิงสาวเบาๆ

“พ่อก็คิดถึงฟ้าจ้ะ” ธิดารัตน์คลายอ้อมกอดมองหญิงสาวตรงหน้าด้วยสายตาแสนรัก

“ฟ้าผอมลงไปเยอะนะลูก” เพียงฟ้าน้ำตาคลอ

“ก็เพราะช้ำใจนะซิ่คะ ดาใจร้ายกับฟ้าเหลือเกิน” หญิงสาวหน้าหวานตัดพ้อออดอ้อนพ่อแม่คนรัก

“มันน่านักนะคะลูกสาวคุณ” ธิดารัตน์หันไปตำหนิสามีจนเขาหน้าเหวอ

“อะไรกันคุณ ที่เรื่องแบบนี้ยกให้เป็นลูกสาวผมคนเดียว”

“ใช่ซิ่ ถ้าใจร้ายแบบนี้ล่ะก็ลูกสาวคุณคนเดียวเลย สวยใจดีอย่างฉันไม่เกี่ยว ใช่ไหมจ้ะหนูฟ้า” เพียงฟ้ายิ้มๆ

“แล้วเรื่องมันเป็นยังไงกัน ทำไมฟ้ากับดาถึงมาด้วยกันได้ และแม่ก็รู้นะว่าเจ้าดามันแอบย่องเข้าห้องหนูฟ้า” ที่รู้เพราะเธอสั่งเลขาคนสนิทให้ติดตามลูกสาวไม่ให้คลาดสายตา เพียงฟ้ามีสีหน้าเข้มขึ้นเขินสายตาพ่อกับแม่

“เล่าให้พ่อกับแม่ฟังหน่อยซิ” กำธรพลเสริมภรรยา เพียงฟ้าเล่าทุกอย่างให้กับพ่อแม่ของคนรักฟังโดยละเอียด

“และตอนนี้ฟ้ากับดากลับมาคบกันเหมือนเดิมแล้วค่ะ แต่พ่อคะแม่คะ” เพียงฟ้ามีสิ่งที่ค้างคาใจ

“ดารักฟ้าเหมือนที่ฟ้ารักดา และดาก็ไม่เคยมีใครแต่ทำไมตอนนั้นดาถึงมาขอเลิกกับฟ้า ฟ้าไม่เข้าใจเลยค่ะ” สองสามีภรรยาสบในตากันแต่ก็เพียงเท่านั้น ธิดารัตน์ดึงหญิงสาวร่างบางเข้ามากอดอีกครั้ง

“เมื่อถึงเวลาฟ้าก็คงจะได้รู้เอง เรื่องนี้ฟ้ากับดาต้องไปทำความเข้าใจกันเอง” เพียงฟ้าสะอื้นน้อยๆ เธอรู้ว่าธีรดาก็ทุกข์ใจไม่แพ้เธอ

“ค่ะ ฟ้าเข้าใจ ฟ้าจะรอวันที่ดาพร้อม” ก่อนจะดันตัวเองออกมาจากอ้อมกอดที่แสนอบอุ่น

“แต่พ่อกับแม่อย่าเพิ่งบอกดาเรื่องที่ฟ้ามาหานะคะ คือ…ฟ้ากลัวดาโกรธที่ทำอะไรไม่บอก” เมื่อเห็นหญิงสาวที่รักดั่งลูกอีกคนมีสีหน้าสลดไปทั้งคู่ก็หันไปยิ้มให้กันด้วยความเอ็นดูปลื้มใจแทนลูกสาวที่มีคนรักน่ารักแบบนี้

“จ้ะ พ่อกับแม่ไม่บอกหรอก”

“งั้นฟ้าขอตัวก่อนนะคะ หายไปนานเดี๋ยวดาสงสัย”

“จ่ะ เดี๋ยวอีกสักพักพ่อกับแม่จะตามออกไป” เมื่อเพียงฟ้าให้หลังไปธิดารัตน์ก็เดินเข้าไปสวมกอดสามี

“ลูกสาวเราลุกขึ้นสู้เพื่อหัวใจของเขาแล้ว เราในฐานะพ่อแม่ควรทำยังไงกันดีคะ”

“เราก็เป็นกำลังเสริมที่ดีไงคุณ ที่ผ่านมาเรามัวห่วงแต่ความรู้สึกของคนอื่น ห่วงความถูกต้องที่ไม่รู้ว่ามันถูกจริงๆหรือเปล่าโดยลืมไปว่าลูกสาวของเราก็มีหัวใจ เจ็บเป็นและร้องไห้ได้ เด็กสองคนนี้เจ็บมามากพอแล้วเขาควรมีสิทธิ์ในหัวใจของเขา” ธิดารัตน์กระชับกอดสามีเต็มตื้นในความรู้สึก

“คุณเท่มากเลยค่ะที่รัก” กำธรพลอมยิ้มมีความสุข

“ผมกล้าหาญก็เพราะคุณกับลูก ผมควรจะรู้มาตั้งนานแล้วว่าสิ่งที่น่ากลัวที่สุดคือชีวิตที่ไม่มีความสุขของคุณกับลูกผมขอโทษนะ” น้ำเสียงของลูกผู้ชายสั่นเครือ

“ฉันกับลูกไม่เคยคิดว่าคุณผิดเลยค่ะแม้สักนิดก็ไม่เคย ในวันนั้นเราทุกคนเพียงตีความเข้าข้างคนอื่น แคร์สังคมและความรู้สึกของคนอื่นมากเกินไปเท่านั้นเอง” ทั้งสองต่างคิดไปไกล เราจะเคียงข้างต่อสู้ไปกับลูกสาวที่เป็นดั่งดวงใจของเรา

หากย้อนเรื่องราวกลับไปก่อนที่เพียงฟ้าจะไปอังกฤษหลังจากถูกธีรดาบอกเลิกหล่อนได้เดินทางมาหาพ่อและแม่ของธีรดา ตอนนั้นเป็นครั้งแรกที่หล่อนมาที่นี่

เพียงฟ้าเดินเข้ามาแนะนำตัวกับทั้งสองด้วยความกล้าหาญบอกเล่าความรักของตนกับธีรดาพร้อมกับตอนจบที่ไม่สมหวัง วันนี้ธีรดาเปลี่ยนใจไปรักคนอื่นแล้วเพื่อความสุขของคนที่รักเธอยินดียอมปล่อยมือแม้หัวใจจะแตกสลาย แต่ที่มาวันนี้เพราะเธอต้องการมากราบบุพการีของคนที่เธอรักเพราะตอนที่ยังคบกันเธอยังไม่มีโอกาสได้ทำ การขอไปต่างจังหวัดไม่ใช่เรื่องง่ายที่ครอบครัวเธอจะอนุญาตเธอถูกเลี้ยงมาดั่งไข่ในหิน

ในวันนั้นทั้งธิดารัตน์และกำธรพลต่างรู้สึกถูกชะตากับเด็กสาวชื่นชมบุตรสาวของตนว่าตาถึงนัก เพียงฟ้ามีใจที่เด็ดเดี่ยวกล้าหาญและเพียบพร้อมไร้ที่ติ ไม่แปลกที่ทางครอบครัวของหล่อนจะหวงแหนนักหนา

กริชและธีรดาต่างสอดส่ายสายตามองหาเพียงฟ้า โดยมีแดเนียลนั่งมองยิ้มๆเพราะเข้าใจอาการดี

“ดา คุณฟ้าไปไหนพี่มองไม่เห็นเลย”

“ไม่รู้ซิ่คะ” ธีรดาทำเป็นไม่สนใจทั้งที่ในใจร้อนรุ่มที่คนรักไม่อยู่สายตา ‘ต้องถูกลงโทษบ้างแล้ว เด็กเอาแต่ใจจะไปไหนก็ไม่บอก’

“นั่นไง คุณฟ้า” กริชรีบเดินเข้าไปหาโดยมีหลายสายตามองตามรวมถึงมินตราด้วย

‘ใช่ซิ่ เค้ารักของเค้านี่’ หญิงสาวนึกน้อยใจโดยไม่รู้ตัว อีกครั้งที่แดเนียลมองเพื่อนสาวและยิ้มน้อยๆเพราะเข้าใจอาการดี แต่หลายสายตาดวงอื่นๆต่างมองเพียงฟ้าอย่างนึกอิจฉา ผู้ชายหล่อ รวย สมบูรณ์พร้อมอย่างกริชไม่ใช่จะหาได้ง่ายๆและดูท่านายใหญ่จะจริงจังกับคุณลูกค้าคนสวยนี้จริงๆ

“คุณฟ้าไปไหนมาเหรอครับผมเป็นห่วงแทบแย่”

“ฟ้าไปเดินเล่นมาค่ะ” หญิงสาวส่งยิ้มหวานเพื่อปิดประเด็น

“ฟ้าขอตัวไปหาอะไรทานก่อนนะคะ ตอนนี้หิวมากเลย” ร่างบางเดินตัวปลิวไปที่ไลน์อาหารก่อนจะลอบส่งยิ้มให้แดเนียลโดยไม่ให้ใครจับสังเกตได้

ธีรดามองกริชที่กำลังเดินหน้าเซ็งๆกลับมาที่โต๊ะคิดหนักใจว่าจะแก้ไขเรื่องนี้ยังไงดี

“ดาไปหาอะไรทานเพิ่มก่อนนะคะ” ธีรดาลุกขึ้นทำทีสนใจไปตักอาหารตั้งใจหาโอกาสตำหนิคนสวยเอาแต่ใจ

“เด็กดื้อหนีไปเที่ยวเล่นที่ไหนมา” ธีรดาพูดเบาๆลอยๆไม่ให้ใครสังเกตได้

“เป็นห่วงเค้าล่ะซิ่ รู้หรอกน่า” เพียงฟ้าก็ทำเช่นเดียวกัน

“ต้องลงโทษเด็กดื้อยังไงดีนะ ถึงจะหลาบจำ” คนคาดโทษจริงจัง

“ก็ลงโทษโดยรักให้มากๆ เอาใจให้เยอะ และก็มีเวลาให้เสมอไงคะ” เมื่อพูดจบเพียงฟ้าก็เดินไปนั่งที่โต๊ะ ไม่สนใจจอมเผด็จการที่กำลังคิดหาวิธีลงโทษเธอ

“อิ่มแล้วเหรอมิ้น ทำไมทานน้อยจัง” เพียงฟ้าทักเพื่อนสาวเมื่อมองอาหารในจานที่ตักมาเพียงน้อยนิด และมันก็พร่องไปแค่นิดเดียวเอง กริชสนใจที่สองสาวคุยกัน ใช่ ! มินตราทานน้อยจริงๆ

“เราไม่ค่อยหิวหน่ะ”

“ไม่หิวก็ต้องฝืนทานวันนี้คุณทำกิจกรรมมาทั้งวันนะ” กริชพูดแทรกขึ้น

“ฉันรู้ตัวฉันดีค่ะ ขอบคุณที่เป็นห่วง” มินตราตัดเยื่อใยแบบลืมตัวทำเอาคนที่กำลังห่วงใยหน้าเหวอ อยากจะตอกกลับดั่งเช่นครั้งในวัยเยาว์แต่ก็ติดว่ามีผู้คนมากมาย

“เดี๋ยวก็ปวดท้องหรอกทานอีกหน่อยนะ” เพียงฟ้ายังไม่เลิกตอแย เธอรู้มินตรามีปัญหาเกี่ยวกับกระเพาะอาหาร และที่ทานอะไรไม่ลงก็คงไม่พ้นเรื่องกริช

“ก็ได้จ่ะ” มินตรายอมแพ้เพราะรู้ว่าเพื่อนหวังดีจริงใจก่อนจะลุกขึ้นไปตักอาหาร โดยมีกริชลุกตามไปนึกสงสัยว่าหล่อนเป็นอะไรเพราะดูไม่สดใสเลยพามาเที่ยวพักผ่อนแท้ๆ

“เธอไม่สบายหรือเปล่าดูไม่สดชื่นเลย” กริชเดินมาตักอาหารอยู่ข้างๆ

“เปล่า ขอบคุณที่เป็นห่วง” มินตราเดินหนีไปตักอาหารทางอื่นหวังปิดประเด็น แต่ชายหนุ่มไม่ยอมแพ้เดินตามต้อยๆไม่รู้ตัว

“โกรธอะไรฉันหรือเปล่า แต่ก็ไม่น่าใช่เพราะฉันยังไม่ได้ขัดใจอะไรเธอเลยนะ”

“ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณและฉันก็ไม่ได้เป็นอะไรทั้งนั้น” ท่าทีเฉยชาและวาจาตัดเยื่อใยทำเอาชายหนุ่มใจหายไปเหมือนกัน กลายเป็นว่าตอนนี้ต่างคนต่างน้อยใจกัน กริชทำเป็นเลิกสนใจเดินกลับมาที่โต๊ะก่อนเพียงฟ้าสบตากับแดเนียลอย่างรู้กันโดยมีธีรดามองอยู่แต่ก็ไม่เข้าใจอะไรด้วย เพียงฟ้ามุ่งหวังในใจต้องทำให้กริชรู้ใจตัวเองโดยเร็วที่สุด

ปณิตาและอินทิราลงสถานีขนส่งเดียวกัน ทำให้อินทิรามั่นใจว่าหล่อนต้องมีจุดหมายเดียวกันแน่ ปณิตาจัดแจงโทรหาคุณมินตราเลขาคนใหม่ของอา

“แนนมาถึงแล้วค่ะ

อ๋อค่ะ

เห็นแล้วค่ะ ขอบคุณนะคะ” หญิงสาวเดินไปยังรถตู้ที่อยู่ไม่ไกลโดยปลายสายเมื่อสักครู่บอกว่ารถตู้ที่มารับเป็นของรีสอร์ทธิดารัตน์มีสกรีนข้างรถชัดเจน

อินทิรามองหญิงสาวคู่กรณีเดินไกลออกไปก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมาโทรบ้าง

“เจ๊ อินมาถึงขนส่งแล้ว

อ่อ

เห็นละ เดี๋ยวเจอกันนะเจ๊” สาวหล่อวางสายไปก่อนจะเดินไปหารถตามที่พี่สาวบอก

ปณิตานั่งรออย่างสงบบนรถตู้ คุณลุงคนขับบอกว่ารอผู้โดยสารอีกคนกำลังเดินทางมา เสียงประตูรถเปิดออกดึงให้สายตาหญิงสาวหันมองและ… เธอเห็นปีศาจ ปณิตานั่งตัวแข็งทื่อในตาจ้องเขม็งไปที่คนมาใหม่แต่ก็ไม่คิดจะพูดอะไร ต่อไปเธอจะพูดอะไรกับคน คนนี้อีกแล้วยังนึกโกรธคำพูดแรงที่เขาดูถูกเธอ

อินทิราเข้ามานั่งในรถตั้งใจนั่งคู่กับหญิงสาวอีกคนหวังป่วนอารมณ์ แต่อีกฝ่ายก็นั่งนิ่งหันมองไปข้างทางอยู่ตลอด ขนาดเห็นแค่ซีกหน้ายังต้องชื่นชมในความดูดีมิน่าถึงมีคนมากมายมาตกหลุมรักหล่อน และหนึ่งในหน้าโง่พวกนั้นก็คือเพื่อนของเธอ เพื่อน … ที่จากไปแล้ว

ปณิตาหยิบโทรศัพท์มือถือที่กำลังสั่นขึ้นมากดรับ

“ค่ะอาแนนมาถึงแล้ว

ราบรื่นดีค่ะ

ค่ะ

เดี๋ยวเจอกันค่ะ” ปณิตาวางสายไม่ละสายตาไปจากวิวเดิม

อินทิราปรายตามอง ‘คลาสิก เรียกผัวแก่ว่าอา’ สาวหล่อเบ่ะปากนิดๆก่อนจะหันมองไปอีกทางนึกรังเกียจหญิงสาวอีกคนเต็มกลืน


 [color=red]ลงเพิ่ม[/color]

ธิดารัตน์และกำธรพลออกมาร่วมโต๊ะทานอาหารกับกลุ่มเพื่อนของลูกสาว
“เป็นยังไงบ้าง อาหารถูกปากมั้ย” ทั้งสองนั่งลงข้างกัน

“อาหารน่าทานและรสชาดอร่อยมากเลยครับ” กริชเป็นคนตอบ

“เดี๋ยวฟ้าไปตักอาหารให้นะคะ คุณพ่อคุณแม่อยากทานอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่าคะ”

“อะไรก็ได้จ่ะ” ทั้งสองมีเมตตารับไมตรี ธีรดามองคนรักที่กำลังเอาใจพ่อกับแม่ของตน เธอยังไม่ได้แนะนำในฐานะลูกสะใภ้เลยทำไมหล่อนถึงออกตัวแรงแบบนี้… แต่ก็น่ารักดี
กริชมองตามมินตราที่ลุกขึ้นไปช่วยเพียงฟ้าตักอาหาร งอน! ชายหนุ่มยังนึกน้อยใจ

“แล้วกิจกรรมเดินป่าตากริชกับดาจะไปร่วมด้วยหรือเปล่า” ธิดารัตน์เอ่ยถาม ธีรดามองกริชเชิงปรึกษาแต่ในใจไม่ค่อยอยากไปร่วมเท่าไหร่เลยอยากอยู่แบบสงบๆกันสองคนกับฟ้ามากกว่า ยิ่งวันนี้มีเรื่องต้องสะสางกับเด็กดื้อเอาแต่ใจหลายเรื่องด้วย

“ก็ควรนะดา”

“ดาแล้วแต่พี่กริช” สีหน้าธีรดาไม่บ่งบอกอารมณ์ใด ทั้งที่ในใจแสนเซ็ง ธิดารัตน์มองสามียิ้มๆก่อนจะเลยไปมองลูกสะใภ้คนสวยดั่งมีอะไรในใจ
เพียงฟ้าและมินตรากลับมานั่งที่โต๊ะหลังจากตักอาหารให้พ่อกับแม่ของคนรักเสร็จเรียบร้อย

“ฟ้าได้ยินแว่วๆว่าจะมีการเดินป่าตอนกลางคืน น่าจะสนุกมากแน่ๆฟ้าขอไปร่วมด้วยคนนะคะคุณกริช” เพียงฟ้าตั้งใจพูดเรื่องนี้กับกริช ซึ่งสร้างความพอใจให้ชายหนุ่มไม่น้อยเพราะเขารู้สึกว่าตัวเองเป็นคนสำคัญและมีอำนาจตัดสินใจ

“คงไม่สะดวกหรอกค่ะคุณฟ้า เพราะมันเป็นกิจกรรมภายใน” ธีรดาพูดแทรกขึ้นมา ไม่รู้ว่าเด็กน้อยจอมวางแผนคิดจะทำอะไรอีกหรือเปล่าแต่ยังไงก็ต้องเบรกไว่ก่อน

“อะไรกันจ๊ะดา มันก็แค่กิจกรรมสนุกๆที่สอดแทรกปรัชญาให้พนักงานเท่านั้นเอง ไม่ได้มีอะไรที่เป็นความลับ” กริชให้เหตุผลเอื้อประโยชน์ให้เพียงฟ้า คิดไปไกลว่าตนจะได้จับคู่กับหล่อนในกิจกรรมนี้ เพียงฟ้านั่งนิ่งทำเป็นไม่สนใจตาคมดุของคนรักที่ส่งมาหลายต่อหลายครั้ง เธอมั่นใจว่าเคลียร์ได้ไม่ยาก แต่ตอนนี้มีอะไรที่สำคัญกว่านั้นที่เธอต้องทำ

“แล้วแดเนียลละ จะร่วมกิจกรรมด้วยหรือเปล่า” กริชถามไปยังเพื่อนฝรั่ง

“ไม่ครับ พอดีผมนัดแล้ว”

“อ่อ ครับ ขาดเหลืออะไรบอกกับทางทีมงานของผมได้เลยนะครับผมสั่งไว้แล้วว่าให้ดูแลแขกของผมอย่างดี” กริชได้โอกาสพีอาร์ตัวเองในความมีน้ำใจต่อหน้าสาวๆและผู้ใหญ่ที่เคารพ

“ขอบคุณมากครับ” แดเนียลยิ้มตอบจริงใจ

แดเนียลเดินไปส่งสองสาวที่ห้องพัก

“นายนัดใครเหรอ” เมื่ออยู่กันตามประสาเพื่อนฝูงมินตราจึงเอ่ยปากถาม

“แฟน”

“คนไหนจ๊ะ เห็นเป็นพ่อเนื้อหอมมีแฟนทั่วบ้านทั่งเมืองไปหมด”

“เออ! เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็ได้เจอ คืนนี้เราแยกไปก่อนนะเดินป่ากันให้สนุกล่ะ เราไปก่อนนะฟ้า” พูดจบชายหนุ่มตาน้ำข้าวก็แยกเดินไปอีกทาง มินตราหันมาสนใจเพื่อสาว

“ฟ้านอนคนเดียวได้นะ” มิตราถามหยั่งเชิง

“สบายมากจ่ะ เดินกลับห้องดีๆล่ะเดี๋ยวไปเจอกันที่กิจกรรมเดินป่าเลยนะ” ห้องของเพียงฟ้าถึงก่อน มินตรายิ้มน้อยๆก่อนจะเดินไปห้องของตน เพียงฟ้ามองคามหลังเพื่อนสาว เธออยากเห็นเพื่อนมีความสุขมิ้นเป็นคนดีและกริชคู่ควรกับเพื่อนเธอ

อินทิราเดินตามพนักงานมาหยุดยืนที่หน้าห้องพักที่พี่สาวพักอยู่ พนักงานเค้าประตูเพียงเบาๆสามครั้งประตูก็ถูกเปิดออก

“ขอบคุณฮ่ะ”, “ขอบใจมากจ่ะ” สองพี่น้องกล่าวขอบใจพนักงานที่เดินมาส่ง จากเดิมที่มินตราจองห้องพักส่วนตัวไว้ให้อินทิรา ลูกพี่ลูกน้องที่ชวนกันมาหวังให้เขาได้พักผ่อนบ้างเพราะเห็นแต่คร่ำเคร่งอยู่กับการเรียนทนแทบไม่มีเวลาพักผ่อนแต่ตอนนี้เพียงฟ้าแยกออกไปพักต่างหากแล้วเธอจึงให้เขามาพักด้วยกัน พ่อแม่ของคุณดาก็ใจดีไม่คิดค่าเสียหายใดๆ

“เป็นไง เหนื่อยมั้ยเรา”

“ไม่เหนื่อยหรอก สนุกดีแล้วเดี๋ยวพี่มิ้นมีกิจกรรมอะไรต่ออีกรึเปล่า”

“มีไปเดินป่าตอนสามทุ่มไปด้วยกันมั้ย”

“ก็น่าสนุกดีนะ ว่าแต่คนนอกเข้าร่วมได้เหรอ”

“เจ้านายพี่ว่าได้อ่ะนะ”

“อ่อๆ” อินทิราพยักหน้าน้อยสมองครุ่นคิด ‘งั้นยัยปณิตาก็ต้องตามผัวแก่ไปด้วยแน่ๆ’

“งั้นอินไปด้วย ตอนนี้ขอไปอาบน้ำก่อนเหนียวตัวมากเลย ออกจากแล็ปก็มาเลย”

“ตามสบายจ่ะ ข้าวของพี่ในห้องน้ำหยิบใช้ได้ตามสบายเลยนะ”

“เคร…คร้าบบ” สาวหล่อหยิบข้าวของเดินเข้าห้องน้ำไป มินตรามองน้องยิ้มๆ อินเป็นความภูมิใจของเธอ



ปณิตาเดินออกจากห้องพักหลังจากเก็บข้าวของและอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว หญิงสาวตรงไปที่ลานกิจกรรมเพราะอากริชของเธออยู่ที่นั่นและมันก็หมายถึงว่าพี่ดาก็จะต้องอยู่ด้วย เย้…จะได้เจอพี่แล้ว ได้เจอกันแบบไม่ใช่ในเวลางานด้วย

ลานกิจกรรมตอนนี้เต็มไปด้วยบุคลากรของพนักงานบริษัท KC Space และฝ่ายกิจกรรมของทางรีสอร์ท นายหญิงใหญ่แห่งรีสอร์ทธิดารัตน์และสามีก็มาร่วมเปิดงานด้วย

ฝ่ายกิจกรรมของทางรีสอร์ทนำกล่องสี่เหลี่ยมใบโตที่ภายในบรรจุรายชื่อของผู้ที่จะเข้าร่วมกิจกรรมมาวางตรงหน้า เพื่อให้ทุกคนเป็นสักขีพยาน กริช ธีรดา เพียงฟ้า และมินตรายืนอยู่ใกล้ๆกัน ส่วนอินทิรานั่งหลบผู้คนอยู่อีกมุมเพราะไม่คุ้นเคยกับใคร เธอแค่อยากหากิจกรรมอะไรทำแก้เซ็งและที่สำคัญเธออยากมาป่วนยัยปณิตากับแก่ของหล่อน

“เราจะทำการหยิบรายชื่อขึ้นมาครั้งละ 2 รายชื่อนะคะ ก็หมายถึงว่า 2 คนนี้จะต้องเป็นคู่พากันเข้าไปผจญภัยในป่าค่ำคืนนี้” กริชยืนยิ้มๆปรายตามองเพียงฟ้าเป็นระยะๆ งวดนี้หวยล๊อคแล้ว…  




 

Create Date : 20 ธันวาคม 2555    
Last Update : 6 มกราคม 2556 15:23:12 น.
Counter : 1402 Pageviews.  

เพียงเธอคือหัวใจของฉัน 13

กริชเดินคู่ไปกับธีรดาเดินดูพนักงานทำกิจกรรมในบางฐานสองพี่น้องก็เข้าร่วมกิจกรรมด้วยสร้างความปลาบปลื้มใจให้กับพนักงานยิ่งนัก เรื่องนี้เป็นเรื่องที่สองพี่น้องให้ความสำคัญมากทั้งคู่เข้าใจหลักการตรงกัน คือพระเดชต้องควบคู่มากับพระคุณเราถึงจะดึงใจให้คนยอมทำงานให้เราแบบถวายหัว ‘ใจ’ หากซื้อกันมาได้แล้วมันจะยืนยงไปยาวนาน

กริชสอดส่ายสายตามองหาเลขาฝึกหัดของตนโดยรู้ตัวแต่อาจจะไม่รู้ใจว่าในเบื้องลึกเขาสนใจทุกเรื่องของผู้หญิงคนนี้ ฝ่ายธีรดาก็เฝ้าคิดถึงมองหาแต่คนหน้าหวานแต่ก็ไม่เห็นเลยไม่รู้ว่าหล่อนกับเพื่อนพากันไปเล่นซนที่ไหน หญิงสาวคิดอารมณ์ดี

เอกฤทธิ์และนพรัตน์เดินเข้ามาในห้องเหนื่อยอ่อนกับการเดินทาง ห้องพักโซนนี้อยู่คนละฝั่งกับกลุ่มของกริช ทุกคนคิดเห็นตรงกันว่ากริชยังไม่ควรพบกับทุกคนพร้อมกันเพราะมีหลายเรื่องที่กริชยังไม่ควรรู้ตอนนี้ นพรัตน์ได้มาที่นี่บ่อยในฐานะเพื่อนสนิทของธีรดา เขาชอบที่นี่มากจนถึงขนาดปรึกษากับเพื่อนสาวเรื่องการทำรีสอร์ทเขาอยากมีชีวิตที่สงบกับคนที่รัก แต่... เป้าหมายยังดูไกลเหลือเกินกับชีวิตที่สงบกับคนรัก


ก๊อกๆ เอกฤทธิ์หันไปสบตากับคนรักก่อนจะลุกขึ้นมาส่องดูตาแมวก่อนจะเปิดประตูต้อนรับแขกที่มาเยือน

“เชิญจ่ะ”

“ขอโทษนะคะพี่เอกฟ้าอยากจะขอเวลาพี่นพสักเดี๋ยว” เอกฤทธิ์หันมองคนรักที่ตอนนี้หน้าดูซีดไปอย่างเห็นได้ชัด เขาส่งยิ้มให้กำลังใจก่อนจะหันมาทางน้องสาวคนรักพยักหน้านิดๆและเดินออกจากห้องไป เพียงฟ้าเดินเข้ามาโดยไม่ลืมที่จะหันไปปิดประตู เพียงฟ้าเดินมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าพี่ชาย นพรัตน์เบี่ยงสายตานิดๆพยายามเก็บอาการหวั่นใจสุดๆ

“ฟ้ามีธุระอะไรกับพี่เหรอจ๊ะ”

“พี่นพกับพี่เอกหมายความว่ายังไงคะ?” เพียงฟ้าเปิดประเด็นเรื่องคาใจที่อยู่ๆพี่ชายก็เดินทางมาที่นี่กับคนรักเก่าโดยที่เธอไม่รู้เรื่องมาก่อนเลย พี่นพมีเรื่องปิดบังเธอ

“เอ่อ...”

“พี่นพกับพี่เอกกลับมาคบกันเหรอคะ” เพียงฟ้าใช้สายตาและน้ำเสียงคาดคั้น เธอต้องการคำตอบที่จริงที่สุด

“คือพี่...” นพรัตน์อ้ำอึ้งไม่อาจจะพูดทุกอย่างได้ตามจริง

“พี่นพมีเรื่องปิดบังฟ้า”

“พี่…”

เพียงฟ้านั่งลงบนเตียงข้างพี่ชายทอดสายตามองไปในทิศทางเดียวกับพี่ชาย

“พี่นพไม่ได้รักหนึ่ง?” เพียงฟ้าพูดขึ้นมาลอยๆเธอคิดว่าเธอรู้คำตอบในคำถามของตัวเองอยู่แล้ว ตั้งแต่พี่นพตัดสินใจหมั้นกับหนึ่งเพื่อนสาวร่วมชั้นเรียนสมัยมัธยมของเธอ ตั้งแต่นั้นเธอก็ไม่ได้สัมผัสถึงไอความสุขจากความรักที่เป็นธรรมชาติอย่างที่พี่นพมีกับพี่เอกเลยที่ผ่านมาพี่นพพยายามแสดงให้ทุกคนรู้สึกว่าตัวเองมีความสุขและพยายามสร้างความสุขให้กับทุกคนในครอบครัว เธอเข้าใจดีพี่นพแบกรับความคาดหวังของวงตระกูล

“พี่นพคิดไว้หรือยังคะว่าจะทำยังไงต่อไป” ชายหนุ่มส่ายหน้าน้อยๆสองแขนยันที่นอนก้มหน้ามองปลายเท้าตัวเอง เค้าไม่เคยกล้าคิดถึงอนาคตมันน่ากลัวเกินไป เพียงฟ้าวางมือตัวเองทับลงบนมือพี่ชายสองพี่น้องมองในตาของกันและกัน

“ฟ้าไม่รู้ว่าพี่นพมีเรื่องอะไรปิดบังฟ้าเหมือนกับที่ฟ้าไม่รู้ว่าเพราะอะไรเมื่อห้าปีก่อนดาถึงทิ้งฟ้าไปทั้งที่เรารักกันมาก แต่พี่นพรู้ไหมคะในความไม่รู้ของฟ้ามันก็ทุกข์ใจไม่น้อยไปกว่าที่พี่นพและดาเป็นทุกข์เลย” หญิงสาวบีบมือพี่ชายถ่ายทอดความรู้สึกในใจ

“ฟ้าปรารถนาให้พี่นพกับดาแบ่งปันความทุกข์เหล่านั้นมาให้ฟ้าได้รับรู้บ้าง ให้ฟ้าได้เป็นอีกสมองช่วยพี่นพกับดาคิดแก้ปัญหาบ้าง…จะได้ไหมคะ” นพรัตน์นั่งนิ่งรู้สึกคับแน่นที่หน้าอกจนแทบจะหายใจไม่ออก วิธีแก้ปัญหาเรื่องนี้น่ะเหรอจริงๆมันง่ายนิดเดียว คือเราทุกคนต่างเห็นแก่ตัวกันไงละทิ้งทุกอย่างและเดินออกมาทำในสิ่งที่ใจต้องการ แต่สุดท้ายแล้วเราจะทนเห็นครอบครัวต้องอับอายพ่ายแพ้ต่อสังคมเพราะความเห็นแก่ตัวของพวกเราได้ยังไง

เพียงฟ้ายอมคลายมือและลุกขึ้นเพราะรู้ว่ายังไงก็คงยังไม่ได้คำตอบพี่นพต้องการเวลา

“ฟ้ารักพี่นพ รักดา ฟ้าจะรอนะคะ รอวันที่พี่นพและดาพร้อมจะบอกทุกเรื่องที่ฟ้าควรรู้ ฟ้าไปก่อนนะคะ” เพียงฟ้าหันหลังเดินออกมาอย่างสงบ ก่อนจะปิดประตูหญิงสาวเหลือบตามองพี่ชายอีกครั้งก็เห็นว่าพี่ชายยังนั่งก้มหน้านิ่งอยู่เหมือนเดิม เธอรู้ดีว่าเป็นต้นเหตุให้พี่ชายเป็นทุกข์แต่พี่นพต้องรู้ว่าปัญหามันยังอยู่ทิ่มแทงใจไม่ใช่ว่าพี่นพแกล้งมองไม่เห็นมันและมันจะหายไป

เมื่อเสียงประตูถูกปิดลงนพรัตน์ก็ทิ้งตัวลงนอนหมดเรี่ยวแรงทั้งกายและใจ ตอนนี้เค้าโหยหาอ้อมกอดจากคนที่รัก เอกฤทธิ์คือหนึ่งเดียวในหัวใจตลอดมา

“เอก คุณอยู่ไหน? ผมควรทำยังไงต่อไป คุณช่วยผมที” ชายหนุ่มรำพันออกมาเบาๆในลำคอกับความรู้สึกที่เหน็ดเหนื่อยไปทั้งกายทั้งใจ


เพียงฟ้าเดินออกมาเห็นเอกฤทธิ์นั่งสูบบุหรี่อยู่ในสวนใกล้ห้องพัก หญิงสาวยืนมองชั่งใจอยู่สักพักก่อนจะเดินเข้าไปหา เธอมั่นใจพี่เอกยืนอยู่ในจุดเดียวกับเธอ

“ทำไมคุณหมอถึงมานั่งสูบบุหรี่แบบนี้ล่ะคะมันไม่ดีต่อสุขภาพน้า” เพียงฟ้าหยอกเย้าเปิดทาง ชายหนุ่มยิ้มเก้อๆก่อนจะดับบุหรี่ในมือเค้าไม่ควรทำร้ายคนอื่นด้วยควันบุหรี่โดยเฉพาะน้องสาวของคนรักย่อมไม่ควรเป็นอย่างยิ่ง

“ขอโทษนะ ฟ้าอย่าบอกนพนะคือเค้าไม่ชอบให้พี่สูบ” ชายหนุ่มยิ้มน้อยๆเมื่อเอ่ยถึงคนรัก

“ได้อยู่แล้วค่ะ ฟ้าสัญญาจะไม่บอก ขอฟ้านั่งด้วยนะคะ”

“ตามสบายจ้ะ” ชายหนุ่มขยับที่ให้น้องสาวคนรักได้นั่งด้วยพร้อมเตรียมใจหากหล่อนจะมีคำถามอะไรถึงเค้า เพียงฟ้านั่งลงข้างๆชายหนุ่มสำหรับเธอเอกฤทธิ์มีความสำคัญดั่งคนในครอบครัว

“คุยธุระกับนพเสร็จแล้วเหรอ”

“ค่ะ คุยเสร็จแล้วแต่ก็ไม่ได้คำตอบที่ต้องการ”

“ฟ้าต้องการคำตอบอะไร” ชายหนุ่มเอียงคอมาทางหญิงสาวตั้งใจฟังคำตอบ เพียงฟ้าก็มองกลับอย่างไม่มีอะไรปิดบัง

“คำตอบเดียวกับที่พี่เอกอยากรู้ค่ะ”

“หือ” เอกฤทธิ์เลิกคิ้ว เพียงฟ้ากระตุกยิ้มนิดๆดั่งคนกำชัย

“คำตอบที่ว่าทำไมพี่นพถึงบอกเลิกพี่ทั้งที่พี่นพก็รักพี่มาก เหมือนกับที่ฟ้าก็อยากรู้ว่าทำไมดาถึงทิ้งฟ้าไป ทั้งๆที่ดาเองก็รักฟ้ามาก” เอกฤทธิ์พยักหน้าน้อยๆก่อนจะหันมองตรงไปข้างหน้า ย้อนคิดถึงวันนั้น

วันที่นพเดินเข้ามาหา แล้วก็…

“เราเลิกกันเถอะเอก ผมทนต่อไปไม่ไหวแล้ว”

“คุณพูดอะไร” เอกฤทธิ์กระชากแขนคนรักไม่เข้าใจในสิ่งที่เค้าพูด

“ก็คุณไม่มีเวลาให้ผมเลยวันๆเอาแต่หมกมุ่นอยู่กับตำรา ถ้ามันสำคัญมากนัก ผมก็จะให้คุณไปอยู่กับมันให้สมใจไง”

“นพคุณเป็นอะไร ทำไมอยู่ๆคุณก็ไม่มีเหตุผลแบบนี้ ผมต้องสอบชิงทุนคุณก็รู้ว่าทุนนักเรียนแพทย์อเมริกามันใช้คะแนนสูงมากและผมยังต้องแข่งขันกับคนอีกหลายร้อยหลายพันผมต้องทุ่มเทกับมันเพื่อความสำเร็จเพื่ออนาคต”

“ใช่ซิ เพราะทั้งหมดคุณทำเพื่ออนาคตของคุณ ไม่ใช่เพื่อผม”

“นพ” เอกฤทธิ์บีบแขนคนรักแน่น หลากอารมณ์ในความรู้สึก

“คุณเดินไปตามฝันของคุณเถอะเอกทิ้งผมไว้ตรงนี้ ให้ผมได้ไปเจอคนธรรมดาๆที่เค้ารักและดูแลผมได้ดีกว่าคุณ”

“นพ” เอกฤทธิ์คิดตามที่คนรักพูดก่อนจะค่อยๆคลายมือจากแขนคนรัก ตอนนี้สองแขนของตนค่อยๆตกลงไปข้างลำตัวด้วยหมดเรี่ยวแรง เค้าควรจะยุติธรรมกับคนที่รัก วันนี้นพรัตน์เลือกแล้วเค้าควรตามใจ

“ลาก่อนนะเอก หวังว่าคุณจะไม่ทำให้ผมลำบากใจ” นพรัตน์เดินไกลออกไปโดยเอาดวงใจของอีกคนติดไปด้วย

“ลาก่อนนะนพ ผมรักคุณ” เด็กหนุ่มรำพันเพียงแผ่วเบา วันนั้นเอกฤทธิ์ยอมจบทุกอย่างและเดินตามความฝันของตัวเองถึงแม้ในใจจะมีนพรัตน์วนเวียนอยู่เสมอก็ตาม ที่ผ่านเค้าคิดมาตลอดว่าตัวเองเป็นคนรักที่ไม่ดีจนนพรัตน์ทนไม่ไหวและทิ้งไป เค้าหวังเสมอว่านพรัตน์จะได้เจอคนรักที่ดีกว่า

วันนั้นนพรัตน์เองก็เดินออกมาด้วยน้ำตานองหน้าหมดอาลัยตายอยากกับชีวิต หลังจากนี้คนที่เค้ารักจะมีชีวิตที่ดีมีอนาคตที่ยิ่งใหญ่โดยไม่ต้องแบ่งเวลาและหัวใจมาให้เค้า และที่สำคัญเอกจะไม่ต้องมาจมปลักกับความรักที่มันเป็นไปไม่ได้ เรื่องของเรามันเป็นไปไม่ได้

“ผมรักคุณนะเอก รัก...” …


“หรือพี่เอกรู้แล้วว่าเพราะอะไร” เพียงฟ้าดึงเอกฤทธิ์ออกมาจากอดีต วันวานที่แสนเจ็บปวด

“ไม่เลยนพไม่บอกอะไรพี่เลย”

“และทำไมอยู่ๆพี่เอกถึงกลับมาหาพี่นพล่ะคะ”

“ดาโทรหาพี่” ทั้งคู่มองเข้าไปในตาของกันและกัน ก่อนจะหันกลับไปมองที่ด้านหน้าของตนอย่างไร้จุดหมาย ต่างคนต่างครุ่นคิดว่าตนต้องทำอะไรเพื่อความรักของตัวเองกันแล้ว

แสงแดดที่อ่อนแรงลงกำลังบอกกล่าวกับทุกคนว่าวันนี้ใกล้จะจบสิ้นลงแล้ว และราตรีกาลกำลังจะเริ่มต้นขึ้น พนักงานแยกย้ายกันเข้าห้องพักต่างเหน็ดเหนื่อยจากการทำกิจกรรมกันมาทั้งวัน หลังจากนี้ก็จะเป็นเวลาส่วนตัว ธีรดาแยกกับกริชก่อนจะพาตัวเองเข้ามาในห้อง

“คิดถึงฟ้าใช่ไหมละ” ‘ใช่’ มันคือห้องที่ไม่ใช่ของตน

“หือ ใครคิดถึงใครเปล่าสักหน่อยเข้าห้องผิดต่างหากงั้นดาไปก่อนนะ” ร่างสูงหมุนตัวทำท่าจะเดินออกแก้เก้อ แต่คนตัวเล็กรีบวิ่งไปขวางข้างหน้าไว้ได้ก่อน

“ฝันไปเถอะนะว่าฟ้าจะยอมปล่อยให้ไป” ร่างบางทำสีหน้าจริงจังเดินเข้าไปสวมกอดอีกฝ่ายและพากันไปนอนกอดก่ายบนเตียง เพียงเท่านี้ก็ทำให้อีกฝ่ายหายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้ง

“แค่ฟ้ายอมปล่อยให้ไปร่าเริงกังสาวๆในบริษัทก็ถือว่าใจดีมากแล้วนะคะ”

“เด็กขี้หวงนี่คะ” ธีรดาเย้ากลับ

“หวงสิ หวงมากด้วยอย่าให้รู้เด็ดขาดเลยนะคะว่าคิดนอกใจ”

“หือ ถ้ารู้แล้วจะเป็นยังไงน้า” เธออยากรู้ความคิดเด็กขี้หวง เพียงฟ้าดันตัวขึ้นมองเข้าไปในตาของคนตาดุ

“ฟ้าก็จะไปนั่งร้องไห้อยู่กลางแยกปทุมวันให้เค้ารู้กันให้ทั่วเลย ว่าแฟนฟ้าใจร้ายหลายใจ”

“เหย สาวเพี้ยนคิดได้ยังไงเนี่ย” ธีรดาดึงสาวช่างคิดลงมาหยุดความคิดพิเรนของหล่อนด้วยจูบที่แสนหวาน อีกฝ่ายก็ไม่คิดขัดขืนกลับยิ่งกระชับกอดกันให้แนบแน่นยิ่งขึ้น

ก๊อกๆๆ

สองสาวผละหน้าออกจากกันมองไปที่ประตูโดยพร้อมเพรียงกับคำถามในใจที่ตรงกันว่า ‘ใคร?’ ที่อยู่หลังประตูบานนั้นในฐานะเจ้าของห้องเพียงฟ้าจึงเป็นฝ่ายลุกขึ้นไปดูเมื่อเห็นว่าเป็นใครหญิงสาวก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ไม่ต่างจากที่สันนิษฐ านไว้เลยว่าต้องเป็นกริช เมื่อไหร่จะหมดเวรหมดกรรมกันสักทีนะ นี่ถ้าไม่ใช่เพราะว่าเขาเป็นคนสำคัญของคนรัก เธอคงไม่ต้องมาอ้อมค้อมสร้างภาพอย่างทุกวันนี้เพื่อรักษาน้ำใจ เมื่อเห็นอาการของคนรักธีรดาก็เดาได้ว่าต้องเป็นพี่กริชจึงพยักหน้าน้อยๆเพื่อเปิดรับเธอมั่นใจเพียงฟ้าหัวไวต้องแก้ไขสถานการณ์เฉพาะหน้าได้แน่

“คุณกริชมีธุระอะไรกับฟ้าเหรอคะ” เพียงฟ้าออกมายืนคุยกับชายหนุ่มหน้าห้อง

“คือผมจะมาชวนคุณฟ้าไปดูพระอาทิตย์ตกดินนะครับถ้าไปทางด้านนู้นจะเห็นเป็นดวงกลมโตสวยมากเลยนะครับ” เพียงฟ้ายิ้มน้อยๆยินดีในไมตรี แต่…

“ต้องขอโทษคุณกริชด้วยนะคะพอดีว่าฟ้ามึนศีรษะนิดหน่อยตั้งแต่ตอนนั่งรถมาแล้วน่าจะเพราะเมารถค่ะ อยากจะขอพักผ่อนก่อนไว้เดี๋ยวเราค่อยเจอกันตอนอาหารมื้อเย็นนะคะ” กริชหน้าเจื่อนไปจนเห็นได้ชัดหมดฟอร์มผู้ชายเจ้าเสน่ห์ที่ไม่ว่าสาวคนไหนเห็นก็อยากจะพุ่งเข้าใส่กันทั้งนั้น

ครืดๆๆ กริชหยิบมือถือในกระเป๋าขึ้นมาเมื่อเห้นว่าเป็นสายจากใครก็กดรับทันทีเพราะเป็นคนกันเอง

“ว่าไงจ๊ะดา

อ่อๆ

จ่ะ เดี๋ยวพี่จะรีบไปนะ” กริชวางสายไปและกลับมาสนใจเพียงฟ้า

“พอดีว่าคุณพ่อคุณแม่ดาอยากพบผมนะครับ ไว้ผมขอตัวก่อนนะครับไม่อยากให้ท่านรอนาน”

“ตามสบายเลยค่ะ ไว้เจอกันตอนมือเย็นนะคะ”

“ครับ” กริชส่งยิ้มหวานสำทับก่อนจะเดินออกไป เพียงฟ้ามองตามอมยิ้มนิดๆ ก่อนจะเปิดประตูเข้าห้องไปดาฉลาดไม่อยากให้พี่ชายรู้สึกเสียหน้ามากนัก

คนหน้าหวานเดินไปหยุดยืนมองคนรักที่ข้างเตียง ไม่ยอมลงไปนอนด้วยกัน

“ฟ้ามีอะไรรึเปล่า”

“มีค่ะ”

“หือ” ธีรดาเลิกคิ้วสงสัย นึกทบทวนว่าตนได้ทำอะไรพลาดไปหรือเปล่า ก็ไม่มีนะ

“ต่อไปดาต้องยุติธรรมกับฟ้าให้มากกว่านี้นะคะเรื่องคุณกริช” เพียงฟ้าเก็กหน้าจริงจัง

“อย่าเอาแต่แคร์คุณกริชจนละเลยความรู้สึกฟ้า ไม่อย่างนั้น...”

“ไม่อย่างนั้นอะไรคะ?”

“ไม่อย่างนั้นฟ้าก็จะต้องมีมาตรการลงโทษคนใจร้าย ด้วยการงดกิจกรรมร่วมกันทุกอย่าง” สีแก้มที่จัดขึ้นของคนหน้าหวานทำให้คนที่นอนฟังอยู่ตีความออกว่าคนพูดต้องการสื่ออะไร ธีรดายื่นแขนยาวๆของตนไปจับมืออีกฝ่ายและออกแรงดึงหล่อนเข้ามาหาตัว

“อุ่ย!! ดาอ่ะ” คนหน้าหวานพยศนิดหน่อยเพราะขัดใจคนชอบใช้กำลัง

“แต่ตอนนี้ดาไม่ได้ใจร้ายและไม่ได้ถูกลงโทษก็หมายความว่าเราสามารถมีกิจกรรมร่วมกันได้ใช่ไหมคะ” ธีรดาตาเป็นประกายกระชับกอดเจ้าแห่งเงื่อนไขแน่นขึ้น

“ดาอ่ะ” คนเปิดประเด็นกลับไปไม่เป็นซะเอง อีกฝ่ายจึงได้ใจรุกไล่โดยใช้ปลายจมูกและริมฝีปากลากไล้คลอเคลียไปทั่วทำคนเอาคนหน้าหวานอ่อนปลวกปียกหมดทางต่อกรยอมไหลตามไปทุกที่ที่อีกคนนำพา


อินทิราวิ่งกระหืดกระหอบมาหยุดยืนปรับลมหายใจที่ข้างรถทัวร์ก่อนจะรีบก้าวขายาวๆไปยื่นตั๋วให้กับพนักงานรุ่นคุณป้า หล่อนดูรายละเอียดก่อนจะฉีกหางตั๋วและยื่นหัวตั๋วส่งคืนให้

“ปลายทางอำเภอเฉลิมพระเกียรติ เบาะ 14 แถวที่ 4ขวามือริมทางเดิน เอากระเป๋าไปส่งให้พี่คนนั้น” อินทิรามองตามมือที่ชี้ไปพยักหน้าหน้าน้อยๆกล่าวขอบคุณและเดินออกไป มีเสียงแว่วๆลอยตามมา

“ไอ้แก่ผัวกุเป็นผู้ชายแท้ๆทำไมไม่หล่อแบบนี้มั่งวะ” อินทิราแบ่งรับแบ่งสู้กับตัวเองว่าจะยินดีหรือยินร้ายดีนะกับเรื่องที่ได้ยิน

สาวหล่อเดินขึ้นไปหาที่นั่งของตนเองตามที่ป้าฉีกตั๋วบอกและก็ได้ยิ้มออกเพราะเธอเห็นเลข 14 ที่หลังเบาะแล้ว เสียดายที่ไม่ได้นั่งติดกระจกแต่ไม่เป็นไร 2 ชม.กว่าเองและมันก็ใกล้ค่ำแล้วด้วยทิวทัศน์คงมืดดำหมดแล้ว เหลือบมองเบาะข้างๆมันยังว่างอยู่เผลอๆคนที่จองไว้อาจจะไม่มาหรือมาไม่ทันเพราะนี่ก็ได้เวลารถออกแล้ว สาวหล่อนั่งลงเอาหมวกแก๊ปปิดหน้าขอพักสายตาหน่อยเพราะเธอทั้งง่วงทั้งเหนื่อย ก็เมื่อคืนไม่ได้นอนเลยทำงานอยู่ในห้องแลบจนถึงเช้า

“คุณคะ” อินทิราสะดุ้งนิดๆเมื่อหน้าขาถูกสัมผัสเบาๆก่อนจะเปิดหมวกออกดูและเธอเห็นบัสโฮสเตสกับ ‘นางฟ้าจะแลง’

“เธอ” “ไอ้รุ่นพี่โรคจิต” บัสโฮสเตสมองทั้งคู่ไปมาเมื่อได้ยินคำทักทายที่แสนแปลกกับอาการชักสีหน้าของผู้โดยสารสาว และอาการเหวอของสาวหล่อแต่ก็ไม่คิดทำอะไรเกินหน้าที่

“เข้าไปนั่งเลยค่ะเบาะด้านใน เดี๋ยวรถจะออกแล้ว” ปณิตาเดินเข้าไปนั่งอย่างไม่มีทางเลือก เธอไม่อยากเป็นจุดสนใจ เมื่อผู้โดยสารเข้าไปนั่งประจำที่แล้วบัสโฮสเตสก็เดินสำรวจยอดผู้โดยสารและความเรียบร้อยเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะเดินไปด้านนั่งคู่กับคนขับ

ปณิตานั่งตะแคงหันหน้าไปทางกระจก เธอกำลังใช้พละกำลังอย่างมากในการควบคุมจิตอันมืดดำที่มันกำลังมอดไหม้ใจเธอ เธอเกลียดไอ้รุ่นพี่คนนี้ เกลียดๆๆๆ ทำไมถึงซวยอย่างนี้นะ อากริชนะอากริชคนส่งกรรมแท้ๆ จะไปพร้อมกันกับอาก็ไม่ได้เพราะเธอมีเรียนอาเธอไม่ยอมให้เธอขาดเรียนเด็ดขาดโดยให้เหตุผลว่าการไปเที่ยวถือเป็นเรื่องที่ไม่จำเป็น เธอจะขับรถไปเองอาก็ไม่ยอมเพราะเป็นห่วง ฝ่ายอินทิรานึกขอบคุณพี่สาวคนสวยที่ชวนเธอไปเที่ยวด้วยไม่อย่างงั้นเธอคงจะไม่ได้มาเจอกับแม่นางฟ้าซาตาน เหอะ! สวยอํามหิตอย่างเธอต้องเจอคนแบบฉัน สาวหล่อเหลือบตามองคนข้างๆนึกเยาะที่หล่อนทำท่าทางรังเกียจตน เฮอะ! ฉันต่างหากที่ต้องรังเกียจเธอ ว่าแต่หล่อนจะไปไหนหรือไปที่เดียวกับเธอและตาเฒ่าหัวงูเจ้านายพี่มิ้นปล่อยให้หล่อนมาตรากตรำนั่งรถทัวร์ลำบากแบบนี้ได้ยังไงเดี๋ยวหล่อนก็ได้นอกใจไปหาสามีใหม่เพราะรักสบายหรอก

รถเคลื่อนออกมาได้สักพักปณิตาชักเริ่มเมื่อยจึงปล่อยตัวพิงผนักตอนนี้ขอหลับดับอารมณ์หงุดหงิดสักหน่อย จนหายหงุดหงิดและเคลิ้มหลับไปจริงๆ แต่ตอนนี้... ไหล่เธอทำไมมันหนักๆ ฝัน เรื่องจริงตีกันวุ่นวายและเมื่อลืมตามอง

“โอ้ย!!” อินทิราร้องเสียงหลงเมื่อมีอะไรแข็งๆมาสัมผัสที่หัว มันคือมะเหงกจากสาวสวยแสนร้ายกาจที่นั่งข้างๆนั่นเอง สาวหล่อหันไปมองรอบๆโชคดีที่ไม่มีใครสนใจมองมาทางตนเพราะส่วนใหญ่จะหลับกันหมด

“ทำเกินไปแล้วนะ” สาวหล่อหันมาทางคู่กรณีตั้งท่าเอาเรื่อง แต่ก็โดนอีกฝ่ายยิ้มเยาะกลับ

“ก็นายมาพิงไหล่ฉันทำไม”

“แค่พิงไหล่ไม่ใช่พี่ปล้ำน้องทำเมียสักหน่อยเรียกดีๆไม่ได้หรือไง” ปณิตาหยุดการสนทนากับอีกฝ่ายดื้อโดยการหันหน้าหนีหล่อนรู้ดีการทำแบบนี้ยิ่งเป็นการป่วนอารมณ์อีกฝ่าย

“พี่ไม่ใช่หนึ่งในบรรดาผัวๆของน้องนะ” ‘แรงมาก’ ปณิตาหันมาสู้สายตาเดือดจนไม่อาจจะควบคุมตัวเองได้เงื้อมือหมายจะฟาดปากอีกฝ่ายให้สะใจ แต่อีกฝ่ายกลับรู้ทันรับฝ่ามือไว้ได้และบีบแน่นเป็นการลงโทษ

“โอ้ย!! ปล่อยนะ” ปณิตาทั้งโกรธทั้งเจ็บจนน้ำตาคลอพยายามดึงมือของตัวออกมาจากอีกฝ่าย

“ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ” ไม่เพียงยังไม่ปล่อยอินทิรายังยื่นหน้าเข้าไปหาอีกฝ่าย

“ต้องมาเป็นเมียพี่ก่อนนะพี่ถึงจะยอมให้ตบ” สาวหล่อกระตุกยิ้มเหยียดก่อนจะดึงหน้าออกมา ยอมปล่อยมือและกลับไปนั่งเอาหมวกปิดหน้าดังเดิม ทิ้งอีกคนให้เดียวดายอยู่ในโลกแห่งความมึนงง ปณิตาชาไปทั้งตัวใจหายกับสิ่งที่ได้ยิน ทำไมเขาถึงก้าวร้าวและดูถูกเธอขนาดนี้ เธอเคยไปทำอะไรให้เขาโกรธมากมายนักหรือไงที่ผ่านมาก็เพราะเขาร้ายใส่เธอก่อนทั้งนั้น บ้าจริง!




 

Create Date : 10 ธันวาคม 2555    
Last Update : 10 ธันวาคม 2555 22:02:58 น.
Counter : 1205 Pageviews.  

1  2  3  4  

writer_k toon
Location :
กรุงเทพฯ Thailand

[Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 8 คน [?]




เป็นคนธรรมดาๆคนหนึ่งค่ะ ที่อยากเป็นคนดี
และเป็นคนเก่งขึ้นทุกๆวัน

ชอบดื่มกาแฟเป็นชีวิตจิตใจ โปรดสุดก็ Starbucks หากอยู่ในฤดูงบน้อย อะไรที่เป็นกาแฟดำ ได้หมด

ชอบอ่านหนังสือ แนวHowto และนิยายของคุณทมยันตี จนวันหนึ่งเกิดอยากจะเขียนหนังสือให้คนอื่นอ่านบ้าง โดยมีคุณทมยันตีเป็นต้นแบบ เป็นแรงบันดาลใจ

เริ่มต้นขึ้นมาบ้างแล้ว แต่ไม่รู้ลงท้ายจะเป็นอย่างไร แต่หวังไว้ว่ามันจะดีกว่าที่หวัง

จะคุยได้นานกับคนที่มีฝัน มีเป้าหมายในชิวิต รักครอบครัว และคิดบวก

แอบหวังว่าคนที่เข้ามาที่Blogนี้จะออกไปอย่างมีความสุขนะคะ

Loveๆทุกคนค่ะ

ปล.ขอสงวนลิขสิทธิ์ข้อความและรูปภาพทั้งหมดใน blog นี้ตามกฎหมาย ห้ามนำไปใช้หรือเผยแพร่ก่อนได้รับอนุญาตนะคะ

New Comments
Friends' blogs
[Add writer_k toon's blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.