• K.toon
• เรื่องสั้น นิทาน Yuri
• นิยายYuriเรื่อง "หรือจะเป็นเพราะว่าเรารักกัน"
• ตอนพิเศษเก่า "หรือจะเป็นเพราะว่าเรารักกัน"
• นิยายYuriเรื่อง"Love is"
• นิยายYuriเรื่อง"รักนี้ที่หัวใจเรียกหา"
• นิยายYuriเรื่อง"เพียงเธอคือหัวใจของฉัน"
• นิยายYuri โปรเจ็กต์รักฤดูฝน
• โปรเจ็กต์รักฤดูหนาว
• โปรเจ็กต์รักฤดูร้อน
• วุ่นนัก...หลงรัก ซุปเปอร์สตาร์ When I love superstar By อนงค์รดี
• โปรดเรียกหนูว่า...มาเฟียรี่ By อนงค์รดี
• มันตรานครา By อนงค์รดี
• ขออภัยมือใหม่หัดรัก By อนงค์รดี
• ปาฏิหาริย์รักแม่หมอออนไลน์ ... อนงค์รดี
• รักสุดขั้ว รั่วสุดฤทธิ์ By อนงค์รดี
• The synchronicity ไม่บังเอิญเกินรักเธอ By Banshee
• ละมุนลุ้น...วุ่นรัก By อนงค์รดี
• ณ ที่แห่งนี้มีแต่ความรัก
• นิยาย Yuri เรื่อง "วิวาห์กำมะลอ"
• ซ่อนรักไว้ในสายลมหนาว
• Is love...รักนี้พรหมลิขิตจัดให้
• โปรเจ็กต์รักฤดูมรสุม

จัดจำหน่ายหนังสือ'ยามเมื่อสายฝนโปรย' หนังสือยามเมื่อสายฝนโปรย  จัดจำหน่ายในราคา 430 บาท รวมค่าจัดส่งแบบลงทะเบียน หากต้องการให้จัดส่งแบบ EMS เพิ่ม 30 บาท สั่งซื้อโดย โอนเงินมาที่บัญชี ธนาคารไทยพาณิชย์(SCB) กฤชรัช บุญรวม ( kritcharatboonruam ) เลขบัญชี 089-253768-7 ออมทรัพย์ สาขาบางจาก โอนเงินแล้วแจ้งเวลาโอนมาโดยละเอียดก็พอค่ะที่ kritcharat@hotmail.com เนื่องจากเป็นหนังสือทำมือ จัดพิมพ์เองจึงมีจำนวนจำกัด สอบถามเข้ามาก่อนโอนเงินทุกครั้งนะคะ ขอบพระคุณทุกท่านที่ชอบนิยายเรื่องนี้นะคะ K.toon   Create Date : 29 ตุลาคม 2557     Last Update : 29 ตุลาคม 2557 10:00:04 น. Counter : 752 Pageviews.   0 comment Share Tweet

ยามเมื่อสายฝนโปรย 19 หนังสือเหลือ 2 เล่มแล้ว  เมื่อเรียนเสร็จมีนาได้แยกย้ายกับเพื่อนและเดินไปที่จุดนัดพบรถหรูของยี่หวาสะดุดตาทำให้มองหาได้ไม่ยาก ยี่หวาคลี่ยิ้มอารมณ์ดีเมื่อเห็นแม่กวางน้อยนัยน์ตาหวานกำลังเดินมาที่รถ “สวัสดีค่ะพี่หวา” มีนาทักทายหลังจากเปิดประตูเข้ามานั่งในรถ “จ้ะ” รถหรูค่อยๆเคลื่อนออกไปมุ่งหน้าสู่ดิโอลด์สยามหากใครเป็นเคยไปเส้นทางนี้จะรู้ว่าในยามเย็นแบบนี้รถจะติดบรรลัยขนาดไหน ใช่! ยี่หวาก็เป็นอีกคนที่รู้ มีนานั่งกระสับกระส่ายเหลือบตามองนาฬิกาที่คอนโซลรถ หลายรอบ มองไปด้านนอกก็เห็นฟ้าเปลี่ยนเป็นสีดำแล้ว ก็นี่มันจะหกโมงอยู่แล้วยังไปไม่ถึงไหนเลย “มีนมีปัญหาอะไรหรือเปล่าจ๊ะ”ยี่หวาทำใสซื่อ “รถติดมากเลยนะคะ”มีนามองออกไปนอนกระจกเห็นรถคับคั่งหนาแน่นเต็มช่องทางจราจร “จ้ะแต่ปกติไม่ติดขนาดนี้นะ” มีเหรอ?ที่เส้นนี้รถจะไม่ติด ในช่วงเวลาแบบนี้ !! “พี่ว่าเราอาจจะไปไม่ทันร้านเขาจะปิดก่อนนะ” ยี่หวาทำหน้าครุ่นคิด ก็ทำไปอย่างนั้น “พี่เปลี่ยนใจละเดี๋ยวเราไปหาอะไรอร่อยๆ ทานกันก่อนแล้วพี่ค่อยไปส่งมีน” พูดไปมือก็หักพวงมาลัยเปลี่ยนเลนไปอีกทางแม้จราจรจะคับคั่งแต่ความที่เป็นรถหรูทำให้อะไรๆ มันง่ายขึ้นเพราะไม่มีใครอยากมีปัญหาด้วยเกรงว่าอาจจะเป็นคนมีสี มีนาอยากจะค้านแต่ก็ทำได้เพียงในใจเพราะเกรงว่าอีกฝ่ายจะเสียน้ำใจ ยี่หวาหักพวงมาลัยเข้าไปที่สามเสนซอย5 ขับเข้าไปจนสุดซอยก็ได้เจอร้านอาหาร‘กินลม ชมสะพาน’ เมื่อเห็นว่าเป็นรถหรูเด็กรับรถก็โบกให้เข้าไปจอดที่พิเศษทันที สองสาวลงมาจากรถและพากันเดินเข้าไปในร้านมีนาเลิกคิ้วสงสัยเมื่อพนักงานเดินนำไปโต๊ะที่ติดแม่น้ำ มีป้ายจองวางอยู่เมื่อมองไปรอบร้านก็เห็นว่าคนนั่งเต็มทุกโต๊ะ ยี่หวาทำเป็นไม่เข้าใจอาการนั้นนั่งนำตามลงไป ก่อนจะหยิบเมนูขึ้นมาดูมีนาก็ไม่ได้ซักถามอะไรเพราะพอจะเท่าทันแค่สัญญากับตัวเองในใจว่าเธอจะไม่ไปไหนกับพี่หวาอีกเธอไม่ชอบคนโกหก ว่าแต่ ทำไมพี่หวาต้องโกหกเธอ “ทานอะไรดีมีนสั่งได้เต็มที่เลยนะ” “ไข่เจียวค่ะ”มีนาพูดออกไป พาให้คนฟังนึกดูถูกถึงความไร้รสนิยม “หือ อาหารมีเยอะแยะ” ยี่หวาทำเป็นเลิกคิ้วสงสัย “มีนไม่หิวค่ะยังไงเรารีบทานรีบกลับดีกว่าค่ะ มีนไม่อยาก กลับบ้านดึกเดี๋ยวจะโดนดุเอา” “อืม ” ยี่หวาพยักหน้าน้อยๆก่อนจะก้มลงดูเมนูและสั่งอาหารไป 3-4 อย่าง “พี่ทำให้มีนอึดอัดใจใช่ไหม” “ก็นิดหน่อยค่ะ”มีนาพูดตรงใจ “เพราะมีนเป็นเด็กรับใช้ในบ้านท่านสมชาติมีนควรจะเกรงใจและไม่ควรทำให้ใครในบ้านเป็นห่วง” “ใครในบ้าน?” “ไม่ว่าจะใครก็ไม่ควรค่ะ”มีนารู้ว่าพี่หวาต้องนึกถึงคุณแวมแต่เธอจะพูดออกไปให้ช้ำใจทำไมว่าเด็กรับใช้อย่างเธอไม่อยู่ในสายตาของคุณแวมหรอก “จ้ะ วันหน้าถ้าพี่ต้องพามีนออกมาค่ำๆแบบนี้พี่จะโทรเข้าไปขออนุญาตให้นะ” ยี่หวาสวมภาพผู้ใหญ่ใจดีมีนาทำเพียงยิ้มน้อยๆ ไม่อาจพูดออกไปดั่งใจว่าอย่ามายุ่งกับเธอเลยจะดีกว่า อาหารถูกนำมาเสิร์ฟมีไข่เจียวปูกุ้งแม่น้ำอบเกลือ ยำสามกรอบ และแกงส้มไข่ปลาริวกิว “ช่วยพี่ทานหน่อยนะ”ยี่หวาจัดแจงแกะกุ้งไปวางในจานของ เด็กสาวหวังเอาใจเพราะรู้แก่ใจว่าขัดใจไปหลายเรื่อง แต่ก็รู้ด้วยว่า คนจิตใจดีอย่างมีนโกรธใครได้ไม่นาน “อุ๊ย! ขอบคุณค่ะพี่หวา เดี๋ยวมีนจัดการเองดีกว่า” มีนาทั้งเกรงใจทั้งซาบซึ้งใจแต่ก็ไม่ชินเลยที่ต้องให้ผู้ดีคนมีเงินมาทำอะไรให้แบบนี้ “ทานเยอะๆ นะคะพี่ขอโทษนะเรื่องวันนี้ พี่ก็แค่อยากพามีน มาทานข้าวเย็นร้านอร่อยๆ ก็เท่านั้น”มีนาถึงกับใจหล่นวูบที่เห็นแววตาที่สลดไปของอีกฝ่าย “ไม่เป็นไรนะคะมีนเข้าใจ” มีนายิ้มสวยเอาใจและกระตือรือร้นสนใจกับอาหารตรงหน้าเพื่อให้อีกฝ่ายสบายใจ “อาหารน่าทานทั้งนั้นเลยนะคะแถมบรรยากาศยังดีมากด้วย” มีนาพูดเอาใจแต่ทั้งหมดก็ล้วนออกมาจากใจ “เห็นสะพานไกลๆนั่นไหม” มีนามองตามมือเรียวที่ชี้ไป “เห็นค่ะ สวยมากๆ เลย” “มันคือสะพานพระราม8 จ้ะ ถ้าวันไหนมีโอกาสพามีนมาอีกพี่จะพาขึ้นไปเดินเล่นนะวิวสวยและอากาศดีมากเลย” “ขอบคุณนะคะ” มีนาซาบซึ้งจริงใจแต่ก็ไม่มีสมาธิสนใจเท่าไหร่เพราะอยากรีบทานให้เสร็จๆ มื้อค่ำเป็นไปด้วยความชื่นมื่นพัทรมาศพาความเปี่ยมสุขมาสู่ครอบครัวนี้โดยแท้ เพราะลูกสาวบ้านนี้ยิ้มแย้มอารมณ์ดีคนเป็นแม่ก็พลอยมีความไปด้วย “ขอบคุณแวมมากนะคะที่มาดูแลเอย” เอมิกาพูดขึ้นเมื่อมาส่งแขกคนสำคัญที่รถ “แวมยินดีมากค่ะจะว่าอะไรไหมคะถ้าแวม อยากจะมาเจอกับเอยบ่อยๆ” พัทรมาศไม่อ้อมค้อมเพราะรู้สึกว่าตัวเองแก่เกินจะมาซ่อนเร้นความรู้สึกและปล่อยเวลาให้หมดไปกับการคิดไปเอง เธอรอมา 3 ปีแล้วและเธอจะไม่ปล่อยเวลาให้ล่วงเลยไปเปล่าๆอีก “ได้ซิคะแวมเป็นเพื่อนที่ดีสำหรับเอย” เอมิกาสงวนท่าทีเพราะถึงลึกๆจะรู้สึกดีมากที่ได้อยู่ใกล้ชิดผู้หญิงคนนี้ แต่เธอก็มีคู่หมั้นอยู่แล้ว ไม่ใช่คนตัวเปล่าสักหน่อย “แค่ความเป็นเพื่อนที่ดีแวมก็พอใจแล้วค่ะแวมกลับก่อนนะคะ” ร่างสูงเปิดรถเข้าไปนั่ง มองออกมานอกกระจกเห็นร่างบางทำมือให้เลื่อนกระจกลง “มีอะไรเหรอคะ” เอมิกาเดินมายืนข้างประตูรถก่อนจะย่อตัวลงและโน้มหน้าไปหาแก้มใสของอีกฝ่ายจรดปลายจมูกลงไปเพียงแผ่วเบาและดึงหน้าออกมา “ขอบคุณนะคะ” และหันหลังเดินเร็วเข้าบ้านไปทันที ทิ้งให้อีกคนอึ้งกิมกี่ งงกับคนสวยแต่ก็ยิ้มออกมาด้วยความเปี่ยมสุขดีใจที่เปิดใจอีกฝ่ายได้เร็ว มีนาลงมาจากรถยืนมองจนรถของยี่หวาลับตาไปและก็ต้อง ใจหายเมื่อเห็นรถของเจ้านายสาวขับสวนเข้ามา พัทรมาศชะลอรถมองรถที่สวนออกไปและหันมามองคนของตนที่ยืนอยู่ ในใจขุ่นเคือง มีนาเดินเข้าไปในร้านพยายามทำตัวให้เป็นปกติรู้สึกได้ว่าเจ้านายเดินตามเข้ามา “ปีกกล้าขาแข็งแล้วซินะและไปหว่านไว้ท่าเสน่ห์ท่าไหนล่ะเขาถึงทุ่มเทมาเทียวรับเทียวส่ง” มีนาหยุดฟังถ้อยคำที่แสนจะเชือดเฉือนใจก่อนจะเดินต่อไป “ว้าย!!” ร่างบางถลาไปตามแรงดึงเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของคนปากร้าย “ปล่อยมีนนะคะ” “เธอสั่งฉันเหรอ” “มีนไม่ได้สั่งค่ะแต่ขอร้อง” ร่างที่บางกว่าพยายามบิดกายเพื่อให้หลุดจากอ้อมกอดแต่ยิ่งทำอีกฝ่ายก็ยิ่งกอดรัดแน่นขึ้น “เธอยังไม่ตอบฉันเลยว่าไปโปรยเสน่ห์ไว้ท่าไหน” “มีนไม่เข้าใจที่คุณแวมพูด”เด็กสาวลืมตัวส่งสายตาขัดเคืองไปให้คนชอบหาเรื่อง “ก็ท่าไหนล่ะที่ทำให้ผู้หญิงคนนั้นหลงจนหัวปักหัวปำแบบนี้” “คุณแวม!!” “เดี๋ยวนี้กล้าขึ้นเสียงกับฉันแล้วเหรอ”ร่างสูงมองเข้าไปนัยน์ตาเด็กสาวขัดเคืองใจสุดกำลังความขุ่นมัวกำลังเผาใจเธอ “ไปกันใหญ่แล้วนะคะมีนเคารพพี่หวาเป็นพี่สาวและเราไม่เคยคิดทำอะไรแบบนั้น” “อย่าบอกนะว่าไร้เดียงสาจนไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นคิดอะไรและต้องการอะไร” “มีนไม่รู้และไม่เข้าใจที่คุณแวมพูดคุณแวมบอกมีนมาซิคะว่าพี่หวาคิดอะไรและต้องการอะไรจากมีน” มีนาถามกลับนัยน์ตาไร้เดียงสาจนอีกฝ่ายเย็นลงจึงค่อยๆคลายอ้อมกอด แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นมีนาที่สวมกอดสาวร่างสูงไว้พาให้ผู้ใหญ่สับสนเพราะไม่เข้าใจเด็ก “มีนไม่รู้ว่ามีนทำอะไรให้คุณแวมไม่พอใจมีนรู้แค่ว่ามีนไม่อยากทำอะไรให้คุณแวมรู้สึกไม่ดีเลยค่ะ สักนิดก็ไม่เคย” เด็กสาวกระชับกอดแน่นถ่ายทอดความรู้สึกในใจ คดีพลิกละทีนี้ กลายเป็นคนร่างสูงต้องปลอบประโลมเด็กสาวที่กำลังสับสนโศกเศร้ากับความไม่เข้าใจที่คนเอาแต่ใจเริ่มเรื่องไว้ “ฉัน ขอโทษ” พัทรมาศตบหลังเด็กสาวเบาๆหวังช่วยให้ผ่อนคลาย คำขอโทษที่คนพูดพูดไปส่งๆ หวังให้เด็กสาวรู้สึกดีขึ้นโดยไม่รู้เลยว่ามันซาบซึ้งเข้าไปถึงก้นบึ้งของหัวใจคนฟัง ก็คนเอาแต่ใจพูดว่าขอโทษ! มีนาคลายอ้อมกอดแหงนเงยมองอีกฝ่ายดวงตาและพวงแก้มเปียกชื้นไปด้วยคราบน้ำตา “สังคมของมีนเล็กกว่าเล็กเพื่อนของมีนก็มีน้อยกว่าน้อย พี่หวาเป็นหนึ่งในสังคมเล็กๆ ของมีนเป็นคนเก่าแก่ที่คบหากันมาตั้งแต่เด็ก เป็นคนมีเงินที่ไม่รังเกียจและดูถูกมีนพี่หวาดีกับมีนขนาดนี้คุณแวมจะให้มีนเย็นชาปฏิเสธน้ำใจจากพี่หวาเหรอคะมีนควรทำแบบนั้นเหรอคะ” พัทรมาศอึ้งไปกับเหตุผลของเด็กสาวยิ่งเห็นน้ำที่พราวอยู่ในสองตาก็ยิ่งพาให้ใจอ่อนยวบลงไป “ฉัน ” “มีนขอตัวก่อนนะคะ” เด็กสาวไม่รอฟังอะไร คลายอ้อมกอดและเดินไปด้านหลังร้านที่ห้องพักของตน “ฉันปวดหัวเดี๋ยวขึ้นไปนวดให้ฉันด้วย” พัทรมาศพูดไล่หลัง เด็กสาวไป “ค่า ” เป็นเสียงที่ดังมาไกลๆ พัทรมาศอมยิ้มกับความอ่อนโยนและจิตใจดีของเด็กสาวก่อนจะเดินอารมณ์ดีขึ้นไปด้านบน ไม่นานมีนาก็เดินขึ้นไปข้างบนในมือถือยาและน้ำขึ้นไปด้วย ก๊อก ก๊อก ประตูถูกเคาะเบาๆ ก่อนจะถูกเปิดออกเป็นความเคยชินเดิมๆที่อากาศในห้องจะเย็นมากเพราะคุณแวมชอบนอนในอากาศที่เย็นจัดๆที่มีนาเปรียบเปรยว่าเหมือนหมีขั้วโลกเหนือ เสียงไฟสลัวสีส้มที่หัวเตียงพอจะช่วยให้เห็นอะไรบ้างมีนานำยาและน้ำไปวางไว้ที่หน้าโต๊ะเครื่องแป้งและเดินเข้าไปดูเจ้านายที่ก่อนหน้านั้นบ่นว่าปวดหัว เด็กสาวไต่ขึ้นไปบนเตียงนั่งอยู่ข้างคนที่นอนหลับตาใช้หลังมืออังไปที่หน้าผาก แต่ก็รู้สึกว่าเป็นปกติดีอย่างน้อยก็สบายใจไปได้ว่าคุณแวมไม่ได้เป็นไข้ ที่บ่นปวดหัวน่าจะเป็นปวดหัวไม่เกรนหลับไปแบบนี้ก็ดีแล้วจะได้ไม่ต้องทานยายาฤทธิ์แรงแบบนั้นทานเข้าไปมากก็ไม่ดีต่อตับ เด็กสาวเลื่อนผ้าห่มคลุมตัวให้และจะหันหลังกลับลงไปแต่ก็ต้องชะงักเพราะแขนถูกจับไว้ “มีนทำให้คุณแวมตื่นเหรอคะ”เด็กสาวมีน้ำเสียงรู้สึกผิด “เปล่า” พัทรมาศตอบสั้น ไม่มีอะไรแค่ขี้เกียจพูดยาวๆ “หายปวดหัวรึยังคะ”เด็กสาวอาทรจากใจ “หายแล้ว” “หือทำไมหายแล้วล่ะคะ” “ไม่รู้ซิ” คนป่วยไม่จริงเฉไฉไปเรื่อย “งั้นก็นอนต่อนะคะพักผ่อนเยอะๆ ตื่นขึ้นมาจะได้สดชื่น” “อื่อ” “ว้าย!!” ร่างบางโดนดึงไปอยู่บนตัวของคนที่นอนอยู่ “อย่าบอกนะคะว่าหนาว”เด็กสาวดักทางรู้เท่าทัน “อื่อ หนาว” คนหน้ามึนยังตีมึน “เหรอคะแต่คุณแวมลืมไปหรือเปล่าว่าตัวเองเป็นหมีขั้วโลกเหนือ ขี้ร้อนเป็นที่สุด” “หือเธอว่าฉันเป็นหมีขั้วโลกเหนือเหรอ” มีนาตกใจที่เผลอพูดความในใจออกมา “เอ่อ คือมีน” เด็กสาวอึกอักกลัวความผิดพัทรมาศอมยิ้มโดยที่เด็กสาวไม่ทันสังเกต “ฉันจะลงโทษเธอยังไงดี”หมีขั้วโลกเหนือทำเสียงเข้ม “มีนขอโทษค่ะคุณแวมอย่าโกรธมีนเลยนะคะ” “โกรธ” “มีนต้องทำยังไงคุณแวมถึงจะหายโกรธล่ะคะ” “เธอก็ต้องมานอนให้ฉันกอดแบบนี้ทุกคืนไง” “หือ ” เด็กสาวทำเสียงสูง ไม่เข้าใจพี่หมี “สงสัยอะไรคนผิดไม่มีสิทธิ์เรียกร้องเข้าใจไหมและก็นอนได้แล้วด้วยฉันง่วง” ร่างสูงตีมึนจัดแจงดึงเด็กสาวให้หนุนนอนอยู่บนแขนของตนและคลี่ผ่าห่มคลุมตัวให้เด็กสาวไม่อาจจะขัดขืนเพราะหลงกลรู้สึกผิดมากมายโดยไม่รู้เลยว่าเจ้าตัวเขาชอบใจมาก ที่ถูกเรียกว่าหมีขั้วโลกเหนือก็หมีมันน่ารักจะตาย พัทรมาศตะแคงตัวมากอดรัดเด็กสาวเต็มอ้อมกอดแบบไม่รู้สึกผิดอะไรเพราะเด็กสาวคนนี้ต่างหากที่มีความผิดติดตัว เหอ เหอนี่แหละหนาความคิดของคนเจ้าเล่ห์แสนกลสาวน้อยจิตใจดีจึงต้องตกเป็นเหยื่อของหมีเจ้าเล่ห์ไปโดยปริยาย   Create Date : 16 พฤศจิกายน 2556     Last Update : 16 พฤศจิกายน 2556 10:42:09 น. Counter : 650 Pageviews.   0 comment Share Tweet

ยามเมื่อสายฝนโปรย 18 ลงเป็นตอนสุดท้ายแล้วค่ะ ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะคะ ^^ ไม่ต่างอะไรกับคนในห้องที่ล้มตัวนอนลงไปอีกครั้งในใจครุ่นคิดสับสนไม่แพ้กัน ความรู้สึกที่เธอมีต่อเด็กคนนี้มันคืออะไร? ‘เหมือนคนรักกัน’เสียงของเด็กสาวก้องเข้ามาในหัว ‘ไม่ใช่!’ อีกเสียงจากในหัวดังออกมา ‘เธอรักพรีม!’ ป้าสมศรีเห็นมีนาที่กำลังเดินกลับมาจึงทำเป็นเดินเลี่ยงไปทางอื่นเพราะไม่อยากให้เด็กสาวรู้สึกอึดอัดใจมีนาเองก็โล่งใจที่ไม่มีใครเห็นตนในสภาพแบบนี้ เด็กสาวรีบอาบน้ำทำธุระส่วนตัวแล้วรีบไปช่วยป้าสมศรีเตรียมอาหารเช้า ทุกคนบนโต๊ะมองสิ่งแปลกปลอมที่มาร่วมโต๊ะด้วยความแปลกใจก็มันมีเรื่องแบบนี้บ่อยๆ ที่ไหนที่ลูกสาวคนโตจะมาร่วมโต๊ะอาหารเช้า คนถูกมองรู้ตัวแต่ทำเป็นไม่สนใจหยิบหนังสือพิมพ์มาอ่าน รออาหารมาเสิร์ฟ ตาอยู่กับหนังสือแต่ใจอยู่กับ แล้วมันจะมีสมาธิเหรอ ในที่สุดก็ไม่ไหวแพ้ใจตัวเองจัดการพับหนังสือพิมพ์วางไว้บนโต๊ะ สาดสายตามองหา แต่ ไม่เห็น “มีนไปไหน” ใจคิดแต่ปากดันเผลอพูดออกไป “ไปเรียนแล้วค่ะ”ป้าสมศรีเป็นคนตอบ พัทรมาศถึงกับหวอ ที่ความคิดดังจนเขาได้ยินกันหมด “พี่แวมมีธุระอะไรกับมีนหรือเปล่า”สินีนาฏทำเป็นจริงจังหวังช่วยพี่สาวแก้เขิน “นิดหน่อย” พัทรมาศตอบไป “วันสองวันมานี้มีผู้หญิงมาถามหามีนเห็นว่าเป็นลูกเจ้าของตลาด” “มาหาทำไม” พัทรมาศควบคุมน้ำเสียงอยากรู้อยากเห็นได้แนบเนียน “วาร์วก็ไม่รู้ค่ะแต่เคยออกไปดูครั้งนึง สวยเท่ดูดีมากเลยค่ะ” ไอ้คำว่าสวยเท่ดูดีนี่มันช่างแสลงหูพัทรมาศนัก แต่ที่น้องสาวพูดมาก็ ไม่ผิด ผู้หญิงคนนั้นสวย เท่ ดูดีมากจริงๆและสบตาเพียงแวบเดียวก็รู้แล้วว่าผีเห็นผีแล้วเด็กน้อยของเธอล่ะรู้หรือเปล่าและหวั่นไหวไปกับความสวยเท่ของผู้หญิงคนนั้นบ้างไหมที่สำคัญมีนคิดยังไงกับความสัมพันธ์แบบนี้ แบบที่ผู้หญิงสองคนรักกัน ประวิทย์คลี่ยิ้มเต็มหน้าเมื่อเห็นมีนาเดินมา “ดีใจอย่างกับควายทั้งคอกออกลูกเลยแก”วิชุดาแซวเพื่อนสนิทที่คิดไม่ซื่อ เพื่อนชายไม่ได้ต่อล้อต่อเถียงเตรียมพร้อมต้อนรับเพื่อนสาวคนสำคัญ “สวัสดีจ้ะหน่อยวิทย์” มีนายิ้มหวานก่อนจะวางหนังสือบนโต๊ะและนั่งตามลงมา บรรยากาศใต้ตึกยามเช้ายังครึกครื้นไปด้วยเหล่านักศึกษาเพราะยังไม่ถึงเวลาเข้าเรียน “วันนี้นึกยังไงถึงโทรเรียกพวกเรามาแต่เช้า”เพื่อนสาวร่างท้วมถามออกไป ในปากยังเคี้ยวขนมหยุบหยับ “ใช่ มีอะไรหรือเปล่ามีนมีปัญหาอะไรต้องบอกวิทย์นะ” ประวิทย์มีสีหน้าเป็นกังวลอยากรู้เหตุผลแบบสุดสุดเป็นห่วงว่านางฟ้าของเขาจะเกิดปัญหา “เปล่าหรอกจ้ะมีนแค่คิดถึงหน่อยกับวิทย์ก็แค่นั้นเอง” “หือ ” วิชุดาลากเสียงสูง “ก็วันก่อนมีนไม่มาไงไม่เจอกันนานขึ้นก็เลยคิดถึงอีกอย่างมีนจะได้มีเวลาติวให้วิทย์กับหน่อยไงเพราะเลิกเรียนเสร็จมีนก็ต้องรีบกลับบ้าน”สองเพื่อนสนิทพยักหน้าน้อยๆ ไม่ติดใจอะไร ทั้งที่ความจริงคือมีนาต้องการหลบหน้าเจ้านาย “เมื่อวันก่อนวิทย์กับหน่อยไปหามีนที่ร้านด้วยแต่ร้านปิด” ประวิทย์รีบพูดความดีเอาหน้า “เหรอมีนขอโทษด้วยนะที่ทำให้ต้องยุ่งยาก” ยังไม่ทันที่จะพูดอะไรกันต่อก็มีเสียงโทรศัพท์สั่นอยู่บนโต๊ะประวิทย์และวิชุดาต่างรีบดูว่าเป็นเครื่องของตนหรือเปล่าที่สั่นแต่ก็ไม่ใช่ทั้งคู่ มีนายิ้มเก้อเก้อเปิดกระเป๋าหยิบมือถือขึ้นมกดรับสาย “ค่ะพี่หวา” ‘มีนเลิกเรียนกี่โมงจ๊ะ’ “สี่โมงครึ่งค่ะพี่หวามีอะไรหรือเปล่าคะ” ‘พี่อยากจะชวนมีนไปเป็นเพื่อนพี่เลือกซื้อผ้าหน่อยจ้ะที่ดิโอลด์สยามต้นเดือนหน้าพี่จะมีจัดแฟชั่นโชว์เดินแบบผ้าไทย’ “เอ่อ ” มีนาหยุดคิดอึดอัดใจ ก็เธอเคยออกไปนอกลู่นอกทางจากทางกลับบ้านที่ไหน ‘มีนไม่สะดวกเหรอจ๊ะก็ไม่เป็นไรนะ พี่คงรบกวนมีนมากไป’ “ไม่ค่ะ ไม่ คือ ”เด็กสาวอ้ำอึ้งหาทางออกที่มันจะเสียหาย น้อยที่สุด “มีนไปเป็นเพื่อนพี่หวาก็ได้ค่ะ” ‘ขอบใจนะจ๊ะเดี๋ยวสี่โมงครึ่งพี่ไปรับมีนที่หน้าม. ฝั่งลานอนุสาวรีย์นะ’ พูดจบยี่หวาก็ชิงวางไปเลยเมื่อสัญญาณตัดไปมีนาจึงลดมือถือลงพร้อมกับถอนหายใจแบบพยายามเก็บอาการ วิชุดาดึงมือถือไปจากมือเพื่อนทันทีด้วยความอยากรู้อยากเห็น “รุ่นใหม่ล่าสุดเลยนะเนี่ยใครซื้อให้แกฮะมีน” ประวิทย์ก็มองอย่างสนใจด้วยเหมือนกัน “ไม่ได้ซื้อให้หรอกจ้ะพี่เขาให้ยืมใช้” “พี่ผู้หญิงหรือชายน่ะมีน”ประวิทย์อดไม่ได้ที่จะไม่ถามออกไปเพราะหึงหวงอยู่ลึกๆ “ผู้หญิงจ้ะเป็นพี่สาวที่มีนเคารพ” “อ่อ” ประวิทย์ค่อยมีสีหน้าเบาใจ “อยากมีพี่ใจดีแบบนี้มั่งจัง”วิชุดาอิจฉาเล็กๆแต่ก็ไม่ได้จริงจังเพราะรักเพื่อนด้วยใจบริสุทธิ์ “ชีทสรุปคาบที่แล้ว”ประวิทย์ส่งให้ “ขอบใจมากนะ” มีนารับไปพร้อมกับยิ้มสวยส่งให้ “ขอบใจนะหน่อย”มีนารู้ได้โดยไม่ต้องมีใครบอกว่าชีทนี้ใครเป็นคนทำเพราะจำลายมือเพื่อนได้ดีประวิทย์หน้าซีด พลาดที่ไม่รีบบอกว่าใครทำหวังเอาหน้า จากนั้นมีนาก็นั่งอ่านชีทที่เพื่อนทำให้เพื่อนทำความเข้าใจและมันก็ไม่ยากเกินที่จะเข้าใจ “เริ่มติวกันเลยนะ”แม้เพื่อนซี้ทั้งสองจะเบื่อหน่ายอยากนั่งชิลชิลแต่ก็ต้องวางทุกอย่างและตั้งใจฟังที่เพื่อนพูดเพราะมันเป็นประโยชน์กับตนปฏิเสธไม่ได้เลยหากที่ผ่านมาไม่มีมีนาคนนี้คอยเคี่ยวเข็ญหลายๆอย่างในเรื่องของการเรียนจะยากขึ้นอีกมาก เอมิกาเดินออกมาต้อนรับแขกคนสำคัญด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม เปี่ยมสุข ตื่นเต้นตั้งแต่ได้รู้ว่าแม่ของเธอนัดแนะหล่อนให้มาในวันนี้และยิ่งเซอร์ไพรส์เมื่อหล่อนขอมาตั้งแต่ตอนบ่ายเพราะอยากมาช่วยดูแลเธอ “บ้านเอยหายากไหมคะ” “ไม่เลยค่ะเพราะแวมใช้หัวใจนำทางมา” “หือ เสี่ยวมากเลยค่ะ”สองสาวยิ้มสวยให้กันก่อนจะพากันเข้าไปในบ้าน “ทานอะไรมาหรือยังจ๊ะหนูแวม”เจ้าบ้านใหญ่ออกมาต้อนรับ อีกคน “สวัสดีค่ะคุณป้า”อรอนงค์รับไหว้ส่งยิ้มใจดีกลับไป “แวมทานมาเรียบร้อยแล้วค่ะ” “หนูแวมมาก็ดีแล้วป้าจะได้ออกไปหาหลวงพ่อ ปรึกษาเรื่องทอดผ้าป่าติดต่อไว้นานแล้วไม่ได้เข้าไปคุยสักที” “คุณป้าไม่ต้องห่วงนะคะเดี๋ยวแวมจะดูแลให้อย่างดี” “ป้าทำขนมจีบไว้สั่งจำเนียรไว้แล้วให้ยกมาเสิร์ฟตอนบ่ายแก่ๆหน่อย” “ของโปรดแวมเลยค่ะ”พัทรมาศเอาใจ “อร่อยมากด้วยค่ะแวมแม่เอยทำอาหารอร่อยทุกอย่าง” เอมิกาเชียร์อัพแม่ตัวเองแต่ก็ไม่ได้เกินความจริง “แม่ไปก่อนละป้าไปก่อนนะจ๊ะแวม” เมื่อให้หลังอรอนงค์เอมิกาก็พาแขกคนสำคัญไปที่สวนหลังบ้านเพราะอยากจะอวดกล้วยไม้หลากสีสันที่แม่ของเธอประคบประหงมจนออกดอกบานสะพรั่งเต็มไปหมด เอมิกาหยุดยืนที่เรือนเพาะชำกล้วยไม้ “สวยไหมคะฝีมือของแม่” เอมิกาบอกกล่าวด้วยความภาคภูมิใจ “สวยค่ะแต่เอยสวยกว่า” “หือ เป็นอะไรไปคะ วันนี้เล่นแต่มุขเสี่ยว” “มุขที่ไหน จริงใจ” “บ้าสิคะ” ร่างบางเดินหนีแก้เก้อ สับสนอยู่ลึกๆ กับความรู้สึกของตัวเองว่าตนกำลังหวั่นไหวอยู่ใช่ไหม “ยังเจ็บแผลอยู่ไหม” พัทรมาศมีน้ำเสียงอาทรเอมิกานั่งลงไปที่เก้าอี้ไม้ตัวยาวใต้ต้นมะม่วงก่อนจะตอบคำถาม “หายแล้วค่ะความจริงแผลเล็กนิดเดียวเท่านั้นแหละค่ะเพราะผ่าตัดแบบส่องกล้องเข้าไปข้างใน” “อ่อ” พัทรมาศพยักหน้าก่อนจะนั่งตามลงมาอยู่ข้างๆ กัน “แล้ว คนรักของแวมล่ะคะทำไมไม่ชวนมาด้วย” เอมิกาเนียนถามเรื่องที่คาใจเธออยากรู้ทุกเรื่องของผู้หญิงคนนี้โดยเฉพาะเรื่อง ความรัก “เขาไปกับแวมทุกที่แหละค่ะไม่เคยไปไหน” คนตอบมองไกลออกไป ในใจเบาหวิว “หมายความว่ายังไงคะ”ร่างบางหันหน้ามองอย่างสนใจ “คนรักของแวมเสียไปนานแล้วค่ะ” “เสียใจด้วยนะคะ”ปากก็พูดออกไปแบบนั้น แต่ทำไมใจถึงรู้สึกรื่นเริง แปลก! “ไม่เป็นไรหรอกค่ะถึงตัวเขาจะไม่อยู่แต่หัวใจเขายังอยู่ ก็พอแล้ว” พัทรมาศหันมาทางร่างบางสายตามีความหมาย รู้ว่ามีแต่ไม่รู้ว่าความหมายคืออะไร “แวมรู้ตัวไหมคะเวลาเอยอยู่ใกล้ๆ แวม เอยรู้สึกเหมือนแวมเป็นหนุ่มน้อยที่จีบเอยเลย” “สาวก็จีบได้ค่ะ” “หือ ” เอมิกาเลิกคิ้วสูง “หมายความว่ายังไงคะ”คนสงสัยพูดยิ้มๆ “ก็หมายความว่าถึงแวมจะเป็นผู้หญิงแต่แวมก็จีบเอยได้” ร่างบางยังไม่เข้าใจ “แวมเป็นเลสค่ะ”พัทรมาศเฉลยออกไป “เอยรังเกียจคนที่เป็นแบบนี้ไหม”ร่างสูงตั้งใจมองเข้าไปในนัยน์ตาหวานที่ตอนนี้กำลังสั่นระริกคล้ายสับสน ซึ่งปกติจะไม่เป็นแบบนี้ถ้าคนถามไม่ใช่คนนี้เพราะเอมิการู้จักความรักแบบนี้ดีตอนอยู่เมืองนอกก็มีเพื่อนสนิทที่เป็นแบบนี้หลายคน ที่อังกฤษสังคมที่นั่นเปิดรับกับความรักแบบนี้จนถูกมองเป็นเรื่องปกติ “ไม่เลยค่ะ” เกินจะสู้แววตาวิบวับทำให้ต้องเบี่ยงสายตาหนี ภาพนี้ทำให้คนถามอมยิ้มในความน่ารัก “เอยมีหลายอย่างคล้ายคนรักของแวมที่เสียไป” อีกเรื่องที่ พัทรมาศเฉลยออกไป ใช่! เอยมีอะไรหลายอย่างคล้ายพรีมโดยเฉพาะหน้าตา “เพราะแบบนี้แวมถึงสนใจอยากมาใกล้ชิดเอยใช่ไหมคะ”เสน่ห์ที่เคยรู้สึกว่าตนมีมากมายหล่นหายไปจนสิ้นเมื่อได้รู้ว่าตนเป็นเพียงของเลียนแบบคนรักของเขา “ไม่ใช่ค่ะ” ร่างสูงหันไปมองตรงหน้าดังเดิม “มันมากกว่านั้น”พัทรมาศทิ้งไว้เป็นปริศนาเท่านี้ “คุยกันแต่เรื่องแวมน่าเบื่อแย่ คุยเรื่องเอยบ้างดีกว่า” “เอยไม่มีเรื่องน่าสนใจหรอกค่ะ” “น่าสนใจสิแวมสนใจทุกเรื่องของเอย” “จีบเอยอยู่หรือเปล่าคะเนี่ย”เอมิกายิงตรงใจ รู้สึกใจหายเหมือนกันที่พูดออกไปแบบนั้นเพราะหากอีกฝ่ายไม่คิดอะไรคงจะนึกขำเธอในใจแน่ๆ “แล้วจีบได้ไหมล่ะคะ” “แวมบ้า” เอมิกาเมินหน้าหนี เขินจนยากจะเก็บอาการ เท่านี้ พัทรมาศก็รู้แล้วว่าฟ้าสดใส   Create Date : 04 พฤศจิกายน 2556     Last Update : 4 พฤศจิกายน 2556 8:01:06 น. Counter : 531 Pageviews.   0 comment Share Tweet

ยามเมื่อสายฝนโปรย 17 ระหว่างรอ ลงให้อ่านอีกตอนนะคะ ก๊อก ก๊อก มีนาสะดุ้งลืมตาตื่นขึ้นมาแม้จะเป็นเสียงเคาะเบาๆเด็กสาว ลุกเดินไปที่หน้าประตู “ใครคะ” “ฉันเอง” รู้ได้ทันทีเลยว่าใครมีนารีบปลดกลอนเปิดประตูออกไป “มีอะไรให้มีนรับใช้เหรอคะ”เด็กสาวเพียงโผล่หน้าออกไปเพราะตนอยู่ในชุดที่ไม่พร้อมรับแขกเท่าไหร่ก็ตอนนอนใครเขาแต่งตัวเต็มยศกันบ้างเล่า “อยากดื่มเหล้า” “หือ ดึกป่านนี้แล้วนะคะ” “ทำไม” คนเอาแต่ใจทำเสียงแข็ง “มีนไม่ทำไมหรอกค่า รอมีนเปลี่ยนเสื้อผ้าแป๊บนึงนะคะ” เด็กสาวร่างบางกำลังจะยันประตูปิดแต่ก็ถูกแขนยาวๆ ยันเอาไว้ “ไปทั้งชุดนี้แหละ”แม้จะไม่เห็นว่าเด็กสาวแต่งตัวยังไงแต่ก็คิดว่ามันน่าจะ พัทรมาศคิดเอาเปรียบเด็กสาวทางสายตาแต่มีนานี่สิใจหายวาบที่ได้ยินแบบนั้น “มีน โป๊อยู่นะคะ” “จะเป็นอะไรไปฉันก็เป็นผู้หญิงเหมือนกัน” ร่างสูงเก็บซ่อนน้ำเสียงที่สั่นพร่าให้เป็นปกติแนบเนียนดั่งเคยที่เด็กสาวไม่เท่าทันจิ้งจอกเจ้าเล่ห์ “งั้นมีนขอเอาผ้าคลุมไหล่หน่อยนะคะ”ไม่ฟังอีกฝ่ายเด็กสาวหมุนตัวเข้าไปในห้องหยิบเอาผ้าผืนใหญ่ขึ้นมาคลุมไหล่และเดินออกมาเป็นภาพที่ขัดตาพัทรมาศมากๆก็เธอหวังจะได้เห็นวิวดีๆ แต่ตอนนี้มีแต่อะไรก็ไม่รู้รุงรังเต็มตัวไปหมด เฮ้อ พัทรมาศถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะเดินนำออกไป มีนาจัดการชงเหล้าส่งให้พัทรมาศก็รับไปยกขึ้นจิบเพียงนิดก่อนจะถือค้างไว้ ก็เธอไม่ได้อยากดื่มมันสักหน่อยเธอก็แค่ เหงา “ไม่ถูกปากเหรอคะนั้นเดี๋ยวมีนชงให้ใหม่นะคะ” “ไม่ต้อง โอเคแล้ว”พูดจบร่างสูงก็ยกเหล้าขึ้นดื่มอีก “พรุ่งนี้เรียนกี่โมง” “บ่ายค่ะ” “เบื่อไหม” “เบื่ออะไรคะ”เด็กสาวตื่นเต้นที่เจ้านายดูสนใจเรื่องของตน “เบื่อเจ้านายที่ติสต์แตกและเอาแต่ใจอย่างฉัน” “ไม่เลยค่ะ” เด็กสาวส่ายหน้าน้อยๆ ยิ้มละไม “ทำไมล่ะ” “ไม่ทราบเหมือนกันค่ะมีนรู้แค่ว่ามีนรักและเคารพคุณแวม” “อืม ” ร่างสูงพยักหน้า นั่นซินะเด็กคนนี้ก็แค่รักและเคารพเธอเพราะเธอเป็นผู้ใหญ่และเคยมีบุญคุณช่วยเหลือเอาไว้ “เรียนจบเมื่อไหร่อยากจะออกไปใช้ชีวิตข้างนอกก็ตามใจนะ ฉันไม่ห้าม” พูดจบสาวร่างสูงก็วางแก้วและเดินเข้าห้องไป มีนามองตามสาวร่างสูงงงๆนึกสงสัยว่าตนขัดใจอะไรคุณแวม แต่จะบ้าหรือไง ใครเขาอยากจะไปไหนนี่คุณแวมกำลังผลักไสเธอใช่ไหม คิดถึงตรงนี้น้ำจากในตาก็พรั่งพรูออกมาเป็นน้ำหลากทั้งน้อยใจเสียใจปนเป ฝ่ายคนที่เดินเข้าห้องไปก็รู้สึกโหวงเหวงไร้สมดุลในใจตั้งคำถาม มีสิ่งไหนบ้างไหมที่มันจะเป็นของเธออย่างแท้จริง เข้ามาได้ไม่นานฝนก็เทลงมาดั่งกับฟ้ารั่วทำให้พัทรมาศต้อง ลุกขึ้นเดินออกจากห้องมาอีกครั้งและก็เป็นอย่างที่คิดเด็กสาวยืนมองฝนอยู่หน้าประตูคงจะรอให้ฝนซาก่อนถึงจะฝ่าฝนกลับห้องไป “มีน” “ขา” เด็กสาวหันมอง “ทำไมคุณแวมยังไม่นอนอีกฝนตกอากาศกำลังเย็นสบาย” เด็กสาวเดินเข้าไปใกล้และถลาไปอยู่ในอ้อมกอดจากแรงดึงของอีกฝ่าย “ว้าย! คุณแวมคะ” มีนาหน้าตาตื่นใช้สองแขนดันตัวอีกฝ่ายไว้แต่ก็ไม่กล้าต่อต้านรุนแรง “ฉันหนาว” ไม่พูดเปล่าร่างสูงยังยกตัวเด็กสาวพาเข้าไปในห้องนอนและทิ้งลงไปบนเตียงก่อนจะทาบทับตามลงไป “ว้าย! คุณแวมทำแบบนี้อีกแล้ว” “หือ แบบไหน” “ก็ ” “ก็อะไร” ร่างสูงทำเป็นสนใจยื่นหน้ามารอฟังจนใกล้จนปลายจมูกชนกับแก้มใสพาให้เด็กสาวกระเจิดกระเจิงไปกับสัมผัสเพราะอ่อนประสบการณ์ “คุณแวมอ่ะ” ร่างบางพยายามเบี่ยงหน้าหนี ชักนึกเคืองคน ขี้แกล้ง พัทรมาศอมยิ้มเอ็นดูท่าทางแสนงอนก่อนจะพลิกตัวนอนหงายและดึงเด็กสาวให้มาซุกซบอยู่บนอก “ฉันง่วงละ” ใช่ เธอง่วงแล้ว การได้อยู่ใกล้เด็กคนนี้ทำให้เธอง่วง เธอไม่เหงาแล้ว “ง่วงก็นอนไปสิคะปล่อยมีนได้แล้ว” “ไม่เอา หนาว”คนเอาแต่ใจพูดทั้งที่ยังหลับตา “กอดฉันหน่อยซิฉันหนาว” ก็ไม่รู้ว่าเป็นคำสั่งหรืออะไรแต่ เด็กสาวก็ยอมวาดแขนไปสวมกอดหวังให้ความอบอุ่นอย่างที่ขอเธอยอมทำได้ทุกอย่างเพียงปรารถนาให้ผู้หญิงคนนี้มีความสุข หลับใหลไปแล้วกับสองหัวใจท่ามกลางอากาศหนาวเย็นและสายฝนที่เม็ดหนาขึ้นเรื่อยๆ เพราะมีมรสุม ป้าสมศรีเดินกางร่มลับไปพร้อมกับร่มอีกคันที่ถือมาให้มีนาภาพที่คุณแวมอุ้มมีนาเดินหายเข้าไปวนเวียนอยู่ในหัวสร้างความกังวลใจเป็นที่สุดเธอไม่อยากเห็นเด็กสาวที่รักปานลูกหลานแท้ๆ ต้องไปเป็น ของเล่น เป็นเหยื่ออารมณ์ของผู้ดีมีเงินเลย กับคุณแวมก็ไม่ใช่ว่าเธอจะ ไม่รัก แต่ก็ไม่เห็นด้วยกับสิ่งที่คุณแวมกำลังทำ พัทรมาศรู้สึกตัวเมื่อถูกกระชับกอดจากเด็กสาวที่คงหนาวเย็นจากอากาศที่หนาวเหน็บหลังฝนตกยามใกล้รุ่งจึงเอื้อมมือไปดึงผ้าห่มมาคลุมตัวให้และหลับใหลไปอีกครั้ง ฝันหวานเหลือเกินสำหรับสองหัวใจที่หลับใหลไปในอ้อมกอดของกันและกันยาวนานไปจนนิรันดร์เลยได้ไหมสำหรับราตรีนี้ ร่างบางขยับตัวตื่นขึ้นตอนตีห้าครึ่งเป็นอัตโนมัติเพราะตื่นเวลานี้ทุกวันจนเป็นความเคยชินแต่อ้อมกอดที่กระชับแน่นบนตัวของตนทำให้ทำอะไรได้ไม่ค่อยถนัด “คุณแวมคะ” จนทางในที่สุดจึงต้องเอ่ยขอความช่วยเหลือ “หือ” เสียงออกมาจากลำคอของเจ้าของอ้อมกอด “ปล่อยมีนก่อนนะคะมีนต้องไปช่วยทุกคนทำงานบ้าน” “เธอมีหน้าที่ดูแลฉันแค่นั้น” มีนามองคนเอาแต่ใจฝ่าความมืด ในห้องที่ปิดผ้าม่านทึบแสงดั่งเป็นกลางคืนอยู่ตลอดเวลา “การตื่นตอนเช้ามีข้อดีเยอะนะคะ” “หือ” ร่างสูงสนใจคนเจื้อยแจ้วที่เสียงใสแต่เช้ามืด “ก็การตื่นตอนเช้าทำให้ร่างกายสดชื่นแถมยังมีเวลาทำอะไร ได้มากขึ้น” “เหรอ แล้วเช้าๆ อย่างนี้ จะทำอะไรกันดีล่ะ” ร่างสูงถามกินนัยที่ร่างบางไม่รู้อิโหน่อิเหน่ด้วยเพราะไม่เท่าทัน “สวดมนต์ไงคะมีนตื่นแต่เช้ามาสวดมนต์ทุกวัน” วืดไปเลยกับคำถามกินนัยอดยิ้มให้กับความไร้เดียงสาไม่ได้ “อีกแป๊บค่อยลุกนะ”คนขี้เซายื้อเวลา “คุณแวม ” เสียงของเด็กสาวขาดห้วงมองคนที่ยังหลับตา ผ่านความมืด “หือ ” “ทำไมคุณแวมถึงชอบ กอดมีนหละคะ” ในที่สุดเด็กสาวก็ถามออกไป “หือ ” เจอคำถามแบบนี้ทำเอาพัทรมาศถึงกับตาสว่าง เด็กสาวนิ่งเงียบลุ้นในคำตอบ “ก็ตัวเธออุ่น”ร่างสูงตอบออกไป “คุณแวมยังชอบ ” “หือ ” ตานี้พัทรมาศตะแคงตัวมาทางเด็กสาวเจ้าคำถามแต่วงแขนยังคงเกาะกอดไว้แน่นอยู่เหมือนเดิม ใกล้ชิดมากขึ้นด้วยซะอีก “ขโมยหอมแก้มมีน”เด็กสาวพูดออกมาเบากว่าเบา “ขโมยหอมแก้มแบบนี้น่ะเหรอ”พัทรมาศทำให้ดูและถามให้แน่ใจ “ว้าย!! คุณแวมอ่ะ” มีนาร้องเสียงหลงและทำได้เพียงดิ้นขลุกขลักประท้วงคนหน้ามึนอยู่ในอ้อมกอด “ก็แก้มเธอหอม” พัทรมาศตอบออกไป “แล้ว ” “หือ ยังไม่หมดอีกเหรอ” ร่างบางส่ายหน้าไปมาในความมืด “อะไรอีก?” “คุณแวม จะ จูบมีนทำไมคะ” ตานี้ร่างบางซุกซบหน้าไปที่อกเพราะกลัวอีกฝ่ายจะสาธิตให้ดูอีกพัทรมาศอมยิ้มเอ็นดูแต่ก็รู้สึกไม่ดีเลยที่เด็กรู้ทัน อดเลย “ก็ปากเธอน่าจูบ” พัทรมาศตอบส่งๆไปโดยไม่เห็นว่าเด็กสาวกำลังเม้มปากตัวเองอยู่สมองก็พาไปคิดถึงเรื่อง โดนจูบ “แล้ว ” ตานี้พัทรมาศตั้งคำถามบ้าง “เธอรังเกียจ ที่ฉันทำแบบนั้นไหม” มีนานิ่งเงียบกำลังใช้ความคิดอย่างหนัก จนไม่ทันใจคนถามจึงถูกกระชับกอด ไม่พอ! จมูกยังซุกซนซุกไซ้ไปที่ใบหน้าและลำคอของเด็กสาวอย่างถือสิทธิ์ “คุณแวมอ่ะ อื่อ” เด็กสาวพยายามเบี่ยงหน้าหนีแต่ก็ทำไม่ได้ง่ายเพราะอยู่ในอ้อมกอดที่แน่นหนา “คุณแวมทำเหมือนเป็นคนรักกัน”เท่านั้นล่ะเบรกล้อลากควันท่วมถนนพัทรมาศยอมคลายอ้อมกอดและดันตัวขึ้นมาทันที พาให้ เด็กสาวงงเพราะตามอารมณ์ผู้ใหญ่ไม่ทัน “ออกไปได้ละ” เด็กสาวอึ้งไปกับท่าทางที่เปลี่ยนไปของอีกฝ่ายแต่ก็ไต่ลงไปจากเตียงและออกจากห้องไปโดยดี จะอยู่ทำไมล่ะก็เขาไล่แล้วเมื่อเดินพ้นประตูออกมาเด็กสาวก็พิงตัวกับข้างฝาเพราะหมดเรี่ยวแรงไม่รู้ว่าตนเองผิดหวังจากเรื่องอะไร และทำไมถึงต้องเศร้ามากมายขนาดนี้   Create Date : 03 พฤศจิกายน 2556     Last Update : 3 พฤศจิกายน 2556 6:05:12 น. Counter : 621 Pageviews.   0 comment Share Tweet

ยามเมื่อสายฝนโปรย 16 ระหว่างรอ ^^ ความผิดหวังจุกแน่นอยู่ในอกของคนที่มอบความรักให้ไปจนหมดหัวใจ ‘หัวใจแวมให้พรีมไปจนหมดแล้ว แล้วหัวใจของพรีมเล่าอยู่ที่ไหน’ เสียงนี้ดังอยู่ไกลๆ เธอจำได้มันเป็นเสียงของเธอเองพัทรมาศเงี่ยหูฟังรอคำตอบโดยลืมเลือนไปว่าเธอเคยตั้งคำถามนี้กับคนรักเมื่อนานมาแล้ว และในวันนั้นเธอก็ไม่ได้คำตอบยาวไกลไปแสนนานกับหัวใจที่เปลี่ยวเหงา ยี่หวาเหม่อมองไปข้างหน้าขณะที่รถติดไฟแดงสมองวนเวียนอยู่กับแววตาของเจ้านายมีน จะเป็นผีเห็นผีหรือเปล่านะและถ้าใช่อาการที่หล่อนแสดงออกมามันเป็นอาการหึงหวงใช่หรือเปล่า เพราะถ้าแค่เป็นขี้ข้ากับเจ้านายก็ไม่น่าต้องมากมายขนาดนั้นสมองคิดโยงใยไปมานัยน์ตาเป็นประกาย ถ้าเป็นแบบนั้นจริงก็เข้าข่ายสมภารกินไก่วัดซินะว่าแต่ ไก่ถูกกินไปรึยัง แต่ก็ยังไม่น่ายี่หวาคิดเองเออเองไปเรื่อยแต่พอคิดถึงตรงนี้ในใจก็ร้อนรุ่มริษยาที่มีนาต้องอยู่ใกล้ชิดกับผู้หญิงคนนั้นผู้หญิงที่ทั้งสวยและรวยมากไม่ยากเลยที่จะทำให้ใครหัวใจหวั่นไหวยิ่งไร้เดียงสาอ่อนต่อโลกอย่างมี หายห่วงไม่รอด! หากต้องเทียบกันเรื่องฐานะเธอมั่นใจว่าสู้ได้แน่แต่ความใกล้ชิดนี่ซิแพ้ขาดแถมหล่อนยังเป็นคนที่มีพระคุณใหญ่หลวง มีนย่อมให้ความสำคัญเป็นที่หนึ่งจนไฟเขียวสาวเท่จึงเคลื่อนรถออกไปในสมองยังครุ่นคิดต่อถึงเรื่องว่าทำยังไงถึงจะได้เด็กสาวมาอยู่ใกล้ชิดเชยชมให้สมใจและแล้วนัยน์ตาก็เป็นประกายวาวโรจน์สมใจได้แน่ ไม่ยากแล้วกับสิ่งที่ต้องการ ก๊อก ก๊อก สินีนาฏยังก้มหน้าอยู่กับกองเอกสารไม่สนใจจะเงยหน้าขึ้นมองว่าใครเดินเข้ามาเพราะเลขาโทรเข้ามาแจ้งก่อนหน้านี้แล้ว “มีธุระอะไรกับพี่” สินีนาฏเอ่ยถามทั้งที่คิ้วยังขมวดกับเอกสารรายงานการประชุม “เรื่องมีนค่ะ” “หือ มีนทำไม” ชื่อนี้ทำให้สินีนาฏต้องเงยหน้าขึ้นมาสนใจ “เมื่อวันก่อนมีคนมาถามหามีนที่บ้านค่ะวาร์วได้เดินออกไปดูก็เห็นว่าเป็นสาวเท่ค่ะหน้าตาดีมากแถมขับรถหรู” “อืม ”สินีนาฏคิดตามที่น้องสาวพูด “วาร์วคิดว่าไง” “แน่แน่ว่าผู้หญิงคนนั้นต้องคิดอะไรกับมีน” “อืม ทำไมถึงคิดแบบนั้น” “ก็มีนสวย” สินีนาฏพยักหน้าน้อยน้อยคิดเห็นตรงกับน้องสาว ‘ก็ใช่ มีนสวย’ เธอยังนึกอิจฉาพี่สาวเลยที่ได้เด็กสวยใสจิตใจดีมาอยู่ดูแลใกล้ชิดและไม่ได้ชิดแบบธรรมดาด้วยนะ ชิดทั้งกายทั้งใจเลยแหละ ก็เขาดูออกกันทั้งนั้นมีแต่เจ้าตัวทั้งสองแหละที่ดูไม่ออก “เป็นใคร” “วาร์วไปสืบมาแล้วค่ะเป็นลูกสาวคนเดียวของเจ้าของตลาดกอบแก้ว เป็นฐานคะแนนเสียงคนสำคัญของคุณพ่อด้วยเพิ่งกลับมาจากเมืองนอก ตอนนี้ทำห้องเสื้ออยู่ที่สีลม” “อืม Profileเริ่ดมาก” “ใช่ค่ะ เริ่ดมาก และก็เป็น Play girl ตัวยงด้วยค่ะ” “หือ ” “ค่ะ เจ้าชู้มากควงสาวไม่ซ้ำหน้า” สินีนาฏพยักหน้าน้อยน้อยเข้าใจที่น้องสาวพูดเป็นอย่างดี “เรื่องใหญ่เลยซินะ” “วาร์วคิดว่าใหญ่มากค่ะลำพังเด็กมีนต้องไม่เท่าทันเล่ห์เหลี่ยมแน่แน่ค่ะส่วนพี่แวมก็ยังไม่ยอมรับใจตัวเองคงทำมากแค่ประชดประชันทำร้ายจิตใจเด็กงานนี้เด็กมีนโดนทั้งขึ้นทั้งร่องแน่แน่ค่ะ” “อืม ”สินีนาฏพยักหน้าน้อยน้อย เห็นด้วยกับที่น้องสาวพูด “ตามดูสถานการณ์ไปก่อนอย่าเพิ่งแหวกหญ้าให้งูตื่นและเดี๋ยวส่งรูปผู้หญิงคนนั้นให้พี่ดูด้วย” “ส่งได้ตอนนี้เลยค่ะ” พิชนีย์หยิบมือถือขึ้นมาส่งรูปให้พี่สาวทางไลน์ สินีนาฏเปิดดูทันที “อืม ดูดีมากจริงจริงแวมได้เจอศึกหนักแน่แน่” “หนักแน่แน่ค่ะตัวจริงดูดีมากสว่างวาบไปทั้งตัว” “อืม แต่พี่เห็นข้อดีของผู้หญิงคนนี้นะ” “ยังไงคะ” “ก็พี่แวมจอมติสของพวกเราจะได้รู้ใจตัวเองสักทีไง” “ก็จริงนะคะ” “แต่พวกเราก็ต้องช่วยพิทักษ์นางเอกไม่ให้โดนหมาป่าคาบไปซะก่อนเพราะลำพังปล่อยให้แวมดูแลเอง มีนคงเหลือแต่ซากแน่ๆ” “วาร์วก็ว่าอย่างนั้น” “โทรตามยัยแววกลับมาเราต้องการทีมเวิร์ค” “ค่ะพี่วาร์ม” สองพี่น้องมองไกลไม่คิดเกรงกลัวตัวปัญญา ก็สโลแกนเขาว่าปัญหามีไว้ให้พุ่งชนคอยดู จะชนให้แหลก!! คุณหญิงพรประภาเดินดูความเรียบร้อยในสวนยามตะวันบ่ายคล้อยโดยมีป้าสมศรีเดินตามเพื่อรับมอบหมายงาน “ตรงนั้นให้ตานึกหาต้นอะไรที่มันสวยสวยมาปลูกนะ” “ค่ะ” “ต้นนี้ใหญ่โตแล้วบอกตานึกแต่งกิ่งให้มันเข้ารูปเรียบร้อย” “ค่ะ” จนมาถึงเรือนหลังเล็ก “เมื่อคืนแวมไม่กลับเหรอ” “ไม่กลับค่ะ” “เด็กมีนหล่ะ” “ไม่กลับค่ะ” “พากัน เถลไถล” คุณหญิงส่ายหน้าระอาใจก่อนจะเดินไปอีกทาง “มีนกลับมาให้ไปพบฉันด้วย” “ค่ะ” ป้าสมศรีรับคำสั่งในใจร้อนรุ่มห่วงเด็กน้อยที่ตนรักดั่งลูกสาวแท้แท้กลัวจะถูกคุณหญิงต่อว่าเรื่องที่ไม่พาคุณแวมกลับบ้าน แต่แหม ทำยังกับมีนจะไปกงการอะไรคุณแวมได้อย่างนั้นแหละป้าสมศรีคิดเอนเอียงเข้าข้างมีนา มีนาปิดสมุดบัญชีลงบิดตัวไปมาเพื่อคลายปวดเมื่อย “อุ่ย!” เด็กสาวตกใจที่อยู่ๆเจ้านายก็มาโผล่ตรงหน้า “ตื่นแล้วเหรอคะหิวไหมคะเดี๋ยวมีนทำของอร่อยให้ทาน” เด็กสาวกระวีกระวาด “ไม่ต้องเหนื่อยทำหรอกฉันจะกลับไปทานที่บ้าน” “อ่อ ค่ะเดี๋ยวมีนขึ้นไปดูความเรียบร้อยด้านบนก่อนนะคะ” เด็กสาวทำท่าจะเดินไปข้างบนแต่ก็ต้องชะงักเพราะโดนดึงแขนไว้ “ไม่ต้องหรอกฉันดูแล้ว” “หือ ”เด็กสาวเลิกคิ้วสงสัย ไว้ใจได้เหรอเรื่องให้คุณแวมดูและความเรียบร้อย “ทำไม?”พัทรมาศเลิกคิ้วสงสัยบ้าง “ปะ เปล่าค่ะ” เด็กสาวหลบตาตัดใจถ้าจะไม่เรียบร้อยสักคืนคงไม่เป็นไรไม่อยากขัดแย้งให้เรื่องมันยืดยาว “งั้นก็กลับบ้านกันได้ละ” “ค่า” เด็กสาวดึงแขนออกมาก่อนจะเดินไปปิดแอร์ปิดไฟในร้านและเดินตามเจ้านายออกไป พัทรมาศคำนวณเวลาให้กลับมาทันอาหารเย็นและก็ไม่ได้ผิดแผนเมื่อมาถึงก็เดินเข้าไปนั่งประจำตำแหน่งของตนเองทันทีโดยมีเด็กสาวเดินตามเข้ามาด้วย “ยังไงกันฮึมีนทำไมไม่เตือนให้คุณแวมเขากลับมานอนบ้าน” สามพี่น้องหลุดขำออกมายากเหลือเกินที่จะเก็บอาการความรักที่แม่มีต่อลูกกำลังทำให้แม่ของเธอตาบอดอยู่ใช่ไหมแต่มีนานี่ซิหน้าซีดเผือดเพราะกำลังถูกผู้ใหญ่ตำหนิ “แวมต้องทำงานนะคะแม่ ไปมาทุกวันเสียเวลาแย่” พัทรมาศแก้ต่างให้คนของตน “และอีกอย่างก็เป็นแวมเองที่ตัดสินใจว่าจะค้างหรือไม่ค้างไม่ใช่มีน” “แล้วทำไมแวมไม่กลับมาทำงานที่บ้านหล่ะลูกแม่จะได้ไม่ต้องเป็นห่วง” คุณหญิงหาเหตุผลดึงลูกสาวให้มาอยู่ในสายตาโดยไม่รู้เลยว่าเป็นคำถามที่เสียดแทงหัวใจสุดสุดมีความทรงจำมากมายที่เรือนหลังเล็ก “แวมไม่มีสมาธิค่ะ” พัทรมาศตอบสั้นก่อนจะทำเป็นสนใจทานอาหารเป็นการปิดประเด็นทางอ้อมสามพี่น้องมองพี่สาวคนโตด้วยความเข้าใจถึงจะขัดใจพี่สาวในความที่เป็นคนโลกส่วนตัวสูงไม่เว้นแม้แต่กับน้องน้องแต่ขึ้นชื่อว่าสายเลือดเดียวกันมันย่อมข้นกว่าน้ำในความเป็นจริงสี่พี่น้องรักและผูกพันกันมาก แค่ไม่ค่อยแสดงออกกันแบบเปิดเผย “อ่ะ อ่ะยังไงมีนก็ช่วยดูและคุณแวมเขาให้ดี ให้เขากินนอนเป็นเวลาเข้าใจไหม” คุณหญิงหันไปฝากฝังกับเด็กสาวที่มั่นใจได้แน่แน่ว่าเด็กสาวคนนี้จะทำตามคำสั่งได้ดีแน่นอนเพราะมีนเป็นเด็กกตัญญูโดยเฉพาะกับลูกสาวคนโตเธอที่ช่วยเหลือกันมา “ค่ะ คุณหญิง” เด็กสาวรับคำ “ตั้งแต่พรุ่งนี้แวมคงไปนอนค้างทำงานที่ร้านเพื่ออยู่ทำงานสักพักนะคะพ่อกับแม่ใกล้ถึงวันงานแสดงภาพแล้ว” พัทรมาศถือโอกาสพูดเรื่องนี้ตอนพ่ออยู่ด้วยเพราะพ่อของเธอเป็นคนที่เข้มงวดเรื่องความรับผิดชอบมาก “ก็ตามใจเมื่อตัดสินใจจะทำอะไรแล้วก็ต้องตั้งใจทำมันให้ดีที่สุด” “ค่ะพ่อ” “โทรมาหาแม่บ้างหล่ะ แม่เป็นห่วง” ถึงจะขัดใจแต่ก็ไม่กล้าแย้งด้วยเกรงใจสามี ถ้าเป็นเรื่องงานท่านจะจริงจังมาก “ค่ะแม่” มีนายืนฟังนิ่งเพราะไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ในแผนของเจ้านายหรือเปล่า เมื่อทานอาหารเสร็จ “พรุ่งนี้เรียนเสร็จก็ตามไปที่ร้าน” พัทรมาศพูดขึ้นเมื่อเดินผ่านเด็กสาวและไม่รอคำตอบรับใดเดินออกไปทันทีเด็กสาวได้เพียงมองตามหลังไป ก่อนจะรีบมาช่วยเก็บโต๊ะอาหารก็เธอไม่มีสิทธิ์มีเสียงอะไรอยู่แล้ว! หลังจากช่วยงานบ้านจนเสร็จมีนาก็เดินกลับมาที่ห้องตรงไปเปิดลิ้นชักหยิบมือถือขึ้นมาดูก็พบว่าแบตเตอรี่มันหมดจึงหยิบสายชาร์ตมาเสียบเพื่อชาร์ตไฟและออกไปอาบน้ำ เมื่อทำธุระส่วนตัวเสร็จแล้วจึงเดินมาเปิดดูมือถือมีสายไม่ได้รับหลายสิบสายและข้อความอีกเป็นสิบข้อความจากเบอร์เดียวกันแน่แน่ว่าต้องเป็นเบอร์ของพี่หวา มีนาวางโทรศัพท์ไม่คิดจะโทรกลับเพราะปรับความเข้าใจกับพี่หวาเรื่องนี้แล้วจากนี้ก็แค่พยายามรับสายพี่หวาที่จะโทรเข้ามาอีก เด็กสาวปิดไฟขึ้นไปบนเตียงเดี่ยวขนาดสามฟุตนั่งพับเพียบกราบหมอนสามครั้งก่อนจะทิ้งตัวลงนอนด้วยความเหนื่อยอ่อนและหลับลงไปในที่สุดในห้วงแห่งความหลับใหลคล้ายกับว่าตนเห็นคุณพรีมมายืนอยู่ตรงปลายเตียง มีนาหัวใจหดหู่กับนัยน์ตาที่เศร้าสร้อยคู่นั้น “คือ มีน” เด็กสาวไม่เข้าใจตัวเองเลยว่าต้องการจะพูดอะไรกับคุณพรีม แต่ก็อยากจะพูดในสิ่งที่ตนรู้สึกผิดอยู่ในใจลึกลึก แต่! เธอรู้สึกผิดอะไร เธอทำอะไรผิด เด็กสาวคิดสับสนปนสงสัยกับตัวเองในตอนที่ไร้สติและภาพคุณพรีมก็ค่อยค่อยเลือนหายไปกับความรู้สึกที่ค้างคาอยู่ในหัวของเด็กสาวเธอรู้สึกผิดอะไรกับคุณพรีม เธอทำอะไรผิด พัทรมาศนอนกระสับกระส่ายไม่เป็นสุขกับความไม่คุ้นชินที่ไม่รู้ว่ามันคืออะไรร่างสูงจึงลุกขึ้นจากเตียงและเดินออกจากห้องไป   Create Date : 31 ตุลาคม 2556     Last Update : 31 ตุลาคม 2556 16:36:32 น. Counter : 512 Pageviews.   0 comment Share Tweet

• Webmaster - BlogGang

• นิยาย Yuri
• facebook/NiyayYuri
• BlogGang.com