Bloggang.com : writer

ลงเป็นตอนสุดท้ายแล้วนะคะ ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามอ่านนิยายเรื่องนี้มาตลอดนะคะ ^^

โชติกามองไปเบื้องหน้าที่แทบจะมองไม่เห็นสิ่งใดนอกจากความมืด

“จอดรถที่นี่ทำไมคะ”

“เดี๋ยวก็รู้” พูดจบสินีนาฏก็เปิดประตูลงไปในมือมีไฟฉายส่องนำทางเสื้อโค๊ชตัวหนาและยาวกับหมวกไหมพรมพร้อมถุงมือช่วยต้านทานความหนาวได้เป็นอย่างดีโชติกาเดินลงมาจากรถหมุนมองไปรอบตัวด้วยความตื่นเต้นแม้จะแทบมองไม่เห็นอะไรแต่ลึกๆในใจเชื่อว่ามันต้องสวยมากแน่ๆ

ร่างสูงเดินนำออกไปตามทางที่เป็นเนินแม้จะสงสัยแต่ถามอะไรก็ไม่เคยได้คำตอบที่ตรงไปตรงมาเลยสักทีเลยไม่อยากจะถามออกไปตลอดทางที่เดินไปรอบตัวก็เริ่มสว่างมากขึ้นอากาศหนาวบวกกับความตื่นเต้นทำให้ทั้งคู่ลืมเหนื่อยกันไปเลย

“ถึงละ” โชติกามองไปเบื้องหน้าที่เป็นหน้าผาสูงชันทะเลหมอกหนาแน่นฟูฟ่องสีขาวอมส้มเพราะดวงอาทิตย์กำลังจะแทรกตัวขึ้นมา

“ว้าว…สวยมากๆเลยค่ะ”โชติกาอุทานออกมาเป็นภาษาญี่ปุ่นร่างบางชื่นชมความงดงามเบื้องหน้าด้วยหัวใจที่ผ่อนคลายรอลุ้นอยู่ในใจให้พระอาทิตย์ฝ่าหมอกหนาขึ้นมาให้ได้

“อุ่ย!” ร่างบางตกใจเมื่ออยู่ๆคนที่มาด้วยกันก็มายืนโอบเอวเธออยู่ด้านหลังแถมยังเอาคางมาเกยไหล่เธออีก

“อะไรของคุณกันคะ” โชติกาเอียงคอหันมอง

“ลืมไปหรือไง ว่าฉันป่วยอยู่”สินีนาฏยังใช้มุขนี้ไม่เลิกแถมยังตีมึนกระชับกอดแน่นขึ้นอีกก็เธอเป็นห่วงกลัวหล่อนจะหนาว

“แล้วคนป่วยทำไมไม่พักผ่อนทำไมไม่รีบกลับรีสอร์ทหละคะพาโรสเดินขึ้นมาตั้งไกลทำไม” เมื่อคิดถึงตรงนี้ร่างบางก็หันมาเอาเรื่องทันทีอีกฝ่ายยอมคลายอ้อมกอดเพื่อให้หล่อนหันมาได้สะดวก

“แล้วสิ่งที่คุณทำมันไม่ใช่สิ่งที่คุณป่วยทั่วไปเขาทำกันเลยนะคะคุณตื่นแต่เช้าเพื่อขับรถฝ่าหมอกหนามาที่นี่ แถมยังพาโรสเดินขึ้นมาตั้งไกล”ร่างที่บางกว่ามองเขม็งเข้าไปในตาของคนที่บอกว่าป่วย

“แล้วถ้าฉันไม่ได้ป่วยแล้วทำแบบนี้กับเธอหละ” สินีนาฏกระชับกอดร่างบางแน่นขึ้นแถมสบตากลับแบบไม่นึกเกรงจนอีกฝ่ายต้องล่าถอยหลบตาไปเอง

“แล้วคุณจะทำแบบนั้นทำไมหละคะ”

“นั่นซิทำทำไม” สินีนาฏทวนคำยิ่งพาให้ร่างบางงุนงงว่าหล่อนอยู่ในอารมณ์ไหนแต่ก็ไม่กล้าจะซักไซ้อะไรเพราะกลัวจะยิ่งบานปลาย

“ที่ฉันทำแบบนี้เพราะฉันอยากพาเธอขึ้นมาดูวิวสวยๆตอนพระอาทิตย์ขึ้นนี่ไง”หือ…โชติกาไม่เชื่อหูตัวเองว่าคนใจร้ายคิดและพูดอะไรแบบนี้ได้ด้วยและทำไมอยู่ๆถึงใจดีกับเธอ

“หันไปดูซิ” สินีนาฏยอมคลายอ้อมแขนแต่ไม่ยอมคลายอ้อมกอดเพื่อให้ร่างบางหมุนตัวกลับไป

“ว้าว…สวยจังเลยค่ะพระอาทิตย์โผล่ขึ้นมาแล้ว” ร่างบางหันมาเพื่อชวนชมแต่แก้มใสของตนกลับไปถูกกับปลายจมูกของอีกฝ่ายโดยไม่ตั้งใจทำให้ต้องรีบหันหน้ากลับมาอย่างไวด้วยความตกใจ

“ขอโทษค่ะ”

“ไม่เป็นไร”

“ว้าย! คุณวาร์ม”ร่างบางร้องเสียงหลงเมื่ออยู่อีกฝ่ายก็พาปลายจมูกมาสัมผัสกับแก้มเธอ

“ฉันเอาคืนเธอเมื่อกี้ไง” อะไรกัน! โชติกามึนงงก็เท่ากับเธอโดนหอมแก้มไปสองที่ใช่ไหม

“คุณอ่ะ” โชติกาขัดเคืองที่อีกฝ่ายลักไก่เอาเปรียบตน

“ฉันทำไม?” สินีนาฏสนุกกับการต่อคำก็โรสมีความคิดที่สุกใสไร้เดียงสา แถมภาษาไทยสำเนียงญี่ปุ่นของหล่อนก็น่ารักจะตาย

“กลับกันเถอะค่ะคุณมีงานที่ต้องทำอีกนะคะ”

“ห่วงงานของฉันหรือห่วงอะไรกันแน่” หมดแล้วอารมณ์สุนทรีกับเรื่องที่คิดเองเออเองสาวร่างสูงยอมคลายอ้อมกอดและเดินดุ่มๆกลับไปทางเก่าทิ้งให้อีกฝ่ายมึนงงว่าตนพูดอะไรผิดแต่คิดไปก็เท่านั้นเธอไม่มีวันเข้าถึงความคิดของพี่วาร์มหรอกคิดถึงตรงนี้โชติกาก็เดินหงอยๆตามไป ยังดีที่ความหนาวเย็นของอากาศและทิวทัศน์ที่งดงามของธรรมชาติป่าเขาช่วยโอบกอดหัวใจที่ไร้ความสำคัญของเธอไว้ไม่ให้รู้สึกแย่ไปกว่านี้เมื่อโชติกาเปิดประตูเข้ามานั่งในรถ รถก็เคลื่อนออกไปทันทีเพราะสารถีที่กำลังอารมณ์เสียกับเรื่องที่คิดไปเองติดเครื่องรออยู่แล้ว

“ถ้าโรสพูดอะไรโง่ๆออกไปแล้วทำให้คุณไม่พอใจโรสต้องขอโทษด้วยนะคะ”โชติกาเสียงอ่อยรู้สึกผิดอย่างที่พูดจริงๆแค่ไม่รู้ว่าก่อนหน้านี้เธอพูดอะไรผิดตรงไหน

“ช่างเถอะ” จากนั้นทั้งสองก็เงียบงันกันไปอีกคนก็จดจ่ออยู่กับการขับรถอีกคนก็ทำเพียงมองวิวทิวทัศน์ข้างทางแต่สายตาก็คอยเหลือบมองคนขับอยู่เป็นระยะๆ

“คุณยังปวดหัวอยู่หรือเปล่าคะ ให้โรสช่วยขับให้ไหม”เลขาสาวอาทร สินีนาฏปรายตามองแค่เท่านี้ความรู้สึกขุ่นเคืองก่อนหน้านี้ก็หายไปสิ้น

“หิวไหม” สินีนาฏตอบไม่ตรงคำถาม

“หิวค่ะ” ร่างบางตอบเอาใจไปอย่างนั้นก็นานมาแล้วที่เธอไม่เจริญอาหาร สินีนาฏเพียงพยักหน้าน้อยๆและขับรถต่อไป

ชิดชนกตื่นขึ้นมาแต่เช้าเพื่อเดินเล่นสูดอากาศบริสุทธิ์ก่อนจะเดินไปที่ห้องอาหารเพื่อทานอาหารเช้าบรรยากาศในห้องอาหารตอนนี้ยังไม่ค่อยมีผู้คนเท่าไหร่เพราะยังเช้าอยู่แต่นี่แหละที่ต้องการเธอไม่ชอบความวุ่นวายและมีนิสัยเผื่อเวลาเธอซึมซับนิสัยนี้มาจากวาร์มเมื่อก่อนเธอจะถูกวาร์มเลิกคบหลายครั้งเพราะเป็นคนไม่ให้ความสำคัญกับการรักษาเวลาเท่าไหร่แต่เพื่อนอย่างวาร์มมีค่ามากพอให้เธอยอมปรับเปลี่ยนตัวเองเธอสำนึกรู้คุณเสมอที่วาร์มอดทนและให้โอกาสเธอ

“คุณชิลลี่ครับ” ชิดชนกเงยหน้าขึ้นมองก่อนจะส่งยิ้มให้ ใครก็ไม่รู้แต่ก็เดาว่าน่าจะเป็นคนของศิราณุวัฒน์

“ผมอดิพัทรครับเป็นตัวแทนของศิราณุวัฒ์คุณวาร์มสั่งให้ผมดูแลเรื่องห้องพักให้คุณผมนำกุญแจห้องมาให้ครับ” อดิพัทรวางกุญแจห้องพักลงบนโต๊ะ

“มีลูกค้าเช็คเอ้าท์ออกทำให้มีห้องว่างแล้วครับเดี๋ยวคุณชิลลี่เก็บของและวางไว้หน้าประตูนะครับเดี๋ยวพนักงานจะไปนำมาไว้ให้ที่ห้องและหากขาดเหลืออะไรเรียกใช้ผมได้ตลอดเลยนะครับ”ชายหนุ่มส่งนามบัตรให้

“ขอบใจมากนะ” ชิดชนกรับนามบัตรมาถือพร้อมกับส่งยิ้มเป็นมิตร วาร์มใส่ใจคนรอบข้างเสมอ

ขับต่อมาได้ไม่นานสินีนาฏรถก็หักพวงมาลัยเลี้ยวเข้าไปในร้านอาหารบรรยากาศริมน้ำเป็นคลองที่กินพื้นที่พอๆกับสนามฟุตบอลตัวร้านเป็นเรือนไม้ยกสูง มีระเบียงเป็นลานโลงยื่นออกไปริมน้ำอากาศเช้าหมอกนาแบบนี้ทำให้สามารถนั่งชิวริมน้ำได้แบบสบายๆ

“สวยจังเลยค่ะ” โชติกามองทุกอย่างอย่างตื่นตาตามเคยนึกอิจฉาคนในประเทศไทยที่ได้อยู่กับอะไรสวยๆงามๆเยอะแยะเต็มไปหมด

“ทานอะไร” สินีนาฏพูดขึ้นเมื่อพากันนั่งลงที่โต๊ะแล้วโชติกาหยิบเมนูขึ้นมาดู

“ขอเป็นขนมปังปิ้งทาเนย นมสดและก็กาแฟดำ” เพียงเท่านั้นเมนูก็ถูกวางลงพร้อมกับส่งยิ้มหวานสำทับกับเด็กรับออร์เดอร์ที่เป็นเด็กสาววัยรุ่น

”ไหนว่าหิว?”

“ก็หิวไงคะ แต่ทานเท่านี้ก็อิ่มแล้ว” สินีนาฏส่ายหน้าน้อยๆอ่อนใจกับคนหน้าหวานที่มักจะเอาชนะเธอได้ด้วยนัยน์ตาใสซื่อเสมอแต่โชติกาต้องถึงกับหน้าเหวอเมื่อนับรายการอาหารที่บอสของตนสั่งได้เกือบสิบอย่าง

“สั่งเยอะขนาดนี้จะทานเข้าไปหมดเหรอคะ”

“ก็ช่วยกันไง”

“สั่งเองก็ทานเองซิคะ” โชติกาไม่ยอมไหลตามน้ำ

“เป็นคำสั่ง” สินีนาฏทำเสียงเข้มต้องบังคับกันบ้าง จากที่เห็นและจากที่กอดมาหลายครั้งโรสผอมแห้งไม่มีน้ำมีนวลเหมือนคนขี้โรค

“ตรวจร่างกายครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่”

“ก็ตรวจอยู่เรื่อยๆค่ะ” ร่างบางตอบไปเรื่อย

“กลับกรุงเทพไปตรวจอีกรอบ”

“ไม่ค่ะ โรสมีหมอประจำตัวอยู่แล้วขอบคุณที่เป็นห่วงนะคะ” โชติกายิ้มหวานปิดประเด็นเป็นจังหวะเดียวกับที่เด็กเอาอาหารมาเสิร์ฟโชติกาไม่ยอมแตะต้องอาหารส่วนที่ตัวเองไม่ได้สั่งเลย ก็มันไม่ไหวจริงๆ คนที่สั่งมาก็ได้แต่อ่อนใจในความดื้อรั้นในใจมาดมั่นกลับกรุงเทพไปเธอจะพาโรสไปตรวจร่างกายด้วยตัวเองเพราะเชื่อว่าหล่อนไม่ยอมทำตามคำสั่งแน่ๆ

ชิดชนกเดินเข้าไปหาเพื่อนรักทันทีที่เห็นหล่อนเดินนำเลขาคนสวยเข้ามา

“หายไปไหนทั้งคืนคิดถึงจะแย่”ชิดชนกเดินเข้ามากอดและMorning kiss เบาๆที่ริมฝีปากภาพตรงหน้าทำเอาโชติกาสะท้านไปทั้งใจ

“เมื่อวานมีผู้ชายมาหาเลขาของวาร์มด้วยนะหล่อมากๆเลยด้วยแหละชื่อวี”ชิดชนกรีบรายงานเรื่องที่เกิดขึ้นตอนเพื่อนไม่อยู่แต่ก็รายงานไม่หมดว่ามีคนแก่มาด้วยและทั้งหมดเป็นญาติกัน เธอก็แค่อยากแกล้งเพื่อน คนไว้ตัวและหวงโลกส่วนตัวสุดกู่อย่างวาร์มหิ้วเลขาหายไปทั้งคืนย่อมไม่ใช่เรื่องปกติถ้าไม่ใช่เพราะพอใจสาวเจ้าและโรสเองก็ขี้เหร่อยู่เหรอหล่อนเป็นความลงตัวที่เหมาะเจาะสมบูรณ์มากเลยแหละในการผสมผสานของสองเชื้อชาติที่เธอยังนึกสงสัยว่าทำไมโรสไม่ไปเป็นดาราสินีนาฏปรายตามองเลขาของตนขัดเคืองอยู่ในใจแต่ก็นึกสะใจที่ทั้งคู่คลาดกัน

“ไปโทรหาเขาซิโรสดูเขาร้อนใจมากนะที่มาแล้วไม่เจอ”ชิดชนกยังไม่หยุดชง ก็เห็นอาการวาร์มตอนนี้ทำให้อดไม่ได้ที่อยากจะแกล้งต่อ

“ขอบคุณมากนะคะคุณชิลลี่ที่กรุณาบอกโรส”โชติกายกมือไหว้ซึ้งในน้ำใจก่อนจะรีบเดินออกไปทิ้งให้บอสมองตามด้วยความขัดใจ ขัดใจทั้งเพื่อนและเลขา

“เป็นอะไรหรือเปล่าดูวาร์มแปลกๆ”ชิดชนกยังเล่นไม่เลิก

“เหนื่อยๆหนะขับรถๆไกลและเมื่อเช้าก็ตื่นแต่เช้า”

“อ่อๆ แล้ววันนี้จะไปดูการถ่ายทำรึเปล่า”

“ไปซิ ขอพักแป็บอีกสักสองชั่วโมงจะไป”

“โอเคร งั้นเดี๋ยวชลลี่รอไปพร้อมวาร์มนะ”

“โอเค เดี๋ยววาร์มขอตัวก่อน” สินีนาฏเดินออกไปทันทียังซ่อนความขัดเคืองอยู่ในใจที่มีแต่ชลลี่เท่านั้นแหละที่ดูออกแย่แน่ๆโรสเอ๋ยเมื่อคิดถึงตรงนี้ชิดชนกก็หลุดยิ้มออกมาคนเดียวเพราะเกินจะกลั้นก่อนจะเดินอารมณ์ดีไปหามุมพักผ่อนเพื่อรอเวลา

“จ้าวียังไงก่อนกลับญี่ปุ่นโรสต้องไปเจอวีกับแม่สอนให้ได้แน่ๆ

จ้ะเท่านี้ก่อนนะ” สายถูกตัดไปภูเขาลูกโตจากความไม่สบายใจมาทั้งคืนถูกยกออกไปแล้วโชติกาจึงมีสีหน้าแช่มชื่นขึ้น

“ว้าย!” ร่างบางยกมือขึ้นทาบอกตกใจที่หันมาเจอบอสของตนว่าแต่เข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่เธอไม่เห็นได้ยินเสียงเลย สินีนาฏมีท่าทีเฉยเมยไม่สนใจอาการตกใจเดินตรงเข้าไปในห้องนอนทันทีและทิ้งตัวลงบนที่นอนด้วยความเหน็ดเหนื่อยจากการขับรถง่วงงุนจากการตื่นเช้า ทุกห้วงของความรู้สึกตอนนี้ถูกเจือปนไปด้วยความขัดเคืองใจ กับความรู้สึกสุดท้ายก่อนหลับใหลโรสมีใครไปแล้วจริงๆ! โชติกามองตามตาปริบๆแต่ก็ไม่กล้าท้วงติงอะไรเดินออกมาอยู่ในส่วนของตนด้านนอกนั่งทำอะไรก๊อกๆแก๊กๆเพื่อรอเจ้านายตื่น

บนดาดฟ้าหลังเลิกเรียนในมหาวิทยาลัยในกรุงโตเกียวสองสาวเพื่อนสนิททอดสายตามองออกไปไกล

“โรสมาบอกว่าชอบเรา” สินีนาฏพูดออกไปในขณะที่คนฟังไม่ได้มีอาการยินดียินร้าย

“เรา…เสียใจ”น้ำเสียงขาดห้วงเบาหวิวทำให้เพื่อนสาวชาวญี่ปุ่นหันมอง นี่แหละเธอเจ็บกับคำนี้ คำว่าเสียใจ วันนี้วาร์มแค่เสียใจในฐานะของคนที่ถูกรักแต่มิอาจรักตอบได้แต่โรสน้องสาวของเธอเสียใจในฐานะของคนที่ไปหลงรักแต่มิอาจได้รับความรักตอบ

“เราขอโทษแทนโรสด้วย” สินีนาฏรู้สึกใจหายที่ได้ยินแบบนี้ก็โรสไม่ได้ผิดอะไร แล้วเธอหละผิดอะไรหรือเปล่า แต่งานนี้มีคนเจ็บก็ต้องมีคนผิดซิแต่ แต่ แต่… โอ้ย!ปวดหัวเธอไม่อยากให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นเลย

“ขอโทษทำไม โรสไม่ได้ทำอะไรผิดโรสแค่…หลงรักเรา”

“ความรักของโรสที่มีต่อวาร์มไง…ที่ผิด” สินีนาฏหันมองเพื่อนสาวต้องการรู้ว่าอายูมิอยู่ในอารมณ์ไหน แต่มีเพียงรอยยิ้มที่สดใสเท่านั้นที่เธอเห็น

“โรสยังเด็กมากยังไม่เข้าใจความรักวาร์มไม่ต้องเป็นห่วงหรอกนะโรสจะดีขึ้นและเมื่อโรสเป็นผู้ใหญ่มากกว่านี้โรสจะเข้าใจวาร์ม”อายูมิวางรูปที่ตนถ่ายกับเพื่อนสาวชาวไทยและน้องสาวต่างมารดาเก็บใส่ไว้ในไดอารี่ก่อนจะสอดเก็บบนชั้นหนังสือไม่เลยจนวันนี้ โรสก็ยังไม่เข้าใจอะไร โรสไม่เคยลืมวาร์มได้ความรักของโรสที่มีต่อวาร์มมันเบ่งบานขึ้นทุกวัน ตั้งแต่วาร์มกลับเมืองไทยไปโรสก็ตั้งใจเรียนจนสามารถสอบชิงทุนไปเรียนที่อเมริกาได้โรสมีเป้าหมายว่าโรสจะเรียนให้ได้เกียรตินิยมอันดับหนึ่งและจะทำโพลไฟล์ในการทำงานให้เป็นที่ยอมรับจากนั้นโรสจะไปหาวาร์มที่เมืองไทยเพื่อไปบอกรักวาร์มอีกครั้งเธอไม่ได้ห้ามหรือสนับสนุนส่งเสริม แต่ที่เธอยอมให้โรสทำทุกอย่างได้ตามใจเพราะชีวิตและหัวใจเป็นของโรส