ถนนสายนี้มีตะพาบ หลัก กม.ที่ 328 : สัตว์เลี้ยงของฉันหายไป
ตะพาบ # 328 : สัตว์เลี้ยงของฉันหายไป
โจทย์โดยคุณเริงฤดีนะ
สัตว์ที่เลี้ยงและรักมากมานาน16ปี
คือหมาชิวาวา เพศเมีย
เลี้ยงตั้งแต่หย่านมแม่
ตั้งชื่อใหว่าเจ๊าะแจ๊ะ
เพราะเธอชอบมาเคล้าเคลียนอนด้วยทุกคือน
ตั้งแต่ตอนเด็กๆ
แต่ให้นอนกับพ่อ แม่แพ้ขน
ตอนเด็กๆ หูห้อย พอโตก็หูตั้ง
สีขนเปลี่ยนจากครีมคาราเมล
เป็นสีน้ำ้ตาลเหลือง
ขี้อ้อน ขี้หวงของ หวงบ้าน หวงเจ้าของ
ใครเข้าใกล้จะเห่าหมด ยกเว้นเจ้าของ
ของเล่นหรือที่นอนตะกร้า ผ้าห่มที่เป็นของเธอ
ก็จะหวงไปเสียหมด
และเกลียดเด็กเล็กๆ แม้แต่ลูกหมาลูกแมวก็ไม่ชอบ
แง่งๆใส่ตลอด ขี้หงุดหงิด
เพราะเธอเป็นสัตว์เลี้ยงตัวเดียวของบ้าน
ไม่ชอบให้ใครมาแย่งความรัก
อยู่ด้วยกันตลอด ไปไหนก็เอาไปด้วย
เพราะตัวเล็ก ใส่ตะกร้าหิ้วขึ้นรถได้สบาย
แต่ไปพักโรงแรมแล้วมีปัญหา
ได้ยินเสียงก็อกแก็ก เป็นเห่า
เจ้าของเดือดร้อน พ่อต้องพากันไปนอนในรถหน้าโรงแรมแทน
ช่วงที่ยังไม่แก่ ก็สร้างความสุขใจให้คนในบ้าน
พอแก่ตัว ก็อ่อนแอ ตาฝ้าฟาง
ขาอ่อนแรง กระดูกต้นคอไม่ดี
เอี้ยวแลวเจ็บปวด ครั้งนั้อาการน่าสงสารมาก
ร้องดังเมื่อต้องเอี้ยวคอ
หมอต้องให้ยาคลายกล้ามเนื้อ
กินยายากอีก เพราะปกติ ไม่ค่อยได้เป็นอะไรถึงขนาดกินยา
แม่เอายายัดในเนื้อสัตว์บ้าง ไข่ต้มบ้างให้กิน
หลังๆพอดมดูก็รู้ ไม่เอาเลย คายหมด
จนมาในวัย15ปี อ่อนแอจริงๆ ทั้งไต หัวใจ
แม่พาเข้านอนในโรงพยาบาลสัตว์
จนดีขึ้นมารักษาต่อที่บ้าน
หมาแก่ๆ ไม่อยากอาหาร ไม่กิน ผอมลงเรื่อยๆ
หมดแรง
และจากไป ครบ2ปี พอดี
ในเดือนมิถุนายน 2564
ฝังร่างไว้ที่กอไผ่หลังบ้าน
แม่ร้องไห้อยู่นาน
แม้ตอนนี้เขียนไปก็น้ำตาซึมไป
ผ่านไปที่หลุมฝังร่างของเธอ ก็เรียกเธอ
น้ำตาซึม เป็นสัตว์เลี้ยงที่หายไปแล้ว
แต่ภาพจำยังฝังใจตลอดๆ
เปิดมาเจอภาพเจอวิดิโอ ก็คิดถึง
เจ๊าแจ๊ะ หมาของฉัน
) วันที่: 28 มิถุนายน 2566 เวลา:22:13:15 น.
ผู้ติดตามบล็อก : 11 คน [