ถนนสายนี้มีตะพาบ หลักกิโลเมตรที่ 317 "ปล่อยวาง
"เมื่อวานนี้เรายังดีกันอยู่
เหตุใดไม่รู้หลงเคียงกัน
ฉันเองหัวใจได้แต่งงงัน
เธอโกรธฉันด้วยเหตุใด
ผิดไปสักนิดคิดอภัยหน่อย
อย่าเพิ่งใจน้อยคอยดูใจ
สัญญาให้กันไว้ว่าอย่างไร
ไม่อภัยเชียวหรือเธอ
โกรธกันนั้นมันง่ายจริงนา
สบตาแล้วก็พากันเก้อ
เหินห่างดังไม่เคยเจอ
พึมพำพร่ำเพ้อแล้วก็ตัดไมตรี
ประโยชน์อะไรเห็นใจกันดีกว่า
อภัยเถิดหนาอย่างอนซิ
หันมายิ้มกันเสียหน่อยคนดี
แล้วจะให้จูบนี้แก่เธอ"
ผ่านวันคืนมานานแสนนานเกือบ 365วันแล้ว
อย่ามัวหม่นหมอง หรืออาลัยอาวรณ์ ในสิ่งที่ทำให้ทุกข์เศร้า
จงยินดีปรีดาในสิ่งที่ได้รับและทำให้เกิดสุขหรือความสำเร็จนะคะ
แม้ไม่ถึงดั่งเป้าหมาย ก็คิดให้ได้ว่า...ก็ดีแล้ว
ปล่อยบ้าง วางบ้าง ถ้ามันหนักนัก ตึงนัก
ไม่เสียหายค่ะ
"เหนื่อยก็พัก หนักก็ถอย
ปล่อยเสียบ้าง วางแล้วสบาย"
ใกล้ปีใหม่ ขอให้ทุกท่านไร้ทุกข์ ไร้โศกโรคภัย
มั่งมี สุขกายสุขใจทั่วกันนะคะ
สวัสดี
ปล่อยวาง ทุกข์โศกโรคภัย
ไปกับปีเก่าค่ะ