อ่านแล้วรู้สึกสงสารและเห็นผลจากการกระทำ จะด้วยเหตุๆใด

แต่ถ้าประติดประต่อผลต่อเนื่อง เรื่องที่ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อแบบครึ่งๆของ

ผลกรรมจากการกระทำนะคะ แต่ถ้าเราเอาเหตุและผลก็คืออุบัติเหตุที่

เกิดขึ้นแล้วไม่ได้ระวังเพราะเหตุการณ์เฉพาะหน้าที่เกิดขึ้น

ขอบคุณที่เขียนเล่าสู่กันฟังค่ะ

  

อ่านเรื่องราวในบล็อกพี่
ภาพในอดีตของผมก็ฉายชัดขึ้นมาเลยครับ

เรื่องกรรมเป็นสิ่งที่ผมเชื่อมาก
สมัยเด็กผมก็ซนครับชอบเอาหนังสติ๊กยิงหัวปลาช่อน
ยิ่งมันมีลูกครอกยิ่งยิ่งสนุกเลย
ผมยิงมันจนหัวแตก และจากนั้นไม่นาน
ผมยิงหนังสติ๊ก แต่พลาด มือลื่น
ด้ามไม้ฟาดใส่ปากตัวเองจนแตก
ตั้งแต่นั้นผมไม่ทำร้ายสัตว์อีกเลยครับ

เรื่องกรรมที่พ่อของพี่ทำไว้
เป็นอุธาหรณ์ที่ดีมากๆเลยครับ

  

อ่านแล้วอดคิดถึงวีรกรรมของตัวเองไม่ได้เหมือนกันค่ะ
ยิ่งโตยิ่งรู้ความ กลัวบาปกลัวกรรมมากขึ้น
อดีตผ่านไปแล้วแก้ไขไม่ได้ ทำปัจจุบันให้ดีที่สุดก็ประเสริฐแล้วค่ะ

ชอบอ่านเรื่องแนว ๆ นี้ค่ะ ... กฎแห่งกรรม
ขอบคุณที่เอามาเล่าสู่กันฟังนะคะ

  

ขอบคุณที่เล่าสู่กันฟังค่ะ

  

แม่ตะลีฯ เขียนเล่าจนเห็นภาพ ท้องร่อง น้ำนิ่ง ฝูงปลาลูกครอก
แล้วเสริมด้วยภาพประกอบยิ่งแจ่มชัด

ชอบวิถีชีวิตแบบนั้น ยกเว้นเรื่องเต่าไม่เด็ดขาดครับ เรื่องเชือดไก่
ตอนเด็กหนุ่มทำ พอโตมาเข้าอยู่ใน กท.ไม่ทำเลย

ยิ่งอ่านชีวิตประวัติหลวงพ่อจรัญ ทั้งชุดหลายครี้ง..ทำให้รู้ว่าควร
ละเว้นการฆ่าสัตว์ การให้ร้ายคน แม้แต่การดื่มสุรา.. งดไปเลย
ครับ

  

อ่านแล้วเข้าใจชีวิตของเด็กบ้านสวนเลยครับ
ตอนเด็กๆฝีมือการตกปลาไม่เท่ากัน บางคนเก่งตกปลาได้มาก บางคนปลาไม่กินเหยื่อ
หลายๆเรื่องต้องกำจัดผู้บุกรุกเพื่อให้ผักผลไม้อยู่รอด เป็นไปตามยุคครับ

  

วิถีชาวสวนสมัยก่อนที่น่าสนใจมากเลยครับ ผมโตมาใน กทม ไม่มีญาติต่างจังหวัดเลย ไม่มีบ้านสวน หรืออะไรทั้งนั้น ความบันเทิงนี่ไม่เคยมีหรอกครับยิงนกตกปลา อย่างดีก็ขี่จักรยานแล้วโดนหมาน่าซอยไล่ 5555
สำหรับเรื่องที่ทำให้เสียใจ แต่สุดก็ก็ทำให้คุณพ่อของพี่เลิกฆ่าสัตว์ได้ ก็ถือว่าเป็นจุดเริ่มต้นของสิ่งที่ดีแล้วครับ เสียใจ แต่เดินต่อไปในทางที่ดีขึ้นได้ เยี่ยมเลยครับ

  

วิถีชีวิตปกติของคนสมัยก่อนนะคะ
คุณแม่ตะลียังโชคดี ที่ไม่เกิดในเผ่ากินคน
ไม่งั้น ป่านนี้ อาจยังหอมหวานเนื้อมนุษย์ซะก็ได้

เพราะพระพุทธศาสนา จึงทำให้เราลดละเลิก
การเบียดเบียน การได้มารู้ บาปบุญดีชั่ว
เพราะได้อัตภาพร่างกายตั้งต้นจากพ่อแม่
บุญกุศลที่คุณแม่ตะลีได้ทำ พ่อแม่จึงได้ไปด้วยโดยปริยายค่ะ

  

ขอบคุณที่แบ่งปันประสบการณ์ชีวิตสู่กันฟังค่ะ


อ่านแล้วพาลย้อนตัวเอง
ว่าไปทำบาปกรรมอะไรไว้มั่ง
ตัวเองถึงได้ตาฝาฟาง เกินกว่าวัย เกินกว่าใคร

มานึกขึ้นได้เด็กๆชอบหย่อนเบ็ดริมคลองข้างบ้าน
หย่อนไปก้ได้ปลาหมอ ปลากระดี่ ปลาช่อน มา
บางทีแค่หย่อนเบ็ด ไม่มีเหยื่อยังได้ปลาหมอมา

แล้วเราก็ปล่อยไป ไม่ได้ฆ่าแกง
แต่ บางตัวคงโดนตา(ของ)ปลาบ้าง

ปลา กลับลงน้าไปคงมองไม่ถนัด ไม่ชัด
ผิวพรรณถลอกเป็นร่องรอย
เราจึงมัก มีแผลตามเนื้อตัว หายช้า

ดีที่คิดได้เอง ตกปลาอยู่แค่ปิดเทอมพักเดียวก้เลิก
(เพราะทำบาปขึ้นมาก)
เวรกรรม เห็นทันตา

  

บันทึกการโหวต Blog ในวันนี้

ผู้เขียน Blog หมวดเนื้อหา Blog ได้รับโหวต
a whispering star Parenting Blog ดู Blog
nonnoiGiwGiw Diarist ดู Blog
ล้งเล้งลัลล้า Travel Blog ดู Blog
จันทราน็อคเทิร์น Travel Blog ดู Blog
กะว่าก๋า Art Blog ดู Blog
newyorknurse Klaibann Blog ดู Blog
อาจารย์สุวิมล Diarist ดู Blog
ตะลีกีปัส Diarist ดู Blog

สงสารเลยค่ะ

  

ผมไม่ชอบก็เจ้ากระรอกนี่แหละ ที่บ้านผมก็โดนครับ มากินมะม่วงเฉย จริงๆ จะกินผมก็ไม่ว่าหรอก แต่ขอให้กินเป็นลูกๆ นี่เล่นกัดลูกนี้ทีลูกนั้นที ลูกละนิดละหน่อยแล้วมันทำให้มะม่วงเสียหมด ผมล่ะเสียใจจริงๆ กรณีเต่าในเรื่องที่เล่ามาน่าสงสารเต่าจริงๆ ครับ

  

อรุณสวัสดิ์ครับพี่

  

เพิ่งตื่นหรือยังไม่รู้ ดูพ่อหุ่นเป๊ะ
ยืนเป่าลูกดอกแล้วงงๆว่าทำไมพ่อดำจัง 55
ซีเรียสนะเนี่ย

เนอะ สงสารลูกปลาช่อน
แต่พอแม่มันกลายเป็นแกงแล้ว อร่อย ชิมิ

อ้านกลับไปกลับมาว่าทำอะไรกับลูกตะกั่ว
แก้คำผิดด้วยนะจ๊ะ ช้อนลูกตะกั่ว มากกว่ามั้ง

รวมๆแล้วสนุกมากนะคะ
บล็อกสดชื่นด้วยบรรยากาศสวนมากจ้าาา

  

"อ่าน" นะจ๊ะ ติดโรคพมพ์ผิดซะแระ

สงสารกระรอกและเต่าด้วย เต่าแหละสงสารที่สุด
เพราะมันไม่น่าจะได้ทำอะไรผิด แต่นี่คงเป็นปกติ
ของวิถีชาวสวน ใช่ป่ะ

  

ผ่านมาแล้วนะคะ เห็นภาพเลย มี้เก็ก็เคนมีเรื่องที่เสียใจ ตอนเด็กๆ มีคนให้กระต่ายมา แต่ด้วยความเด็ก ดูไม่ได้ น้องหมาที่บ้านคาบไปกิน เสียใจไม่ลืมจนถึงทุกวันนี้

  

เลิกยิงนก ตกปลา ล่ากระรอก
ชีวิตใครใครก็รัก เป็นแบบนั้นจริงๆ ค่ะ

  

สวัสดียามบ่ายค่ะ วันนี้ก็ยังนั่งปักชุดมือระวิง ละมือแวะมาทักทายกันก่อนค่ะ ระลึกถึงเสมอค่ะแม่ตะลี

  

ชอบคอมเม้นพี่มากเลยครับ ฮามากเลย 55555

งั้นผมก็เด็กสวนละครับ “สวนกุหลาบ” ^^

  

สวนมะลิ หรือ สวนกุหลาบ ก็หอมทั้งคู่ครับ

  

สวัสดีวันสุขค่ะแม่ตะลี^^

วิถีชีวิตของคนในยุคนั้น ด้วยเหตุผลที่ทำไปเพื่อเลี้ยงปากเลี้ยงท้องของคนในครอบครัวในการดำรงชีวิต

ขอบคุณที่แชร์สู่กันฟังนะคะ

เด็กสวนกันทั้งนั้นเลยมีทั้งมะลิ-กุหลาบ ส่วนเราอยู่วัง...(วังน้อย) อิอิ

  

ดีจังเลยค่ะกรวดน้ำทำบุญให้ถือว่าได้ตัดกรรมนะคะ
เราเกิดมาเพื่อเรียนรู้ถูกผิด รู้แล้วก็วาง

  

จริงค่ะ คุณแม่ตะลี คนติดกาแฟถ้าเช้าไหนไม่ได้กาแฟ
หรือได้ไม่ถึงขนาด จะปวดมึนหัว คัดจมูกหูตาหน้าบวมไปหมด
แต่ตอนนี้ พยายาม ลดปริมาณลงเรื่อยๆ เลือกชนิดเบาบาง
มีแค่ความหอมอบอวล แต่ไม่แรงค่ะ

  

อ่านเรื่องนี้ นึกถึงน้องคนหนึงที่นับถือกันเป็นพี่น้อง พ่อของนางชอบใช้ปืนลูกกรดมาก จนตั้งชื่อลูกสาวว่า ลูกกรดค่ะ ไม่ซ้ำใครจริงๆ

  

สวัสดียามดึกครับ แม่ตะลี
เท่าที่อ่านหนังสือธรรมะมา กรรมใครก็คนนั้นรับ ไม่ตกทอดถึงลูก
สมัยเด็กๆ ทรัพย์ในดิน สินในน้ำ อาหารอุดมสมบูรณ์
ก็ต้องฆ่าสัตว์ตัดชีวิตมาเป็นอาหารครับ
ฆ่าเต่าก็เคยเห็นครับ ผู้ใหญ่จับเต่าโยนเข้ากองไฟซ้ำแล้วซ้ำเล่า
แล้วเราเด็กๆก็ได้กินแกงเนื้อเต่า แต่กระรอกไม่เคยกินครับ
เศรษฐกิจพอเพียง เลี้ยงไก่ เลี้ยงปลา ก็ต้องฆ่า ไก่ ปลา เพื่อมาเลี้ยงชีวิต

  

"สักวันคงหมดหนี้กรรมกัน"
ขอให้วันนั้นมาถึงโดยเร็วนะคะแม่ตะลี
ขอบคุณแม่ตะลีที่แบ่งปันประสบการณ์ค่ะ

  

เขาว่าแกงส้มผักบุ้งให้อร่อยเด็ด
ต้องแกงปรุงรสให้ได้ทีแบบรสจัดจ้าน
พอจะตักกินก็ใส่ลูกครอกปลาช่่อนลงไป
ลูกครอกเจอร้อนรีบมุดเข้าไปอยู่ในหลอด
ผักบุ้ง คนกินก็โฮกฮากซดเป็นบ้าไป
บาปอยู่ที่คนทำ กรรมอยู่ที่คนกิน

  

สวัสดียามเย็นครับคุณตะลีกีปัส
เรื่องเวรกรรมยิ่งโตเท่าไหร่ยิ่งเห็นชัดขึ้นครับ
โหวตครับ

  

อ่านเรื่องราวของแม่ตะลีในวันนี้
อดที่จะนึกถึงเรื่องราวในวัยเด็กของตัวเองไม่ได้ค่ะ
จินก็เคยทำกรรมด้วยความไม่รู้มาเยอะ
เห็นเป็นเรื่องสนุก ทำโดยไม่คิดอะไร
ไม่รู้จักบาปบุญคุณโทษลึกซึ้ง

มาเข้าใจเรื่องกฎแห่งกรรมลึกซึ้ง
ตอนที่เริ่มศึกษาธรรมะกับหลวงพ่อจรัญ นี่แหละค่ะ
ตอนแรกกลัวกรรมมาก แต่พอศึกษาไปเรื่อยก็ทำใจได้

กรรมเก่าต้องใช้ กรรมใหม่ต้องสร้าง
หลวงพ่อสอนมาแบบนี้

กรรมเก่าเรากลับไปแก้ไขไม่ได้
แต่กรรมใหม่เราสร้างได้ ว่าจะสร้างกรรมดีหรือกรรมไม่ดี
ต้องยอมรับผลการกระทำด้วยความไม่รู้

แต่มันก็แปลกนะคะ
เวลาที่เราเผชิญกับอะไร มักจะนึกรู้สาเหตุ
เป็นสิ่งที่ได้เฉพาะตนว่าเหตุเพราะอะไรถึงเป็นแบบนี้
มันนึกออกเอง รู้เอง และคิดว่ามันเป็นกรรมที่เราทำอะไรมา
คงอย่างที่พระท่านบอกว่า ใครไม่รู้แต่เรารู้อยู่แก่ใจ

สมัยเด็กจินทำหมดค่ะ ตามประสาเด็กบ้านนอก
ยิงนก ตกปลา จับจั๊กจั่น ขุดจิ้งหรีด
หนักไปทางความสนุกมากกว่าเป็นห่วงโซ่ของอาหาร
ตอนนี้ จะตบยุงสักตัว เผลอเหยียมมด ยังไม่สบายใจเลย

ยิ่งอายุเยอะยิ่งกลัว
เพราะที่เคยทำผิดมาโดยไม่รู้ก็ชดใช้ไม่จบไม่สิ้นแล้ว แฮร่
ถ้ารู้ก็คงไม่ทำ

  

สงสารเต่าเหมือนกัน
ก่อนเคยชอบต้มปูม้า ที่นิวยอร์ก ปูม้าที่นิวยอร์กเขาขายเป็นๆ
ถ้าตายก็ขายอีกราคาหนี่ง คนไทยชอบไปซื้อที่ตลาดจีน China town
ระยะหลังๆเราคนไทยไม่ค่อยซื้อปูเป็นๆกันแล้ว กลัวบาป
เขามีปูตายขาย ก็ซื้อแบบนั้นมาผัด ต้มก็ไม่ค่อยอร่อย

ส่วนกระรอกเดี่ยวนี้ก็เยอะไปหมด ไม่กล้าทำอะไร นางก็
มากัดสายไฟในรถอีก แต่ก็ทนๆไป บางบ้านก็เอาดักมาดัก
แล้วเอาไปปล่อยไกลๆ เราก็สงสารอีก พรากครอบครัว ...

เอาเป็นว่าตอนนี้เรารู้แล้วก็ไม่ทำ ความทรงจำที่มีก็ยังมี
เขาว่าอย่าไปคิดถึงมัน ทำบุญแผ่กุศลให้เขาไป ขออโหสิกรรมกัน

  

มาชวนไปเที่ยวสวนแบบนี้เลยค่ะ