อายุปูนนี้แล้ว ผ่านร้อนผ่านหนาว

ผ่านทุกข์โศกเศร้าเหงารักมามากมาย

ซึ่ง บางครั้งทุกข์นั้นหนักหนาสาหัส

........ยากจะลบลืม

แต่....ความรู้สึก เวลา วัย

สามารถผ่อนคลายทุกข์เหล่านั้นให้เลือนลบได้

บางครั้งนึกไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเคยทุกข์เรื่องใด

ลืมไปแล้ว

มีความทุกข์หนึ่งที่ไม่เคยลบลืมไปจากใจ

พอแวบมา น้ำตาไหลพรากๆทุกครั้ง

>>>>>>

คือเมื่อแม่ไม่สบายเข้าโรงพยาบาล ด้วยอาการแน่นอกหายใจเหนื่อย

ตรวจพบว่าเส้นเลือดหัวใจอุดตัน ๔ เส้น

เป็นเส้นใหญ่ ทำบายพาสไม่ได้

แม่อายุ ๘๘ ปี ย่าง๘๙

เดินไม่ได้ เพราะเส้นกระดูกสันหลังทับเส้นประสาท

พอเข้าโรงพยาบาล แม่กินอาหารไม่ได้

กินอะไรไปก็อาเจียนออกหมด

จนต้องให้อาหารทางสายยาง

เวลาหลับแม่ก็จะเผลอดึงออก

ใส่ใหม่ยิ่งยาก แม่ช่วยกลืนไม่ค่อยได้

พยาบาลก็ฉุน ดุ ... แม่บอก

แล้วก็สอดลงใหม่

>>>>>>>>>

สภาพร่างกายแม่ไม่พร้อมจะทำบายพาส

ต้องออกจากห้องกึ่งวิกฤต

เพราะหมอให้ออก บอกว่ามีผู้ป่วยที่วิกฤตกว่าทั้งที่แม่ก็อาการไม่ดี

ให้แม่ไปอยู่ห้องรวมโรคหัวใจ

>>>>>

ก่อนใส่ท่ออาหาร แม่พูดคุยยิ้มได้ หัวเราะได้กับลูกหลานและคนมาเยี่ยม

แต่พอถูกส่งไปที่ห้องคนไข้รวม

แม่อาการทรุด ต้องใส่ท่ออาหาร ท่อช่วยหายใจ

เวลาแม่หลับแม่พยายามดึงสายต่างๆออกโดยไม่รู้ตัว

แม่โดนมัดมือทั้งสองข้างกับเตียง

>>>>

แม่พูดไม่ได้ แต่ทำเสียงพอฟังออก....แม่น้ำตาไหล

ปากแม่แห้งเพราะต้องใส่ท่อช่วยหายใจทางปาก

หมอห้ามให้น้ำ .....แม่ทำปากออกเสียงว่าหิวน้ำ

แต่พยาบาลห้ามไม่ให้เราให้

>>>>

แม่ส่ายหน้าตลอด....จับมือทุกคนที่ไปเยี่ยม...น้ำตาไหล

น้ำ....น้ำ...แต่ไม่มีใครกล้าให้ .....เพราะหมอห้าม

เพียงสองสัปดาห์ จากคนแก่ที่พูดเก่งหัวเราะได้

ก็สิ้นใจด้วยคราบน้ำตา และคำว่า.....หิวน้ำ

คนที่ยังร้องไห้อยู่จนถึงวันนี้

คือ.....เราเอง

ที่นึกถึงคราใด

ทุกข์นั้นไม่เคยลบลืม