Group Blog All Blog
|
AWKWARD CN9095 เขียน นิยายในหมวดนี้เป็นเรื่องราวความรักระหว่างชายกับชาย จริงๆ โอเคยอ่านเรื่องนี้สมัยยังง่วนกับการเป็นหนอนออนไลน์ค่ะ แต่ดูเหมือนคนเขียนจะหายตัวไปพักใหญ่ ไม่นานโอก็หายจากตลาดออนไลน์ตามด้วย เลยไม่ได้อ่านจนจบ รู้ข่าวอีกทีก็ออกมาเป็นรูปเล่มให้สัมผัสแล้ว ก็ขอติดตามต่อในรูปเล่มละกันเนอะ รอ เงินน่ะฯ อีกเรื่อง (หมอก-ตี๋ ของเดี๊ยน) แว่วว่าใกล้จะได้เป็นเล่มตามมาแล้ว (ใช่ไหมคะ)  AWKWARD CN9095 เขียน สำนักพิมพ์ Hermit 230 บาท 200 หน้า หลังปก เอาฉันเข้าไปในโลกว่างเปล่า...ของนายสิ... คุยกันหลังอ่าน เอิ่ม เล่าไงดีหว่า เล่ายากนะนี่เรื่องนี้ โอเค รู้ละ เริ่มที่ ตัวเอก ทิวไผ่ เป็นเด็กมัธยมปลายเตรียมสอบเข้ามหาวิทยาลัย ชีวิตวันหนึ่งวนเวียนอยู่แค่โรงเรียนและบ้าน เขาปฏิเสธผู้คน ขังตัวไว้ในโลกใบเล็กๆ ของตัวเอง หวาดระแวงอันตรายที่มาจากการแหกกฎที่ตัวเองตั้งไว้ เหม็นเบื่อโลกที่ขาดสีสัน ทุกข์ทนกับชีวิตที่มี จนกระทั่งเจอจอห์น จอห์นเป็นเด็กลูกครึ่ง อยู่คนละห้องกับไผ่ จอห์นแตกต่างจากไผ่อย่างสิ้นเชิง เขาหน้าตาดี มีคนมากมายรายล้อมรอบตัว เป็นที่ชื่นชอบของทุกคน ความจริงใจของเขาเหมือนแสงสว่างส่องเข้ามาในชีวิตไผ่ แต่สัญชาตญาณเตือนภัยต่อความไม่คุ้นเคยของไผ่กลับบอกตรงกันข้าม เขาเพียรปฏิเสธความสนิทสนมที่จอห์นมีให้ เวลาเพียงเจ็ดวัน จอห์นก็สามารถทำลายกำแพงไผ่ได้ แล้วประตูก็เปิดออก... อืมมม ไงดี เป็นนิยายที่ไม่เน้นถ้อยคำ ไม่ร้อยเรื่องราว แค่เอาอารมณ์และความขัดแย้งของตัวละครส่งเข้ามา ไม่ยึดรูปแบบ ไม่มีกฎเกณฑ์ เหมือนเป็นบันทึกมิติบิดเบี้ยวในใจมนุษย์ ความเข้าใจในเรื่องของโออยู่ที่แค่ส่วนใหญ่ ไม่ใช่ทั้งหมด เพราะฉะนั้นสิ่งที่โอรับมาจากนิยายเรื่องนี้ก็คงเป็นเรื่องอารมณ์ มากกว่าเรื่องราวหรือลำดับความใดๆ ก็เป็นสิ่งที่แปลกใหม่ดีนะ โอชอบช่วงเปิดเรื่องถึงกลางๆ คงความอึดอัดมาพร้อมๆ กับให้เราเดาปริศนาในเนื้อเรื่อง ทุกๆ ตอนที่อ่านผ่านเลยไป โอจะมีสิ่งที่เดาเปลี่ยนไปในทุกๆ ครั้ง แต่ช่วงท้ายสำหรับโอยังอ่านจะไม่ค่อยเคลียร์ อาจเพราะคำตอบของปริศนานั้นมันยังอาจจะไม่ตรงกับช่องในเนื้อเรื่องหรือความรู้สึกของตัวเองนัก และยังไม่มีอานุภาพส่งความแรงให้ตรึงใจโอได้มากพอในท้ายที่สุด 3 ดาว อ่านแล้วเหมือนจมอยู่ใต้น้ำจริงๆ ชอบคำนำของผู้เขียนมากเป็นพิเศษ ขอคัดลอกบางส่วนมาให้อ่านกัน . . . Awkward n. ความรู้สึกอึดอัด คับแคบ ไม่สบายใจ ถ้าคุณเคยจมน้ำ เคยตกอยู่ในห้วงเวลาที่อากาศจางหาย ภายใต้ผืนน้ำที่เงียบสงบคุณเป็นสิ่งแปลกแยกเพียงสิ่งเดียว ที่ดิ้นรน อึดอัด ไม่อาจเป็นหนึ่งเดียวกันกับบรรยากาศรอบข้างได้ เพราะคุณไม่เคยดำรงอยู่ ณ ที่แห่งใดอย่างแท้จริง ไม่เคยมีที่ใดที่คุณสามารถกลมกลืนได้นั้น คุณอาจจะเข้าใจสิ่งที่หนังสือเล่มนี้พยายามจะสื่อ ความรู้สึกไม่อาจจะบอกใคร ความเกลียดชัง ที่แม้แต่คุณก็ยังรู้สึกรังเกียจ แต่ในเมื่อมันเป็นส่วนหนึ่งในตัวคุณ คุณจะใช้ชีวิตอย่างอึดอัด ปฏิเสธ พยายามผลักดันมันออกห่าง หรือยอมรับความน่ารังเกียจนั้น ว่ามันคือตัวคุณอย่างแท้จริง และนี่คือ Awkward ช่วงเวลาที่เขียนหนังสือเล่มนี้ เป็นช่วงเวลาสั้นๆ ก่อนจะสอบเข้ามหาลัย เป็นช่วงเวลาที่น่าอึดอัด สำหรับคนที่ยังไม่มีความฝันชัดเจน หลับตาไม่อาจจะจินตนาการเส้นทางข้างหน้าของตัวเองได้ ไม่สามารถตอบคำถามที่ถามว่า "คุณเห็นภาพตัวคุณเองในอีก 5 ปีข้างหน้าว่าเป็นเช่นไร" เป็นช่วงเวลาที่เชื่อว่าไม่มีใครไม่สับสน ตัวอักษรที่บรรจุในหนังสือเล่มนี้ ถ่ายทอดความอึดอัดในตัวออกมา คล้ายได้ปลดปล่อยอารมณ์ยุ่งเหยิงบางอย่าง ยืดตรงความคิดขยุกขยุยให้หายขุ่นมัว เป็นบทเพลงที่ถูกเล่นอย่างไม่ประณีต ไร้กฎเกณฑ์ เป็นงานทดลองชิ้นหนึ่งที่จบด้วยความภูมิใจ... ตัดมาจากคำนำผู้เขียน . . . ทุกวันนี้มนุษย์ล้วนแต่ตายซ้ำซากในทุกวินาทีที่หายใจ ความสุข ความทุกข์ ความหวัง ความสิ้นหวัง กำลังใจ ความท้อแท้ ล้วนแต่ตายซ้ำแล้วซ้ำเล่าเพื่อรอการเกิดขึ้นใหม่อีกครั้งในรูปแบบที่แตกต่างไปจากที่เคยเป็น การที่จะเรียนรู้วัฏจักรนั้นได้ ไม่ได้มาจากการรับฟังประสบการณ์จากผู้อื่น แต่จำเป็นที่จะต้องเผชิญหน้ากับมันเอง เพื่อที่จะเติบโตขึ้น จำเป็นที่จะต้องก้าวพ้นเส้นนั้นไปให้ได้ ไม่ใช่ทุกคนที่ทำสำเร็จ ไม่ใช่ทุกคนที่ล้มเหลว และไม่ใช่ทุกคนที่จะกล้าลอง หน้า 141 Inert 15 . . . เล่าเรื่องย่อแบบเปิดเผยเนื้อหา ***เปิดเผยเนื้อหาสำคัญ*** (ต่อจากเกริ่นด้านบน) . . . . . . จอห์นที่เข้ามากลับร้ายกาจอย่างคาดไม่ถึง เขาอัดคลิปตอนมีอะไรกันไว้แล้วขู่ว่าจะเผยแพร่ถ้าไผ่ไม่ยอมทำตามที่สั่ง ไผ่หมดอาลัยตายอยาก แต่ทุกๆ ครั้งที่เขาถดถอยอย่างแท้จริง จอห์นนี่เองที่เป็นคนดึงเขาไว้ได้ ไผ่ถูกกดดันจากแม่ให้ตั้งใจเรียน จากพ่อที่ขยันทำงาน แต่ชีวิตของเขาเองกลับไม่มีใครที่จะปรึกษาด้วยได้ แม่พยายามบังคับให้เขากินยา แต่ไผ่ไม่ยอม แอบทิ้งบ้าง หลอกว่ากินแล้วบ้วนทิ้งบ้าง ไผ่เริ่มเห็นภาพหลอน เป็นโลกเสมือนไม่มีใครเห็นนอกจากเขา แต่ทุกครั้งที่อยู่กับจอห์น เขาจะกลับมาอยู่ในโลกที่แท้จริงได้ ต่อมาก็มีตัวละครชื่อคิมเข้ามา คิมเป็นเด็กหัวดีในห้องเดียวกับไผ่ พยายามตีสนิทกับไผ่เช่นเดียวกับที่จอห์นเคยทำ แต่ตอนนี้ไผ่ไว้ใจใครอีกแล้ว ภาพหลอนดูทับซ้อนกับความจริง ไผ่ไม่สามารถแยกตัวเองออกจากมันได้ ในที่สุดเขาก็กรีดข้อมือทำร้ายตัวเอง จอห์นและแม่ของไผ่เป็นคนมาเจอ จึงนำตัวเขาส่งโรงพยาบาล ไผ่เริ่มจำบางอย่างได้ จอห์นจึงเฉลยเรื่องราวให้ฟัง จริงๆ แล้วพวกเขาเคยรู้จักและสนิทสนมกันตอนเด็ก ช่วงประถมปีที่สี่ มีจอห์น ไผ่ คิม และซัน ซันเป็นเด็กที่ถูกเด็กๆ คนอื่นในโรงเรียนต่อต้าน เนื่องจากแม่ของเขาเป็นเมียน้อย มีแค่ไผ่ที่ยอมรับซันเข้ามาในกลุ่ม ในกลุ่มเพื่อนสนิทนี้ จอห์นสนิทกับไผ่ ส่วนซันสนิทกับคิม พวกเขาใช้เวลาอยู่ร่วมกัน ทำงานกลุ่มด้วยกัน จนกระทั่งมีเรื่องซุบซิบเริ่มจากคณาจารย์ที่เด็กๆ ได้ยินมาเล่าต่อ ว่าที่จริงแล้ว ซันเป็นลูกของพ่อไผ่กับเมียน้อย หรือก็คือเป็นน้องต่างแม่ของเขานั่นเอง ความจริงข้อนี้ทำให้ความสัมพันธ์ในกลุ่มเปลี่ยนไป ไผ่ไม่สามารถยอมรับซันได้ เพื่อนๆ ก็ไม่อาจแก้ไขความสัมพันธ์ให้ดีดังเดิม วันหนึ่งหลังเลิกเรียน ขณะที่ไผ่กำลังตัดกระดาษตามคำสั่งอาจารย์ริมสนามบาส ลูกบาสจากเพื่อนเด็กนักเรียนก็กระเด้งมาผลักซันเข้ามาใส่กรรไกรในมือไผ่ ทุกคนรอบๆ เห็นเหตุการณ์ ไผ่ตกเป็นฆาตกร เมื่อคิมรู้ว่าไผ่รู้เรื่องราวทั้งหมดจากปากจอห์น เขาจึงบอกความจริง อีกด้านหนึ่งให้ไผ่ฟัง และจอห์นก็ยอมสารภาพออกมา ว่าจริงๆ แล้วเหตุการณ์นั้น จอห์นเป็นคนแรกที่เข้าไปแย่งกรรไกรจากมือไผ่ เมื่อไม่สามารถดึงกรรไกรออกได้ เขาจึงแทงเข้าไปในร่างซัน ไม่ใช่เพราะเกลียดซัน แต่เพื่อปกป้องไผ่ จอห์นรู้ คิมรู้ แต่ไผ่ไม่รู้ และซันที่ตายไปก็ไม่รู้ หลังเหตุการณ์นั้นจอห์นไปสารภาพเรื่องที่เกิดกับพ่อของตัวเองที่เป็นจิตแพทย์ แต่พ่อจอห์นห้ามจอห์นไม่ให้บอกความจริงกับไผ่เพราะกลัวมีผลกระทบกับงาน หลังจากนั้นพ่อของจอห์นเลยมารับเป็นจิตแพทย์ประจำตัวของไผ่ ทำให้ไผ่ลืมเรื่องราวที่เกิด กันจอห์นออกจากชีวิตของไผ่ไปได้หลายปี ในที่สุดก็มาเจอกันใหม่ในสมัยมัธยมปลาย ไผ่จำอะไรไม่ได้ ไม่รู้กระทั่งตัวเองเป็นอะไร จอห์นมาเจอไผ่อีกครั้งยามแสงสว่างในตัวไผ่หายไป ชีวิตของไผ่ที่ถูกหักหลังซ้ำแล้วซ้ำเล่า ไม่เคยไว้ใจใครได้ แม้กระทั่งพ่อที่มีเมียน้อย หรือแม่ที่คบชู้ ก็ถูกจอห์นเยียวยาไว้ได้อีกครั้ง พวกเขาตัดสินใจออกเดินทางร่วมกันต่อไป ภาพหลอนบิดเบี้ยวของซันหายลับไป จบ (โอสงสัย ไม่เข้าใจ ว่าทำไมตาจอห์นต้องรับบทพิศาลจำเลยรักกับน้องไผ่ด้วย เพื่อให้น้องไผ่โกรธจนดึงสติกลับมาได้เหรอ งงจัง)
แปลกดีนะคะคุณโอ เป็นการนำเสนอที่แปลกมากเลย ใช้อารมณ์นำเสนอ ไม่ได้ใช้เรื่องราวมากนัก
แต่ก็เป็นความจริง จริงๆ เราอยู่กับอารมณ์ที่ซับซ้อน มากกว่าอยู่กับโลกแห่งความจริงซะด้วยซ้ำ ยิ่งเป็นรักร่วมเพศนี่ อารมณ์คงยิ่งสับสนซับซ้อนมากนะคะ บันทึกการโหวต Blog ในวันนี้ ผู้เขียน Blog หมวดเนื้อหา Blog ได้รับโหวต ชีริว Funniest Blog ดู Blog Sweet_pills Travel Blog ดู Blog ดอยสะเก็ด Literature Blog ดู Blog touch the sky Food Blog ดู Blog คนบ้านป่า Literature Blog ดู Blog ดาวริมทะเล Diarist ดู Blog ปลาแห้งนอกกรอบ Photo Blog ดู Blog สายหมอกและก้อนเมฆ Photo Blog ดู Blog ออโอ Book Blog ดู Blog โดย: จี๊ดจ๊าด (บ้านต้นคูน
 ) วันที่: 7 กรกฎาคม 2559 เวลา:14:18:21 น.เดี๋ยวนี้ออกมาแนวนี้ทั้งหนังสือและซีรี่ย์หนัง
บันทึกการโหวต Blog ในวันนี้ ผู้เขียน Blog หมวดเนื้อหา Blog ได้รับโหวต ไวน์กับสายน้ำ Diarist ดู Blog kae+aoe Fanclub Blog ดู Blog AppleWi Beauty Blog ดู Blog sawkitty Travel Blog ดู Blog ขุนเพชรขุนราม Dharma Blog ดู Blog Insignia_Museum Diarist ดู Blog ออโอ Book Blog ดู Blog ระบบจะบันทึกคะแนนโหวต เฉพาะการโหวต 10 ครั้งล่าสุดในแต่ละวันเท่านั้น โดย: pantawan
 วันที่: 7 กรกฎาคม 2559 เวลา:23:31:36 น.คุณเรียวรุ้ง เริ่มต้นเรื่องที่ใช่แล้วจะไปต่อได้ยาวๆ ค่ะ
 คุณจี๊ดจ๊าด เรื่องนี้ไม่เน้นรักค่ะ มีเมฆหมอกคลุมเครือ แล้วก็เป็นมุมมองความสับสนของตัวเอก ขอบคุณที่โหวตให้ค่ะ คุณpantawan ยิ่งหลากหลาย ก็แปลว่าสังคมยอมรับความแตกต่างมากขึ้นค่ะ ขอบคุณที่โหวตบล็อกให้นะคะ โดย: ออโอ
วันที่: 9 กรกฎาคม 2559 เวลา:22:19:35 น. |
โอเป็นคนชอบอ่านหนังสือมาก อ่านได้ทุกแนว เสาะแสวงหาเรื่องสนุกๆ แนวใหม่ๆ ตลอด หลายเรื่องไม่มั่นใจก็ค้นหารีวิว ถ้าชอบถ้าใช่ก็ลอง ลองแล้วชอบแล้วประทับใจก็อยากบอกต่อ บางครั้ง อ่านครั้งแรกรู้สึกอย่างนี้ อยากเก็บไว้เพื่อเป็นเรื่องราว บันทึกไว้กันลืม กลับมาย้อนอ่านก็จะได้รู้ว่า ครั้งหนึ่งที่เราเคยอ่าน เรารู้สึกอย่างนี้ เวลาผ่านไป เมื่อกลับมาอ่านอีกครั้ง ก็อาจจะได้มุมมองใหม่ๆ มากยิ่งขึ้น "ขอให้ทุกคนสนุกกับการอ่าน" รู้สึกดีที่โลกนี้มีหนังสือ-โอ
Friends Blog |
|||||||||||
ผู้ติดตามบล็อก : 49 คน [
นิยายวายยังรับไม่ไหวจริงๆ
แต่ชอบมุมมองของผู้แต่ง
"ทุกวันนี้มนุษย์ล้วนแต่ตายซ้ำซากในทุกวินาทีที่หายใจ ความสุข ความทุกข์ ความหวัง ความสิ้นหวัง กำลังใจ ความท้อแท้ ล้วนแต่ตายซ้ำแล้วซ้ำเล่าเพื่อรอการเกิดขึ้นใหม่อีกครั้งในรูปแบบที่แตกต่างไปจากที่เคยเป็น"
*************************
ขอบคุณสำหรับคะแนนโหวตนะคะ