15 ตัวละครอมตะใน ‘หนังไทย’ ใต้ลิ้นชักความทรงจำ ของ ข้าพเจ้า (ตอนที่ 2)

ตะกอนความคิด อันเนื่องมาจากหนัง..

15 ตัวละครอมตะใน ‘หนังไทย’ ใต้ลิ้นชักความทรงจำ ของ ข้าพเจ้า (ตอนที่ 2)

จากที่เขียนเล่าไว้ในตอนแรกถึง คาแรกเตอร์ตัวละครที่ตนเองชื่นชอบประทับใจเป็นการส่วนตัว ในชีวิตของการดูหนังไทยที่ผ่านมา ซึ่งเขียนทิ้งไว้แค่ 3 อันดับ ถึงตอนนี้ จะขออนุญาตกลับมาถ่ายทอดกันต่อนะครับ แต่ก็ยังเขียนแบบกั๊กๆ ไว้เช่นเคย ผู้เขียนจะได้มีวัตถุดิบ มี มุก เขียนต่อได้เยอะๆ นั่นเอง !   

อันดับที่ 4 ‘ศร (วัยชรา)’ จาก โหมโรง (2547)

รับบทโดย : อดุลย์ ดุลยรัตน์

                ภาพยนตร์ โหมโรง ดำเนินเรื่องผ่านชีวประวัติของ ศร ศิลปะบรรเลง บรมครูแห่งวงการดนตรีไทย โดย อิทธิสุนทร ผู้กำกับ เลือกที่จะเล่าเรื่องในสองช่วงเวลาของ ศร คือในวัยชรา และวัยหนุ่ม สลับคู่ขนานกันไป เพื่อให้คนดูมองเห็นเรื่องราวชีวิต ความคิดของตัวละคร และเหตุการณ์บ้านเมืองที่แวดล้อมตัวละครอยู่ในขณะนั้น ได้อย่างเด่นชัดและเข้าถึง..

                อย่างไรก็ตาม บทบาทของ ศร ในวัยชรา กลับสร้างความประทับใจ และเป็นที่น่าจดจำยิ่งแก่ผู้ชมทุกคน

                อดุลย์ ดุลยรัตน์ นักแสดงอาวุโส คือผู้มารับบท ศร ในวัยบั้นปลายชีวิต ที่มีสถานะเป็นบรมครู ผู้วางรากฐานให้วงการดนตรีไทย จนได้รับความนับหน้าถือตาจากคนดนตรี อย่างกว้างขวาง ขณะเดียวกันก็เป็นช่วงเวลาที่ ดนตรีไทย และศิลปะแขนงต่างๆ ได้ถูกผู้นำในชาติ ตีกรอบ จำกัดที่ทาง กระทั่งถูกหมิ่นแคลน เพียงเพื่อเหตุผลของการนำพาชาติไปสู่ ความเป็นอารยะ เท่านั่นเอง

                หากจะนับความยาวของ ภาพยนตร์ โหมโรง ทั้งเรื่องแล้ว แม้ว่า อดุลย์ ดุลยรัตน์ จะปรากฏบทบาทอยู่ไม่มากฉากแต่อย่างใด แต่การแสดงของดาราอาวุโสท่านนี้ ก็มากไปด้วยพลัง โดยเฉพาะฉากปะทะคารมกับ ผู้พัน (รับบทโดย พงษ์พัฒน์ วชิระบรรจง) ด้วยประโยคอมตะกินใจที่ว่า..

                “ ประเทศชาติ จะเจริญก้าวหน้าไปเป็นอารยะได้อย่างไร หากคนในชาติหลงลืม หรือดูแคลนไม่เห็นค่าในวัฒนธรรมที่ดีงาม ซึ่งเป็นรากเหง้าของตนเอง..”

                นั่นยังรวมไปถึง ฉากการบรรเลง ระนาดเอก เป็นครั้งสุดท้ายในชีวิตของ ศร ที่สามารถทำให้บุคคลผู้หยาบกระด้าง ไร้หัวจิตหัวใจ และเย็นชาต่อสุนทรียะทางดนตรีอย่าง ผู้พัน ยังต้องซาบซึ้ง และศิโรราบต่ออานุภาพของดนตรี ในท้ายที่สุด

                อดุลย์ ดุลยรัตน์ ทำให้คนดูอิน และเชื่อว่า เขาคือ นักแสดงที่เข้าถึงคุณค่าในดนตรี ได้ไม่ต่างจากตัวละครในเรื่องแต่อย่างใดเลย..

อันดับที่ 5 ‘ทองเหม็น’ จาก บางระจัน (2543)

รับบทโดย : บิณฑ์ บันลือฤทธิ์

              สิ่งที่ผมจดจำได้แม่นยำที่สุด ในหนัง บางระจัน ของ ธนิตย์ จิตนุกูล เกี่ยวกับตัวละครเลือดนักสู้ชาวบ้านระจันอย่าง นายทองเหม็น ก็คือ นี่เป็นตัวละครตัวสุดท้าย จาก ฝั่งชาวบ้านบางระจัน ที่มีชีวิตรอดอยู่นานที่สุด และสามารถเข้าประชิดถึงตัว สุกี้ แม่ทัพรามัญ ผู้หยิบยื่นบทอวสานมาให้กับ ชุมชนบ้านบางระจัน ในบั้นปลาย ได้มากที่สุดเช่นกัน ก่อนที่ ทองเหม็น จะจบชีวิตลงด้วยการถูกทหารพม่า นับสิบรุมทุบตีด้วยค้อนจนร่างเหลวแหลกไม่เหลือชิ้นดี

                เอาเป็นว่าในบรรดาวีรชนชาวบ้านบางระจันมากมายในเรื่อง ทองเหม็น คือตัวละครที่โดดเด่นที่สุดอย่างไร้ข้อสงสัย ไม่ใช่ว่าเขามี ควายเขายาวเฟื้อย เป็นพาหนะคู่กายหรอก หากแต่เป็นบทบาทอันเปี่ยมด้วยพลัง เต็มไปด้วยเลือดกล้า บ้าบิ่น แม้จะร่ำสุราเมามายหัวทิ่มหัวตำ แทบจะทั้งวี่วัน แต่เมื่อภัยร้ายได้รุกประชิดใกล้เข้ามาถึงชุมชนเมื่อใด ทองเหม็น กลับเป็นบุคคลที่แสดงออกถึงภาวะความเป็นผู้นำ และทำให้มิตรสหาย พวกพ้อง รู้สึกเชื่อมั่น และมอบความไว้วางใจให้ได้มากที่สุด !

                สำหรับหนังแอ๊คชั่นนักกล้ามย้อนยุค ที่สร้างปรากฏการณ์ รักชาติ แบบบิวท์อารมณ์ไปทั่วประเทศเรื่องนี้ ทองเหม็น ที่สวมบทโดยนักแสดงคุณภาพมากฝีมืออย่าง บิณฑ์ บันลือฤทธิ์ คือตัวละครที่ขโมยซีนทุกคนในเรื่อง จนเขาสามารถคว้ารางวัลตุ๊กตาทองสาขานักแสดงนำชายยอดเยี่ยมไปครองในเวลานั้นได้อย่างสง่างาม..

อันดับที่ 6 ‘นายฝรั่ง’ จาก มหา’ลัย เหมืองแร่ (2548)

รับบทโดย : Anthony Howard Gould

ภาพยนตร์เรื่องที่ 2 ภายใต้สถานะผู้กำกับของ จิระ มะลิกุล ที่เต็มไปด้วยตัวละครชาวเหมือง บนวิถีเส้นทางของลูกผู้ชายแท้ๆ ที่มากล้นไปด้วยสีสัน แต่ใครเล่าจะเป็นที่จดจำรักใคร่ชอบพอมากที่สุด (ทั้งจากคนดูอย่างเรา และเหล่าตัวละครในเรื่อง) เท่าวิศวกรใหญ่ ‘นายฝรั่ง’ชาวออสเตรเลีย ผู้คุมเหมืองกะโสม แห่งอำเภอตะกั่วทุ่ง ดินแดนพังงา ไปได้

บุคลิก ลักษณะ และอุปนิสัยของ นายฝรั่ง ทั้งใน หนัง และนวนิยาย (ของ อาจินต์ ปัญจพรรค์) อาจกล่าวได้ว่านี่คือ เจ้านาย ในอุดมคติที่ลูกน้องทุกคนฝันใฝ่ ต้องการอยากมี และพร้อมที่จะทุ่มหัวใจรัก เจ้านาย ผู้นี้อย่างปราศจากเงื่อนไข

ตัวละครอย่าง นายฝรั่ง นั้นมีจิตใจสุดกว้างขวาง ใจนักเลง เห็นคุณค่าของคน เข้าอกเข้าใจผู้ใต้บังคับบัญชาอย่างที่สุด มองคนได้อย่างทะลุปรุโปร่ง และรู้จักการให้อภัยในความผิดพลาดของคนเสมอ ที่สำคัญ คือ เขารู้จักที่จะใช้ทั้งพระเดชและพระคุณอย่างพอเหมาะพอควร จนลูกน้องให้ความเกรงอกเกรงใจเคารพศรัทธาด้วยความบริสุทธิ์ใจแท้จริง

สำหรับ อาจินต์ ตัวละครเอกของเรื่องแล้ว นายฝรั่ง ไม่ต่างอะไรจากพ่อ และครูในโลกกว้างใบใหม่ ที่หล่อหลอมให้เขาแข็งแกร่ง เห็นคุณค่ามากมายในชีวิต (เริ่มตั้งแต่ต้นเรื่องที่ นายฝรั่ง เปิดโอกาสให้ อาจินต์ ได้เข้ามามีตำแหน่งในเหมืองเล็กๆ ท่ามกลางผู้คนที่ไม่เห็นด้วยจำนวนมาก)

สำหรับผมแล้วกล่าวได้ว่า นายฝรั่ง คือตัวละครที่น่าจดจำ ประทับใจที่สุดจาก มหา’ลัยเหมืองแร่ หนังคุณภาพอีกเรื่องของ จิระ มะลิกุล

เอาเป็นว่าโอกาสหน้าถ้าได้ปัดฝุ่นความทรงจำ ให้เห็นเด่นชัดขึ้นแล้ว ผมจะกลับมาเขียนเล่าถึง ตัวละครในภาพยนตร์ไทย ที่ผมหลงรักกันต่อนะครับ..

Create Date : 19 พฤษภาคม 2556		4 comments
Last Update : 19 พฤษภาคม 2556 10:14:58 น.
Counter : 3960 Pageviews.
Share Tweet