103>>>เพชรพระอุมา ตอน จอมผีดิบมันตรัย เล่ม 4...พนมเทียน

 เพชรพระอุมา ตอน จอมผีดิบมันตรัย เล่ม 4...พนมเทียน...เดินทางมาถึงเล่มสุดท้ายของตอนผีดิบมันตรัยแล้วค่ะ เล่มนี้เป็นเล่มที่ 12 ของภาคแรก...มาถึงครึ่งทางแล้วค่ะ


...ผ่านเลิฟซีนเร่าร้อน...เอ๊ะ...หรือว่าเย็นฉ่ำจนหลับสนิทไป ทั้งไชยยันต์และเมย์ก็ตกอยู่ในอันตรายอีกครั้ง ค้างคาวยักษ์เข้ามาอาละวาดจนทั้งคู่เกือบจะเอาตัวไม่รอด แต่ค้างคาวยักษ์ก็บาดเจ็บเพราะโดนลูกปืนไปเหมือนกัน เมย์เล่าให้ไชยยันต์ฟังว่าเธอฝันว่ามีนักรบหนุ่มมาปลุกทำให้เธอตื่นขึ้นมาทันได้ยินเสียงค้างคาว...แต่จากรอยเท้าที่เห็นไชยยันต์บอกว่านั่นคือรอยเท้าของแงซาย...ทั้งสองตัดสินใจตามรอยค้างคาวยักษ์ไปจนเจอถ้ำโพรง พอเดินเข้าไปเรื่อยๆก็เจอเข้ากับกองไฟเย็นเป็นที่ประหลาดใจ เพราะรอยเลือดของค้างคาวยักษ์ไปสิ้นสุดลงที่กองไฟนั้นพอดี...ก่อนที่จะติดสินใจตามรอยค้างคาวยักษ์ ทั้งสองก็ปรึกษาหารือกัน...ความมีอารมณ์ขันของไชยยันต์ทำให้คนอ่านแอบอมยิ้มตามไม่ได้...
"เอาละ ถ้าลูกปืนหมดเมื่อไหร่ และถ้าเรายังไม่ตาย ผมจะลองทำธนูหรือหน้าไม้อย่างที่บรรพบุรุษของเราเคยใช้"
"ไม่เป็นไร ฉันชำนาญพอสมควร ...ฯลฯ...ทีนี้ถ้าเราทำบ้าบอกันถึงปานนั้นแล้วก็ยังไม่ตายใ้ห้รู้รอดไปเสียที จะทำอย่างไรต่อไป"
"หาชัยภูมิเหมาะๆเข้าสักแห่ง สร้างอาณาจักรใหม่ขึ้นสักอาณาจักรหนึ่ง ผมเป็นคิงไชยยันต์ที่หนึ่ง ส่วนคุณเป็นควีนมาเรีย ปกครองไพร่ฟ้าประชากรที่เป็นลิงค่างบ่างชะนี เสือ หมี แรด ช้าง ให้ร่มเย็นเป็นสุึขสืบไป"...


หลังจากตามรอยค้างคาวยักษ์เข้าไปในถ้ำจนเจอกับกองไฟปริศนา ความลึกลับทำให้ตัดสินใจถอยออกมา แต่ก็ยังไปจ๊ะเอ๋เข้ากับงูยักษ์ที่ใหญ่โตกว่าเจ้างูที่พวกของไชยยันต์เคยปราบได้ตอนอยู่หล่มช้างซะอีก...ครั้งนี้เพราะความไม่รู้ทั้งคู่ถึงกับปีนขึ้นไปก่อไฟหุงหาอาหารกันบนหลังงูกันเลย งูที่คงจะนอนจำศีลมานานสะดุ้งแล้วเคลื่อนตัว ทำให้ไชยยันต์ักับเมย์แตกตื่นสุดขีด พอรู้ว่าเป็นงูยักษ์ ไชยยันต์ผู้มาจากในเมืองที่แทบจะไ่ม่เคยเชื่อเรื่องลึกลับมาก่อน ถึงกับยกมือไหว้ขอขมา...สุดท้ายงูยักษ์ก็เลื้อยหลบไป...พองูยักษ์เลื้อยหายไป ทั้งสองก็ต้องตื่นตะลึงอีกครั้ง เมื่อเห็นซากกำแพงที่ไม่รู้ว่าความยาวสักเท่าไหร่อยู่ตรงหน้า แต่คงจะโดนดิน ต้นไม้ทับถมมานับพันๆปีผ่านมาแล้ว...


ทางด้านพรานใหญ่ใจฉกาจกับคุณหญิงดาริน พอตื่นขึ้นมาก็เจอเข้ากับร่องรอยของแงซาย ทั้งคู่ตามรอยของแงซาย จนไปเจอะเข้ากับช้างโขลงใหญ่เข้า รพินทร์เห็นจวนตัวก็เลยกระืทืบเท้าแล้วตวาดใส่จนช้างหนีหายไป คุณหญิงสงสัยว่าพรานใหญ่พูดภาษาสัตว์ได้หรือ? รพินทร์บอกว่าเป็นคาถาสะกดช้างของกะเหรี่ยงที่เขาเคยเรียนมา แต่คนใช้จะต้องรักษาสัจจะเกี่ยวกับช้างให้มั่นคงที่สุด...เสียงปืนที่ดังขึ้นทำให้บุญคำที่ติดอยู่บนต้นไม้ไม่ไกลออกไปได้ยินเสียง เลยกู่เรียก...รพินทร์กับดารินตามไปจนพบบุญคำ ทั้งสามคนต่างก็ีดีใจเพราะได้รู้ข่าวว่ามีคนรอดชีวิตเพิ่มขึ้น

พอมีบุญคำการเดินทางก็เริ่มสบายมากขึ้น...จนทั้งสามไปพบรอยของไชยยันต์กับเมย์เข้า และเห็นผ้าอนามัยเปื้อนเลือดของเมย์วางอยู่ บุญคำแอบเก็บเอาไว้ตามความเชื่อของแกว่าจะล้างอาถรรพ์ของค้างคาวยักษ์ เืสือดำใหญ่ และผีตายซากนั้นได้ ระหว่างจะตามรอยก็พบเข้ากับตะขาบยักษ์ คราวนี้มาเป็นคู่เลย...กว่าจะผ่านไปได้ ทั้งคู่ก็ต้องแอบเข้าไปหลบอยู่ในถ้ำ แถมยังมีค้างคาวยักษ์ตามมาวนเวียนอีก บุญคำเหลาปลายไม้แหลมไว้แทนหอกแล้วเอาเลือดประจำเดือนของเมย์ทาไว้...กลางดึำกค้างคาวยักษ์มาก่อกวน รพินทร์หยิบหอกพุ่งเสียบที่กลางอกค้างคาว มันกรีดร้องอย่างเจ็บปวดแล้วหลบหนีไป...


รุ่งเช้าก็มีอาหารจากแงซายมาวางไว้ให้...ทั้งสามรีบจัดการแล้วเดินทางต่อ เกิดฝนตกหนักจนต้องหาที่หลบฝน ทำให้เป็นกังวลว่าร่องรอยของไชยยันต์กับเมย์จะหายไปด้วย...ทางด้านไชยยันต์กับเมย์ก็หาที่หลบฝนไปจนถึงลานหินที่มีลักษณะคล้ายสิ่งก่อสร้าง ทั้งคู่ช่วยกันสำรวจรอบด้าน ก็เจอเข้ากับรูปสลักต่างๆ ไม่ว่าจะเป็น ช้าง ราชสีห์ เทวรูป ฝนตกหนักเม็ดเข้าทำให้ทั้งคู่เข้าไปหลบฝนในคูหาหนึ่ง ด้านในลึกลงไปเป็นเหมือนห้องต่างๆ พอสำรวจลึกลงไปเรื่อยๆ ก็เจอเข้ากับอาวุธ ข้าวของเครื่องใช้ และศพมัมมี่เต็มไปหมด พอหันหลังจะถอยกลับก็พบว่าประตูทางเข้าถูกเลื่อนปิด พร้อมๆกับเสียงหัวเราะเยาะเย้ยของมันตรัยผีตายซากที่ดังแว่วมาให้ได้ยิน

ทางด้านรพินทร์พอฝนซาก็ได้ร่องรอยเพิ่มเติม คราวนี้เป็นร่องรอยการมีชีวิตอยู่ของคุณชายเชษฐาหัวหน้าคณะ ทั้งหมดสันนิษฐานว่าคุณชายน่าจะรอดชีวิตและอยู่รวมกลุ่มกับ คะหยิ่น เกิด จัน และส่างปา เพราะมีปลอกกระสุนปืนแต่ละชนิดตกอยู่ให้เห็น...รพินทร์ตัดสินใจเดินขึ้นเหนือตามลำห้วยเพื่้อตามรอยของคุณชาย ดารินฝันว่าขุนศึกวรมันต์มาขอร้องให้ช่วยปลดปล่อยพวกตน แต่พอรพินทร์ตรวจสอบรอยเท้าดูก็พบว่าเป็นรอยเท้าของแงซาย และบรรดาผีกองกอย ที่ทำร่องรอยให้ตามไป...แต่รพินทร์ตัดสินใจที่จะตามรอยของคุณชาย...จนมาพบเข้ากับหมู่หินลักษณะเป็นสิ่งปลูกสร้าง...พอเข้าไปสำรวจด้านในทั้งสามก็ต้องตกตะลึงตาค้าง...ในเล่มนี้จบไว้แบบนี้่ค่ะ ทำให้อยากรู้ต่อไปอีกว่าที่ตะลึงน่ะเพราะเจออะไร


อ่านจบ...เล่มนี้คนอ่านก็ได้ลุ้นอีกแล้วค่ะ จริงๆแล้วก็ลุ้นมันทุกตอน ทุกเล่ม ไม่ว่าจะเจอช้าง เจองู เจอตะขาบ หรือแม้แต่ที่เจอบ่อยๆอย่างค้างคาวยักษ์ เสือดำ หรือผีตายซาก ก็ยังตื่นเต้นระทึกทุกครั้ง แอบคิดเล่นๆว่าถ้าตัวเองเป็นดาริน...คงจะขวัญหนีไ่ม่ช็อกตาย ก็คงเป็นบ้าเสียสติแล้วแหงๆ เล่มนี้แอบฮา...ไชยยันต์กับเมย์ ทั้งคู่ดูเหมาะสมกันดีถึงแม้ว่าเมย์จะมีคุณสมบัติบางอย่างที่ไม่น่า...เท่าไหร่ แ่ต่ในด้านน้ำใจแล้วเธอเป็นยอดหญิงคนหนึ่งเลยค่ะ เลยหวังเล็กๆว่าถ้าทั้งคู่มีโอกาสได้กลับเข้าเมือง หวังให้เมย์เปลี่ยนใจเหอะ...ส่วนเรื่องความหวานของรพินทร์กับดารินก็หดลงค่ะ เพราะไม่ได้ติดป่ากันสองคนแล้ว มีตาบุญคำเพิ่มเข้ามาเลยหวานกันไม่ได้ แ่ต่บางคำพูดก็ยังสื่อให้คนอ่านรู้สึกได้อยู่นะ...



ปล...เจอในกูเกิ้ล เค้ามีภาพวาดตัวละครในเรื่องนี้ค่ะ ไ่ม่รู้ว่าใครวาดเหมือนกัน มีหลายเวอร์ชั่น หลายแบบอีกแล้ว...

รพินทร์...








ดาริน...









รพินทร์-ดาริน...


แงซาย...

Create Date : 04 สิงหาคม 2556 Last Update : 1 มกราคม 2557 19:39:20 น. Counter : 7417 Pageviews.		14 comments
Share Tweet