106>>>เพชรพระอุมา ตอน อาถรรพณ์นิทรานคร เล่ม 3...พนมเทียน

เพชรพระอุมา ตอน อาถรรพณ์นิทรานคร เล่ม 3...พนมเทียน

เล่มที่แล้วเปิดเรื่องด้วยสุภาพบุรุษอย่างนายทหารปืนใหญ่ไชยยันต์ กับรพินทร์พรานใหญ่ใจฉกาจ มานั่งเม้าท์มอยเรื่องของเมย์...เล่มนี้ก็เปิดมาแบบคล้ายๆกัน แต่เปลี่ยนตัวละครจากนายทหารปืนใหญ่เป็นจอมพเนจรแงซายคนซื่อนั่นเอง...
"ตั้งแต่นายเคราเหลือง ด็อกเตอร์ฮอฟมันคนนั้นสิ้นไป ผู้หญิงคนนั้นจะไม่เป็นสมบัติของใครเลย หล่อนเป็นของกลาง"


"ผมได้กล่าวแล้วว่าหล่อนวางตัวเป็นของกลาง ไม่ปรารถนาที่จะให้ใครมาเป็นเจ้าของหล่อนอย่างจีรัง ซึ่งข้อนี้ผู้กองก็คงทราบดีอยู่แก่ใจแล้ว ถ้าจะพูดไป หล่อนเป็นสัตว์โลกเพศหญิงที่ซื่อตรงต่ออารมณ์ของตนเองมากที่สุด ผมไม่เชื่อว่าหล่อนจะจริงจังกับผู้ชายคนใดทั้งสิ้น นอกจากพบเพื่อที่จะ่ผ่าน ก็ไม่น่าที่ผู้กองจะต้องกริ่งเกรงอะไรไป ผู้กองอาจคิดถึงเรื่องการเสี่ยง แต่ผมก็อยากจะคิดว่าผู้กองจะตกอยู่ในฐานะเสี่ยงยิ่งขึ้น ถ้ายังขืนปฏิบัติวางตนอยู่ในรูปแบบเดิม"
อ่า...แงซายแนะนำรพินทร์ให้ทำอะไรเนี่ย...
"มันฝืนกับความรู้สึกของฉันเอง นั่นประการหนึ่ง แล้วอีกประการหนึ่ง ฉันไม่ต้องการจะทำลายน้ำใจของเพื่อน นายทหารปืนใหญ่คนนั้นเขารักหล่อน"
"แต่หล่อนไม่ได้รักเขาหรือว่ารักใครเลย"
"ถึงเช่นนั้นก็ตาม ฉันก็ทำไม่ได้ เขาทั้งสองคนมีความผูกพันต่อกันอยู่แล้ว แต่ฉันจะไม่สกัดขัดขวาง หรือว่าตำหนิแกเลย ถ้าหากว่าแกจะเป็นอีกสักคนหนึ่ง ที่ทำให้หล่อนเซาสงบลงได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง แกจะทำบุญคุณให้กับฉันมากเลยทีเดียว หากทำให้หล่อนเลิกกวนฉันเสียได้"...เ่อ่อ...ถ้าเมย์มาได้ยินจะทำหน้ายังไงเนี่ย...ผู้ชายสองคนนั่งเกี่ยงกัน...


เมื่อถึงตอนค่ำคืน...รพินทร์กับแงซายก็ได้คุยกันอีก...แหม สองคนนี้...คนอ่านแอบจิ้นนิดๆ
แงซายขับเพลงกะเหรี่ยง...รพินทร์หงุดหงิดที่เพลงนั้นแทงใจ เลยบอกให้แงซายเงียบ...
"เป็นคืนที่เงียบเหงามากไม่ใช่หรือ?"
"มันก็เงียบเหงาอย่างนี้ทุกคืนละวะ สำหรับชีวิตป่า"
"แต่คืนนี้มันเงียบจนได้ยินเสียงหัวใจของผู้กองเต้น เงียบจนได้ยินเสียงนกละเมออยู่บนยอดไม้ และยอดหญ้ากระซิบต่อกัน"
ว่าแล้ว...แงซายก็ขออนุญาตผู้กองขับกล่อมลำนำต่อ...
"โอ้! ราตรีนี้พี่เหงาเศร้าดวงจิต"
"อืมห์ ต่อไปซิ"
"รำพึงคิด โดดเดี่ยว เปลี่ยนนักหนา"
"เข้าที่นี่...แล้วยังไง?"
"พิษรักร้อน เริงรุม สุมอุรา"
"โอ้ขวัญตา จะรู้บ้างหรือไร"
"สงัดเงียบ เยียบเย็น ทุกหย่อมหญ้า
พระพายพลิ้ว ผ่านพา พฤกษาไหว
น้ำค้างพรม ลมหนาว ร้าวฤทัย
ปวดทรวงใน เหลือระงับ หลับไม่ลง!"
"แงซาย"
"ครับผม ผู้กอง"
"แกเคยมีความรักไหม?"
"แงซายมีชีวิตโดดเดี่ยวเดียวดายอยู่ในโลกอันกว้างใหญ่นี้ ไม่รู้ที่จะรักใคร และคงไม่มีใครรัก"...แหม น่าสงสาร...
"ความจริงแกเป็นคนที่มีอารมณ์อ่อนหวานเยือกเย็นมากทีเดียวนะ เป็นศิลปินเอก...ทั้งยังเป็นนักต่อสู้ที่กล้าหาญ ทั้งสองลักษณะนี้หาได้ยากมากในคนคนเดียวกัน"
"แต่มันจะยังประโยชน์อันใดขึ้นมา สำหรับชีวิตอนาถามีราคาเพียงเศษธุลีดินอย่างแงซาย ผู้กองครับ..."
"อือม์"
"ถ้าผมเป็นผู้หญิงสักคนหนึ่ง ผมจะรักผู้กอง"...อ๊ายยยยยย
"ก็เพราะแกไม่ใช่ผู้หญิงนั่นแหละ แงซาย จึงหาผู้หญิงคนไหนรักฉันจริงไม่ได้สักคนเดียว!"...อิอิ ประโยคนี้ก็ชวนคิด...ถึงไม่ใช่ชายหญิง ก็รักกันได้นะฮ้าาาา...


เล่มนี้มีอะไรให้ตื่นเต้นดีค่ะ...คือมีการเล่นกับอารมณ์ของตัวละคร อย่างรพินทร์เองก็มีช่วงหวั่นไหว แงซายเองก็มีมุมอ่อนโยนให้เห็น...และเมย์ผู้หญิงที่ซื่อสัตย์ต่ออารมณ์ของตนเอง...ก็ได้เวลาออกล่าเหยื่อ...อาศัยช่วงจังหวะที่แงซายนอนหลับ ก็เข้าไปลูบๆคลำๆ จนแงซายต้องล็อกมือไว้
"ผมรู้ว่าคุณเพียงทดลองดูว่าผมหลับจริงหรือไม่เท่านั้น"
"ฉันอยากจะขโมยอะไรสักอย่างที่ตัวเธอ"
"ไม่มีอะไรในตัวของคนยาก ที่จะให้ขโมยได้"
"ก็ไม่แน่ อาจเป็นหัวใจที่เต้นอยู่ภายใต้แผ่นอกนี้ก็ได้"
"มันเป็นหัวใจดวงที่ไม่มีค่าสำหรับใครหรอก ขอเตือนด้วยความปรารถนาดี มิสซิสฮอฟมันโปรดอย่าพยายามเข้าใกล้ผมจะดีกว่า"
"ทำไม?"
"อันตราย"
"ในด้านไหน?"
"เพศ!"
ขนาดพูดอย่างนั้น นางยังไม่ยอมถอย...กลัวใจนางจริงๆ...
"ฉันไม่สวยหรือแงซาย?"
"คุณสวยมากในสายตาของผู้ชายทุกคน"
"ก็แล้ว...ทำไมล่ะ?"
"แต่ผู้ชายก็ไม่ตกเป็นทาสอารมณ์ใคร่ทุกคนไปหรอก!"...เฮ่ออออออ


แต่สาวร้อนอย่างเมย์ก็ยังมีนายทหารปืนใหญ่ที่จ้องจะคลอเคลียด้วยอยู่...ไชยยันต์ทำเป็นลุกขึ้นมาเมื่อถึงยามของเมย์ ออกอุบายจนเมย์ตามไปที่ลับตา...เขาปลุกปล้ำเมย์ แต่เมย์ไม่ยอม เธอบอกว่าไม่มีอารมณ์...แล้วที่เธอเข้าไปยั่วแงซายนี่ หมายความว่าไงยะ???...ไชยยันต์โกรธมาก ทั้งหึง ทั้งรัก ทั้งแค้น...เลยทุบตี ใช้กำลังข่มขืน...กว่าพรานใหญ่กับแงซายจะเข้ามาช่วยไว้ ไชยยันต์ก็ทำสำเร็จไปแล้ว...เมย์รู้สึกขอบคุณพรานใหญ่ที่แม้ว่าจะทำท่ารำคาญเธอแต่ก็ไม่เคยทำร้ายเธอสักครั้ง ส่วนไชยยันต์พอหายโกรธคลุ้มคลั่ง สติก็มา...

รุ่งเช้าทั้งคณะเตรียมตัวออกเดินทางไปยังเขาเกือกม้า ดารินสังเกตเห็นรอยแผลบนหน้าเมย์ แต่เมย์ก็แกล้งบอกว่าตอนอยู่ยามบังเอิญเดินเหยียบงูล้มหน้าฟาดกับหินเข้า...ดารินไม่เชื่อแต่ก็ไม่ซักถามต่อ...การเดินทางต่อไปเรื่อยๆ จนมาถึงซากของนิทรานคร ทุกคนเห็นร่องรอยของไอ้ยักษ์ที่เข้ามากินซากช้างเมื่อวันก่อน เมย์สเก็ตภาพของตัวประหลาดนั้นคร่าวๆให้ทุกคนดู...และภาพที่ออกมาก็ทำให้ทุกคนตกตะลึงเพราะมันคือไดโนเสาร์ สัตว์โลกล้านปีที่เคยสูญพันธ์ไปนานนับล้านๆปีแล้ว...แต่ อะไรก็เกิดขึ้นได้ในป่านี้...

เมื่อเดินทางต่อไปเรื่อยๆ ก็พบเข้ากับร่องรอยของพรานชด หรือคุณชายอนุชาผู้เป็นเป้าหมายในการติดตาม... รพินทร์พาทุกคนหลงเข้าไปในดงต้นกระบอกเพชร ซึ่งมีต้นไม้ลักษณะเป็นเถาวัลย์กินคนขึ้นอยู่ แต่เถาวัลย์ก็ขึ้นหนาแน่นจนไม่สามารถจะฝ่าออกไปได้...และแสงอาทิตย์กำลังจะหมดไป...รพินทร์โกรธมากเมื่อคิดว่าแงซายรู้ว่าที่นี่มีอันตรายอะไร แต่อมพะนำไว้ไม่ยอมบอก เลยสั่งให้แงซายหาทางฝ่าเถาวัลย์นั่นออกไป...แงซายจุดไต้ส่องเข้าไป เถาวัลย์เมื่อเจอความร้อนก็กระถดถอยหนี แต่แล้วพอพ้นรัศมีเถาวัลย์ก็เลื้อยขึ้นมาปิดทางอยู่เหมือนเดิม แงซายเดินเข้าไปได้ห้าหกเมตร ก็เปิดเป้หยิบไต้ที่เหลืออยู่ออกมาวางทิ้งไว้ระหว่างดงเถาวัลย์ ส่วนตัวเองก็เดินลุยออกไป...
พอทุกคนฝ่าดงเถาวัลย์มรณะออกไปได้ ดารินก็ตบหน้าแงซาย...
"เสียแรงปราณี เ้ข้าข้างออกรับแทนมาโดยตลอด นึกไม่ถึงว่าจะมีเหลี่ยมคู เจ้าเล่ห์แสนกลถึงเพียงนี้ เราน่ะ สำคัญ มากนะแงซาย ฉันเพิ่งจะเห็นกับตาชัดในครั้งนี้เอง คราวหลังอย่าให้เกิดเรื่องทำนองนี้ขึ้นอีกนะ คณะของเรามีชีวิตร่วมกันหมด ทุกคนเกี่ยวพันกันเหมือนสายโซ่ คนใดคนหนึ่งไม่ซื่อหรือจ้องที่จะลองดี ลองเชิงกันอยู่ เราทั้งหมดอาจพินาศ ฉันไม่สนใจหรอกว่า...เธอจะคิดประลองอะไรกับพรานใหญ่ สำคัญอย่าให้งานของพวกเราส่วนรวมเสียหายก็แล้วกัน"......."ไปหาบของคู่คะหยิ่นตามเดิม แล้วเอาธนูกับกระบอกศรมาไว้ที่ตัวด้วย"...พอเจอดารินเอาจริง แงซายก็ได้แต่กระพริบตาปริบๆ ทำตามคำสั่ง...
"มองหน้าทำไม?"...น่าน...พาลไปถึงพรานใหญ่อีก
"เรื่องอะไรที่คุณหญิงต้องประชดผม"
"ฉันประชดคุณเรื่องอะไรมิทราบ?"
"ก็เมื่อกี๊คุณหญิงทำอะไร?"
"เอ๊ะ! นี่จะมาหาเรื่อง เอาเรื่องอะไรงั้นรึ? คุณมายุ่งอะไรกับฉันไม่ทราบ ในเมื่อฉันจัดการกับคนของฉัน หรือว่ากลัวจะน้อยหน้าไม่โดนเข้าบ้างสักฉาดกระมัง ความจริงจะให้ยุิติธรรม ควรจะโดนเสียคนละฉาดถึงจะถูก ค่าที่เอาแง่เอางอนกันดีนัก ระหว่างคุณกับเจ้านั่นพลอยทำให้พวกเราเข้าตาร้ายกันหมดทุกคน คราวหลังก็ประลองฝีมือกันใหม่ซิ แล้วผลแห่งการกระทำแบบนั้น ทำให้พวกเราสักคนหนึ่ง หรือทั้งหมดพินาศไป ไป! ไปนำทาง ตัวมีหน้าที่อย่างไรก็ไปทำตามหน้าที่นั้น อย่ามาทำเก็กหน้ายืนเต๊ะขวางหูขวางตาอยู่นะ ยิ่งอารมณ์ไม่ดีอยู่ด้วย นำประสาอะไรก็ไม่รู้ ผ่านำเข้าไปกลางดงต้นไม้กินคน!"...เจอเอาจริงเข้าไป เงียบกันไปทั้งคณะ...



หลังจากโดนดารินสวดซะยับไปรอบแล้ว ก็เดินทางหาที่พักแรม แต่ก็บังเอิญว่าจันกับส่างปาสะดุดจะล้มแล้วปืนลั่นขึ้นมา...ถึงแม้ว่าปืนจะไม่ทำอันตรายอะไรให้กับสมาชิก แต่...ดันมีสิ่งหนึ่งที่อยู่ใกล้ๆเคลื่อนไหวขึ้นมาเพราะเสียงปืน...และทั้งคณะก็ต้องวุ่นวายต่อสู้พลางหาที่หลบพลาง...ศัตรูครั้งนี้ของทุกคนตัวใหญ่ยักษ์ มีอายุอยู่ในยุคพันๆล้านปีก่อน...อย่างไม่ต้องสงสัยเลย...มันคือไดโนเสาร์นั่นเอง...


อ่านจบ...ตัวเอกของตอนเพิ่งจะมาโผล่เอาช่วงท้ายๆเล่มค่ะ...ส่วนช่วงแรกนั่นเป็นความปั่นป่วนของผู้ชายในคณะ...เกี่ยวกับเมย์ เธอน่ากลัวจริง อะไรจริง...แต่พอโดนไชยยันต์ทำร้ายแล้วอดสงสารเธอไม่ได้...รู้สึกเกลียดไชยยันต์ขึ้นมาทันทีเลย...ผู้ชายอะไรเอาแต่ได้ ผู้หญิงเขาไม่ยอมก็ยังจะดันทุรัง แถมยังโมโหหึงซะอีก ทั้งๆที่่รู้ว่าเมย์เป็นยังไง...อ้างแต่ว่าเพราะรัก...
เล่มนี้ชอบตอนแงซายขับลำนำชาวเขาให้รพินทร์ฟังค่ะ...มันจิ้น มันวาย ยังไงก็ไม่รุ้...ขอเปลี่ยนตัวนางเอกตอนนี้ทันไหม??? แต่ช่วงที่แงซายกับรพินทร์ห้ำหั่นกัน...เอ่อ...จริงๆก็ชิงไหวชิงพริบกันนี่ก็มันส์อย่าบอกใคร...ต่างคนต่างทันกัน รู้ไส้รู้พุงกันอย่างดี...แต่แบบนี้บ่อยๆก็ไม่ไหวนะเออ...เกิดพากันไปเจ๊งบ๊งหมดอย่างที่ดารินว่าจะทำไงนี่...
ส่วนแงซาย...หักคะแนนนิดนึงตรงช่วงแรก ที่มานั่งเม้าท์มอยกับรพินทร์เรื่องเมย์ ถึงจะเป็นไปด้วยความกังวลก็เหอะนะ...แต่พอเจอตอนทำท่าซื่อ เซ่อ ซ่า...ยั่วโทสะพรานใหญ่เข้าไป คนอ่านก็ลืมเรื่องนั้นไปเลยแฮะ
ส่วนไดโนเสาร์...เจ้ายักษ์ใหญ่ที่โผล่ออกมาตอนเกือบท้ายๆเรื่องแบบเต็มตัว...คนอ่านไม่คิดว่าจะได้เจอในเรื่องนี้ คือมันสูญพันธ์ไปแล้วไม่รู้กี่พันล้านปี...แต่จินตนาการไม่มีที่สิ้นสุดค่ะ อะไรก็เกิดขึ้นได้ในการเดินทางอันแสนยาวนานและทรหดนี้...เล่มหน้า มาติดตามกันว่า คณะเดินทางจะจัดการกับเจ้ายักษ์ยังไง และเจอกับตัวอะไรเข้าอีกบ้าง...



ปล...หารูปหน้าปกรุ่นเก่าๆมาฝากเหมือนเคยค่ะ...และก็จากกูเกิ้ลเหมือนเคยด้วย ปกเก่าๆนี่ชวนตื่นตาตื่นใจมากมายค่ะ...ช่างเป็นนิยายที่ผู้ชายแต่ง ผู้ชายชอบอ่านซะจริงๆ...





ปกนี้...น่าจะเป็นตอนที่เมย์โดนพวกสางเขียวจับตัวไป

Create Date : 15 สิงหาคม 2556 Last Update : 1 มกราคม 2557 19:38:33 น. Counter : 5583 Pageviews.		11 comments
Share Tweet