เพชรพระอุมา ตอน จอมผีดิบมันตรัย เล่ม 2...พนมเทียน

ทั้งคณะต้องปั่นป่วนและเศร้าเสียใจเพราะคิดว่านายทหารปืนใหญ่ไชยยันต์จากไปอย่างไม่มีวันกลับเพราะพิษตะขาบยักษ์...ทุกคนตกอยู่ในสภาวะเงียบงันจนกระทั่งส่างปาพรานพื้นเมืองของเมย์เข้ามาบอกวิธีแก้พิษที่เคยได้ยินจากคำบอกเล่าของผู้เฒ่าผู้แก่ต่อๆกันมา...ทุกคนแม้จะไม่เชื่อแต่ก็อยากจะลองดู...แต่แล้วจู่ๆเจ้ากองกอยก็โผล่มาดูดเลือดพิษจากบาดแผลของไชยยันต์และทำทีกวักมือเรียกให้ตามไปรพินทร์บุญคำ ส่างปา ตัดสินใจตามไป...กองกอยนำทางมาจนพบกับต้นพริกขี้หนูยักษ์ทั้งสามคนรีบเก็บพริกขี้หนูกลับไปเพราะมันตรงกับคำที่ส่างปาบอกว่าวิธีแก้พิษคือพริกขี้หนูยักษ์ตำกับเนื้อตะขาบยักษ์เอามาพอกแผล...

ขณะที่กำลังเก็บพริกขี้หนูยักษ์อยู่กองกอยก็มีทีท่ากระวนกระวายและหายตัวไป...แล้วก็ปรากฏว่ามีค้างคาวยักษ์ (ในป่านี้อะไรๆก็ยักษ์ใหญ่ผิดขนาดไปหมดเลย)โฉบมาเล่นงานทั้งสามคนจนเกือบเอาชีวิตไม่รอด...พอกลับไปถึงแคมป์ที่พักได้ก็พบว่าก่อนหน้านั้นค้างคาวยักษ์ก็มาเล่นงานคนที่นี่เหมือนกัน...ทุกคนพยายามช่วยเหลือไชยยันต์ด้วยการตำพริกขี้หนูยักษ์ผสมกับเนื้อตะขาบที่ถูกยิงตายแล้วเอาไปพอกบาดแผล...ปาฏิหาริย์มีจริงร่างที่ม่วงคล้ำของไชยยันต์ เริ่มขาวซีดเรื่อยๆจนกระทั่งกลับกลายเป็นสีปกติ...ไชยยันต์รู้สึกตัวขึ้นมาและไม่รู้สึกเจ็บปวดตรงไหนเลย...

หลังจากผจญกับค้างคาวยักษ์แล้วคณะเดินทางยังต้องผจญกับวิกฤตขาดน้ำ...วันรุ่งขึ้นทุกคนเดินตามรอยที่กองกอยและแงซายทำสัญลักษณ์ทิ้งไว้...และคะหยิ่นเองก็บอกว่าได้กลิ่นของว่านชนิดหนึ่งที่มักจะขึ้นตรงบริเวณที่มีน้ำทุกคนจึงเดินทางตามหาแหล่งน้ำผ่านทุ่งที่ร้อนระอุจนแทบไหม้....เมย์เป็นลมหมดสติไปท่ามกลางแดดเปรี้ยงรพินทร์จึงให้กางผ้าใบพักกันกลางแดด ส่วนเขาและคะหยิ่นจะเดินทางต่อไปหาน้ำมาให้...รพินทร์เดินไปเจอแงซายที่เข้ามาหลอกล่อให้ตามจนในที่สุดไปพบเข้ากับน้ำที่บรรจุอยู่ในกระบอกไม้ไผ่รพินทร์กับคะหยิ่นรีบเอาน้ำกลับมาให้ทุกคน...

ผ่านพ้นวิกฤตขาดน้ำชั่วคราว...เดินทางต่อก็ต้องพบเจอเข้ากับเสือแมลงภู่ตัวใหญ่ยักษ์(อีกแล้ว)สีดำสนิท...ที่แอบตามรอยบ้างดักหน้าบ้างมาตลอดทาง...ไหนจะศพตายซากที่น่าจะตายมาแล้วสักพันปีที่ดารินบังเอิญแหงนหน้าไปเจอ...แล้วพอพบแหล่งน้ำแห่งแรกใบหน้าที่ดารินเห็นก็ดันเป็นใบหน้าเดียวกันกับศพที่นอนแข็งแช่อยู่ในน้ำ...บรื๋ออออ...ทั้งคณะเริ่มขวัญผวาเพราะไม่รู้ว่าจะต้องเจอกับอะไรอีก...การเดินทางต่อไปก็ยิ่งยากลำบากมากขึ้น...กว่าจะผ่านต้นไม้กินคนมาได้...รพินทร์เจอกับแงซายอีกครั้งคราวนี้แงซายทุ่มรพินทร์จนหมดสติไป...ทั้งคณะเลยตัดสินใจพักค้างแรมตรงนั้นห่างจากนั้นไม่มากทุกคนก็พบกับแหล่งน้ำ...และรอยเสือดำตัวใหญ่...แต่พอตามรอยขึ้นไปบนถ้ำก็ไปเจอเข้ากับหินที่มีรูปร่างเหมือนเสือดำและมีขนาดรอยเท้าเท่ากันเป๊ะ...

สิ่งลี้ลับยิ่งมีมากขึ้นเรื่อยๆตลอดคืนนั้นทั้งคณะโดนรบกวนจากเสือดำที่มาวนเวียนป้วนเปี้ยนใกล้ๆคอยยั่วโทสะให้พรานใหญ่รพินทร์ตามออกไปแต่คุณชายเชษฐาห้ามขาด...ศพตายซากที่ทุกคนเห็นว่าแข็งเป็นหินก็โผล่มาให้เมย์กับรพินทร์เห็น...เสียงกลองมโหรีราวกับขบวนเสด็จก็ดังให้คุณชายเชษฐากับพรานใหญ่รพินทร์ได้ยิน...แต่ดารินกลับฝันเห็นขบวนนั้นทั้งขบวน...ทุกคนประสาทตื่นตัวจนแทบจะหลับไม่ลง...และปริศนาที่ยังไขไม่หมดอีกมากมาย

อ่านจบ...ตอนนี้มีปริศนาให้ขบคิดมากมายกับสิ่งลี้ลับต่างๆเรื่องของแงซายและผีกองกอยยังไม่ทันที่จะคลี่คลาย...ก็มีค้างคาวยักษ์ เสือดำและศพผีตายซากที่ลุกขึ้นย้ายตัวเองไปไหนต่อไหนได้...หินรูปเสือดำที่จู่ๆก็หายไปจากถ้ำ...ขบวนแห่แหนที่ดารินฝันเห็น...ยิ่งชวนให้น่าติดตามว่าทั้งหมดเกี่ยวข้องกันยังไงและจะเป็นยังไงต่อไป ส่วนการเดินทางยิ่งเข้าป่าลึกยิ่งอันตรายมากยิ่งมีสิ่งที่คาดไม่ถึงให้เห็นอีกมาก...อ่านสนุกอ่านเพลินจนแทบจะวางไม่ลงค่ะ

หลังจากใจเสียเพราะกลัวว่าจะไม่มีนายทหารปืนใหญ่ผู้มีอารมณ์ขันไปพักหนึ่ง...พอเขาฟื้นขึ้นมาคนอ่านก็ดีใจแถมเล่มนี้คู่ไชยยันต์กับเมย์มาแรงถึงขั้น......กันเลย ส่วนความหวานของรพินทร์กับดารินที่ปกติก็แทบจะไม่มีให้เห็นเล่มนี้ยิ่งไม่เห็นเลยค่ะ...สงสัยรพินทร์มัวแต่เครียดกับสถานการณ์ที่เผชิญอยู่และดารินเองก็อ่อนเปลี้ยไปกับการเดินทางที่ทรมานสังขาร เล่มนี้เลยไม่เห็นทั้งฉากหวานและฉากปะทะคารมกันเลยค่ะ...แอบเสียดายนิดๆ...

ปล...เอาหน้าปกเวอร์ชั่นอื่นๆมาให้ดูค่ะ (หามาจากกูเกิลนั่นแหละ)...เห็นแล้วก็ได้แต่ร้องอู้หู...เพราะไม่รู้ว่าผ่านการพิมพ์มากี่ครั้งต่อกี่ครั้ง เปลี่ยนปกมาไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบ ความนิยมในเรื่องนี้ยังมีอยู่ไม่เสื่อมเลย...เห็นแล้วก็อยากได้ปกเก่ามั่งจัง...