55>>>ปลายฝนต้นรัก After the Rain...nanaspace
ปลายฝนต้นรัก After the Rain...nanaspace...อากาศร้อนๆ นึกถึงสายฝน พอไปเห็นเล่มนี้ที่ร้านหนังสือ (จริงๆออกมานานแล้วนะ) ก็เลยหยิบมาดับร้อนซะหน่อย...ชอบหน้าปกค่ะ ให้ความรู้สึกชุ่มฉ่ำดี...
ฝน...สาวไทยที่เพิ่งเรียนจบเดินทางไปเที่ยวที่นิวยอร์ก...ที่นั่นมีเพื่อนสนิท...และพี่ภัทรคู่หมั้นของเธออยู่...แต่เมื่อเดินทางมาถึง...จู่ๆเพื่อนสนิทก็ดันไปเที่ยวแล้วยังกลับมาไม่ได้...ส่วนพี่ภัทรก็ติดงานสำคัญ...เขาจึงไหว้วานให้พี่เมธพี่ชายของเขาที่มาเรียนและทำงานอยู่ที่นี่ไปรับแทน...ในความรู้สึกแรกของพี่เมธคือนึกไม่ชอบใจฝนคู่หมั้นน้องชายเท่าไหร่...ไหนจะเรื่องที่น้องชายดันมามีแฟนอยู่ที่นี่อีก...แต่แล้ว...เขาก็เจอกับเธอเพราะอุบัติเหตุท่ามกลางสายฝน...ฝนความจำเสื่อม...เขาไม่มีทางเลือก(จริงเหรอ?) เพราะแฟนของน้องชายท้อง...เลยพาคู่หมั้นน้องชายมาพักอยู่ด้วยกัน...ตั้งชื่อให้ใหม่ว่าเรน...ส่วนพี่เมธก็กลายเป็นแมท...การดูแลคนความจำเสื่อมไม่ใช่เรื่องง่ายๆ แต่พระเอกก็ทำได้...พอได้ดูแล ได้ใกล้ชิดกัน ความรักก็เกิดขึ้นมา...พระเอกลำบากใจที่สุดเพราะรู้ทั้งรู้ว่านางเอกคือใคร..
"ห้องครัวที่เราสองคนนั่งกินข้าวด้วยกัน ห้องรับแขกเวลาที่แมทนั่งทำงานตรงนั้น และเรนก็คอยมองจากริมหน้าต่างตรงนี้ เรนไม่อยากลืมภาพห้องนี้ ไ่ม่อยากลืมแมท ไม่อยากลืมทุกช่วงเวลาที่อยู่กับแมทที่นี่ด้วยค่ะ"...อืม...คนที่ความจำเสื่อมเค้าคงกลัวว่าสักวันเค้าจะลืม...และยิ่งถ้าเป็นเรื่องดีๆที่อยากจะจำ...นางเอกก็คงเหมือนกัีน...
เมื่อนางเอกความจำกลับมา...ยังไม่รู้ว่าแมทคือพี่เมธ...
"เรนฟังให้ดีนะ ผมไม่รู้จะพูดให้คุณเชื่อได้ยังไงว่า สำหรับผมแล้ว คุณมีความสำคัญมากแค่ไหน เพราะที่ผ่าานมาผมทำไม่ดีกับคุณสารพัด แต่ขอให้คุณจำไว้ หากวันหนึ่งข้างหน้าอะไรจะเปลี่ยนแปลงไป สิ่งนั้นจะไม่ใช่ผมอย่างเด็ดขาด เพียงแค่คุณยังต้องการผม ผมก็จะไม่มีวันจากคุณไปไหน จะอยู่กับคุณ ดูแลคุณไปตลอดชีวิต"
นางเอกก็ตัดสินใจแล้วว่า...ไม่ว่าที่ผ่านมาาฉันจะเป็นสลิลาหรือฝนของใคร แต่ฉันก็ขอเป็นเรนของเขาคนเดียวตลอดไป!!
ครึ่งแรก...เป็นช่วงความรักเริ่มต้น...นางเอกก็เปิ่นๆไปบ้างตามประสาคนความจำเสื่อม...พระเอกก็ดูแลอย่างดี ดุบ้าง ไรบ้าง...ท่ามกลางความว้าวุ่นใจของพระเอกที่ไม่รู้จะจัดการเรื่องนี้ยังไง...เมื่อตัวเองดันไปหลงรักคู่หมั้นน้องชาย...ไหนจะน้องชายที่แอบมามีคนรักที่นี่จนท้อง...ไหนจะเรื่องที่น้องชายเทียวมาถามข่าวของฝนเพราะเขาเป็นคนสุดท้ายที่ได้คุยกับเธอก่อนจะหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย...ไหนจะคอยกันไม่ให้หนุ่มๆเข้ามายุ่งกับเรนของเขาอีก...น่ารักดีค่ะ...อมยิ้มบ้าง แอบลุ้นบ้าง...
แต่ครึ่งหลัง...เริ่มมีมาม่า เอ๊ย ดรา่ม่า...เมื่อนางเอกความจำกลับคืินและรู้ว่าแมทที่เธอรักคือพี่เมธ...เท่านั้นแหละ วงแตก...นางเอกออกมาอยู่กับเพื่อนและพยายามหลบหน้าหลบตาพระเอก...สุดท้ายกลับเมืองไทย...เวลาผ่านไป...พระเอกกลับมาง้อ...ช่วงนี้สงสารพระเอกจัง...นางเอกเย็นชาใส่สุดๆ แต่ก็ยังพยายามอดทน...
"หลายวันมานี้ผมได้พยายามแล้ว พยายามทำทุกอย่างเพื่อขอโทษคุณเท่าที่ผู้ชายคนหนึ่งพอจะทำได้ ทนฟังคำพูดคำไล่ของคุณทุกครั้งที่เจอหน้า ทนมองสายตารังเกียจเดียดฉันท์ของคุณทุกครั้งที่อยู่ใกล้ รู้สึกสมเพชตัวเองอย่างบอกไม่ถูก แต่ผมก็ทน เพราะผมรู้ว่าผมผิด และยังหวังอยู่ลึกๆว่าคุณแค่กำลังโกรธเท่านั้น แต่เรน...คุณช่างใจแข็งกับผมเหลือเกิน"
"ฉัน..."......ไงล่ะ...พูดไม่ออกเลยทีนี้...
"มันยากนักเหรอที่จะให้อภัย ความผิดของผมมันร้ายแรงมากขนาดเราจะปรับความเข้าใจกัน หันหน้ามาคุยกันดีๆสักครั้งไม่ได้เชียวเหรอ...ฯลฯ...และต่อจากนี้ไปคุณสบายใจได้ ถ้าไม่จำเป็นผมก็จะไ่ม่มาที่นี่ ไม่มาให้คุณเห็นหน้าให้ต้องลำบากใจอีกเลย"
...ตอนนี้แอบสมน้ำหน้านางเอกนิดๆ พอเค้าไปจริงๆ ตัวเองก็เศร้า...ทิฐิจนตัวเองต้องทุกข์ใจ...โทษใครไม่ได้เลย...
อ่านจบ...ชอบค่ะ...ถึงแม้ว่าตอนแรกจะแอบติ...ที่พระเอกดูจะคิดง่ายๆไปหน่อยที่เอานางเอกความจำเสื่อมไปซ่อนไว้...ลูกเค้ามีพ่อมีแม่นะ ไหนจะเพื่อน จะคู่หมั้นที่นัดกันไว้อีก...จะเป็นห่วงขนาดไหน คนมาต่างบ้านต่างเมืองจู่ๆหายไป...ถึงจะอ้างว่าทำเพื่อความรักของน้องชายด้วยก็เถอะนะ...เอาเหอะ ข้ามๆเรื่องนี้ไป...เพราะการกระทำของพระเอกนางเอกมันน่ารัก...เลยมองข้ามไปได้...แถมตอนหลังๆยังแอบตัดคะแนนนางเอกโทษฐานใจร้าย...แล้วใ่ส่คะแนนให้พระเอกไม่ยั้ง...เพราะเห็นใจในความทุ่มเทและตั้งใจจริงในการง้อนางเอก...อ่านไปจี๊ดไป แอบสะเทือนใจเล็กและสะใจหน่อยๆที่พอพระเอกไปจริงๆ นางเอกก็เศร้า...เฮอะ...อยากเล่นตัวดีนัก...แล้วเป็นไงล่ะ...สุดท้ายก็ต้องตามไปง้อเขาอีกอยู่ดี สมน้ำหน้าจริงๆ
ปกตินิยายที่เล่าผ่านตัวเอง ฉัน ผม...อะไรอย่างนี้ไม่ค่อยชอบเท่าไหร่ค่ะ...มีอยู่ไม่กี่เรื่องที่ทำให้ชอบได้...แต่คนเขียนทำให้ชอบได้สองเรื่องแล้วค่ะ...555 คิดว่าคงจะหาเล่มอื่นๆมาอ่านต่อ...คาดว่าคงเล่าผ่านตัวเองเหมือนๆกัน(มั้ง?) แต่จะทำให้ชอบได้เหมือนกับอีกสองเรื่องหรือเปล่า...ยังบอกไม่ได้ค่ะ
ซึ่งเราชอบแนวนี้มากเลยค่ะ 
ผู้ติดตามบล็อก : 25 คน [
เล่มนี้น่าอ่านจัง เนื่อเรื่องน่าสนุก
ปกสวยมากเลยด้วยค่ะ