82>>>เสน่หาตราใจ...ปราณธร

เสน่หาตราใจ...ปราณธร...เป็นนิยายที่ไม่รู้ว่าจะรีวิวยังไง...ถึงจะพอเหมาะพอดี...เพราะพระเอกดูห่างไกลจากความเป็นพระเอกเหลือเกิน แต่ถ้าให้คำนิยามว่าตัวเอกฝ่ายชายก็ดูสบายใจขึ้นนิดนึงค่ะ

คารม...จากเด็กหนุ่มที่ยึดอาชีพขายบริการ...ก้าวเข้าสู่วงการการพนัน โดยเริ่มจากเด็กแจกไพ่ นักเลงคุมบ่อน และขึ้นมาจุดสูงสุดคือเป็นนายใหญ่แห่งตะวันอันดามัน...นอกจากบ่อนแล้วยังพ่วงด้วยการขายหญิงบริการด้วย (บางรายไม่ได้มาด้วยความเต็มใจ แต่มาเพราะถูกขายมาอีกที)...ชีวิตวัยเด็กอ่านแล้วหดหู่ค่ะ...แม่ญาติเพียงคนเีดียวที่มีก็ยึดอาชีพขายบริการจนเปิดบ้านโคมเขียวขึ้นมา ส่วนพระเอกนั้นเกิดมารูปหล่อเพราะมีพ่อเป็นฝรั่ง...แม่เลยให้ทำอาชีพเดียวกันซะเลย...
"ทำไม แกจะทำไม ฉันเป็นแม่แกนะ แกเป็นลูกมีหน้าที่ต้องกตัญญูรู้ตัวไว้ ไปเดี๋ยวนี้ เปิดบ้านให้ฉันเข้าไป ไป!"
"ถ้าฉันไม่กตัญญูฉันคงไม่ทำมาหาเลี้ยงแม่ด้วยการขายตัวอย่างนี้หรอก แม่ต่างหากช่วยสำนึกด้วยนะว่าเป็นแม่หรือเปล่า ถึงเอาลูกไปขายกิน"...เอ่อ...พี่คามก็แรงใช่ย่อย...
"ไอ้คาม มึงกล้าพูดแบบนี้กับกูเหรอ ไอ้บ้า!"
"ไม่มีแม่คนไหน ขึ้นมึงกูกับลูกด้วย"
"อย่ามาสอนกูไอ้ลูกชั่ว"
"แม่เป็นแม่ที่ห่วยแตกที่สุด ที่ฉันเคยพบเจอมาเลยรู้ไหม"...แรงอ่ะ ถึงจะยังไงนั่นก็แม่นะ



สัภยา...หรือคุณน้อย...เป็นลูกบุญธรรมของเจ้าของไร่สบชัยเพราะแม่คุณน้อยท้องแล้วมาแต่งงานกับสบชัย แต่พอคุณน้อยคลอดได้ไม่นานแ่ม่ก็เสียไป สบชัยจึงเลี้ยงคุณน้อยต่อมาเหมือนลูก...แต่พอสบชัยแต่งงานใหม่กับเกวลีเขาก็ไม่ค่อยใส่ใจดูแลคุณน้อยเหมือนเดิม เพราะหลงเมียและกลัวคำครหา...คุณน้อยมีความใฝ่ฝันอยากเป็นหมอ สนใจด้านนี้ตั้งแต่เด็กๆ...


คารมกับคุณน้อยได้พบกันตั้งแต่คุณน้อยอายุ 13 โน่นแน่ะ...เพราะอาชีพขายบริการของคารมทำให้เกวลีเรียกใช้และติดใจเรียกใช้บ่อยๆ...สบชัยก็รู้แต่เพราะรักมากจึงทำไม่รู้ไม่เห็นไปซะ...แต่ก็แอบทำพินัยกรรมยกสมบัติทั้งหมดให้คุณน้อย...เวลาคารมเจอกับคุณน้อยทีไรก็มักจะขอข้าวกินทุกที จนคุณน้อยให้ฉายาว่าตูบจรจัด...
"จะรีบกินไปถึงไหน เคี้ยวบ้างสิ เดี๋ยวมันก็ไม่ย่อย ลำไส้ทำงานหนัก"...ดูคำพูดของเด็กอายุสิบสาม...
"ไม่กลัวคนแย่ง"
"มันก็มีวิธีอื่นที่จะไม่ให้ใครแย่งไปนี่"
"เช่น"
"ตุ๋ยน้ำลายลงไป"...


พอคุณน้อยเตือนคารมเรื่องอาชีพที่ทำอยู่...คือคุณน้อยรู้ว่าคารมทำอาชีพอะไรนะคะ...แต่ก็ไม่ได้รังเกียจยังคงพูดดีด้วย ให้ความเือื้อเฟื้ออยู่ ถึงขนาดจะไปทุบกระปุกออมสินเอาเงินให้คารม เพื่อที่เขาจะได้เลิกอาชีพนี้เสียที...
"กามโรค ซิฟิลิส ยิ่งเป็นเอดส์ยิ่งตายสถานเดียว รู้อะไรมั่งไหมเนี่ย"
"พูดอะไรออกมาน่ะคุณน้อยรู้ตัวไหม"
"คนที่ไม่รู้ตัวน่ะ นายต่างหาก!"......."รู้ไหมว่าอาชีพอย่างนายน่ะเสี่ยงต่อการติดเชื้อ แล้วก็ยังแพร่เชื้อไปไหนต่อไหนได้อีก ยังมีหน้ามาทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ เคยไปตรวจเลือดบ้างไหมเนี่ยหา!"
หลังจากนั้นก็มีต่ออีกยก...
"ก็ป้องกันอย่างดีหรอกน่า เราน่ะรู้อะไรบ้าง ไม่รู้เสียหน่อยตัวแค่นี้"
"รู้ก็แล้วกัน"
"แก่แดด"
"อย่ามาว่านะ เดี๋ยวเหอะ เดี๋ยวเอาข้าวขาหมูคืน"
"กินไปแล้วจะเอาคืน ต้องพรุ่งนี้ในห้องส้วม"
"เอ๊ะ!"
"เอาล่ะๆ"...."จะระวังตัวก็แล้วกัน"
"ยังเสี่ยง"
"ก็ไม่รู้จะไปทำอะไรกินนี่ หรือคุณน้อยจะเลี้ยงพี่ล่ะ ข้าววันละสามมื้อ"
"ขอไปนับเงินในกระปุกก่อนได้ไหม"


หลังจากนั้นคารมก็คิดจะเลิกอาชีพนี้...และไปขอเลิกกับเกวลี...เกวลีเลยนัดให้มาเจอกันที่บ้านอีกครั้ง และก็สั่งลากันเป็นครั้งสุดท้าย...แต่โชคร้ายสบชัยกลับมาพอดีถึงจะรู้ว่าเมียมีชู้แต่ไม่เคยเห็นกับตา..พอมาเจอภาพบาดตาบาดใจเข้าก็ทนไม่ไหว เข้าไปทำร้ายร่างกาย...และสั่งนายเบี้ยวให้จัดการกับคารม...คืนนั้นคารมเกือบตายเพราะนายเบี้ยวโรคจิตอยากจะปาดท้องควักไส้ออกมาดู   แต่จู่ๆเสียงปืนก็ดังขึ้นขัดจังหวะ...ทำให้คุณน้อยเข้ามาช่วยคารมไว้ได้ และช่วยทำแผลให้เขา...คารมจึงยกชีวิตทั้งชีวิตให้คุณน้อย...แต่ในคืนนั้นสบชัยก็ถูกยิงตาย...และมีการซัดทอดว่าคารมเป็นคนฆ่าทำให้เขาต้องหนีเอาตัวรอด...ส่วนคุณน้อยอยากจะเป็นพยานให้คารมแต่ทนายความก็ห้ามไว้เพราะรู้ว่าถ้าคุณน้อยพูดจะต้องลำบากแน่


หลังจากนั้นสองสามปีผ่านไป...คุณน้อยยังอยู่ในไร่สบชัยเป็นเจ้าของสมบัติทั้งหมด...แต่กลับไม่มีอำนาจในการดูแลใดๆ ปล่อยให้เกวลีและอัยการที่ได้รับคำสั่งศาลให้ดูแลต่างสูบเอาผลประโยชน์...ส่วนคารมหนีคดีไป...แล้วก็ไต่เต้าจากเด็กแจกไพ่จนกระทั่งเป็นนายใหญ่แห่งคาสิโนตะวันอันดามัน...เขากลับมาเยี่ยมคุณน้อยอีกครั้ง...และครั้งนี้เกวลีกับนายเบี้ยวก็ถูกฆ่าตาย...คุณน้อยสงสัยคารม...แต่เขาก็ไม่ยอมรับ...


อีกหลายปีผ่านไป...เรื่องไปโฟกัสที่คารมค่ะ...เขาเป็นนายใหญ่ที่ตะวันอันดามันแต่ก็ต้องรับคำสั่งจากนายญี่ปุ่นอีกทีเหมือนกัน...และนายญี่ปุ่นก็ชอบออเดอร์สาวๆบ่อยๆ...คารมไม่อยากทำแต่ก็ต้องทำ...คารมรู้ว่ามีสายตำรวจแฝงตัวเข้ามา(ตัวละครจากไฟรักราน) พร้อมๆกับที่น้องเมียของนายญี่ปุ่นก็มาก่อกวน...คารมถือโอกาสนี้กำจัดญี่ปุ่นทิ้งซะ...และกำลังจะกลบเกลื่อนร่อยรอยทั้งหมด แต่ก็มารู้ข่าวว่าคุณน้อยดรอปเรียนเพื่อขอกลับไปดูแลทนายผู้มีพระคุณในวาระสุดท้าย...แต่ก็ดูแลได้ไม่กี่วัน คุณลุงทนายที่พึ่งสุดท้ายก็จากไป...พร้อมๆกับที่ไร่สบชัยเปลี่ยนชื่อเจ้าของเป็นของลูกชายคนโตของอัยการที่หวังจะให้แต่งงานกับคุณน้อย...


คารมรีบไปหาคุณน้อย...ทำให้ตำรวจตามจนเจอ...และยังจะนายหญิงที่บินมาตามหาน้องชายอีก...คราวนี้คุณน้อยกลายเป็นสายให้ตำรวจซะเอง เพราะอยากให้คารมเลิกอาชีพนี้...แต่สงสัยนางเอกจะมองโลกในแง่ดีมากไปหน่อยที่คิดว่าแค่คารมบอกรายชื่อผู้ร่วมขบวนการทั้งหมดแล้วเขาจะรอด...ไม่เลย...ตำรวจต้องการให้เขากลับไปทำลายตะวันอันดามันด้วยตัวเอง...คารมต้องไปเพราะชีิวิตเขาเป็นของคุณน้อย และมีความหวังว่าจะได้กลับมาใช้ชีวิตอยู่กับคุณน้อยอย่างสงบ...แต่การหักหลังกันในพวกมาเฟียมีหรือที่จะมีชีิวิตรอด...และถึงรอดจะมั่นใจได้ยังไงว่าปลอดภัย...
"พี่ชอบให้บ้านมีคุณน้อยอยู่ ยิ่งคุณน้อยยิ้มด้วย...ยิ่งมีความสุข"
"แล้วบ้านของเราจะอยู่ที่ไหนดีละคะ ที่นี่ได้ไหม"
"ไม่ได้"
"ที่ไร่สบชัย"
"ไม่..."
"แล้วที่ไหนล่ะคะ ที่คามมองหาอยู่"
"พี่บอกแล้วไง ทุกที่ที่คุณน้อยอยู่เป็นที่ที่พี่จะกลับมา"
"เมื่อไหร่ละ่ เมื่อไหร่ที่คามจะกลับมาแล้วอยู่ตลอดไป"




อ่านจบ...รู้สึกอึ้งๆยังไงชอบกล...ซาบซึ้งกับความรักของพระเอกนางเอกดีค่ะ...แต่...พระเอกนี่...โลว์โปรไฟล์มากเลย...ทั้งขายตัว ทำงานบ่อน ค้าผู้หญิง...สุดยอดแห่งความเลวเลยค่ะ ดีนะไม่มียาเสพติดเข้ามาด้วย ...จริงๆตอนอ่านช่วงแรก ก็ว่าชีวิตเขาน่าสงสารอยู่หรอกค่ะ...แต่ไม่ใช่ว่าไม่มีทางเลือกนะ จริงอยู่ที่ตอนแรกอาจจะโดนแม่บังคับ อาจจะเพราะยังเด็ก...แต่ส่วนหนึ่งเป็นเพราะความเคยชิน ความสบายที่เคยได้รับมากกว่า...ถ้าให้เขาเลิกอาชีพนี้แล้วไปรับจ้างทำงานวันละร้อยสองร้อย...เทียบกับที่เคยได้ครั้งละหลายหลายหมื่น ไ้ด้บ้านได้รถ...คงจะทำใจยากเหมือนกัน...และอีกครั้งที่ตัดสินใจผิด เมื่อหนีไปแล้ว...ก็ยังที่จะเลือกเข้าสู่วงจรเดิมๆ...ยิ่งถลำลึกมากขึ้นทุกที...ตอนที่คารมยกปืนขึ้นยิงนายหญิงนี่...ช็อกไปเลยค่ะ...ผู้หญิงนะ...เลือดเย็นสุดๆ...อ่านไปก็คิดไปว่าคารมมีปัญหาทางจิตแน่ๆ...

ส่วนนางเอก...สวย จิตใจดี...แต่ก็น่าสงสารเหมือนกัน...ชีวิตตั้งแต่เด็กไม่เคยได้รับความรักความอบอุ่นเลย...และที่สำัคัญรักใครไม่รัก ดั๊นไปรักคารมเข้า...ฮือ...แต่ชอบความเด็ดเดี่ยวนะคะ เธออยากให้คารมกลับมาอยู่ด้วยกันและพยายามทำทุกทางให้เขาได้กลับมา...ชอบความคิดของคุณน้อยด้วยค่ะ...ฉลาดคิด ฉลาดพูด ตั้งแต่เด็กๆเลย...

ส่วนตัวละครอื่นๆ ในเรื่อง อย่างทรงภพนายตำรวจหนุ่ม...ทำเอาหมั่นไส้จนเกือบเกลียดเลย...โผล่ออกมาช่วงท้ายๆเรื่อง แต่มีอิทธิพลต่อตอนจบของเรื่องเป็นอย่างมาก...ไม่แน่ใจว่าจะมีเรื่องต่อเป็นพระเอกสักเรื่องไหม...ถึงเรื่องนี้จะหมั่นไส้ยังไง...แต่พอได้อ่านปมที่ผู้เขียนเล่าไว้แล้ว...อื้อหือ...คนคนนี้น่าสนใจ...ถ้าเป็นพระเอกสักเรื่องก็คงต้องตามต่อค่ะ...


แนวเรื่อง...สีเทาจนคล้ำและเกือบจะดำไปเลยค่ะ...แม้ว่าตอนจบจะมีชมพูหวานเข้ามาหลายบทอยู่...แต่เอาตามจริงน่ะ...คนอ่านอยากให้คารมตายมากกว่าค่ะหรือไม่ก็ติดคุกไปเลย (ใจร้ายไปไหม)...ถึงจะดูเหมาะกับความเป็นจริงหน่อยเพราะดูจากการกระทำแล้วไ่ม่น่ารอด แต่ที่ตำรวจยอมปล่อยเพราะมีประโยชน์มหาศาลในการชี้เบาะแส...แอบสมน้ำหน้าอยู่บ้างที่ถึงรอดมาได้...ก็ไม่ได้อยู่ปกติสุขเท่าไหร่นักหรอก...เพราะกรรมที่ทำไว้มันทำให้คนที่รักอย่างคุณน้อยต้องพลอยรับกรรมไปด้วย...ไหนจะออกไปไหนมาไหนไม่ค่อยได้เพราะเดี๋ยวจะเจอคู่อริเก่า และคดีก็ยังไม่หมดอายุความอีก...


ชอบนะคะ...พล็อตแปลกดี...มีอะไรให้ตื่นเต้นมาเรื่อยๆ...แต่แอบขัดใจตอนจบนี่ล่ะค่ะ...อ่านตรงการ์ตูนท้ายเล่มคุณปราณธรบอกว่าบ.ก.และคนอ่านบอกว่าห้ามตาย...เลยตัดใจฆ่าพระเอกไม่ลง...แหม...แต่ถ้าตัดใจฆ่าให้พระเอกตายซะ รับรองเลยค่ะว่าคนอ่านคนนี้ได้เสียน้ำตาแน่...เพราะเรื่องมันเกือบจะถึงที่สุดแล้ว...เหมือนอารมณ์มันบีบคั้นมาเต็มที่แล้ว...แต่จู่ๆพลิกกลับ...เฮ้ย...อึ้งไปพักหนึ่งแล้วก็อ่านต่อ...แต่...อารมณ์นั้นมันก็ไม่มาแล้วน่ะค่ะ...อยากได้แบบที่ถ้าสมควรตายก็ตายเถอะ...อย่าฝืนเลยค่ะ...


ปล...หลังจากอ่านเรื่องนี้จบ...ว่าจะไปตามหาไฟรักรานมาอ่านค่ะ...ตัวละครน่าสนใจ...และอีกคนที่เชียร์ให้เป็นพระเอกเรื่องต่อไปก็ทรงภพ...อยากให้ดันสักเรื่องค่ะ

Create Date : 13 พฤษภาคม 2556 Last Update : 1 มกราคม 2557 19:45:22 น. Counter : 2215 Pageviews.		12 comments
Share Tweet