102>>>เพชรพระอุมา ตอน จอมผีดิบมันตรัีย เล่ม 3...พนมเทียน

เพชรพระอุมา ตอน จอมผีดิบมันตรัย เล่ม 3...พนมเทียน

ป่ายิ่งลึก อาถรรพ์และสิ่งเหลือเชื่อต่างๆยิ่งมีมากขึ้นจนคนอ่านเองยังคาดไม่ถึงขณะที่ทั้งคณะเดินทางฝ่าความยากลำบากตามรอยกองกอยไปเรื่อยๆ ก็พบเข้ากับศพตายซากตัวเดิมอีกแล้ว...คราวนี้มันนั่งนิ่งอยู่ใต้เพิงธรรมชาติจากก้อนหินนิ่งแข็งไม่ไหวติง ทั้งคณะตกลงใจจะเฝ้าดูมันไว้และหาทางจะกำจัดมันแต่แล้วสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นเมื่อเสือดำตัวใหญ่ยักษ์มาคาบเอาศพตายซากหนีหายไปต่อหน้าต่อตาความตกใจทำให้ทั้งคณะระส่ำระส่ายยิงปืน วิ่งชนกันให้มั่วไปหมดแม้แต่คนที่ได้ชื่อว่าแม่นปืนที่สุดอย่างดารินก็ยังยิงไปโดนหินจนสะเก็ดหินกระเด็นเข้าตาพรานใหญ่เข้าจนรพินทร์ตาบอดไปชั่วขณะ...แต่พรานใหญ่อย่างรพินทร์กลับสุขใจเพราะคำแขวะของคุณหญิงดาริน...

“รับรองว่าไม่ยิงให้อะไรกระเด็นเข้าหน้าอีกหรอกแต่อาจจะยิงพลาดเข้าหูซ้าย ทะลุออกหูขวาไปเลยก็ได้ ระยะนี้ไม่รู้เป็นยังไงยิงปืนใช้ไม่ได้เลย มือไม้มันสั่นไปหมด”

ร่องรอยของกองกอยนำพาเข้าสู่ดงแฝกที่ร้อนระอุจนตับแทบไหม้พรานใหญ่เลยนำทางเลาะลัดไปโดยไม่ผ่าเข้าใจกลางดงแฝกนั้น แต่สิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นเมื่อเผชิญหน้ากับไฟป่าที่กำลังลุกโหมมาอย่างรวดเร็วไม่มีทางเลือกทุกคนวิ่งกลับทางเดิมจนมาถึงปากถ้ำแห่งหนึ่งแต่ทางรอดก็ยิ่งเหลือน้อยลงเมื่อโขลงช้างวิ่งหนีไฟป่ามาทางด้านปากถ้ำเหมือนกันพรานใหญ่พยายามยิงสกัดแต่ก็ช่วยได้ไม่มาก ทุกคนวิ่งหนีกระเจิดกระเจิงเข้าไปในถ้ำอย่างไม่รู้ทิศทางโดยมีโขลงช้างวิ่งตามเข้าไปติดๆ

ทุกอย่างเงียบสงบลงอย่างรวดเร็วรพินทร์ฟื้นขึ้นมาในตอนแรกคิดว่าตัวเองไม่น่าจะรอดแล้วแต่เพราะตกลงไปในโพลงๆหนึ่งในถ้ำทำให้รอดพ้นจากการถูกช้างเหยียบมาได้พรานใหญ่พยายามตามหาผู้ร่วมคณะจนมาพบกับดารินนอนอยู่ท่ามกลางใยแมงมุมยักษ์ที่กำลังชักใยอยู่กว่าที่จะช่วยดารินมาได้ทั้งคู่ก็สะบักสะบอมจนเกือบตายพรานใหญ่พาดารินเดินทางไปตามทางน้ำที่ไหลลอดอยู่ในถ้ำหวังว่าจะพาไปสู่ทางออกจนไปเจอน้ำในที่ลึกและค่อนข้างเชี่ยว แต่ว่าดารินก็ยังคงคอนเซ็ปต์เดิมคือ รั้นเหมือนเดิมหาเรื่องทะเลาะกับพรานใหญ่จนได้

“เถียงอีกแล้ว แก่เถียงอวดดีเสียจริงทั้งๆที่ไม่รู้ว่าจะตายจากกันไปในวินาทีใดวินาทีหนึ่งข้างหน้านี้!”

“อ้อ! แล้วนึกว่าในยามคับขันขีดสุดนี้คนอย่างฉันจะกลัวตายหวังพึ่งพาจนถึงกับหงอให้คุณตวาดได้งั้นรึ เห็นเหลือกันสองคนเลยข่มขู่หรือยังไงประเดี๋ยวได้เห็นดีกันเท่านั้น”

“เห็นดียังไง?”

“อย่านึกว่าฉันไม่กล้านะ ถ้าดีเดือดเจ็บใจขึ้นมามากๆ”

“ไม่กล้าอะไร?”

“เอาลูกปืนยัดในขมองคุณน่ะสิ”

“แล้วหลังจากนั้นล่ะ?”

“นั่นมันเรื่องของฉัน ฉันไม่แคร์หรอกชีวิตตอนนี้มันไม่มีความหมายเลยแล้ว ตายอยู่ในป่าก็ยังดีกว่าที่จะยอมเสียศักดิ์ศรีให้ลูกจ้างมาหมิ่นคนอะไรไม่รู้ ประเดี๋ยวดีประเดี๋ยวร้าย ดูไม่ออกเลยขอให้รู้ไว้ด้วยทั้งๆที่เห็นหน้ากันอยู่แค่สองคนเท่านั้น ฉันก็ขอพูดว่าฉันเกลียดขี้หน้าคุณ!”

เอ่อ...แต่หลังจากถูกพรานใหญ่สั่งสอนไปสักฟอดสองฟอด คุณหญิงดารินก็สิ้นฤทธิ์พรานใหญ่ไปไหน ดารินไปนั่น...

พอลอยตัวโผล่พ้นปากถ้ำออกมา ทั้งคู่ก็ถูกกระแสน้ำพัดไปจนเกือบจะตกเหวดีแต่ว่ารพินทร์ไหวตัวทันพาดารินขึ้นฝั่งไปได้แต่สภาพของดารินที่กำลังจะหมดสติเพราะพิษไข้ที่แช่อยู่ในน้ำนานเกินไปทำให้เขาต้องรีบช่วยแก้ไขคุณหมออย่างดารินสั่งให้รพินทร์ถอดเสื้อผ้าของเธอออกเพราะไม่งั้นเธอจะยิ่งเป็นอันตรายเพราะเสื้อผ้าเปียกหมดพรานใหญ่ทำตามอย่างเก้ๆกังๆ และก่อกองไฟขึ้นล้อมรอบตัวดารินไว้เพื่อให้ไออุ่น

“หนาวไหม?”

“ไม่หนาวแล้ว”

“อนุญาตให้ผมกอดคุณหญิงไว้ จนกว่าจะค่อยยังชั่วกว่านี้ไหม?”

“ถ้าคิดว่าการกอดเพื่อแบ่งไอตัวให้เป็นการช่วยเหลือสภาพอันหนาวเย็นจนแทบจะแข็งตายของฉันก็ทำไมไม่ช่วยโดยวิธีนี้เสียแต่แรก”

“อยากจะทำเช่นนั้น แต่ไม่กล้า”

“ทำไม?”

“มันจะเป็นจาบจ้วงบังอาจเกินไป”...แล้วก็พูดคุยกันต่อไปอีกหลายประโยค...แล้วก็มาจบลงตรงที่ดารินรื้อฟื้นเรื่องที่ทั้งสองติดอยู่ด้วยกันในถ้ำแล้วถูกปิดล้อมด้วยพวกสางเขียวแต่คืนนั้นรพินทร์ดันไข้จับสั่นขึ้นมา เธอช่วยเหลือเขาด้วยการให้ยา และกอด...

“ฉันกอดคุณไว้ทั้งที่เกลียดคุณที่สุด”

“ผมจำเหตุการณ์ตอนนั้นไม่ได้ เพราะหมดสติ...จริงหรือ?”

“จริง”

“มิน่าผมถึงได้รอดตายในคืนนั้นเพราะไออุ่นจากอ้อมกอดของคุณหญิงนั่นเอง”

“ตรงข้ามกับฉัน หนาวสั่นจะขาดใจตายคนใจดำจะทำได้ก็แต่ก่อไฟย่างฉันเท่านั้น”

สุดท้ายคืนนั้นดารินก็ได้นอนเกือบเปลือยในอ้อมอกของรพินทร์พรานใหญ่ที่เธอบอกว่าเกลียดนักหนาเหตุการณ์อันน่าปกติสุขผ่านไปได้ไม่นาน ก็ถูกรบกวนโดยผีตายซากตัวนั้นอีกครั้งดารินเชื่อว่าศพนั้นเป็นปุโรหิตมันตรัยจอมคาถาแห่งนิทรานครที่เธอฝันถึงมันตรัยเข้ามาก่อกวน พอรพินทร์ยิงออกไปลูกปืนก็ด้านไปอีกหลายนัดแล้วเสือดำตัวใหญ่ก็มาคาบเอาซากศพที่แข็งเป็นหินหนีไปได้อีกครั้ง

ในขณะที่รพินทร์กับดารินติดอยู่ด้วยกันเพียงสองคนโดยที่ยังไม่รู้ชะตากรรมเพื่อนร่วมคณะคนใดๆอีกเลย ทางด้านไชยยันต์ก็เจอเข้ากับเมย์ทั่งคู่กระเซอะกระเซิงมาตามทางในถ้ำและเพราะอารมณ์เปลี่ยวหรืออะไรไม่รู้...ทั้งคู่ก็มีสัมพันธ์กันในคืนนั้น...แบบเร่าร้อนรุนแรง ในน้ำซะด้วย...ทั้งคู่หลับไปทั้งที่ยังเปลือยกาย จนกระทั่งเมย์สะดุ้งตื่นพร้อมๆกับที่ได้ยินเสียงปริศนาที่ทำเอาทั้งคู่ขนลุกชัน...

อ่านจบ...คนอ่านมัวแต่ตื่นเต้นกับความแปลกประหลาดมากมายที่เกิดขึ้นจนเกือบลืมความขัดแย้งกับความหวานของคู่พรานใหญ่กับดารินไปซะสนิท...จนมาถึงเล่มนี้แหละ...ขนาดเกือบตายจนไม่กล้าคิดว่าตัวเองจะมีชีวิตรอดไปได้อีกกี่นาทีกี่วินาทีทั้งคู่ก็ยังอุตส่าห์มีมุมเล็กๆให้คนอ่านได้ยิ้มจนลืมความอันตรายรอบด้านของป่าดงดิบไปซะหมด...ชอบจริงๆตอนที่ทั้งคู่หลงป่าไปด้วยกันเนี่ย มันฟิน

ส่วนคู่ของไชยยันต์กับเมย์...ยิ่งมาแรงแซงโค้งกับฉากเลิฟซีนกลางน้ำกลางป่าที่เต็มไปด้วยอันตรายแบบหน้ามืดตามัวของคนทั้งคู่แอบคิด...ว่าถ้าตอนที่กำลัง...กันอยู่แล้วไอ้ค้างคาวยักษ์ หรือเสือดำใหญ่หรือศพผีตายซากตัวนั้นโผล่ออกมาทั้งคู่จะทำยังไง...โชคดีที่พวกนั้นคงยังไม่อยากเป็นตากุ้งยิงเลยไม่โผล่ออกมาให้เห็น...

บล็อกที่แล้วเอารูปปกเก่าๆมาฝาก...ครั้งนี้ไปหาที่เป็นเวอร์ชั่นการ์ตูนวาดมาฝากค่ะ...เห็นแล้ว...เสียดายที่เกิดช้าไป ทำให้ไม่เคยอ่านฉบับการ์ตูนดูสักที... ภาพทั้งหลายหามาจากกูเกิ้ลค่ะ เว็บอะไรก็จำไ่ม่ได้ซะแล้ว....

ฉากเปิดตัวรพินทร์...พรานใหญ่ใจฉกาจ

เป็นตอนที่คุณหญิงดารินเจอกับรพินทร์ครั้งแรก แล้วคิดว่า....ไม่เหมือนกับที่ตัวเองคิดไว้เลย อยู่ในเล่ม 1 ค่ะ...

ตอนเสือหลุดจากกรง...รพินทร์โชว์ฝีมือครั้งแรก บรรดานายจ้างตะลึง

แงซายมาแล้ว

บรรดาพรานพื้นเมืองของรพินทร์ บุญคำ เกิด เส่ย จัน

บ้านพักที่หนองน้ำแห้งของรพินทร์...

Create Date : 01 สิงหาคม 2556 Last Update : 1 มกราคม 2557 19:39:32 น. Counter : 10234 Pageviews.		18 comments
Share Tweet