114>>>เพชรพระอุมา ตอน แงซายจอมจักรา เล่ม 3...พนมเทียน

 เพชรพระอุมา ตอน แงซายจอมจักรา เล่ม 3...พนมเทียน...เล่มนี้กรี๊ดแงซายกระจายค่ะ



บล็อกที่แล้วทิ้งท้ายไว้ว่าคณะเดินทางโดยเฉพาะดารินพยายามเกลี้ยกล่อมให้กุตะมะเข้าพวกให้ได้ และดูเหมือนกุตะมะก็จะเป็นใจไม่น้อย เมื่อเดินทางมาจนเกือบชิดกำแพงเมืองแต่ยังต้องพักแรมที่ด้านนอกเมืองก่อน ทั้งหมดก็ถามกุตะมะเกี่ยวกับสมบัติพระอุมาตามคำเล่าขานสืบต่อมา ว่ายังมีอยู่จริงหรือไม่?
"มหาสมบัติอันเป็นเพชรนิลจินดา อัญมณีและทองอาจมีค่าสำหรับพวกท่าน แต่มันหาค่าใดๆมิได้สำหรับชาวมรกตนคร และอีกประการหนึ่ง พวกเราทุกคนถือว่าเป็นสมบัติของเทพเจ้า จึงไม่มีใครคิดที่จะยุ่งเกี่ยวแตะต้อง มีแต่คนต่างถิ่นเท่านั้นที่บ่ายหน้ากันมา เพื่อจะขนออกไปสู่โลกภายนอก แต่พวกเขาลืมคิดไปว่า แม้แต่ชีวิตของเขาเองที่จะนำกลับไปนั้นก็ยังไม่อาจรอดไปได้แล้ว เขาจะแบกขนมหาสมบัติเหล่านั้นติดตัวไปได้อย่างไร"
"เราเห็นด้วยกับท่านกุตะมะ แต่ท่านก็ควรจะรู้ว่าไม่มีไฟกองใดในห้วงจักรวาลนี้ จะยิ่งใหญ่ร้อนแรงไปกว่าไฟกิเลสไฟแห่งความโลภโมโทสันของมนุษย์ ดูกษัตริย์สิงหราของท่านเป็นตัวอย่าง เป็นถึงมหามนตรีก็มีอำนาจยิ่งใหญ่พออยู่แล้ว แต่เขาก็ยังหาหยุดอยู่แค่นั้นไม่ เขาต้องการขึ้นครองบัลลังก์เป็นกษัตริย์แห่งมรกตนคร จนถึงกับกล้าทำการกบฏโค่นล้มราชวงค์เดิม นี่ไม่ใช่เพราะความโลภ เพราะกิเลสหรอกรึ!"...แทงใจดำ จึ้กๆ...

ก่อนจะพักแรมในคืนนั้น กุตะมะได้ถูกพาเข้าไปในเมืองก่อนล่วงหน้า ปล่อยให้เชลยทั้งหลายอยู่ในกองทัพไปก่อน ตกดึกเมยานีลอบเข้ามาส่งข่าวจากจักราชว่าตอนนี้ปลอดภัย และให้ทุกคนเข้าไปในเมืองตามเดิม แล้วเขาจะหาทางช่วย...พรานใหญ่กับดารินซักถาม พูดคุยกับเมยานีอยู่เป็นนาน และให้เมยานีเล่าเหตุการณ์ตั้งแต่มารับแงซายออกไปจากที่พักด้วย...ถึงตอนนี้ คนอ่านเขินแทนเมยานีค่ะ...แงซายนี่นะ เห็นเงียบๆ ขรึมๆ ดอกพิกุลไม่เคยร่วง...แต่พอมาเจอน้องนางเมยานีเข้าเท่านั้น...ภาษานี่ลิเก๊ ลิเก...อ่านแล้วทั้งฟิน ทั้งฮา...
"...ฯลฯ...ในนามของเจ้าชายจักราช จะมีหน้าที่เพียงติดสอยห้อยตามอยู่ในกองทัพนี้ และคอยรับรางวัลสถาปนาบนบัลลังก์ภายใต้เศวตฉัตร ภายหลังเมื่อกองทัพประชาชนได้ชัยชนะแล้วกระนั้นหรือ"
"น้องนางผู้ลำเภาพักตร์..."
"ไม่เพียงจะงามเป็นหนึ่งในแผ่นดินนี้เท่านั้น ทั้งฝีมือและฝีปากของเจ้าก็เลิศแล้ว สมที่เกิดมาเป็นลูกสาวคนเดียวของขุนพลอรชุน...ฯลฯ..."

ฉากต่อจากนั้นยิ่ง...อ๊ายยยยย...อิจฉาเมยานีค่ะ ต่อสู้กันไป ต่อสู้กันมา ไหงเตลิดไปไกลถึงกลางทุ่งทานตะวันอยู่สองต่อสองโน่น...แผนหล่อนหรือเปล่ายะ???
"ปล่อยข้า!"...แน่นอนว่านางโดนแงซายที่ตอนนี้กลายพันธุ์เป็นปลาหมึกกอดรัดอยู่...
"เมยานี...ในการศึกสงคราม หรือในการต่อสู้เพื่อจะเอาชีวิตกันและกันนั้น เจ้าจะไปตวาดศัตรู ด้วยประโยคที่เจ้าตวาดแก่พี่นี้มิได้หรอก ใครเขาจะปล่อยเจ้า นอกจากจะเร่งบีบคอเสียให้ตาย"
"ถ้าเช่นนั้นข้าก็เสียทีแล้ว บีบคอข้าเสียให้ตาย"
"เจ้ามีบุญคุณกับพี่นัก อุตส่าห์ไปรับมาจากที่พักกลางดึกเพื่อจะให้พ้นมือศัตรูของเรา พี่จะบีบคอเจ้าให้ตายได้อย่างไร นอกจากจะโอบไว้แนบอกเพื่อเป็นเครื่องหมายแสดงความขอบคุณเช่นนี้"...ฮืออออ ยิ่งอ่านยิ่งอิจฉาเมยานีสุดๆ...

นานๆจะได้เจอฉากแงซายลื่นเป็นปลาไหลสักที ขอจัดหนักอีกสักประโยคสองประโยคแล้วกันนะคะ
"เมยานี!"
"เจ้าจะทิ้งพี่ไว้ที่นี่ ภายหลังจากประทุษร้ายพี่เสร็จแล้วหรือ?"
"หากเจ้ากลับถึงชมรม จงบอกกับผู้เฒ่าตามตรงเถิดว่า พี่ตกม้าอยู่นี่ และอันเนื่องจากเมื่อคืนที่ผ่านมา พี่ไม่ได้นอนเลยตลอดทั้งคืน เพราะรอคอยการมารับตัวของเจ้า เช้านี้พี่ง่วงนัก จะขอนอนหลับสักตื่น"
"พระองค์จะนอนหลับ..."
"ใช่ พี่ขอนอนสักงีบ"
"ที่นี่น่ะรึ?"
"ก็จะให้พี่หลับที่ไหนเล่า สำหรับูคนอาภัพอย่างพี่ อุตส่าห์บุกบั่นฟันฝ่าภัยมาสารพัดสิ่ง หวังจะได้กลับคืนบ้านเกิดเมืองนอน แต่กลับพบสาวบ้านเดียวกัน รูปสวยแต่ใจดำนัก รับพี่มาจากคณะเดินทางเพื่อให้พ้นเงื้อมมือทรราชแล้ว กลับจะมาฆ่าพี่เสียเองอีก"...และเพราะประโยคตัดพ้อน่าเห็นใจ ทำให้แงซาย เอ๊ย องค์จักราชได้ตักของเมยานีแทนหมอนไปซะงั้น


ผ่านเหตุการณ์ชวนความดันขึ้นเพราะอิจฉาเมยานีไปแล้ว....มาดูฝั่งเชลยทั้ง 11 คนกันบ้าง หลังจากรู้ข่าวจากเมยานีแล้ว รุ่งขึ้นก็เดินทางเข้าตัวเมืองมรกตนครพร้อมกับกองทัพ...เมื่อต้องเข้ามาเผชิญหน้ากับกษัตริย์สิงหราเพื่อถามข่าวคราวของนายชดและหนานอิน ทำให้ทุกคนต้องพยายามต่อรองไม่ยอมให้ปลดอาวุธ...สิงหราเลยให้ไปพักผ่อนก่อนโดยส่งให้รหัสยะน้องชายไปเป็นตัวประกันกลายๆ


หลังพักผ่อนดื่มกินกันจนหายเหนื่อยแล้ว...สิงหราก็ยอมให้เข้าเฝ้าและทำตามข้อเรียกร้องของเชลยที่จะไม่ยอมปลดอาวุธ...สิงหรารับรองว่านายชดและหนานอินนั้น ยังอยู่ดีมีสุขตามอัตภาพในคุก...และจะให้ทุกคนเข้าไปเยี่ยมได้ คุณชายใหญ่ต่อรองขอให้เอากุตะมะลงไปด้วย


เมื่อลงไปถึงคุกที่อยู่ของน้องชายแล้ว ยังไม่ทันจะได้พูดคุยกันด้วยความคิดถึง ดีใจสักเท่าไหร่ ทั้งหมดก็พบว่าคุกใต้ดินนี้ถูกปิดตายเสียแล้ว...
"ต่อหน้าพวกเราทุกคนเดี๋ยวนี้ ฉันขอให้คุณออกความเห็นวินิจฉัยแงซายอย่างตรงไปตรงมา เขาเป็นคนอย่างไร เพราะตลอดเวลามานั้น ฉันเห็นคุณกับเขาปีนเกลียวกันตลอดเวลาเกี่ยวกับไหวพริบเหลี่ยมคู และฝีมือต่างๆ แต่ถึงอย่างไรก็ตาม พวกเราทุกคนเชื่อคุณมากกว่าแงซาย"
"ขอบคุณครับ ที่เชื่อผมมากกว่า และผมก็ขอพูดโดยสัตย์จริงไว้ ณ ที่นี้ว่า...ฯลฯ...มันมีอยู่สองนัยเท่านั้น ที่จะพิสูจน์ความจริง ระหว่างชีวิตของพวกเราที่เคยร่วมเป็นร่วมตายกับเขามาก่อน กับราชบัลลังก์และการแก้แค้นศัตรู แงซายจะเลือกเอาอย่างไหนก่อน ผมขอพูดเท่านี้แหละ"
"ฉันก็ยอมรับตามที่รพินทร์พูดเหมือนกัน เราจะได้ดูใจที่แท้จริงของแงซายกันในครั้งนี้แหละ ว่าเขาเป็นคนคบได้หรือไม่เพียงไร ซื่อสัตย์สุจริตจริงหรือไม่เพียงไหน? ชีวิตของพวกเราทั้งหมดที่ตกอยู่ในกำมือของฝ่ายศัตรูของเขาในขณะนี้ อาจหาค่าอันใดมิได้เลยสำหรับเขาก็ได้"
เมื่อไม่รู้จะำทำอะไรดีไปกว่าการนั่งจับเข่าล้อมวงคุย ซักถามถึงชีวิตที่ผ่านมาระหว่างชายใหญ่ ชายกลาง พี่น้องได้พบหน้ากัน...และร่วมนั่งปรึกษาแลกเปลี่ยนข่าวสารเกี่ยวกับมรกตนครที่ต่างฝ่ายต่างรู้มา....

ตกดึก...รพินทร์ได้ยินเสียงลึกลับดังขึ้น เมื่อตรวจสอบก็พบว่าพื้นใต้ดินด้านล่างเป็นอุโมงค์...และผู้ที่กำลังทำให้เกิดเสียงอยู่นั้นก็คือกองโจรกู้ชาติภายใต้การนำของเมยานี...ที่ได้รับการติดต่อจากกุตะมะที่วางแผนซะลึกล้ำ ซับซ้อนเหลือเกิน...แต่สุดท้าย แงซายก็ได้พิสูจน์ให้เห็นแล้วว่า ชีวิตของเพื่อนที่เคยร่วมเป็นร่วมตายรอนแรมกันมาย่อมมีความสำคัญ...


อ่านจบ...หน้าปกเล่มนี้ แงซายเท่ห์เหลือหลายค่ะ ยิ่งอ่านด้านในประกอบดูรูปหน้าปกแล้วยิ่งอิจฉาเมยานี...อยากจะแปลงร่างเป็นชาวมรกตนครซะจริงๆ...
เล่มนี้...เกือบจะเป็นเล่มสุดท้ายของภาคแรกแล้วนะคะ...ใจหายเหมือนกัน...เหมือนกับเริ่มแรกเราก็ออกเดินทางมาพร้อมพวกเขา ผ่านป่าดงพงไพร อันตรายนานาชนิด มีทุกข์ มีสุข มีเหตุึการณ์คับขันต่างๆที่พิสูจน์ได้ถึงน้ำใจของทุกคนเป็นอย่างดี เพียงแต่เราไม่ได้เดินด้วยเท้าไปพร้อมกับพวกเขา แต่...เราเดินทางไปด้วยตัวหนังสือ ด้วยจินตนาการที่เกิดขึ้น สนุก ตื่นเต้น ระทึกขวัญ ซาบซึ้ง เสียใจ...ก็เกิดจากจินตนาการเท่าที่จะนึกคิดไปถึง ตามตัวอักษรที่บรรยายไว้แต่ละบท แต่ละตอน แต่ละตัวละครต่างก็มีมุมให้จดจำทั้งนั้นค่ะ...
ส่วนตอนนี้...ที่ชอบรองลงมาจากฉากจู่โจม...เอ๊ย เกี้ยวสาวของแงซายแล้ว...ก็ชอบตอนที่กุตะมะวางแผนล้ำลึกล่อให้ทั้งคณะเข้าใจผิด คิดว่าเขาเอาใจออกห่างกลับไปเข้าพวกสิงหรา...ช่างเป็นคนแ่ก่ที่ซ่อนคม ฉลาดล้ำ เกินที่ใครจะหยั่งถึงจริงๆ...คนอย่างนี้ ถ้าใครได้ไปเป็นผู้ช่วยล่ะก็ รับรองสบาายค่ะ...

ส่วนบล็อกหน้า...จะเป็นเล่มสุดท้ายของภาคแรกแล้ว...จบลงที่เลขสวยด้วย 115...เรื่องราวจะเป็นยังไง...หลังจากที่ทุกคนได้พบหน้าแงซายแล้ว จะมีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้น...จักราชจะสามารถกอบกู้บัลลังก์ได้มั้ย? และการเดินทางต่อไปของคณะเดินทางจะเป็นยังไง?...เหลืออีกนิดเดียวเท่านั้นค่ะ...

Create Date : 22 กันยายน 2556 Last Update : 1 มกราคม 2557 19:36:39 น. Counter : 2899 Pageviews.		10 comments
Share Tweet