112>>>เพชรพระอุมา ตอน แงซายจอมจักรา เล่ม 1...พนมเทียน

  เพชรพระอุมา ตอน แงซายจอมจักรา เล่ม 1...พนมเทียน

ในที่สุด จขบ.ก็ได้รู้ว่าแท้จริงแล้วพระเอกของเพชรพระอุมาคือ...แงซาย...นี่เอง...ดูเถอะ ขนาดมีชื่อตอนเป็นของตัวเองเลยนะ แม้แต่พรานใหญ่รพินทร์ ไพรวัลย์ก็ยังไม่มีชื่อตอนของตัวเองซะหน่อย ไม่ว่าจะไพรมหากาฬ ดงมรณะ จอมผีดิบมันตรัย อาถรรพณ์นิทรานคร ป่าโลกล้านปี...จนมาถึงตอนสุดท้ายของภาคแรก...แงซายจอมจักรา...เห็นมะ...สำคัญกว่าชัดๆ


ผ่านเหตุการณ์ชวนโดนพี่ชายจับได้ไปแล้ว ก็เตรียมตัวออกเดินทางกันต่อ เดินกันมาไม่เท่าไหร่ ทั้งหมดก็มองเห็นจุดหมายอยู่ข้างหน้า มัน...สุดยอดมากกกก ไม่รู้คิดได้ไง...มันช่างเป็นนิยายที่เหมาะสำหรับคุณผู้ชายจริงๆค่ะ...คนอ่านอย่างเราได้ยินคำว่าเินินพระจันทร์ก็ไม่เคยได้คิดจินตนาการไปถึงว่าหน้าตามันจะเป็นยังไง...แต่พรานใหญ่สิคะ นำทางเก่งเป็นบ้า จนมาเจอภูเขารูปนางนอน...นางนอนจริงๆค่ะ มีส่วนศีรษะ หน้าอก แขน ขา รวมไปถึง...ตรงนั้นด้วย สิ่งที่แสดงเพศของนาง...และนั่นแหละคือสิ่งที่มังมหานรธาได้เรียกไว้ว่าเนินพระจันทร์...โว้วววว เรียกได้โรแมนติกมั่กมากค่ะ แม้แต่ไชยยันต์ยังชม
"...ฯลฯ...ตามที่เห็นอยู่นี่เป็นรูปร่างตลอดทั้งองคาพยพของหญิงสาวผู้หนึ่ง ผู้มีเรือนกายอันได้สัดส่วนงามพร้อม นอนทอดขวางอยู่ มีร่างกายหรืออวัยวะของผู้หญิงส่วนใดบ้าง ที่เราควรจะเรียกกันว่าเนิน ใบหน้ารึ ทรวงอกรึ แผ่นท้องรึ ไม่เห็นมีอะไรจะต้องสงสัยเลยนี่ สำหรับพื้นที่สามเหลี่ยมอันกว้างใหญ่อุดมไปด้วยหญ้ามอสอันเขียวชอุ่มนั่น และให้ตายเถอะ...ตั้งแต่เกิดมา ฉันก็ยังไม่เคยเห็นแผ่นดินส่วนไหนของโลกงดงามประทับใจเท่ากับบริเวณที่เราคิดว่าน่าจะเป็นเนินพระจันทร์ของมังมหานรธานี่เลย นึกไปไม่ถึงจริงๆ ว่าตานั่นจะสรรตั้งชื่อได้เหมาะสมถึงเีพียงนี้"

ส่วนตาพรานเฒ่าเจ้าเล่ห์อย่างบุญคำ...คู่หูคู่ฮาของนายทหารปืนใหญ่ก็พอกัน...
"โอ้โฮ นายทหาร อย่าบอกใครเชียว เกิดมาจากท้องพ่อท้องแม่ บุญคำไม่เคยคิดว่าจะได้เห็นเจ้้าป่าเจ้าเขาท่านใจดีเนรมิตอะไรให้ดูเต็มตาถึงขนาดนี้ ถึงจะตายก็ไม่เสียดายชีิวิตเลย พับผ่า ฮิฮิ"
"นายทหารว่าอยู่ตรงไหน บุญคำกับไอ้พวกนี้ก็ว่าอยู่ตรงนั้นแหละ บุญคำอยากจะมีตัวใหญ่เท่าภูเขา จะได้เท่าๆกับนางที่นอนอยู่นั่น เดินป่ากันมานานๆ ไม่น่าจะต้องมาเห็นอะไรที่มันรูปร่างลักษณะยังงี้เลย จั๊กจี้จั๊กเดียมใจคนแก่ซะจริง เจ้าประคุณเอ๋ย เลือดลมมันแล่นพล่านไปหมด อยากจะกระโดดหน้าผานี่ให้คอหักตายเสียให้รู้แล้วรู้รอด"...



เพราะมาถึงก่อนกำหนด เลยมีเวลาให้ได้พักเหนื่อยกันสักคืน...คืนนั้นพรานใหญ่โดนคุณหมอวางยา...เอ๊ย...ให้ยาจนหลับสนิท
"หลับให้สบายเถิด จอมพรานของฉัน ไม่ต้องกังวลกับอะไรทั้งสิ้น"
"ถ้างั้นก็ชัด...คุณหญิงวางยานอนหลับผม"
"หลับอย่างสนิทและไม่ฟุ้งซ่าน จะทำให้ความตึงเครียดคลายได้ดีที่สุด ฉันสงสารคุณรู้ไหม เหนื่อยและมีภาระหนักกว่าทุกคน"
"ถ้าหมั่นให้ผมกินยาระงับประสาท โดยเหตุผลเพียงเพื่อต้องการให้นอนหลับอย่างสบายแบบนี้อยู่เรื่อยๆ อันตรายมันก็มีโอกาสเกิดขึ้นได้เสมอ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในเวลากลางคืน อย่าไว้ใจเนินพระจันทร์ ว่าจะไม่มีอันตรายเมื่อตะวันตกดินไปแล้ว"
"คุณหลับอย่างสบายเพียงคนเดียว แต่พวกเราหลับอย่างชนิดพร้อมจะรู้ตัวเสมอ และมีเวรยาม ก็คงไม่เกิดเรื่องร้ายขึ้นหรอก"
"ถ้างั้นก็สุดแล้วแต่ ผมจะไม่ตื่นอีกแล้ว จนกว่าพระอาทิตย์ขึ้นพรุ่งนี้ ขอนอนให้เต็มที่คืนหนึ่งเถอะ"
"นิทราสวัสดิ์ รพินทร์"...แค่นี้ก็หวานสุดๆแล้ว... และเพราะหลับสนิทไปจริงๆตลอดทั้งคืน เช้าขึ้นมาเลยเข้าไปถามแงซาย...แต่อย่างแงซายตอบตรงๆก็หาใช่แงซายไม่...555
"เมื่อคืนฉันหลับตลอดทั้งคืน มีอะไรที่แกคิดว่าควรจะบอกฉันได้บ้างไหม?"
"ตอนดึกสงัดประมาณสามนาฬิกา นายหญิงย่องไปดูผู้กอง แล้วเอาผ้าห่มคลุมให้" แหม...แงซายจ๋า พรานใหญ่เค้าอยากรู้เรื่องราวเกี่ยวกับความปลอดภัยของที่พักจ้ะ ไม่ใช่เรื่องคุณหญิง...


แต่ที่คิดว่าจะปลอดภัย...ก็ดันมีหมาป่าฝูงใหญ่นับร้อยนับพันตัว ไม่รู้ว่าอพยพมาจากไหน เข้ามาป้วนเปี้ยนอยู่ใกล้ที่พักแรมจนได้ ไชยยันต์กับเมย์เจอเข้าก่อนระหว่างที่เดินหาร่องรอยคนหาย...
"ผู้กองนะผู้กอง ยอดเลยให้ตายซิ ที่อื่นๆมีอยู่ถมฐานไม่ยักสั่งให้วางแคมป์ ดันผ่ามาเลือกเอาตรงจุดหมายสำคัญนี่เข้าให้เสียด้วย บริเวณเนินของมอนส์ พิวบิก เหลือรับอยู่แล้ว ยังอุตส่าห์ดั้นด้นซอกซอนลงวางแคมป์อยู่ในระหว่างร่องใต้หน้าผาหินชะโงกเข้าให้อีกด้วย ไม่ซวยคราวนี้ ก็ไม่รู้จะไปซวยคราวไหนละหว่า มิน่าล่ะไอ้หมานรกถึงได้แห่กันมาเต็มทุ่ง"
อ่านตรงนี้...แล้วพอจะเดาออกไหม ว่าแคมป์ของรพินทร์ตั้งอยู่ตรงไหนของเนินพระจันทร์...ช่างคิดได้จริงๆ พับผ่าสิ...ฮิฮิ

คืนนั้นทุกคนก็ผ่านกันมาได้ โดยที่ฝูงหมาไม่ได้เข้ามาใกล้เลย แต่รพินทร์ก็ไม่นอนใจ วางระเิบิดเป็นกับดักไว้รอบที่พัก...วันรุ่งขึ้น ก็เป็นวันขึ้นห้าค่ำตามที่กำหนดแล้ว...แต่ทุกคนก็ยังไขปริศนาไม่ออกว่าอะไรคือปิ่นพระศิวะ และจะทำให้เห็นถันพระอุมาได้ยังไง?

ตกกลางคืน หิมะตกลงมาจนแทบจะหนาวตาย ต้องพึ่งยาของบุญคำอีกตามเคย รพินทร์เฝ้ามองดวงจันทร์จนเผลอหลับไป ดารินเข้ามาปลุก จึงได้ลุกไปหาแงซาย...แล้วภาพที่เห็นก็ทำให้ทุกคนตะลึง พระจันทร์ขึ้นห้าค่ำกำลังคล้อยต่ำลงเหนือเขาสูงที่มังมหานรธาตั้งชื่อไว้ว่าเขาพระศิวะ จนปรากฏรูปเงาขึ้นเห็นเป็นรูปปั้นพระศิวะที่ปักปิ่นพระจันทร์เสี้ยว...แล้วต่อมาไม่นาน ก็ไขปริศนาได้เมื่อหันหลังกลับมามองด้้านหลัง ก็ปรากฏแสงเรืองรองตรงภูเขาสองลูกที่ถูกหิมะปกคลุมมองคล้ายเต้านมของผู้หญิง...นั่นเองคือถันพระอุมา ที่ระบุในลายแทง พรานใหญ่จัดการขีดเส้นแผนที่และรีบออกเดินทางไปยังเป้าหมายที่มองเห็นอยู่ตรงหน้าทันที แล้วในที่สุดก็ได้เข้าพักในโพรงถ้ำแห่งหนึ่ง และที่นั่นก็ได้พบกับโครงกระดูกของมังมหานรธาผู้ที่ตายไปแล้วเมื่อสี่ร้อยปีก่อน...


อ่านจบ...นอกจากตัวละครในเรื่องจะรู้สึกจั๊กจี้หัวใจเวลาเข้าพักที่เินินพระจันทร์แล้ว คนอ่านเองก็รู้สึกเหมือนกันค่ะ ชื่นชมคนเขียนค่ะ...จินตนาการไม่มีที่สิ้นสุดจริงๆ ไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าเนินพระจันทร์จะมีรูปร่างอย่างนี้ เหมาะแล้วที่ันักอ่านยุคก่อนโดยเฉพาะคุณผู้ชายทั้งหลายทำไมถึงได้ชื่นชอบนิยายเรื่องนี้นัก...มันทั้งตื่นเต้นไปกับการผจญภัยที่ยากจะจินตนาการไปได้ถึง แถมยังมีกลิ่นอายของความเซ็กซี่ผ่านทั้งตัวละครและภูมิประเทศ และยังน้ำใสใจจริงของหมู่คณะที่ร่วมเป็นร่วมตายกันมาอย่างไม่แยกว่านายหรือบ่าว...มีครบทุกรสจริงๆค่ะ และเหลืออีกเพียงสามเล่มก็จะจบภาคแรกแล้ว เรื่องราวของแงซายที่เปิดไว้แวบๆก็ยังไม่คลี่คลายดี คงมีให้ตามต่อไปว่าที่สุดแล้วจะเป็นยังไง...มาต่อกันเล่มหน้านะคะ

Create Date : 11 กันยายน 2556 Last Update : 1 มกราคม 2557 19:37:04 น. Counter : 2062 Pageviews.		11 comments
Share Tweet