95>>>เพชรพระอุมา ตอน ดงมรณะ เล่ม 1...พนมเทียน

เพชรพระุอุมา ตอน ดงมรณะ เล่ม 1...พนมเทียน...โว๊ะะะะ หน้าปกเล่มนี้ ตื่นตาตื่นใจกว่าเล่มก่อนหลายเท่าเลย...


หลังจากที่ทั้งหกคนได้พบกันเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ก็มุ่งหน้าติดตามกองเกวียนที่ล่วงหน้าไปรอที่ป่าหวายหลายวันแล้ว...รพินทร์เลยพาตัดเดินทางลัดผ่านหุบหมาหอน เป็นหุบที่ลุ่มมีแอ่งน้ำมากมาย พื้นดินชื้นแฉะตลอดปี อุดมสมบูรณ์ไปด้วยทาก บุ้ง และจระเข้...คุณหญิงดารินรังเกียจขยะแขยงพวกทากมากกว่ากลัวเสือ กลัวช้างซะอีก ยังไงก็จะไม่ยอมเดินผ่านหุบหมาหอน...พรานใหญ่ใจฉกาจเลยต้องให้ทาน้ำมันชนิดหนึ่ง ประมาณว่าเป็นยาแก้สัตว์พวกนี้โดยเฉพาะ...บุกป่าฝ่าดงทากเข้ามาในหุบหมาหอน คณะเดินทางก็ต้องขนลุกขนชันกับความชุกชุมของจระเข้...ไม่มีทางไหนที่จะผ่านไปได้ นอกจากลุยน้ำข้ามไปอีกฝั่งเท่านั้น...รพินทร์หายไปพักหนึ่งก็กลับมาพร้อมกับสมเสร็จหนึ่งตัว ทุกคนงุนงงกับความคิดของรพินทร์...มีแต่แงซายคนเดียวเท่านั้นที่รู้...สองคนนี้ทันกันดีจริงๆ

ฝ่าดงจระเข้มาได้แบบลุ้นๆ ก็เดินทางมาจนถึงดงกล้วยแห่งหนึ่ง ทั้งหมดตกลงใจพักค้างคืนใกล้ต้นกระบากใหญ่ต้นหนึ่ง ตกกลางคืนถึงเวรของไชยยันต์อยู่ยาม แต่อยู่ได้ไม่นานเขาก็ต้องปลุกคุณชายเชษฐามาอยู่ยามต่อ เพราะคิดว่าตัวเองตาฝาด เห็นว่าใต้ต้นกระบากมีผู้หญิงนั่งอยู่...
"สาวน้อยในวรรณคดียังไงก็ยังงั้น ผมยาวถึงเอวนุ่งน้อยห่มน้อย ทัดดอกกล้วยไม้เหลืองสลับดำ  อกเปลือยพันโสร่งลายดอกเหลืองดำไว้ครึ่งลำตัวขาดเป็นริ้วสูงเกินขาอ่อนขึ้นมา หล่อนนั่งไกลเถาวัลย์ช้าๆ ปลายเท้าเรียดดิน..."
คุณชายรับเวรต่อจากเพื่อน ก็นั่งอยู่พักใหญ่ แต่แล้วก็เจอเหมือนกับไชยยันต์จนได้ แต่สติคุณชายดีกว่าพยายามจ้องมองว่าร่างนั้นจะทำอย่างไร หญิงสาวนุ่งน้อยห่มน้อยใต้ต้นกระบากค่อยๆเยื้องย่างเข้ามาหาจนเกือบจะถึงแค้มป์ แสงไฟทำให้คุณชายเห็นหน้าถนัด ตกใจมากที่เห็นหน้าหญิงสาวคนนั้นเหมือนคุณหญิงดารินน้องสาว...ทั้งๆที่คุณหญิงก็นอนหลับอยู่ข้างๆเขานี่เอง ยังไม่ทันที่จะตัดสินใจทำอะไร เสียงปืนก็ดังขึ้นจากรพินทร์...เขาตื่นขึ้นมาทันเห็นเสือดาวกำลังจะเข้าขย้ำคุณชายอยู่แล้ว...
สิ่งที่รพินทร์ยิงไม่ใช่หญิงสาว แต่กลายเป็นนางเสือดาวที่แอบย่องเข้ามา...คุณชายรู้สึกแปลกๆที่ตัวเองเห็นว่าเป็นผู้หญิงไปได้ แงซายเลยทำพิธีบางอย่างของกะเหรี่ยงซึ่งเื่ชื่อว่าหากเข้ามาพักใกล้ต้นกระบากที่มีรากโผล่พ้นดินออกมามักจะเจออะไรแปลกๆเสมอ....

ผ่า่นพ้นจากเหตุการณ์เหลือเชื่อใต้ต้นกระบากมาได้ ทั้งหกคนก็เดินทางมุ่งหน้าสู่ป่าหวาย...ดงที่ชุกชุมไปด้วยงูจงอาง...เดินไปยังไม่ทันไรก็เจอเข้ากับจงอางยักษ์ขันเสียงไก่จนต้องหลีกหลบมัน...แต่ก็ยังมาเจอจงอางอีกตัวในระยะเผาขน จงอางตัวนี้อาฆาตคนเพราะคู่ของมันถูกพรานของรพินทร์ที่คุมกองเกวียนยิงตายหลังจากที่มันเข้าโจมตีกัดควายตายไปตัวหนึ่ง...พอคู่ของมันตายและตัวมันก็เจ็บด้วยจึงยิ่งดุร้ายมากขึ้น...กว่าที่จะต่อสู้เอาตัวรอดจากจงอางตัวนั้นได้ก็เสียกระสุนไปหลายนัด

พันจากจงอางมาได้ไม่เท่าไหร่ ทั้งหมดก็เจอกับโขลงไอ้แหว่งแบบฉุกละหุกอีกแล้ว...งาสีเหลืองจัดข้างหนึ่งทอดยาวลงมาเกือบจะลงดิน อีกข้างหนึ่งกุดสั้นโผล่พ้นปากออกมาเพียงคืบเดียว หูข้างหนึ่งแหว่งขาดเป็นริ้ว ผิวกายสีโคลนหมาดๆโผล่พรวดออกมาจากดงรวกอันหนาทึบสลับซับซ้อน ทันทีที่ภูเขาลูกนั้นออกมาพ้นกอรวกมองเห็นได้อย่างถนัดตลอดทั้งตัว ก็ดูประหนึ่งว่าโลกรอบด้านจะถูกบดบังให้มืดมิดด้วยเงาราหู...นาทีฉุกเฉินที่ต้องผจญหน้าต่อสู้กับโขลงไอ้แหว่ง...มีอยู่ตอนหนึ่งที่รพินทร์ได้เจอะเข้าจังๆ ยกปืนขึ้นเล็ง แต่บังเอิญเจ้ากรรมที่มีใบไม้ปลิวลงมาปิดศูนย์ปืนซะงั้น ทำให้ช้างอีกตัวหนึ่งวิ่งเข้ามาชาร์จ พรานใหญ่จึงตัดสินใจหันปืนไปยิงช้างตัวนั้นก่อน พอจะหันกลับมายิงไอ้แหว่งให้จังๆ กระสุนปืนที่มีอยู่ก็หมดลงพอดี ไอ้แหว่งเลยหนีรอดไปได้อีกครั้ง...

ช่วงที่ต่อสู้กับโขลงไอ้แหว่งนั้น คุณหญิงดารินก็มีอันต้องข้อเท้าแพลงเดินโขยกเขยกไป...จนถึงแค้มป์ที่พักก็เจอเข้ากับพรานผู้ช่วยและพวกลูกหาบ...และรับรู้ข่าวร้ายว่าโขลงไอ้แหว่งได้บุกเข้ามาถึงแค้มป์แล้วก็เหยียบลูกหาบตายไปอีกสามคน...คืนนั้นทุกคนต่างวางแผนว่าจะต้องตามล่าไอ้แหว่งให้ได้ ในระหว่างที่ทุกคนกำลังพักผ่อน...คุณหญิงดารินก็ขอให้แงซายพาออกมาแก้บนให้เจ้าป่า...รพินทร์เข้ามาคุยด้วย (ตามสไตล์เค้าล่ะ) จนคุณหญิงฉุนเฉียวจะกลับเต๊นท์ที่พัก ก็ดันสะดุดเข้า รพินทร์เข้าไปรับไว้ทัน (แหมๆๆๆ เพิ่งรู้ว่านิยายสมัยก่อนก็มีมุขนี้เหมือนกัน) รพินทร์เลยจะอุ้มไปส่ง ตอนแรกคุณหญิงก็ไม่ยอมหรอก แต่พอรพินทร์พามาถึงหน้าเต๊นท์แล้วนี่สิ...จิตใจหญิงยากแท้หยั่งถึงจริงๆ...
"ดีแล้ว เมื่อเจตนาจะมาส่งก็ส่งให้ถึงที่ เรื่องอะไรฉันจะต้องคลานจากหน้าเต๊นท์นี่ไปจนถึงที่นอน สะดุดเซถลาเมื่อตะกี้นี้ ถูกรอยเคล็ดที่เดิมปวดไปหมดแล้ว"
"คุณหญิงพอเขย่งเข้าไปเองได้ ระยะแค่นี้เอง ผมมาส่งให้จนถึงนี่แล้ว"
"ไม่! ไปส่งถึงเตียง"....
"ผมขอขัดข้อง"
"มาลองดูกันไหมว่าใครจะชนะ บอกมาจะไปส่งตามคำสั่งหรือไม่?"
"เห็นจะไม่หรอกครับ"
"ถ้าคุณวางฉันลงตรงนี้".........."ฉันจะร้องให้สุดเสียงเชียว กล่าวหาว่าคุณบังอาจลวนลามฉัน พี่ใหญ่กับไชยยันต์ก็จะตื่นขึ้นและโผล่ออกมา จะลองดูไหม?"
"คุณหญิง!"....น่ากลัวจริงๆเลย...สุดท้ายพรานไพรใจฉกาจผู้ปราบสัตว์มาทั่วทั้งป่า ก็ต้องยอมอุ้มคุณหญิงไปส่งถึงเตียงจนได้ ทั้งๆที่พี่ชายและเพื่อนของคุณหญิงก็นอนอยู่ในนั้นนั่นแหละ...


พอจะมีฉากหวานๆ หวิวๆมาได้ไม่เท่าไหร่...กลางดึกคืนนั้นไอ้แหว่งก็ยกโขลงเข้าบุกแ้ค้มป์อีกรอบ...คราวนี้มันมีลูกสมุนมากมายจะผิดวิสัยช้างป่าที่มักจะมีช้างอยู่ในโขลงประมาณ 20-30 ตัว แต่เท่าที่คณะเดินทางเห็นคาดว่าเกือบร่วมพันเลยทีเดียว...สงครามระหว่างคนกับช้างก็เกิดขึ้น ทุกคนต้องวิ่งขึ้นไปตั้งหลังบนเนินเขา อาศัยว่าชัยภูมิที่ตั้งดีกว่า ยิงสกัดช้างที่เข้ามา...ไอ้แหว่งเข้าโจมตีแบบเดี๋ยวหยุดๆ จนดารินแทบจะประสาทกิน...หลังจากที่ไอ้แหว่งหยุดโจมตีไปสักระยะ ก็มีเสียงขึ้นมาอีก แ่ต่คราวนี้มันกำลังจะข้ามเขาอ้อมมาด้านหลัง แล้วผลักพวกต้นไม้ก้อนหินใส่คน...ช้างอะไรเนี่ย...ทำสงครามเก่งชะมัด...คุณชายเชษฐาเกิดเพี่ยงพล้ำโดนก้อนหินก้อนใหญ่ชนอัดก๊อปปี้อยู่...หลังจากที่โขลงไอ้แหว่งล่าถอยไปเพราะแรงระเบิดที่รพินทร์ทำไว้ ทำให้ช้างโขลงอื่นที่เข้าร่วมหนีหายไปด้วย

ดารินเสียขวัญเรื่องพี่ชายจนจะเป็นลม แต่ทุกคนก็ช่วยกันแบกคุณชายลงมาที่แค้มป์ได้สำเร็จ...ดารินพยายามใช้ความรู้ทางการแพทย์และเครื่องมือต่างๆที่นำมาช่วยพี่ชายเต็มที่...แต่คุณชายเสียเลือดมากและบังเอิญที่แงซายมีเลือดกรุ๊ปเดียวกันกับคุณชายพอดี...แงซายจึงได้ช่วยชีวิตนายจ้างไว้...

เช้าวันรุ่งขึ้น คณะเดินทางก็ต้องรีบย้ายทั้งคนเจ็บและสัมภาระต่างๆ ไปตั้งแค้มป์ในที่ที่ปลอดภัยและหลีกพ้นจากกลิ่นซากศพที่เริ่มจะเน่าเปื่อยของกองทัพช้างที่โดนลูกปืนตายไปหลาย...ทางรพินทร์ต้องการตามรอยไอ้แหว่งต่อ...คุณชายที่ค่อยยังชั่วขึ้นแต่ก็ไม่สามารถร่วมเดินทางไปได้ จึงบอกให้รพินทร์ไป และเหลือพรานไว้ให้เขาแค่คนเีดียวกับลูกหาบก็พอ คุณหญิงห่วงพี่ชายเลยไม่ได้เดินทางไปด้วย คืนก่อนที่รพินทร์ แงซาย ไชยยันต์ และพรานลูกมืออีกสามคนจะออกเดินทาง ดารินออกมาคุยกับพรานใหญ่ ขอให้เขากลับมาภายในสามวัน และฝากฝังแงซายด้วย รพินทร์ออกจะน้อยใจนิดๆที่ดารินห่วงแงซายมากกว่า...
"แล้วรพินทร์ล่ะ ไม่มีวาสนาได้รับการห่วงจากคุณหญิงดาริน วราฤทธิ์บ้างเลยเชียวหรือ"
"บอกตามตรงว่าไม่จนนิดเดียว"
"ถ้างั้นคนชื่อรพินทร์ก็ไม่ควรกลับมาให้เห็นหน้าอีก ควรจะให้ไอ้แหว่งเหยียบเสียให้แบน"
"เป็นไปไม่ได้หรอก ไม่มีสัตว์ป่าตัวไหนพิชิตจอมพรานรพินทร์ ไพรวัลย์ได้ มีแต่จะตกเป็นเหยื่อ"
...เหอๆๆ หลังจากนั้นก็พ่อแง่แม่งอน ตัดพ้อกันนิดๆ... จนกระทั่งคุณหญิงดารินไปพูดสะกิดแผลเก่าเข้า พรานใหญ่ของเราถึงกับจะสั่งสอนคุณหญิงกันเลย...
"เลี้ยวลด เจ้าเล่ห์อย่างนี้นี่เองผู้หญิงเขาถึงหักอกให้"
"จะพูดให้ช้ำใจทำไม!"
"สมน้ำหน้า ดีใจให้แกเธอผู้นั้นด้วย ที่ไม่เลือกแต่งงานกับคนขี้กวนโทโส เธอตัดสินใจได้ถูกต้องแล้ว"
"ไม่นึกว่าเป็นน้องสาวคุณชายเชษฐาที่ผมนับถือละก็..."
"จะทำไม?"
"จูบสั่งสอนเสียเดี๋ยวนี้แหละ!".....แหมๆๆ เล่มนี้รู้สึกว่าบทต่อปากต่อคำแล้วเข้าตัวนี่จะมีเยอะขึ้นนะ...


หลังจากพรานใหญ่และคณะตามรอยไอ้แหว่งจากไป ดารินก็ดูแลพี่ชายจนเริ่มอาการดีขึ้นตามลำดับ และอาศัยเวลาว่างสืบความลับของรพินทร์ จากบุญคำพรานคู่ใจเรื่อยๆ...จนเวลาผ่านไปหลายคืน...รพินทร์และคณะกลับมาที่แค้มป์...พร้อมๆกับที่รู้ว่า ไอ้แหว่งหลอกให้ตามรอยไปจนถึงหุบหมาหอนแล้วรอยนั้นก็หายไป แล้วก็วกกลับมาที่แค้มป์นี่อีกครั้ง ทุกคนจึงเร่งฝีเท้ากลับมา...คืนนั้นไอ้แหว่งก็ซุ่มรอจะโจมตีแต่ก็ไม่สามารถเข้ามาได้ เพราะทางแคบและคนก็ตั้งหลักรอรับมือ...ทั้งหมดปรึกษากันอีกครั้งว่าจะออกตามรอยอีก...คราวนี้คุณหญิงดารินก็จะร่วมเดินทางไปด้วย...

ทั้งหมดออกเดินทางอีกครั้ง ยกเว้นคุณชายที่ยังเจ็บอยู่ พรานบุญคำและลูกหาบที่ยังอยู่ที่แค้มป์...ทุกคนมุ่งหน้าไปที่หุบหมาหอนที่เชื่อว่าน่าจะมีทางเข้าลับๆอยู่โดยที่ไม่ต้องปีนหน้าผา...แต่ยังไม่มีใครหาทางลับนั้นเจอ...รพินทร์ก็ต้องมาฉุนขาดอีกครั้ง เมื่อแงซายรู้ว่ามีทางลับอยู่ที่ไหนแต่อมพะนำไว้ไม่ยอมบอก ถึงแงซายจะบอกว่าตนเองก็เพิ่งจะรู้เมืื่อคืนเพราะพระธุดงค์ที่เลี้ยงดูตนมาเข้าฝัน...แต่รพินทร์ก็ไม่เชื่อ...ทั้งหมดเคลื่อนขบวนผ่านทางลับใต้ม่่านน้ำตกเข้าสู่หุบหมาหอนอีกครั้งเพื่อตามรอยไอ้แหว่ง...

อ่านจบ...สนุกเกินคาดค่ะ ศึกคนชนช้างนี่ช่างอลังการจนแทบจะจินตนาการตามไม่ถูก ไอ้แหว่งถูกพูดถึงมาหลายเล่มแล้ว แต่พรานใหญ่ก็ยังไม่สามารถสยบมันได้เสียที แสดงว่ามันร้ายมาก ฉลาดมาก น่ากลัวมากด้วย
ส่วนคู่พรานใหญ่กับคุณหญิง ก็ดูจะอิ๊ๆอ๊ะๆกันมากขึ้น มีพูดอะไรๆที่ส่อความนัยชัดขึ้น ก็ดีค่ะ สลับไปกับความระทึกขวัญบ้าง ครบรสดี
แต่แงซายเล่มนี้มาแรงค่ะ...ฉายแววความเก่งกาจที่ไม่แพ้พรานใหญ่เลย แต่ก็ยังคงความลึกลับไม่ช่างพูดเหมือนเดิม...


ตอนนี้มีฉากใช้สมเสร็จเป็นเหยื่อล่อจระเข้ด้วย...นึกภาพสมเสร็จไม่ออก เลยไปหาดูในกูเกิ้ล ดูไปดูมาลายคล้ายหมีแพนด้าแฮะ...



ค่าง...ใช้เลือดค่างสดๆผสมเหล้าดื่ม เค้าว่าเป็นยาคลายปวดเมื่อยจากการเดินป่าทั้งวันได้ แต่สงสารมันอ่ะ กินแต่เลือดมันมันก็ต้องตายอยู่ดี

Create Date : 18 มิถุนายน 2556 Last Update : 1 มกราคม 2557 19:41:12 น. Counter : 2753 Pageviews.		12 comments
Share Tweet