66-67>>>สะดุดรักคุณนักสืบ...ชาครียา>>>i sea u 2...เรื่องและภาพ มุนิน

สะดุดรักคุณนักสืบ...ชาครียา...
จู่ๆท่านนายพลและคุณหญิงก็ลุกขึ้นมาก่อตั้งมูลนิธิแสงระวีเพื่อระลึกถึงลูกสาวคนเล็กที่หายตัวไปตั้งแ่ต่เมื่อสามสิบกว่าปีก่อนในป่า...เพราะลูกสาวคนเล็กและลูกเขยตัดสินใจเข้าป่าเพื่ออุดมการณ์ทางการเมือง และกลายเป็นส่วนหนึ่งในหน้าประวัติศาสตร์ของการเป็นคนเดือนตุลา...

ภากร...หลายชายคนเดียวของท่านนายพล เป็นลูกชายของศศิวารพี่สาวของแสงระวี...ก็เพิ่งมีโอกาสได้รับรู้ว่าตัวเองมีน้าสาว เพราะในชีวิตสามสิบกว่าปีของเขา...เขาไม่เคยได้ยินใครในบ้านพูดถึงแสงระวีเลยสักคน

นิกกี้...อาสาสมัครของมูลนิธิ มีบุึคลิกหลากหลาย...แถมยังเป็นนักอ่านตัวยง...นอกจากจะเป็นอาสาสมัครของมูลนิธิแล้ว เธอยังอาสาที่จะสืบเรื่องของแสงระวีให้กับภากรด้วย

นาธาน...อาสาสมัครของมูลนิธิ เข้ามาพร้อมกับนิกกี้และดูเหมือนทั้งคู่จะมีความสัมพันธ์ที่ซับซ้อนกว่าเพื่อนกัน...จนภากรเองก็สงสัยและแอบไม่พอใจ...ชาติกำเนิดและการเข้ามาของนาธานที่ชวนสงสัยตั้งแ่ต่ต้นจนจบเรื่อง...(แอบสารภาพว่า...ทายถูกแค่ครึ่งเดียว)

ทอแสง...หญิงวัยกลางคน เจ้าของขุมทรัพย์หนังสือเก่าและดีจำนวนมาก ที่ยื่นความประสงค์จะขอบริจาคให้กับมูลนิธิ แต่...มีข้อแม้ว่าจะต้องให้เลขาฯของมูลนิธิอย่างภากรมาพบและทำกิจกรรมร่วมกับเธอด้วยตัวเอง

ภากรสงสัยว่า...ทำไมแค่เปิดมูลนิธิขึ้น แม่ของเขา...ก็โวยวายอาละวาดเป็นเรื่องใหญ่โตขนาดนั้น...แถมยังดูเหมือนทุกคนจะมีึความลับที่พูดไม่ได้...ไม่ว่าจะพ่อ แม่ เลยให้นิกกี้ช่วยสืบเรื่องนี้ให้ ท่ามกลางความไม่พอใจของแม่ ที่จัดวางชีวิตให้กับภากรมาตลอด...

นางเอก...บอกว่าพระเอกมีชีวิตอยู่ในสิ่งแวดล้อมและสังคมที่ถูกจัดวาง...ตื่นเช้าทำงาน มีเพื่อนก็เป็นเพื่อนที่แม่จัดหามาให้ และแม้แต่จะแต่งงานก็ยังจะต้องแต่งกับคนที่แม่จัดหาอีกด้วย...วรการ ญาิติผู้น้องเชื้อสายทางพ่อถูกจัดวางให้เป็นเพื่อนและคอยปกป้องดูและภากรกลายๆ ส่วนปาริฉัตรหญิงสาวก็ถูกจัดวางมาให้เป็นเพื่อนและแน่นอน...ภรรยาในอนาคตของภากรด้วย...

เรื่องราวในนิยาย...พูดถึงคนยุคเก่าที่เข้าป่าตามหาอุดมการณ์ทางการเมืองหรือคนเดือนตุลา อย่างแสงระวีและพีร์...และหนังสือแด่หนุ่มสาว ของ กฤษณมูรติ...ซึ่งเป็นหนังสือที่สร้างแรงบันดาลใจและผลักดันให้แสงระวีเดินทางเข้าป่า...และเช เกบารา ผู้เป็นทั้งนายแพทย์และผู้นำนักรบกองโจรที่ยิ่งใหญ่...ต้นแบบของพีร์นักศึกษาแพทย์...โมโม่...หนังสือที่ทอแสงแนะนำให้ภากรอ่าน...


เรื่องเริ่มต้นที่การก่อตั้งมูลนิธิ...ที่กลายเป็นการประกาศสงครามของศศิวารและจิรายุ พ่อและแม่ของภากร และยิ่งสงสัยมากเมื่อทอแสง ผู้บริจาคหนังสือปรากฏตัว...เพราะเธออ้างว่าเป็นคนเดือนตุลาเหมือนแสงระวี...และยังมีชื่อเดียวกันกับชื่อจัดตั้งของแสงระวีเมื่อเข้าป่าด้วย...เรื่องยิ่งมีเงื่อนงำมากขึ้นไปอีก...เมื่อศศิวารจ้างนักสืบสืบหาเด็กคนหนึ่งที่หายไปเมื่อสามสิบกว่าปีก่อน...เด็กคนนั้นคือใคร???

ภากรถูกเลี้ยงมาในสังคมจัดวาง...เป็นพระเอกที่แหม...ไม่แข็งแรงเอาซะเลย...เก่ง ฉลาด รูปหล่อ พ่อแม่รวย...มีเงินเยอะก็จริง...แต่...ขี้แพ้ไปซะเกือบจะทุกอย่าง...ขนาดไปกินซุปหน่อไม้กับสาวก็ยังแพ้หน่อไม้จนสาวต้องหามขึ้นตุ๊กๆไปส่งโรงพยาบาล...เกือบตาย...หรือแม้แต่ตอนเดินข้ามถนน ก็ยังข้ามเองไม่ได้...เฮ้อ...เค้าถูกเลี้ยงมาแบบใช้เงินแก้ปัญหาค่ะ...หาเงินเก่ง และใช้เงินให้ทำงานให้...ก็ไม่ได้เลวร้ายนะคะ...นิสัยดีเชียวละ...แต่เรื่องบางเรื่องบางทีเงินมันก็ไม่สำคัญ...
"คุณรู้ได้ไงว่าผมไม่มีจิตวิญญาณของคนทำงานเพื่อสังคม"
"ก็ฟังจากที่คุณพูดไง ถามจริงๆเถอะ คุณเคยเป็นอาสาสมัีครมั้ย"
"น้ำท่วมปีที่แล้วผมบริจาคเงินไปตั้งสิบล้าน แล้วคุณล่ะ...ทำอะไร"
"ไม่มีเงินบริจาคหรอกค่ะ แต่ใช้แรงไปแพ็กของและเป็นเพื่อนรับฟังที่ศูนย์อพยพ นอกจากให้เงิน คุณเคยไปเยี่ยมผู้ประสบภัยบ้างมั้ย คุณได้รับรู้ถึงความสูญเสียหรือซาบซึ้งของพวกเขาบ้างมั้ย"



แต่พอได้รู้จักกับหนังสือแด่หนุ่มสาว นิกกี้ ทอแสง...ก็เปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้น...แต่ไม่ถูกใจคุณแม่แน่นอน...
"ผมทำในสิ่งที่ต้องทำ"
"ไม่ได้ทำในสิ่งที่รักหรือคะ"
"คุณโชคดีกว่าผมที่ได้ทำในสิ่งที่อยากทำ"
"ไม่ใช่เรื่องของโชคชะตาหรอกค่ะ แต่เป็นเรื่องของเจตจำนง"......"จริงๆแล้วคุณอยากทำอะไรล่ะคะ"
"ยิ่งร้ายไปใหญ่ เพราะผมไม่รู้ว่าผมอยากจะทำอะไร"....อ่านตรงนี้แล้ว สงสารพระเอกมากเลย....
"ไม่ใช่อยากมีเงินหมื่นล้านหรือคะ"
"ผมเลิกสนใจยอดเงินตั้งแต่ร้อยล้านแรกแล้ว"...
"อืม...ตรงกับทฤษฎีเรื่องเส้นโค้งแห่งความสุขเลยค่ะ"...."อธิบายง่ายๆค่ะ เงินสิบบาทจะทำให้คนหิวโหยมีความสุึขมากเพราะมันทำให้เขาอิ่ม...ฯลฯ...พูดอีกอย่างหนึ่งก็คือ เงินล้านสำหรับเศรษฐี ให้ความสุขน้อยกว่าเิงินสิบบาทที่อยู่ในมือคนหิวโหย เลยมีคนตั้งทฤษฎีว่าในระดับความอยู่รอด เงินที่เพิ่มขึ้นเพียงเล็กน้อยทำให้มีความสุขเพิ่มขึ้น แต่ในระดับความสะดวกสบาย ถึงจะมีเงินมากขึ้นแต่ความสุขก็จะเพิ่มขึ้นน้อยกว่า ...ฯลฯ...เรียกว่าความสุขจะเป็นปฏิภาคผกผันกับทรัพย์สิน"


อ่านจบ...เหอๆๆๆ เกือบจะชอบแล้วค่ะ เรียกว่าเฉยๆแล้วกันเนอะ อ่านได้ในระดับหนึ่ง...แต่อาจจะเป็นเพราะช่วงแรกๆของเรื่อง...ที่คนอ่านใช้เวลาหลายวันกว่าจะผ่านมาได้...อึดอัด งุนงง สับสน...อ่านไปคิดไปสารพัดว่าตกลงเรื่องมันเป็นแบบไหน???...ใครเกี่ยวข้องกับใคร? ความลับที่ปิดไว้มันรุนแรงจนถึงกับต้องระเบิดอารมณ์ขนาดนี้เลยเหรอ?...จะว่าสนุกก็สนุกนะคะ...แต่...ตอนแรกๆมันอัดเอาความรู้สึกแบบที่เกือบจะเรียกว่ายัดเยียด...ให้กับพระเอกเกินไป...คือพระเอกจะใช้ชีวิตต่อไปได้เหมือนเดิม ถ้า...ไม่เกิดเรื่องราวมูลนิธิขึ้น ไม่เห็นความโกรธของแ่ม่ และคำพูดที่พ่อกับแม่ทะเลาะกัน จดหมายน้อยในหนังสือ...คือทุกเรื่องมันถูกปิดเงียบมานานสามสิบปี..จู่ๆ ระเบิดตูมออกมา เป็นใครก็ตกใจเนอะ...

ผ่านครึ่งเรื่องไป...ทีนี้เครื่องเริ่มติดค่ะ...สนุกมากขึ้นเรื่อยๆ จากที่ผ่านไปหลายวันได้ไม่กี่หน้า...ทีนี้รวดเดียวจบเรื่องเลยค่ะ...ครึ่งหลังนี่สนุก ท่ามกลางความสงสัยเหมือนเดิม ความวุ่นวายเริ่มมากขึ้น แอบคิดว่าสรุปตัวจริงๆของแต่ละคนเป็นไง...แต่เดาถูกไ้ด้แค่ครึ่งเดียวจริงๆค่ะ...ที่เหลือ...เกินคาด...ตอนจบ...จบแบบนี้ดีค่ะ...ซาบซึ้งกับความรักของพี่น้องที่ตัดยังไงก็คงไม่ขาด แม้จะมีเรื่องผิดใจกันมา...ความรักของแม่ลูก...ความรักของเพื่อนที่เกือบจะหักเหลี่ยมโหดกันแล้ว ดีว่ายังกลับตัวทัน...

ตัวละครที่ชอบในเรื่อง...ชอบจิรายุ(พ่อของพระเอกค่ะ) ดูเหมือนไม่มีบทบาทอะไร เพราะแรกๆก็อยู่ในอำนาจของภรรยาซะหมด แต่เมื่อถึงเวลาต้องลุกมาปกป้องลูก...เขาก็ทำได้ เล่นเอาซะศศิวาร อึ้งไปเลย...ชอบความรักของเขาที่มีต่อลูก(ถ้าอ่านจนจบจะซึ้งค่ะ)...ความรักและการให้อภัยคู่ชีวิตที่มีความลับปกปิดกันมาเท่าๆกับอายุของลูกนั่นแหละ...สุดท้ายความผูกพันที่มีร่วมกันก็ทำให้เขายอมใ้ห้อภัย...


ปล...แอบคิดว่าชื่อเรื่องชวนให้คิดว่าเป็นเรื่องแนวคอมมาดี้ซะีอีก...นี่อะไร...หลังๆมีดราม่าเยอะอีกตะหาก..




i sea u 2...เรื่องและภาพ มุนิน

พักนี้อ่านของมุนินบ่อยและเิริ่มจะหลายเรื่อง...หลังจากอ่าน i sea u เล่มแรกไปแล้ว...ตอนนั้นคิดว่าพลาดค่ะ...พลาดที่เผลออ่าน...ทำให้ต้องมาตามอ่านต่อไปเรื่อยๆ กับ i sea u 2 และคงจะมี 3 4 ต่อมาแน่ๆ



...บางที ถ้ารสชาติอาหารยังขึ้นอยู่กับความสด ก็ไม่แน่ว่ารสชาติของชีวิต แบบที่ไม่ได้ิคิดตีกรอบอะไรไว้ล่วงหน้า ความสดแบบที่ว่าอาจทำให้ชีวิตอร่อยขึ้น...






...บางเวลา เราใช้ความอึกทึกพูดคุยกัน และในบางเวลา เราใช้ความเงียบพูด เราคุยกันด้วยความเงียบ ยิ้มและปลอบใจกันและกันอย่างเงียบๆ ไม่มีเสียงพูดของใคร แต่นั่นก็เป็นภาษาของพวกเราที่เราเท่านั้นเข้าใจ...

Create Date : 25 เมษายน 2556 Last Update : 1 มกราคม 2557 19:50:21 น. Counter : 2312 Pageviews.		9 comments
Share Tweet