115>>>เพชรพระอุมา ตอน แงซายจอมจักรา เล่ม 4...พนมเทียน...ใจหายเลย จบภาคแรกแล้วสินะ...

เพชรพระอุมา ตอน แงซายจอมจักรา เล่ม 4...พนมเทียน...


ในที่สุดแงซายก็ได้พิสูจน์ให้เห็นแล้วว่ามิตรภาพของพวกเขาสำคัญขนาดไหน...เมยานีพาเชลยของสิงหราและกุตะมะพร้อมทหารสนิทหนีออกมาจากคุกได้...กุตะมะยังมีทีเด็ดอีกด้วยการนำทหารม้าทั้งกองพันของตัวเองเข้าร่วมกับกองทัพประชาชนด้วย...เมื่อได้พบหน้าต่างก็ทักทายกันอย่างดีใจแม้ว่าจะเกร็งๆไปบ้างเพราะแงซายวันนี้ไม่ใช่แงซายที่เคยเป็นลูกหาบรับใช้อีกต่อไปแล้ว...แต่แงซายก็ถือว่าทุกคนคือสหายร่วมเป็นร่วมตายกันมา...มีเพียงแต่พรานใหญ่่ขี้เก๊กคนเดียวเท่านั้นที่ทำเงียบขรึมไม่ดีอกดีใจ...จนคุณหญิงดารินยังรู้สึกขวางๆ
"คุณหญิงดารินครับ..."
"คะ?"
"เคยได้ยินคำพังเพยอย่างนี้บ้างไหม รักแท้นั้นยากหาสุดจะคว้ามาเชยชม แต่มิตรแท้ที่นิยมยิ่งยากหากว่ารักแท้"
"คุณหมายความว่ายังไง?"
"จะรู้สึกยินดีบ้างไหมครับ ถ้าผมจะบอกว่าผมรักแงซายมากกว่าคุณหญิงเสียอีก!"...อ๊ายยย ถ้าตัดบทสนทนาไว้แค่นี้ อ่านแบบผ่านๆนี่คิดว่ารพินทร์เข้าป่าเดียวกะแงซายซะแล้วมั้ง...แต่...ไม่ใช่นะไม่ใช่...
"ความรักเคยทรยศหักหลังผมมาแล้ว แต่เพื่อนแท้ไม่เคยทรยศหักหลัง หรือทำให้ผมชอกช้ำเจ็บปวดเลย ...ฯลฯ...ที่ว่าผมเป็นคนงก เห็นแต่ประโยชน์ส่วนตัวและเห็นแก่ตัวเป็นที่ตั้ง ผมไม่ปฏิเสธเลย...แต่มันบางเวลาเท่านั้น"


คณะเดินทางเป็นเสนาธิการคอยช่วยเหลือเรื่องการวางแผนการรบให้กับแงซาย...เพราะเห็นอยู่ว่ากองกำลังที่น้อยกว่าอย่างกองทัพประชาชนนั้น...ถ้ายิ่งสู้ยืดเยื้อก็ยิ่งมีแต่สูญเสียไปซะเปล่าๆ แงซายขอร้องไม่ให้ทุกคนใช้ปืนหรือระเบิดสังหารทหารหลวง...นอกจากจะใช้ปืนเพื่อป้องกันตัวยามมีภัยเท่านั้น...แต่สุดท้ายก็ต้องยอมให้ฝังระเบิดที่ริมหน้าผาเพื่อหวังข่มขู่พวกทหารหลวงให้เห็นว่าฟ้าดินกำลังลงโทษ
"ฉันรู้สึกว่าแงซายอึดอัดใจมากทีเดียว เมื่อเขารู้ว่าเรากำลังจะใช้ระเบิด แม้จะใช้กับฝ่ายศัตรูของเขาก็ตาม แต่ก็ยังดีอยู่บ้างหรอกที่อุตส่าห์เอาระเบิดมาคืนให้เรา ไม่เอาไปฝังซ่อนหรือยึดไว้เสีย"
"แล้วนั่นเห็นไหม วิธีการเก่าๆของเขา..."
"แต่ไหนแต่ไรมาแล้ว คู่คิด คู่แค้น หรือคู่ปรับสองคนนี่ยังคงทำตัวเหมือนๆเดิมอย่างสมัยที่เดินป่าอยู่ด้วยกันนั่นแหละ เขามีเรื่องปรึกษาหารือกันโดยเฉพาะชนิดไม่ให้พวกเราได้รู้อะไรบ้างเลย แอบหาทางซุบซิบ มีความลับอะไรกันอยุ่ตลอดเวลา"


มาดูฉากหวานๆ รักระหว่างรบของแงซายกับเมยานีดูบ้าง...ยิ่งอ่านยิ่งอิจฉา ฮือๆๆๆ
"เมยานี..."
"เจ้ารบหนักมาตลอดทั้งวันแล้ว พี่อยากจะให้เจ้าถอยไปรวมกลุ่มกับคณะเจ้านายของเรา"
"โดยคำสั่งของบิดา เมยานีจะต้องตายให้แก่องค์พระยุพราชเพคะ และตายก่อนพระองค์หากจำเป็น"
"ถ้าจะมีการตายเกิดขึ้นระหว่างเราทั้งสอง ขอให้จำเอาไว้เมยานี พี่ต้องตายก่อนเจ้า และขอสั่งความไว้ด้วย การสงครามเป็นสิ่งไม่แน่นอน ความเพลี่ยงพล้ำอาจเกิดขึ้นได้เสมอ ไม่ว่าฝ่ายเราหรือฝ่ายเขา...ฯลฯ..."...ช่างเป็นการบอกรักที่ลึกซึ้งกินใจ ตายแทนกันได้ไม่ว่าจะเป็นด้านหน้าที่หรือหัวใจ ปลื้มค่ะปลื้ม...


ขอเล่าข้ามๆ...การสงครามผ่านไปได้แม้ว่าจะต้องเสียกุตะมะไปในครั้งนี้...ในที่สุดกองทัพประชาชนก็บุกเข้าเมืองหลวงสำเร็จ กษัตริย์สิงหราและรหัสยะน้องชายพยายามหลบหนี แต่ก็ถูกดักทางไว้ได้หมด ทหารหลวงที่รอดตายต่างก็ยอมสวามิภักดิ์กับแงซายหมด...แงซายให้โอกาสทั้งสองคนสู้กับตัวเองแบบสองรุมหนึ่ง...แต่สุดท้าย...ทั้งสิงหราและรหัสยะต่างก็ตายด้วยคมดาบของแงซาย...แถมตายอย่างอนาจที่สุด...

เมื่อกำจัดกษัตริย์ที่ขึ้นครองราชย์แบบไม่ชอบธรรมได้แล้ว เป้าหมายต่อไปคือแม่มดวาชิกา ที่เป็นผู้เสี้ยมให้สิงหราทรยศหักหลังนาย...สภาพของนางแม่มดคือหญิงชราที่นอนหลับอยู่บนเตียง รอคอยให้ทหารรับใช้นำเลือดสาวพรมจารีย์มาให้ดื่มทุกๆเจ็ดวัน...ในพิธีประชุมเพลิงเผาแม่มดวาชิกานั้น ร่างกายไม่ยอมมอดไหม้...รพินทร์นึกขึ้นได้ เลยสั่งความให้บุญคำไปหาของดีมา...และของดีที่ว่าก็คือเลือดประจำเดือนนั่นเอง...เขาส่งมันให้กับแงซายที่ยังยืนตะลึงดูร่างแม่มดที่ไม่ยอมไหม้อยู่...
"อาชญามิพ้นเกล้า ขอเดชะ และขอโทษทีเถอะวะ ถ้าฉันจะพูดคำเจ้ากับนายไม่เป็น...อย่าทรงพระยืนตะลึงอยู่งั้นเลย ไอ้น้องชาย นายจะต้องเผาผีนังนั่นให้กลายเป็นจุณไปให้ได้ เ้อ้า เอาของดีนี่ไป แล้วก็โยนเข้าไปในกองไฟอีกครั้ง ฉันต้องการให้นายเป็นผู้เผาเอง ประชาชนและทหารทั้งหลาย กำลังจะทำท่าขวัญเสียแตกตื่นอยู่นั่น ถ้าร่างนั้นยังไม่มอดไหม้ นายต้องทำให้มันไหม้ให้ได้ เข้าใจ๋...ต้องทำด้วยมือของนายเองด้วย"...และของดีที่ว่า...ก็ทำให้ร่างแม่มดวาชิกามอดไหม้ไปจนได้ 555


พิธีศพของกุตะมะผ่านไปอย่างสมเกียรติ แงซายให้เอาศพไปไว้ในสุสานเดียวกับกษัตริย์และราชวงศ์เทพของเขา...และเปิดขุมทรัพย์พระอุมาให้ทั้งคณะได้เห็น แถมยังอนุญาตด้วยว่าใครอยากจะหยิบเท่าไหร่ก็หยิบไปได้...แต่เหตุการณ์ยากแค้นที่ผ่านมารวมทั้งสัจจะที่ให้ไว้แก่ฤาษีโกณทัญญะ...ต่างก็ไม่มีใครสนใจที่จะหยิบสิ่งมีค่าใดๆติดมือมา ไม่เว้นแม้แต่พรานพื้นเมือง...


เหตุการณ์ผ่านไป ทุกอย่างสงบปกติ แงซายขึ้นเป็นกษัตริย์แห่งมรกตนคร...เขาต้อนรับเลี้ยงดูอดีตคณะนายจ้างอย่างดี แต่มีพบก็ต้องมีจาก...เขารู้ถึงข้อนี้ดี...คืนนี้เลยบุกเข้าไปหาพรานใหญ่ถึงห้องนอน...แล้วกระซิบริมหูของพรานใหญ่ว่า...
"สกปรกตามเคย ผู้กอง...จะนอนทั้งชุดนี้น่ะรึ"
"แกอย่ามาเสือกยุ่งกับฉันตอนนี้เลยวะ แงซาย ฉันง่วงและเพลียอย่างฉิบหายวายป่วงไปเลยวันนี้ ขอนอนให้เต็มอิ่มสักคืน"
"ผมจะไปฟ้องนายหญิงว่า ผู้กองขี้เกียจและสกปรกที่สุด!"
"เออ! เชิญขี่ม้าสามศอกไปบอกแม่ของเอ็งเหอะวะ มากวนใจมากๆตอนนี้ ประเดี๋ยวสมเด็จพระเจ้าจักราธิราชจะทรงพระถูกถีบเสียเท่านั้น"...ต๊าย ไม่กลัวถูกประหารเจ็ดชั่วโคตรเลยนะยะ ตาพรานใหญ่...บังอาจจะมาถวายถีบแด่กษัตริย์แห่งมรกตซิตี้ได้ยังไง 
"ขอนอนกับผู้กองสักคนได้ไหม?"...เอ่อ อ่า...ไหงมาขอนอนกะเค้าง่ายๆอย่างนี้ล่ะแงซาย...
"แกจะยั่วฉันไปถึงไหนวะ นี่จะไม่ยอมให้หลับให้นอนหรือยังไง"...กรี๊ดดดด ใครยั่วใคร แล้วจะทำอะไรกั๊นนนนน ถึงจะไม่หลับไม่นอนเนี่ย...หา...
"ไม่ได้ยั่ว แต่จะนอนจริงๆ แหละ อะไรเตียงออกกว้าง แบ่งที่ให้ไอ้แงซายนอนมั่งไม่ได้หรือยังไง"
สุดท้ายพรานใหญ่ก็ต้องยอมแบ่งเตียงให้อดีตลูกหาบจนได้...อิอิ ฉากนี้ฟินสุดๆค่ะ
"แงซาย?"
"ครับผม"
"ฉันเกลียดขี้หน้าแกฉิบเผ๋งเลยว่ะ"
"ผมก็เกลียดขี้หน้าผู้กองบรรลัยจักรเหมือนกัน คนห่าอะไรพรรค์นี้ไม่รู้ เลือดเย็นชะมัด"...เ่อ่อ..ใครก็ได้ช่วยบอกที นี่เป็นประโยคบอกรักของเขากันใช่ไหมคะ...


ในคืนสุดท้ายที่คณะจะอยู่ในมรกตนคร แงซายคนเดิมใส่ชุดลูกหาบก็มาร่วมวงอำลาด้วย...เขาขอส่างปาจากมาเรียและสัญญาว่าจะเลี้ยงดูอย่างดีที่สุด...ทุกคนเห็นดีด้วยเพราะไม่อยากให้ส่างปาต้องพเนจรร่อนเร่อีกต่อไป...การอำลาเต็มไปด้วยบรรยากาศครื้นเครง...มั้งงงง
"ต่อไป ผมหมายถึงในเที่ยวกลับ ผู้กองคงจะสบายใจขึ้นมาก เพราะไม่ีมีใครคอยยั่วโทสะให้หงุดหงิดอีกแล้ว"
"ใช่ซิ มาด้วยกัน ก็แทบจะกระืทืบกันตายอยู่แล้ว ขืนกลับด้วยกันอีก ก็คงได้ซัดกันหมอบไปข้างหนึ่ง"
"ถ้าผมจะสมัครเป็นลูกหาบ เดินทางกลับไปด้วยล่ะครับ ผู้กองจะรับไหม?์"
"แกต้องสมัครกับนายใหญ่นั่น ไม่ใช่สมัครกับฉัน..ฯลฯ...ถ้าลำพังฉันล่ะก็ ถีบลงจากบ้านพักที่หนองน้ำแห้งในทันที่ที่เห็นหน้าจำได้แล้ว ขอให้รู้ไว้ด้วย"
"นายตำรวจค่ายแตกคนนี้ ถึงยังไงๆ ก็ไม่ยอมญาติดีกับผมเลย"
"ก็จะให้เขาญาิตดีกับเธอได้ยังไงเล่า ในเมื่อเธอเป็นคนเอาทหารกะเหรี่ยงเข้าตีค่ายเขาแตกวิ่งหัวซุกหัวซุนตกห้วยตกเหวไปในครั้งนั้น แต่ฉันอนุญาตนะ ถ้าเธอจะจับเขาใส่คุกที่นี่ตลอดชีวิต ไม่ต้องห่วงหรอก เราได้พรานนำทางใหม่แล้ว ถึงจะแก่หน่อย ก็ฝีมือไม่ยิ่งหย่อนไปกว่าเขาเลย"
"ผมเอาผู้กองรพินทร์ใ่ส่คุกที่นี่ไม่ได้หรอกครับ เขาจะพลอยพาให้นักโทษของผมแหกคุกกันออกไปหมด แล้วก็คงจะหวนกลับมาตะโกนร้องด่าท้าทายผมให้หนวกหู ดีไม่ได้ปลุกปั่นยุยงให้ประชาชนของผมแบ่งแยกอาณาจักรออกไปอีก ผมขี้เกียจยกกองทัพไปปราบ ลำพังฝีมือรบ ผมไม่กลัวเขาหรอก แต่ฝีปากด่า ผมสู้เขาไม่ได้ ผู้กองด่าเก่งจริงๆ"


เมื่อจักราธิราชและกองทัพเดินทางมาส่งคณะทั้งหมดถึงชายแดนเขตมรกตนคร ถึงเวลาที่ต้องร่ำลาจากกันจริงๆซะแล้ว...ต่างก็ใจหายกันทั่วหน้า ไม่เว้นแม้แต่ผู้กองรพินทร์ ที่ตอนแรกก็เก็กขรึม แต่พอเห็นน้ำตาแงซาย ตัวเองก็น้ำตาซึมเหมือนกัน...
"ผู้กองที่รัก..."
"ในชีวิตของจักราช จำได้ว่าเสียน้ำตาเพียงสองครั้งเท่านั้น ครั้งแรกเมื่อราชวงศ์เทพถูกโค่น พระบิดาถูกปลงพระชนม์ พระชนนีสวรรคตกลางป่า...ส่วนครั้งที่สอง คือครั้งที่คนชื่อรพินทร์ ไพรวัลย์จากไป...เป็นการจากอย่างชนิดที่จะไม่พบกันอีกแล้ว ผมไม่มีอะไรจะให้ผู้กองไว้ดูต่างหน้า นอกจากสิ่งนี้เท่านั้น สิ่งที่ติดตัวผมมาตั้งแต่เกิด โปรดรับไว้เถิด นี่คือสัญญลักษณ์ของแงซายหรือจักราช"
"เป็นพระมหากรุณาธิคุณล้นเกล้า ข้าพระบาทจะขอเก็บตราประจำพระองค์นี้ไว้กับตัวตลอดไป"...ไหนๆ พรานใหญ่ว่าเข้าเจ้าเข้านายไม่เป็น พูดราชาศัพท์ไม่เอาไหนไง...ไหงทีงี้พูดถูกขึ้นมาเชียว
"โชคดีครับ พี่ชาย!"
"โชคดี น้องชาย!..."


อ่านจบ...น้ำตาซึม ใจหายตลอดเล่มเลยค่ะ...ไม่ว่าจะเป็นตอนที่จักราชท้ารบกับสิงหราและรหัสยะแบบลูกผู้ชายแล้ว เห็นได้ว่าเป็นลูกผู้ชายมากๆ พิสูจน์ตัวเองให้ประชาชนได้เห็นว่าตัวเองเหมาะสมหรือไม่กับการขึ้นเป็นกษัตริย์...ตอนที่สูญเสียกุตะมะ แม่ทัพที่มีความสำคัญคนหนึ่งของกองทัพประชาชน...ตอนที่แงซายเข้าไปขอนอนกับพรานใหญ่ หรือแม้แต่คืนสุดท้ายที่ไปนอนรวมกลุ่มกับพรานพื้นเมืองเหมือนเมื่อตัวเองเป็นลูกหาบ...
บอกตรงๆว่าไม่อยากให้จบค่ะ การเดินทางที่แสนยาวนานหลายเดือนของคณะเดินทาง รวมทั้งหลายเดือนของคนอ่านด้วยมันผูกพัน เหมือนคนในครอบครัวที่ยังไงก็ต้องเจอหน้ากันทุกวัน ต้องได้พูดคุยกันไปซะแล้ว...
สิ่งที่ได้จากการอ่านเพชรพระอุมา...เอาแบบสรุปๆ และเท่าที่จะนึกได้นะคะ...
1. ได้เห็นถึงน้ำใจของทุกคน ไม่ว่าจะพรานใหญ่ นายจ้าง หรือแม้แต่พวกลูกหาบพรานพื้นเมือง ทุกคนล้วนร่วมเป็นร่วมตาย เป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกัน ไม่แยกนายหรือบ่าว ทำให้เชื่อได้ว่าคณะเดินทางคณะนี้สมบูรณ์แบบที่สุด ต่อให้เดินไปจนถึงดาวอังคารคนอ่านก็เชื่อว่าทุกคนก็ต้องไปถึงแน่นอน ขนาดพรานใหญ่กับแงซายที่ชอบทำเป็นขัดคอ ลบเหลี่ยมกันตลอดเวลา เมื่อถึงที่สุดแล้วน้ำใจของกันและกันก็ทำให้ทั้งสองรักกัน ร่วมเป็นร่วมตาย และร่วมมือกันจนผ่านอุปสรรคต่างๆมาได้ทุกที...

2. สัจจะและการละเว้นความโลภ...เพราะสัจจะที่ให้ไว้กับฤาษีว่าจะละเว้นความละโมบโลภมากทั้งหลาย แม้จะเห็นขุมทองต่อหน้า หรือขุมสมบัติของพระอุมาที่แม้แต่จะหยิบเพชรออกมาเพียงเม็ดเดียวก็แทบจะประมาณค่ามิได้ แต่...ทุกคนก็ไม่มีใครสนอกสนใจ เพราะนอกจากสัจจะแล้ว ทุกคนยังคิดได้ว่าหนทางที่ผ่านมานั้น ยากแค้น อันตรายหนักหนา...ข้าวสัำำกคำ น้ำสักอึก ยังมีค่ามากกว่าก้อนเพชรก้อนทอง ที่คงมีค่าแค่ก้อนกรวดบรรทุกไปให้หนักเปล่าๆเท่านั้น

3. เอกลักษณ์เฉพาะตัวของแต่ละบุคคล เด่นชัด เป็นที่น่าจดจำ พรานใหญ่...ขี้เก๊ก เงียบขรึม ออกจะกวนๆบ้างบางเวลา..แต่แท้จริงแล้วเจียมตัว และมีน้ำใจห้าวหาญ รอบคอบ...นายใหญ่ (คนอ่านชอบตัวละครตัวนี้ที่สุดรองจากแงซายเลยค่ะ) สุขุม นุ่มลึก แต่ก็เด็ดขาด นางเอกของเรื่องดาริน หญิงสาวที่มีน้ำใจยิ่งใหญ่ อดทนได้ยิ่งกว่าผู้ชายซะอีก และหากคณะเดินทางขาดไชยยันต์ไปล่ะก็ คงเงียบเหงา หงอยกันเป็นแน่ ผู้ชายที่ปากเปราะ ขี้เล่น แต่เป็นมือวางระเบิดชั้นเยี่ยม แถมยังรักจริงอีกตะหาก ส่วนเมย์...สาวร้อนแรง แม้จะดูโลดโผนไปบ้าง แต่บางมุมเธอก็น่าสงสารและน้ำใจหนักแน่น กล้าหาญด้วย
แม้แต่พรานลูกหาบแต่ละคนต่างก็เป็นที่น่าจดจำได้ทั้งนั้น ไม่ว่าจะบุญคำ จัน เกิด เส่ย คะหยิ่น และส่างปา คนเขียนก็ใ่ส่ตัวตนเข้าไป ทำให้คนอ่านรู้สึกผูกพันไปด้วย และที่สำคัญเลย แงซาย ตัวละครที่หลายๆคนกรี๊ด รวมทั้งคนอ่านด้วย...บุคลิกที่ชวนให้น่าสนใจมาตั้งแต่ต้น ความลึกลับชวนให้น่าติดตาม ผูกเรื่องราวให้คนอ่านสงสัยตลอดเวลาจนเอาใจเข้าไปผูกติด จากความสงสัีย กลายเป็นความชอบ และสุดท้ายก็หลงรักตัวละครตัวนี้ และแอบเอาใจช่วย เชียร์ตลอดเวลาที่ลูบคมกับพรานใหญ่...

4. ความรู้ต่างๆที่แทรกเข้ามา ไม่ว่าจะเรื่องอาวุธ การแพทย์ โบราณคดี สัตว์ป่า รวมไปถึงเรื่องราวที่บางครั้งวิทยาศาสตร์ยังไม่สามารถพิสูจน์ได้...เข้ามารวมกันได้อย่างกลมกลืน ไม่รู้สึกว่าล้าสมัย หรือล้ำสมัยเกินไป เชื่อเถอะค่ะว่า...ต่อให้อีกสิบปี ยี่สิบปีข้างหน้า มาอ่านเรื่องนี้อีกรอบ...ก็จะยังสนุกและน่าติดตามเหมือนเดิม

5. ได้เห็นถึงความสามารถของนักเขียนชั้นครู การเขียนนิยายเรื่องหนึ่งต่อเนื่องมาเป็นเวลา 25 ปี มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยสักนิด...และเชื่อแน่ว่าการหาข้อมูลในสมัยห้าสิบปีก่อนโน้น คงไม่ได้หาจากกูเกิ้ลแน่นอน...และการพิมพ์ต้นฉบับก็คงไม่ได้พิมพ์จากคอมพิวเตอร์...ความยากมันจึงมีมากกว่า ถ้าใจไม่รักจริงใครจะทำแบบนั้นได้...และเพราะความรักในนิยายของคนเขียน ก็ทำให้คนอ่านที่ได้อ่านนิยายเล่มนี้รักนิยาย รักตัวละคร รักเรื่องราวต่างๆที่เกิดขึ้นในเล่มนี้ด้วยเช่นกันค่ะ

6. ถึงแม้ว่านี่จะเป็นการจบเพียงภาคแรกเท่านั้น...แต่ความเต็มอิ่ม ความปลาบปลื้ม หลากหลายอารมณ์ก็ยังมีให้เห็น...อนาคตไม่แน่ใจค่ะว่าจะได้อ่านภาคสองหรือไม่...แต่เท่าที่อ่านภาคแรกจบก็รู้สึกได้ว่าจินตนาการไม่มีที่สิ้นสุดจริงๆ กว่า 10089 หน้าที่ผ่านตา ไม่มีครั้งไหนเลยที่จะไม่รู้สึกร่วมไปกับเหตุการณ์นั้น แม้ว่าจะสุขบ้าง ทุกข์บ้าง หมั่นไส้บ้าง ไม่พอใจบ้าง...มันช่างเต็มไปด้วยความรู้สึกต่างๆมากมาย จนบางครั้งก็อยากจะบรรยายให้อ่านกันค่ะ แต่...บรรยายไม่หมดจริงๆ พับผ่าสิ...




จบการเดินทางอันแสนยาวนานกับคณะเดินทางสุดพิเศษไว้ที่ภาคแรกก่อนนะคะ...ต่อจากนี้คงต้องหันไปเคลียร์กองดองอย่างจริงจังสักที...เพราะตั้งแต่อ่านเพชรพระอุมา ก็ไม่เคยได้หยิบเรื่องอื่นมาอ่านเลย มีแต่ซื้อเพิ่มเรื่อยๆ...

Create Date : 25 กันยายน 2556 Last Update : 1 มกราคม 2557 19:33:17 น. Counter : 6894 Pageviews.		11 comments
Share Tweet