104>>>เำพชรพระอุมา ตอน อาถรรพณ์นิทรานคร เล่ม 1...พนมเทียน

เพชพระอุมา ตอน อาถรรพณ์นิทรานคร เล่ม 1...พนมเทียน...เดินทางมากว่าครึ่งทางแล้วค่ะ เล่มนี้เป็นเล่มที่ 13 หรือเล่ม 1 ของตอนที่ 4 ของภาคแรกค่ะ...


เมื่อรพินทร์ ดาริน และบุญคำ เดินทางมาถึงปราสาทหักพังลักษณะเป็นเมืองร้าง พอมองเข้าไปยังห้องโถงกลางปราสาทสิ่งที่ทำให้ทุกคนตกตะลึงก็คือ พระนางพันธุมวดี นางพญาแห่งนิทรานครนั่นเอง...แต่สิ่งที่ทำให้ตะลึงยิ่งไปกว่าก็คือ...กึ่งกลางระหว่างประทุมถันอันเต่งตั้งชูชันงามสะพรั่งเกลี้ยงเกลาประดุจสลักเสลาด้วยงาช้างและมีปลายยอดเป็นสีชมพูเรื่อนั้น มีไม้กลมท่อนหนึ่งใหญ่ขนาดท่อนแขนยาวประมาณศอกเศษ เสียบสลับปักตรึงอยู่...บุญคำยืนยันหนักแน่นว่าปลายหอกที่เสียบอยู่บนอกของพันธุมวดีนั้นก็คือหอกที่ทาด้วยเลือดประจำเดือนของเมย์ ที่พรานใหญ่ใช้แทงอกค้างคาวยักษ์เมื่อคืนนั้นเอง...


รพินทร์ตัดสินใจเปิดสลักหินเลื่อนใต้แท่นที่บรรจุคัมภีร์มายาวินและมีกริชปักอยู่ออก แต่ยังไม่ทันที่จะทำอะไร มันตรัยผีดิบตายซากและพรรคพวกก็เข้ามาขัดขวางเล่นงาน แงซายเข้ามาช่วยไว้และวิ่งตามมันตรัยออกไป ทางด้านรพินทร์ ดาริน บุญคำ โดนพวกผีดิบเล่นงานจนแทบแย่ บุญคำนึกได้เลยเอาหอกไม้ทาประจำเดือนให้ดารินถือ ท่ามกลางเสียงปืนที่ยิงใส่พวกผีดิบไม่ยั้งกลับทำอันตรายอะไรไม่ได้ แต่พอดารินเอาหอกกวัดแกว่งเข้าใส่พวกผีดิบก็ชะงักไม่กล้าเข้าใกล้ทุกที...ของเค้าดีจริงๆ แล้วทุกคนก็ดีใจสุดขีีดเมื่อได้ยินเสียงของเชษฐา เกิด เส่ย จัน คะหยิ่น และส่างปาเข้ามาช่วย...
ดารินอาศัยช่วงจังหวะที่ทุกคนต่อสู้กับผีดิบอยู่ เข้าไปดึงกริชออกจากคัมภีร์นั่นได้เป็นผลสำเร็จ พวกผีดิบก็หมดฤทธิ์ลงทันที...ส่วนร่างของพันธุมวดีก็ค่อยๆสลายลงจนเหลือแต่กองขี้เถ้า...


เชษฐาเก็บคัมภีร์และกริชไว้ที่เป้หลัง ทุกคนสอบถามความเป็นไปเป็นมาพลางตามหาไชยยันต์และเมย์ไปด้วย จนมาพบว่าทั้งคู่ติดอยู่ในสุสาน มีเพียงรอยแตกเล็กๆเท่าฝ่ามือ พอได้ส่งน้ำและบุหรี่เข้าไปให้แค่นั้น...แต่ไชยยันต์ก็กำลังใจมาเป็นกอง จนมีอารมณ์ขัน...
"เมย์ติดอยู่ในนั้นกับคุณด้วยหรือเปล่า"
"อยู่ด้วย! อยากโง่เท่าๆกัน ก็เลยต้องติดอยู่ด้วยกันนี่แหละ คุณรู้ไหม? เมย์กำลังจะทำบาร์บีคิวเสต็ก ขัดข้องตรงที่หาน้ำซอสกับบรั่นดีไม่ได้ เรากำลังปรึกษาหารือกันอยู่"
"บาร์บิคิวเสต็ก?"
"ใช่"
"คุณไชยยันต์เอาเนื้อมาจากไหนกระมัง?"
"โอ๊ย! เยอะแยะ สมบูรณ์มาก มีไอ้ผีตายซากตายมาแล้วหลายสิบศตวรรษเก็บสต็อกไว้ในนี้มากมาย แต่ละตัวน่ากินทั้งนั้น เสียอย่างเดียว เนื้อแข็งไปหน่อย"


แล้วไชยยันต์กับเมย์ก็ออกจากสุสานนั้นมาได้ด้วยการระเบิดถ้ำ ทั้งหมดพากันเดินทางกลับที่พักที่เชษฐาเก็บของไว้ทั้งหมดที่นั่น ต่างสอบถามเรื่องราวระหว่างพลัดหลงกันจนหนำใจ และปลอดโปร่งโล่งใจ ตอนนี้พวกพรานพื้นเมืองยิ่งเคารพนับถือนายใหญ่อย่างเชษฐามากขึ้น เพราะเขาไม่ถือตัวว่าเป็นนาย ลำบากหาบสัมภาระพร้อมกับพวกลูกหาบด้วย
"นายใหญ่แน่จริงๆ ลงมือหาบของเองคู่กับคะหยิ่น"
"แล้วก็แบกหีบที่หนักที่สุดด้วย เป็นหีบเครื่องกระสุนกับเครื่องระเบิด พวกเราขอให้นายใหญ่เดินตัวเปล่า แต่นายใหญ่ไม่ยอม นายใหญ่แข็งแรงพอๆกับคะหยิ่นและแงซาย กล้าหาญอดทนเป็นที่สุด ไม่น่าเชื่อเลย"


หลังจากนั่งวิเคราะห์คัมภีร์นั่นแล้วแต่ก็อ่านไม่ออกว่าเป็นภาษาอะไร รพินทร์อยากให้เผาคัมภีร์นั่นซะ แต่ดารินขอไว้ว่าจะดูอีกครั้งในวันรุ่งขึ้น แล้วในคืนนั้นเหตุการณ์คับขันก็เกิดกับพรานใหญ่...เมื่อคนที่นอนข้างเขาซึ่งควรจะเป็นไชยยันต์ดันกลายเป็นสาวร้อนแรงอย่างเมย์เข้า ที่คว้ามือของพรานใหญ่ไปวางไว้บนหน้าอกตัวเอง...กว่าจะรู้สึกตัว มือของเขาที่แต่เดิมมีลักษณะแข็งทื่อเหมือนเป็นเหน็บชา หรือมิฉะนั้นก็มือศพ เริ่มเคลื่อนไหวไปตามทิศทางของมัน มันเป็นไปโดยอัตโนมัติอย่างช่วยไม่ได้จริงๆ เป็นภาวะจำยอม...เลยตามเลย จะดื้อดึงขัดขืน ก็เห็นจะไม่มีประโยชน์อะไรเสียแล้ว มิช้ามินานภาวะจำยอมก็กลายสภาพเป็นความลืมตัว เพลิน และเพริดไปอย่างปราศจากขอบเขต...สุดท้ายพรานใหญ่ใจฉกาจก็พลาดท่าเสียที โดนเมย์สำเร็จความใคร่ให้ไปจนได้
"เป็นผู้ชายเหมือนกันนะ ทีแรกสงสัยว่าจะเป็นกะเทยเสียอีก"
"ชั่วช้า...ลามก!"
"ทุกคนชั่วช้าลามก เพียงแต่จะปิดบังซ่อนเร้นไว้หรือไม่เท่านั้น ระบายสิ่งที่คุณเรียกว่าชั่วช้าลามกนี้ออกมาเสียบ้าง หน้าตา อารมณ์และปัญญาจะแจ่มใสกว่านี้ ไม่ดูเคร่งเครียดเป็นสัตว์ป่าเหมือนเ่ช่นที่คุณเป็นอยู่ ถ้าเสียใจมากก็อนุญาตให้หลั่งน้ำตาได้ เหมือนสาวพรหมจารีที่เสียตัวครั้งแรกยังไงล่ะ"...เ่อ่อ...เมย์เธอแรงจนคนอ่านนึกกลัวแล้วเนี่ย...
"ถ้าไม่มีเจ้านายอีกสามคน ผมจะจับคุณขึงพืดกลางดินเสียเดี๋ยวนี้ แล้วสั่งให้พวกพรานพื้นเมืองทุกคนโทรมคุณ"...สาบานนะว่านี่เป็นคำพูดของพระเอก...น่ากลัวกว่าเมย์อีก...
"น่าตื่นเต้นมาก! แล้วคุณจะเป็นคนแรกหรือคนสุดท้ายล่ะ"...เฮ่อออออ


หลังจากผ่านเหตุการณ์น่าหวาดเสียวไปแล้ว พรานใหญ่ก็หลับเป็นตาย จนมาตื่นอีกทีกลางดึกเมื่อได้ยินเสียงเอะอะโวยวายว่าดารินหายตัวออกไปจากที่พัก โดยที่ไม่มีไฟฉายหรือปืนติดตัวไปด้วย ทั้งคณะเดินทางกลับไปยังปราสาทพันธุมวดีอีกครั้ง หมอกลงหนาจัดจนมองแทบไม่เห็นทาง ผีดิบมันตรัยรออยู่ที่นั่น พร้อมกับยื่นข้อเสนอให้เอาคัมภีร์มาแลก โดยพรุ่งนี้เอามาวางไว้ที่นี่แล้วจะปล่อยตัวดารินกลับที่พักให้ ทุกคนไม่เชื่อว่ามันตรัยจะรักษาสัญญาแต่ทำอะไรไ่ม่ได้นอกจากจำยอม ทั้งหมดกลับไปปรึกษากัน โดยจะจัดคนแอบสะกดรอยตามหากมันตรัยมาหยิบคัมภีร์ไป เพราะหวังว่าจะได้ช่วยดารินออกมาได้ทันเวลา

ทางด้านดารินนอนหลับไมไ่ด้สติอยู่บนแท่นในถ้ำแห่งหนึ่ง หน้าปากถ้ำมีเสือหินตัวใหญ่ยืนเฝ้าอยู่ มันตรัยบอกดารินว่าจะไปเอาคัมภีร์แล้วจะทำให้ดารินเป็นอมตะอยู่กับมันเหมือนอย่างที่พันธุมวดีเคยเป็น ในระหว่างที่มันตรัยออกไป ดารินก็เห็นพันธุมวดีมาหาและขุนพลวรมันต์ที่อาศัยอยู่ในร่างของแงซายก็พาดารินหนีออกมาจากถ้ำ พอกลับมาถึงที่พัก พรานพื้นเมืองก็รีบไปตามพรรคพวกที่เฝ้าอยู่ทางด้านคัมภีร์กลับมา เมื่อเห็นว่าดารินปลอดภัยดี ก็ำพากันกลับเข้าไปเฝ้าคัมภีร์อีกครั้ง หวังว่าครั้งนี้จะทำลายผีดิบมันตรัยลงได้

กลางดึกหมอกลงจัด มันตรัยก็ย่องมาหยิบคัมภีร์ไป รพินทร์เข้าขัดขวางแต่มันตรัยก็หนีรอดไปได้ ทั้งหมดตามไป จนมันตรัยไปจนมุมอยู่บนหน้าผา ทุกคนล้อมไว้ด้านล่าง พรานใหญ่เดินสำรวจรอบๆหน้าผาท่ามกลางคณะเดินทางที่กระจัดกระจายดักทางผีดิบอยู่ แต่เพราะหมอกที่ลงจัดทำให้รพินทร์ต้องเสียจูบให้กับเมย์อีกครั้ง...ผู้หญิงคนนี้น่ากลัวจังเลยยยย

พอฟ้าสาง รพินทร์ปีนขึ้นไปบนหน้าผา มันตรัยโยนหินก้อนใหญ่ลงมาขัดขวาง ทางด้านล่างก็ยิงสกัดขึ้นไป จนกระทั่งรพินทร์ปีนขึ้นไปถึง มันตรัยจะทุ่มหินใส่อีก เชษฐายิงเช้าใส่มันตรัย คราวนี้ผีดิบถึงกับทุรนทุราย สิ้นฤทธิ์ตกหน้าผาร่างกายยับเยิน เพราะกระสุนนัดนั้นบุญคำเอาเลือดประจำเดือนทาให้...


ช่วยกันแบกซากศพของมันตรัยกลับมาเผาพร้อมกับคัมภีร์และกริช แต่แล้วทุกคนก็ต้องงุนงงสับสนเพราะมันไม่ไหม้ จนบุญคำไปเอาผ้าอนามัยที่ห่อเอาไว้ให้เมย์โยนลงไปในกองไฟ...เท่านั้นแหละ...ทุกอย่างก็ลุกไหม้จนเหลือแต่เถ้าถ่าน...

เล่มนี้อดจะรู้สึกเสียวๆแทนพรานใหญ่ใจฉกาจซะไม่ได้...คืนนี้ดารินรู้สึกไม่ค่อยสบาย ทุกคนเลยตกลงกันว่าจะผลัดเวรกันเฝ้า พรานใหญ่ล้มตัวลงนอนข้างไชยยันต์ นึกว่าจะรอด...แต่ก็โดนไชยยันต์ลวนลามเข้าจนได้ เพราะนึกว่าพรานใหญ่เป็นเมย์...เลยต้องใช้วิธีการรุนแรงในการปลุกให้รู้สึกตัว (ทำไมตอนยัยเมย์ไม่ทำแบบนั้นบ้างล่ะเนี่ย)



อ่านจบ...เล่มนี้ก็ยังตื่นเต้นเหมือนเคย แถมยังตื่นตากับฉากเลิฟซีนใต้ผ้าห่มของรพินทร์กับเมย์ด้วย ไม่ต้องบรรยายแบบใช้คำที่โจ๋งครึ่มแต่ก็ทำให้คนอ่านจินตนาการไปได้ว่ามัน...เกิดอะไรขึ้นภายใต้ผ้าห่มผืนนั้น ท่ามกลางคนอีกนับสิบที่นอนรายล้อมอยู่...ฝีมือนักเขียนชั้นครูเค้าเป็นอย่างนี้นี่เอง...

บางตอนก็อดขำกับไชยยันต์และบุญคำไม่ได้ หากขาดสองคนนี้ล่ะก็ คงหงอยกันไปเยอะเลย เวลาที่เครียดจนถึงขีดสุดก็ได้สองคนนี้ล่ะค่ะ มาทำให้บรรยากาศตึงเครียดมันเบาลง...

ส่วนรพินทร์...เล่มนี้คนอ่านเคืองค่ะ...ทำเป็นขัดขืนตอนแรกๆ แล้วสุดท้ายก็นอนเฉยให้เค้าทำตามใจชอบซะงั้น เชอะ...แถมพอเสร็จสมอารมณ์หมายแล้วยังพูดจาไม่ดีกับผู้หญิงซะอีก ถึงเมย์จะน่ากลัวยังไง...แต่ไปพูดแบบนั้น มันดูไม่เป็นลูกผู้ชายเอาซะเลย...พับผ่าสิ...

ทางด้านเมย์...โอ้ย ผู้หญิงอะไร น่ากลัวอย่างนี้...ตอนเขมือบไชยยันต์ก็ว่าเธออารมณ์ค่อนข้างรุนแรงแล้วนะ ตอนรุกรพินทร์นี่ยิ่งเพิ่มความน่ากลัวเข้าไปอีก ขู่ว่าถ้าขัดขืนจะตะโกนบอกทุกคนว่าโดนปล้ำ...ต๊ายยยย...



ปล...บล็อกที่แล้วเอาภาพวาดรพินทร์ ดาริน แงซายมาฝาก...บล็อกนี้เป็นภาพวาดตัวละครอื่นๆในเรื่องค่ะ...หามาจากกูเกิ้ลเหมือนเคย ให้เครดิตไม่ถูก แต่ก็ขอขอบคุณผู้ทำภาพทุกท่านค่ะ

มรว.เชษฐา หรือคุณชายใหญ่ หัวหน้าคณะเดินทาง





นายทหารปืนใหญ่ หรือไชยยันต์





มาเรีย หรือเมย์


ติดใจ...เอาอีกหลายๆภาพเนอะ

Create Date : 08 สิงหาคม 2556 Last Update : 1 มกราคม 2557 19:39:06 น. Counter : 3647 Pageviews.		10 comments
Share Tweet