105>>>เพชรพระอุมา ตอน อาถรรพณ์นิทรานคร เล่ม 2...พนมเทียน

 เพชรพระอุมา ตอน อาถรรพณ์นิทรานคร เล่ม 2...พนมเทียน


หลังจากเกือบพลาดท่าเสียทีไปกับไชยยันต์ พรานใหญ่ใจฉกาจก็นอนไม่หลับ ลุกออกมานั่งสูบบุหรี่...ไชยยันต์เองก็ตามออกมานั่งด้วย ทั้งคู่คุยกับแบบลูกผู้ชาย...สาบานให้ตายเถอะ นี่เหรอสิ่งที่ลูกผู้ชายเค้าพูดกัน...ถึงผู้หญิง...
"เคยมีอะไรกับคุณมาก่อนหรือเปล่า...ผมหมายถึง...เป็นเมีย!"
"ด้วยเกียรติของลูกผู้ชาย สาบานว่าไม่เคยครับ"...ถึงขั้นสามีภรรยาอ่ะไม่เคย...แต่ตอนควักล้วงกันให้วุ่นวายอ่ะ...ไม่นับ...ไม่เล่า...
จากนั้นสองหนุ่มก็นั่งเผา...เอ๊ย คุยกันถึงความร้อนแรงของเมย์และพรานใหญ่ดูออกว่าไชยยันต์ชอบเมย์มากและเคยมีอะไรกับเมย์แล้วด้วย


ดารินที่หลับไปนานตื่นขึ้นมาตอนเกือบรุ่งเช้า ตอนนั้นเป็นยามของเมย์...เมย์เห็นดารินทำท่าจะออกจากแค้มป์ที่พัก จึงเข้าขัดขวางเกิดการต่อสู้กันขึ้น ทุกคนตื่นมาเห็นเหตุการณ์ก็พากันซักถาม ได้ความว่าดารินฝันว่าขุลพลวรมันต์ในร่างของแงซาย พาเธอไปพบกับแงซายที่นอนหลับอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ เขามาลาเธอเพราะการกำจัดมันตรัยเสร็จสิ้นแล้ว วิญญาณของพวกเขาได้รับการปลดปล่อย...และจะคืนร่างแงซายให้...เมื่อดารินตื่นขึ้นมาก็จะีรีบไปพาตัวแงซายกลับ แต่พรานใหญ่รั้งไว้เพราะขณะนั้นยังไม่สว่างดีและหมอกลงค่อนข้างจัด...ดารินเล่าความฝันเกี่ยวกับความเป็นมาของนิทรานครแห่งนี้ให้ทุกคนฟัง จนกระทั่งเช้า...ทุกคน ยกเว้น ส่างปา กับบุญคำที่อยู่โยงเฝ้าแค้มป์ ก็เร่งออกเดินทางไปตามทางที่ดารินเห็นในความฝัน


ทุกคนเห็นแงซายนั่งหลับอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่นิ่งสนิท ทั้งๆที่ใกล้ๆกันมีเสือใหญ่สองตัวต่อสู้กันอยู่ พอไล่เสือไปสำเร็จ ดารินรีบเดินเข้าไปหา ชีพจรของแงซายอ่อนแรงเหมือนคนใกล้ตาย ดารินร้อนใจมากพยายามหาทางช่วยเหลือ จนหมดหวังและพาลพาโลเอากับรพินทร์โทษฐานที่เขาถ่วงเวลาไม่ให้เธอออกมาตามหาแงซายตั้งแต่ตอนนั้น...รพินทร์ตรวจดูร่างกายแงซายก็พบว่าเขาถูกแมงมุมมีพิษกัดเข้าให้...โอกาสรอดยาก แต่รพินทร์ก็พยายามจะหาทางช่วย
"โปรดฟังผมบ้างคุณหญิง ผมไม่ใช่แพทย์ก็จริง และในเรื่องเหตุผลทางการแพทย์มีอย่างไร ผมก็ไมทราบ แต่กรุณาทำตามที่ผมบอกก่อน เชื่อผมสักครั้ง คืออย่าเพิ่งให้หัวใจหยุดเต้นเสียก่อนในขณะนี้ มิฉะนั้นเราจะไม่มีโอกาสอีกแล้ว"
"อ้อ! นี่คุณคิดว่ายังมีโอกาสอีกรึ?"......."...เพราะคุุณคนเดียวใช่ไหม! ฉันบอกแล้วว่า ให้ออกมาตามแงซายเสียตั้งแต่เมื่อคืน ...ฯลฯ...คราวนี้สาใจคุณหรือยัง...แงซายไม่มีทางรอดหรอก ไม่ต้องห่วง แผนที่เดินทางของคุณก็ได้คืนมาแล้ว จะไปกังวลทำไมกับชีวิตของคนๆหนึ่งที่คุณไม่ชอบหน้าอยู่แล้ว คนใจร้าย อำมหิตที่สุด!"
"ทำตามที่พรานใหญ่สั่ง น้อย!"...โชคดีที่อย่างน้อยดารินก็เกรงพี่ชายอยู่บ้างนะ
"เราจะเอาแงซายกลับที่พักเร็วที่สุด"
"หนักเปล่าๆ ความจริงฝังเขาไว้ที่นี่ก็ได้ จะต้องแบกกลับไปทำไมให้เสียเวลา!"...อยากตีก้นคุณหญิงสักป้าบจริงๆ...
ถึงอย่างนั้นรพินทร์ก็พาแงซายกลับมาที่แค้มป์จนได้...เขารู้ว่าส่างปาน่าจะมีวิธีการรักษาแงซายได้...และก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ แงซายรอดตายอย่างปาฏิหาริย์


ทั้งหมดตัดสินใจว่าพรุ่งนี้จะหยุดพักสักวันแล้วค่อยเดินทางต่อวันมะรืน ในขณะที่ส่างปา คะหยิ่น บุญคำออกไปเอาเืนื้อเพิ่ม คะหยิ่นกับบุญคำก็วิ่งตาเหลือกกลับมา บอกว่าเจอกับโขลงช้างใหญ่เข้าให้ และส่างปาคงจะโดนช้างกระทืบตายไปแล้ว...คะหยิ่น บุญคำ เชษฐา เมย์และรพินทร์ รีบออกไปดู หลังจากยิงช้างตายไปจำนวนหนึ่ง ทุกคนก็มีเวลาสำรวจซากช้าง ก็พบกับความประหลาดเมื่อช้างที่เห็นมีงางอกออกมาทางปากข้างล่าง...เมย์ยืนยันว่าช้างพันธุ์นี้มีอยู่จริง เป็นต้นตระกูลของช้างในยุคปัจจุบัน แต่ว่าเคยมีอยู่ในโลกเมื่อประมาณ 14-35 ล้านปีมาแล้ว....มันคือไดโนเทเรี่ยม...ส่วนส่างปาที่คิดว่าตายไปแล้ว ก็เอาตัวรอดด้วยการหนีไปหลบในดงไผ่...


เมื่อกลับมาถึงที่พัก ทั้งหมดก็เอาแผนที่ออกมาปรึกษาหารือกันอีกครั้ง รพินทร์แจ้งว่าจะต้องรีบเดินทางไปจนถึงเินินพระจันทร์ให้ได้ในวันขึ้น 5 ค่ำ เดือน 12 เพราะตามลายแทงได้ระบุวันไว้ ไม่อย่างนั้นจะมองไม่เห็นทางขึ้นเขาพระศิวะ ซึ่งจากการคำนวณจะเหลือเวลาเดินทางอีกเพียงยี่สิบกว่าวันเท่านั้น...


ตกดึก ตอนเวรของรพินทร์ แงซายคนป่วยที่หลับมาตลอดก็ตื่นขึ้น ลุกมานั่งคุยกับพรานใหญ่ (แอบดีใจที่จะได้เห็นฉากคุยกันของสองคนนี้ค่ะ มันลึกล้ำ 555)
"ครับผู้กอง ผมทราบดีว่า ชีิวิตของผมตกเป็นหนี้ของทุกคนเช่นไรบ้าง รวมทั้งผู้กองอันเป็นบุคคลสำคัญที่สุดในการกู้ชีวิตผมไว้ครั้งนี้ด้วย สักวันหนึ่ง แงซาบ คงมีโอกาสทดแทนบุญคุณอย่างสาสม"
"ด้วยการหักหลังน่ะรึ?"
"เราจะรู้กัน เมื่อเวลานั้นมาถึง"...แหม พอกลับมาปุ๊บ คุณพี่แงซายก็เล่นเอาพรานใหญ่ปวดหัวจี๊ดเลย


รพินทร์เข้าใจว่าแงซายรู้เรื่องแผนการเดินทางจากดาริน เขาต่อว่าจนคุณหญิงโมโหมาก ส่งเสียงดังจนทุกคนในแค้มป์ที่พักตกใจ เชษฐาเข้ามาห้าม และเรียกตัวแงซายเข้ามาสอบสวน พอเห็นหน้าแงซาย ไชยยันต์ก็รู้เลยว่าแงซายจะพูดว่าอะไร...
"เมื่อคืนนี้ ผมนอนหลับฝันไป...ฝันว่า...พระธุดงค์องค์ที่เลี้ยงผมมาแต่เล็กแต่น้อย..." นั่นเป็นประโยคเด็ดของแงซายเค้าล่ะค่ะ จากการสอบสวนพบว่าแงซายไม่ได้รู้เรื่องมาจากดาริน ทำให้พรานใหญ่รู้สึกผิด ส่วนดารินเองพอใจเย็นลงก็อารมณ์ดีมากขึ้น จนทั้งสองเข้ามาพบกันในที่ลับตาคน...
"คุณมีอารมณ์ดีขึ้นแล้วหรือ โดยเฉพาะกับคนของฉัน?"
"ผมไม่อยากจะเก็บความบูดไว้กับตัวเองนานนักหรอก ว่่าแต่คุณหญิงเถอะหายโกรธผมแล้วหรือยัง?"
"ถ้าคุณไม่โกรธแงซาย ฉันก็ไม่โกรธคุณ"
"ก็ถ้าผมรักเจ้าแงซายของคุณหญิงขึ้นมาล่ะ?"
"ก็ยิ่งดีซิ ฉันยิ่งต้องการอยู่ด้วย แล้วยังไง?"
"คุณหญิงจะรักผมมั่งไหมล่ะ?" เจอง้อแบบนี้คุณหญิงมีหรือจะโกรธนาน....



ไชยยันต์กับดารินอยากเห็นซากช้างยักษ์ รพินทร์ เชษฐา แงซายเลยพาไป แต่ทุกคนก็ต้องตะลึงอีกครั้ง เมื่อซากนั้นถูกกัดกินกระจัดกระจาย เลือดและเศษเนื้อกระเด็นขึ้นไปสูงถึงยอดไผ่ รอยเท้าใหญ่เส้นผ่าศูนย์กลางประมาณห้าเมตร มันคือสัตว์ชนิดไหนทุกคนก็ยังแกะปริศนานี้ไม่ออก รู้แต่ว่ามันคงใหญ่มาก และฟันก็คงจะแข็งแรงมากด้วย


กลับถึงที่พัก เมย์พาดารินแอบไปอาบน้ำ สองสาวอาบน้ำไป คุยกันไป แล้วเมย์ก็ทำทะลึ่งมาจับ มาลูบตัวดาริน คุณหญิงเลยนึกโกรธกลับมาที่แค้มป์ก่อน แต่ก็สั่งให้บุญคำไปตามแต่ตาพรานเฒ่าจอมลามกดันเอากล้องส่องทางไกลไปแอบส่องดูนายแหม่มแทนซะนี่...ดูจนกระทั่งรพินทร์ตามมาพบ ระหว่างที่รพินทร์กำลังว่ากล่าวตักเตือนบุญคำอยู่ ก็เหลือบไปเห็นเสือกำลังจะกระโจนเข้าใ่ส่เมย์ ที่นอนเปลือยกายอยู่ เขายิงไปทันที เสียงปืนดังทำให้ทุกคนที่แค้มป์ตกใจรีบเดินทางมาที่ลำห้วย รพินทร์ให้บุญคำขึ้นไปก่อน ส่วนเขาก็ลงไปตามเมย์ที่ยังยืนตะลึงอยู่
"ให้เวลาสองนาที แต่งตัวให้เสร็จแล้วกลับที่พัก!"
"น้อยพูดไว้ไม่มีผิด นายรพินทร์ ไพรวัลย์ ชอบวางก้าม ทำใหญ่เสมอ ก็ถ้าฉันไม่ปฏิบัติตาคำสั่งของคุณ อะไรจะเกิดขึ้นบ้าง?"...แล้วเสือสมิงสาวอย่างเมย์ก็เข้าไปกอดรัดพรานใหญ่ ปากก็ตะโกน...
"บุญคำ ช่วยด้วย พรานใหญ่ปลุกปล้ำฉัน!"
รพินทร์ยิ่งแตกตื่น เพราะเสียงฝีเท้าของทุกคนที่แค้มป์กำลังใกล้เข้ามาถึง เขาแคร์...กลัวดาิรินเห็น...
"จะบ้าหรือเมย์! ยอมแพ้แล้ว จะเอาไงก็เอากัน ขออย่างเดียวเท่านั้น เลิกไอ้แผนมารยาห่าเหวนี่เสียที!"
"เห็นแก่ตัวคุณเอง หรือจะเห็นแกสวรรค์นรกอะไรก็ได้ เอาละจูบฉัน จูบเดี๋ยวนี้ จูบให้ดีที่สุดทีเดียวนะ ไม่งั้นตายไม่กระดิก!"...
แล้วกวางน้อยอย่างรพินทร์จะขัดขืนอะไรได้...ก็ต้องยอมทำตามที่เมย์สั่ง พอจูบเสร็จทุกคนก็มาถึงพอดี...รพินทร์ก็รอดจากปากเหยี่ยวปากกาไปได้อีกครั้ง...ผู้หญิงอะไรน่ากลัวจริงๆ....แถมตอนเดินกลับ บุญคำยังยุให้รพินทร์ยอมมีอะไรกับเมย์สักที...เมย์จะได้เลิกข่มขู่แบบนี้อีก...อ่านะ...



อ่านจบ...ดีใจค่ะ ที่ได้แงซายคนเดิมกลับมาเสียที หลังจากหายไปเป็นคนอื่นอยู่ตอนหนึ่ง...พอกลับมาปุ๊บก็ลับคมกับพรานใหญ่ปั๊บ เล่นเอารพินทร์หงุดหงิดหนัก ปวดหัวจี๊ดๆเลย ส่วนคุณหญิงดาริน เล่มนี้ไม่ค่อยน่ารักเลย...ดูเอาแต่ใจ โวยวาย วู่วาม ขี้น้อยใจสารพัด...แอบสงสารพรานใหญ่เหลือเกิน

แต่เล่มนี้มีที่ไม่ชอบก็คือ...คำพูดของรพินทร์กับไชยยันต์ตอนช่วงต้นเรื่อง...มันเหมือนแบบว่ากินที่ลับไขที่แจ้งกันยังไงไม่รู้ ถึงจะรู้ว่าเมย์เป็นผู้หญิงที่รักอิสระแต่การพูดถึงแบบนี้มันดู...ไม่ให้เกียรติ ดูไม่เป็นสุภาพบุรุษเอาซะเลย...หักคะแนนค่ะ...

ส่วนเมย์...นับวันเธอยิ่งร้อนแรง แผดเผาเหลือเกิน ยิ่งตอนนี้รุกพรานใหญ่หนัก...กับแงซายก็ไม่เว้น โชคดีว่าแงซายไหวทันเลยรอดตัวไปได้...เฮ่อ...โล่งอก



...หลังจากเอาพรานใหญ่ คุณหญิง แงซาย คุณชาย ไชยยันต์ เมย์ มาฝากกันแล้ว ไปดูพรานผู้ช่วยกันบ้างค่ะ ว่าหน้าตาเป็นยังไง...ทั้งคณะถ้าขาดใครไปสักคน...คงหมดสนุกไปเยอะเลยค่ะ...ที่มา หามาจากกูเกิ้ลเหมือนเคยค่ะ

บุญคำ...ตาเฒ่าจอมกะล่อน ทะลึ่ง...ผู้นำทางไสยศาสตร์ของคณะ


จัน...อาวุโสรองจากบุญคำ แต่ความเจ้าเล่ห์เทียบกันไม่ติดเลย


เกิด...พรานรุ่นหนุ่มของรพินทร์ เวลาคุยกับนายหญิงทีไรหน้าแดงทุกที


เส่ย...ผู้เกือบถูกวิญญาณคนรักเอาตัวไป


ส่างปา...พรานคู่ใจของเมย์ เมากัญชาตลอดเวลาแต่มีความรู้ด้านแก้พิษดี


คะหยิ่น...อดีตนายบ้านหล่มช้าง บ้าพลัง คู่ปรับตาบุญคำ

Create Date : 13 สิงหาคม 2556 Last Update : 1 มกราคม 2557 19:38:49 น. Counter : 11993 Pageviews.		13 comments
Share Tweet