108>>>เพชรพระอุมา ตอน ป่าโลกล้านปี เล่ม 1...พนมเทียน

เพชรพระิุอุมา ตอน ป่าโลกล้านปี เล่ม 1...พนมเทียน...แค่ชื่อตอนก็บ่งบอกได้แล้วว่าจะเจอตัวอะไรที่คาดไปไม่ถึงอีกเยอะ


ทั้งหมดเดินทางมาถึงช่องเขาขาดในเวลาโพล้เพล้ แต่ก็ไม่สามารถเดินผ่านไปยังทะเลสาบมรณะที่เป็นเป้าหมายต่อไปได้ เพราะเจ้ายักษ์ตาบอดหนึ่งข้างศัตรูคู่แค้นกันมาตั้งแต่เล่มก่อนนอนดักอยู่ ทั้งคณะเลยต้องล่าถอยมาตั้งแค้มป์ห่างออกมา ในคืนนั้น...ทั้งหมดรอดพ้นจากการถูกรบกวนจากเจ้ายักษ์เพราะว่ามีเหยื่ออันโอชะชื่อว่าแทรคโคดอน(เป็นสัตว์ยุคล้านปีก่อน)มาเป็นอาหารถึงที่

รุ่งเช้า ทั้งหมดตัดสินใจเข้าแลกกับเจ้ายักษ์ที่ยังนอนปักหลักอยู่ที่เดิม ตรงนี้มองเห็นถึงความสามารถของคุณชายได้ชัดเจน ในการวางแผนหลอกล่อให้เจ้ายักษ์ออกมาล่าเหยื่อซึ่งก็คือสมาชิกในคณะ ส่วนเขา รพินทร์ แงซาย ซุ่มรอยิงธนูระเบิดอีกด้านหนึ่ง แผนทุกอย่างเกือบไปได้สวย...แต่เจ้ากรรม...เมย์ดันตกอยู่ในอันตราย รพินทร์เลยต้องวิ่งออกจากที่ซ่อนเข้าไปช่วย ทั้งรพินทร์และเมย์ บาดเจ็บ หมดสติ...ทางด้านแงซายเห็นว่าเจ้ายักษ์เดินเข้ามาอยุ่ในรัศมีการยิงแล้ว เลยให้คุณชายเป็นคนยิงส่วนเขาเป็นคนจุดชนวนให้...อวสานของเจ้ายักษ์ก็มาถึง

เมย์บาดเจ็บค่อนข้างหนัก ดารินรักษาเต็มที่...ทั้งคณะจึงตัดสินใจพักผ่อนที่เดิมก่อน ช่วงนี้ก็มีฉากหวานเล็กๆอยู่บ้างของรพินทร์กับดาริน...
"ไม่มีอะไรจะใช้หรอก คิดถึงอยากคุยด้วย ก็เลยย่องมาหา บอกกันตรงๆอย่างนี้ดีไหม?"
"ดีครับ ดีกว่าจะแก้เก้อ ออกลูกไม้ทำเป็นมาชวนทะเลาะ หรือมาทำรวนโน่นรวนนี่อย่างเมื่อสมัยก่อนนี้ ทั้งๆที่โดยใจจริงก็อยากจะออกมาหาเรื่องพูดกับนายรพินทร์นั่นเอง"
"อ้อ! นี่แปลว่ารู้ทันมาตลอดงั้นซิ?"
"คุณหญิงครับ ผู้ชายไม่ว่าจะงั่งขนาดไหนก็ตาม แต่ในเรื่องความรักอันเป็นสิ่งละเอียดอ่อนที่สุดแล้ว เขาย่อฉลาดเสมอ สมัยก่อนนี้ คุณหญิงยิ่งตะโกนใส่หน้าว่าชิงชังผมเท่าใด ผมก็มีความสุขใจทุกครั้งที่ได้ยินเช่นนั้น เพราะมันแปลว่า คุณหญิงไม่ได้เกลียดชังผมเลย มาเดี๋ยวนี้เสียอีก คุณหญิงบอกว่ารักผม ผมกลับรับฟังด้วยความหวั่นไหวหวาดวิตกอยู่ตลอดเวลา กลัวว่ามันจะกลายเป็นตรงข้ามไปเสียเมื่อไหร่ก็ไม่ทราบ"...
...แต่ความหวานก็มาพร้อมกับความตกใจ เมื่อดารินบอกให้รพินทร์รู้ว่าคุณชายน่าจะรู้ว่าทั้งสองคนแอบรักกันอยู่ เพียงแต่ยังไม่พูดอะไรออกมาเท่านั้น...
"ก็คุณฉลาดนักนี่ ตั้งแต่แรกมาแล้ว ไม่ได้แสดงสนใจใยดีหรือเจ้าชู้ตาเป็นมันอะไรกับน้องสาวเขาเลย จนกระทั่งเขาวางใจสนิทว่าคงไม่เกิดเรื่องอย่างนี้ขึ้น จำไม่ได้หรือ แม้กระทั่งขึ้นนัี่่งห้างยิงสัตว์ด้วยกันครั้งแรก เขาก็บังคับฉันให้นั่งคู่กับคุณ ตอนนั้นเราเกลียดขี้หน้ากันอย่างที่สุด มาตอนนี้เขาคงรู้สึกแล้วกระมังว่า เขาหลวมตัวพราดท่าไปเสียแล้ว พ่อพรานใหญ่หลอกเกี้ยวน้องสาวเขาอย่างเหนือเมฆที่สุด โดยที่เขาคิดไปไม่ถึง ต่อหน้าเขาทำเป็นเต๊ะท่าไม่สนใจใยดี พอลับหลังพี่ชายเขา ก็เข้าถึงตัวเลย แม่น้องสาวก็เหลือร้าย ตลอดเวลาเล่นละครฉากทะเลาะกันให้เขาดูจนเขาเองก็คงรำคาญพิลึก เราพยายามจะหลอกเขาแต่หลอกไม่สำเร็จหรอก..."


รุ่งเช้า มุ่งหน้าเข้าสู่ทะเลสาบมรณะ การเดินมีทั้งบนบกและลุยน้ำ คณะเดินทางต้องพบเห็นสัตว์โลกล้านปีอย่าง บรอนโตเซารัสกำลังเล่นน้ำอยู่ และเทอราโนดอน สัตว์เลื้อยคลานมีปีกบินได้ ตัวใหญ่สุดและร้ายกาจที่สุด แต่ทั้งคณะก็สามารถผ่านกันไปได้ จนกระทั่งไปเจอเข้ากับเจ้าค้างคาวเทอโรแดกทีลอยด์สัตว์หากินดูดเลือดตอนกลางคืนซึ่งชุกชุมมาก เมย์บอกให้ทุกคนรีบผ่านดงนี้ไปให้ไวที่สุด มิฉะนั้น คืนนี้ทุกคนจะตกเป็นอาหารมันแน่นอน

การเฉือนเหลี่ยมเฉือนคมของพรานใหญ่กับแงซายก็มาเป็นระยะ และก็มาถึงตอนที่ต้องลุยน้ำอีกครั้ง รพินทร์รู้สึกผิดสังเกตบางอย่างเลยสั่งให้แงซายเดินนำหน้า ทุกคนเดินเรียงเดี่ยวตามรอยแงซาย...พอถึงฝั่ง รพินทร์ทดลองเอาท่อนไม้ทุ่มใส่ใบบัวที่บานอยู่ในน้ำ ปรากฏว่าใบบัวหุบม้วนลากเอาท่อนไม้นั้นหายลงไปใต้น้ำ ทุกคนได้แต่ยืนดูอย่างสยดสยอง...รพินทร์ขอพิสูจน์ด้วยการจะเป็นเหยื่อล่อ แล้วให้ทุกคนใช้เชือกดึงรั้งไว้ ส่วนแงซายให้เอาเชือกเข้าไปคล้องตรงโคนเพื่อจะดึงขึ้นมาแบบถอนรากถอนโคน...ช่วงนี้ก็เ็ป็นช่วงที่รพินทร์เดือด...เพราะคิดว่าแงซายแกล้งถ่วงเวลาให้ตัวเองทรมาน...พอผ่าโคนก็พบเจอกับกะโหลกศีรษะมนุษย์สองอัน ดารินยืนยันว่ากะโหลกนั้นมีรูปลักษณ์และอายุใกล้เคียงกับคุณชายอนุชาหรือชด ประชากร อันเป็นเป้าหมายในการเดินทางครั้งนี้...ขณะที่ทุกคนกำลังเสียใจ...แงซายก็พบเข้ากับกระสุนปืน กองฟืนและซากกระดูกสัตว์เข้า จากการพิสูจน์กระสุนปืนทำให้รู้ว่าเป็นของอนุชา เลยแน่ใจว่าอนุชายังไม่ตาย และได้พักกินอาหารที่นี่...


ตกเย็น พรานผู้ช่วยต่างช่วยกันตัดหนามเพื่อมาล้อมที่พักป้องกันภัยจากค้างคาวล้านปีที่จ้องจะดูดเลือด...แต่ก็เจอเหตุการณ์ประหลาดเข้าจนได้ เมื่อพรานใหญ่เห็นว่าลูกน้องยังไม่กลับแล้วออกไปตาม ก็เจอเข้ากับพวกนั้นกำลังช่วยกันลากต้นหนามเดินวนอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่อยู่อย่างนั้น...รพินทร์มองขึ้นไปเห็นสัตว์รูปร่างคล้ายลิงเลยยิงตกลงมาตาย...ทำให้พวกพรานพื้นเมืองหลุดจากอาถรรพณ์ได้...ส่วนทางด้านเชษฐา ไชยยันต์ ดาริน เมย์และแงซายได้ยิงเสียงปืน เลยออกมาตาม...พอทั้งหมดกลับถึงที่พักอีกครั้ง ก็พบว่าที่พักมีแต่แคมป์เปล่าๆ ส่วนสัมภาระต่างๆหายไปหมดสิ้น...


ฝูงลิง(ยักษ์) จำนวนมหาศาล พากันเข้ามาล้อมที่พักไว้ มนุษย์12 คนที่เหลือปืนอยู่ไม่กี่กระบอก และไม่มีอะไรอีกเลยเพราะสัมภาระทุกอย่างโดนลิงขโมยไป...ต่างตกใจกลัวและผวา ไม่รู้ว่าลิงมันจะเอายังไงกันแน่...เพราะเอาแต่ล้อมไว้เฉยๆ ไม่ได้เข้ามาทำอันตรายอะไร...รพินทร์เลยบอกให้ทุกคนนอนพักผ่อนเอาแรงไว้ก่อน พรุ่งนี้ค่อยว่ากัน...




อ่านจบ...ทิ้งท้ายให้สงสัยกันเล่นๆอีกแล้วค่ะ ว่าตกลงฝูงลิงนั่นคืออะไร เป็นมิตร ศัตรู??? แถมฉลาดยิ่งด้วยการขโมยสัมภาระทั้งหมดไป มนุษย์สองมือสองเท้าขาดอาวุธแล้วจะเอาอะไรไปสู้ล่ะเนี่ย...
สำหรับชื่อตอนป่าโลกล้านปี...อืม...เล่มแรกก็เจอไดโนเสาร์หลายพันธุ์แล้ว ไม่ว่าจะกินเนื้อ กินพืช...แอบคิดว่านี่มันป่าแถบไหนกันเนี่ย หรือว่าทะลุมิติกันไปใหญ่ซะแล้ว...แต่ก็ยังสนุกตื่นเต้น แถมยังมีชื่อไดโนเสาร์แปลกๆมาให้ชวนอยากรู้อยากเห็นมากขึ้นไปอีกค่ะ

ส่วนคู่ของรพินทร์กับดาริน...ไม่มีอะไรแปลกใหม่เท่าไหร่ค่ะ ความหวานก็ขึ้นๆลงๆ แต่มาตื่นเต้นนิดหน่อยตรงที่ดารินคิดว่าพี่ชายใหญ่ของเธอรู้เรื่องความรักของเธอกะรพินทร์แล้วนี่ล่ะ...คุณชายก็มาดดี สุขุม นุ่มลึกจริงๆ ไม่เคยตีโพยตีพายเลย น่าเกรงขามสุดๆ ขนาดเมย์ยังทั้งรักทั้งเกรง ไม่กล้ายั่วพี่ชายใหญ่สักนิด

แต่...ยิ่งอ่าน ก็ยิ่งตกใจกับความคิดของตัวเองค่ะ...ออกตัวก่อนนะว่าไม่ใช่คนที่ชอบอ่านแนววาย ชายรักชายอะไรเลยยยยยย แต่พออ่านถึงฉากที่รพินทร์กะแงซายเค้าคุยกันทีไร ชวนจิ้นกระจายทุกที มันฟินอย่างบอกไม่ถูก ไหวพริบพอกัน เล่ห์เหลี่ยมพอกัน มันเทียมเท่ากันไปหมด สมน้ำสมเนื้อมากๆ เหมือนพระนางที่ฉลาด โต้ตอบกันแบบต่างมีเหตุมีผล...คนอ่านก็มันส์ไปเท่านั้น...แต่ว่าให้เป็นแบบนี้ก็ดีค่ะ เรื่องนี้อยู่ในป่าทั้งเรื่องแล้ว ไม่ว่าจะดงมรณะหรือป่า่โลกล้านปีก็ผ่านกันมาได้...อย่ามาจบที่ป่าเดียวกันเลยเนอะ


...เอารูปดารินที่เค้าเคยฟิตติ้งกันมาแต่ละรอบว่าใครเหมาะมาฝากค่ะ...ไม่รู้ว่ากว่าจะได้สร้างเข้าจริงๆ ดารินจะยังเข้าป่าไหวมั้ย

คุณจุ๋ย วรัทยา



คุณชาร์ม


คุณแอ๊ฟ ทักษอร





คุณเชอรี่ เข็มอัปสร...แอบเชียร์คนนี้นิดๆ

Create Date : 27 สิงหาคม 2556 Last Update : 1 มกราคม 2557 19:38:03 น. Counter : 4550 Pageviews.		8 comments
Share Tweet