กาลครั้งหนึ่ง "เชียร์ มธ."
เราเป็น "เด็กเรียน" ... เพื่อนๆ จัดเราไว้ในกลุ่มนี้ ตั้งแต่ประถม ... เราสอบได้ระดับที่ 1-2-3 ไม่ต่ำกว่านี้ ตั้งแต่ประถม 1 - 6 ...ไม่ย้อนความไปถึงอนุบาล...เพราะมันนานจนลืมไปแล้ว... ได้รับความไว้วางใจจากครู และเพื่อนคนหมั่นไส้ ...เลือกให้เป็น "หัวหน้าห้อง" ตอนอยู่ ป.6 และม.6
เราเป็น "หนอนหนังสือ" ...เพื่อนๆ จัดเราไว้ในกลุ่มนี้ด้วย เพราะเราใช้เวลาว่างระหว่างช่วงพัก เข้าห้องสมุด อ่านหนังสือ รวมถึงยืมหนังสือจากห้องสมุด กลับมาอ่านที่่บ้านด้วย
พอก้าวเท้าเข้าสู่ระดับอุดมศึกษา .... เราก็ตั้งใจว่า จะไม่เป็นเด็กเรียนแล้วนะ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ ดินแดนแห่งเสรีภาพ ...มีชมรมมากมายให้เลือกเข้าไปทำกิจกรรม
ชมรมอาสา ...จะทำให้เราได้ออกต่างจังหวัด ไปสร้างโน้น สร้างนี่ แต่ก็ต้องพับเก็บเข้ากรุไปเลย ...เพราะออกต่างจังหวัด แค่ไปรับน้อง พ่อก็ไม่อนุญาต ดังนั้น อย่าหวังว่าจะเดินทางไกล ห่างพ่อห่างแม่ได้
ชีวิตเด็กปี 1 อย่างเรา ก็เลยมาลงตัวที่ "ชมรมเชียร์" คงเพราะกระแส "ฟุตบอลประเพณีธรรมศาสตร์-จุฬา" นั่นแรงมาก ... เราก็เลยไปสมัครเป็นสมาชิก "ชมรมเชียร์"์ ทั้งๆ ที่ไม่รู้ว่า จะต้องทำอะไร แค่ไหนยังไง ด้วยความคิดแค่ว่า ...ขอมีส่วนร่วมกับกิจกรรมของมหาวิทยาลัยซะบ้าง
ชมรมเชียร์เมื่อ 20 กว่าปีก่อน สมาชิกธรรมดา น้องใหม่ ก็มีหน้าที่ "เตรียมอุปกรณ์เชียร์" คือ เช็คแพลต พัดสีต่างๆ พู่สีต่างๆ ซึ่งเป็นอุปกรณ์ที่ใช้ในการแปรอักษรบนสแตนด์ และเป็นแรงงานขนของให้รุ่นพี่ ตอนนั้น เรียนที่รังสิต ..แต่มาทำกิจกรรมชมรมในวันหยุด ที่ท่าพระจันทร์ ช่วงก่อนวันงานบอล มีเรื่องต้องจัดการเยอะมาก จนกลับบ้านดึกหลายวันติดกัน พ่อเป็นห่วงจนจะให้เลิก ...แต่เราก็ดื้อ ... จะถึงงานอยู่แล้ว จะให้ทิ้งกลางครันได้ยังไง
ก่อนวันแข่งจริง ...จะมีการแข่งขันระหว่าง "โดมชรา-จามจุรีโรย" สตาฟเชียร์ ก็เป็นหัวเลี้ยวหัวแรงสำคัญที่จะต้องขึ้นนั่งสแตนด์ ส่งเสียงเชียร์นักบอลรุ่นเก๋าในสนาม จบการแข่งขัน ก็เป็นเวลาขนอุปกรณ์ที่จัดเตรียมไว้ จัดว่างบนสแตนต์ ให้พร้อมสำหรับวันรุ่งขึ้น
พอถึงวันแข่งขัน สตาฟก็ต้องไปตั้งแต่ไก่โห่ ...ขึ้นประจำที่ของตัวเอง เราเป็นสตาฟ์บนแสตนด์ แถวบนๆ ...สูงมากกกกกก มีหน้าที่ค่อยสลับเพื่อนๆ ที่ขึ้นสแตนด์ เผื่อใครจะไปห้องน้ำ สตาฟ์ต้องเข้าไปนั่งแทน เพราะบางที มีจังหวะ เปิดเพลต แปรอักษร ....แล้วก็ต้องร้องเพลงเชียร์ทุกเพลง ด้วยเสียงดังฟังชัด แต่บางที ก็หลุด ...เพราะมัวลุ้นให้นักบอลฝั่งธรรมศาสตร์ ยิงเข้าประตูตัวเอง
ช่วงอำลาหลังบอลจบ ...เป็นอะไรที่ซาบซึ่งมาก ...ไม่น่าเชื่อว่าเราจะน้ำตาซึมได้ หรือว่า ..ดีใจที่จะได้กลับบ้านนอนซะที ก็ไม่รู้นะ
ภาพสแตนด์เชียร์ - ไม่กี่ปีที่ผ่านมา - ไม่ใช่งานครั้งที่ 46 ปีพ.ศ.2533 นะ
การทำงานเป็นสตาฟเชียร์ครั้งนั้น เป็นกิจกรรมชมรมเพียงอย่างเดียวตลอดการเรียน ปีต่อมา ...เราก็ถอยมาเป็นแค่คนขึ้นแสตนด์ ...เพราะอยากเห็นว่า ที่แปรอักษรแล้วคนดูเฮกันนั่นนะ เขียนว่าอะไร เพราะตอนเป็นคนบนสแตนด์ เราจะไม่เห็นว่าเป็นภาพอะไร เป็นคำอะไร ได้ฟังแต่เสียงอ่าน จากพี่ที่คุมการแปรอักษร กับได้เห็นลีดเดอร์ สวย หล่อ แบบชัด ถนัดตา
และจากนั้นมา เราก็กลายเป็น "นักสะสมเสื้อเชียร์" ...ซื้อทุกปี บางปีไปช้า แทนที่จะได้ใส่เสื้อตรงไซส์ ...ก็ได้ขนาดใหญ่กว่าต้องการ ทุกวันนี้ ...ก็ยังซื้อนะ ...ส่วนตัวเก่าๆ ...ก็โละ ส่งไปให้คนอื่นใส่แล้ว ไม่งั้นแน่นตู้ แต่กว่าจะตัดใจเอาออกจากตู้ได้ ก็หยิบแล้ว หยิบอีก พิจารณารำลึกความทรงจำ แล้วจึงยอมนำไปบริจาคต่อ ...เหลือเพียงความทรงจำไว้ระลึกถึง แล้วกลั่นมาเป็นตัวอักษร ร่ายยาวใน Blog นี้ ...แค่นั้นเอง
Create Date : 10 มกราคม 2560 |
Last Update : 10 มกราคม 2560 23:10:44 น. |
|
1 comments
|
Counter : 1248 Pageviews. |
|
|
|