หนังสือเล่มแรก เป็นนิยายเรื่องแรกที่เขียน เขียนเพราะอยากเขียน เขียนเพราะต้องเขียน ไม่เขียนไม่ได้ อยูไม่ได้ ขอบคุณโครงการทมยันตีอะวอร์ด ที่ทำให้มีคนหลวมตัวยอมพิมพ์และจัดจำหน่ายให้ "ออกญา" โดย "กรกุณารี" นามปากกาเอามาจากชื่อจริง "กรุณา" ขยับสระไปอีกนิด เติมไปอีกหน่อย ก็ได้ชื่อนามปากกากรกุณารี (กอน-กุ-นา-รี) อ่านยาก แต่จริงใจ... เพื่อนบางคนอ่านว่า กาลกิณี บางคนก็ว่า กรุณากาลี เพื่อนพูดเล่น แต่เราเสียใจนิดๆและติดตรึง... สำนักพิมพ์ ณ บ้านวรรณกรรม หลวมตัวพิมพ์และจัดจำหน่ายให้ ตั้งแต่เดือนตุลาคม๒๕๔๙ ได้ค่าลิขสิทธิ์ครั้งแรกเมื่อเมษายน ๒๕๕๐ โดยต้องไปรับเองที่สำนักพิมพ์ อีกสองงวดทางสำนักพิมพ์บอกว่าจะให้เมื่อไหร่แล้วจะบอก ค่าลิขสิทธิ์ที่ได้เอาไปทำบุญซุ้มประตูวัดหมด เพราะชอบสถาปัตยกรรมซุ้มประตูวัดมาก... เบื้องหลังการเขียน "ออกญา" รำพึงขึ้นมาในคืนหนึ่งของเดือนมิถุนายน ๔๘ ว่าจะเขียนถึงออกญาเสนาภิมุข หรือยามาดะ นางามาสะ ยังจำภาพหมอนที่กำลังโน้มตัวลงไปนอนได้ แวบหนึ่งก่อนหัวจะถึงหมอน ความคิดนั้นก็แล่นปราดเข้ามา และเมื่อนอนทับความคิดนั้นแนบไปกับหมอน ก็วางพล็อตคร่าวๆในความสลัวรางของค่ำคืนนั้น มีสามีนอนอยู่ข้างๆ ราวกับจะช่วยบอกว่า คนญี่ปุ่นเองก็อยากจะรู้ว่า คนไทยนึกคิดอย่างไรกับคนของเขา... แล้วการค้นคว้าก็เกิดขึ้น ไปพิพิธภัณฑ์ที่เมืองซากุระ เพื่อดูเรือสำเภาตราแดงกับสามีและลูกในวันรุ่งขึ้น ยังได้เห็นปีนสั้นปืนยาว เขียนกำกับไว้ข้างใต้ว่า "มาจากอยุธยา" รู้สึกตื้นๆอยู่ในอก... เว็บไซต์ทั้งภาษาไทยและญี่ปุ่นถูกระดมอ่านนับแต่วันนั้น เพื่อเทียบเคียงขัอมูลด้านประวัติศาสตร์ หนังสือประวัติศาสตร์หลายเล่มส่งมาจากเมืองไทยเมื่อสั่งซื้อทางออนไลน์ และการไปห้องสมุดประชาชนที่นี่ก็เริ่มขึ้น จึงได้พบว่า ญี่ปุ่นมีแหล่งค้นคว้าที่สะดวกและเอื้ออำนวยเหลือเกิน ต่างกับบางประเทศอย่างเปรียบเทียบกันมิได้... น่าน้อยใจนัก... กำหนดตัวละครสำคัญ พล็อตเรื่องถูกวางคร่าวๆ รวมทั้งตัวละครสำคัญ และฉากอื่นๆ ทุกอย่างเขียนเป็นตารางลำดับตามพ.ศ.ที่ค้นได้จากหลักฐานทางประวัติศาสตร์ของทั้งสองภาษา หลังจากนั้นก็ใส่สีสันของ "นิยาย" ด้วยการเติมฉากให้เป็นไปตามฤดูกาลที่ผันเปลี่ยน และลักษณะภูมิประเทศของทั้งสองประเทศ ระหว่างที่ "ทำงาน" ไม่มีความคิดว่าจะส่งไปสำนักพิมพ์ใด ด้วยยังมืดมิดอยู่ทั้งแปดด้านสำหรับนักเขียนหน้าใหม่และโนเนม รู้อยู่อย่างเดียวเท่านั้นว่า "ต้องเขียน" ชะรอย "ออกญาเสนาภิมุข" จะปรารถนาให้เรื่องของเขาได้ปรากฎ ความมุ่งมั่นนั้นไม่คลอนคลายไปแม้สักนิดเดียว ไม่ว่าจะมีอุปสรรคใดๆ และอุปสรรคที่สำคัญที่สุดคือ ความขี้เกียจ ซึ่งเป็นโทษสมบัติที่มีติดตัวมาแต่กำเนิด ลบล้างอย่างไรก็ไม่อาจหายไปจากกายได้ อุปสรรคที่ไม่อาจเรียกได้เต็มปากนักมีมาอีกระลอก เมื่อสำนักพิมพ์แจ่มใสเมลมาบอกว่า ผ่านข้อสอบให้เป็นนักแปลอิสระกับสำนักพิมพ์ และขอให้แปลนิยายญี่ปุ่นเรื่องหนึ่ง รับแปลตลอดข้อหาไม่มีข้อกังขาใดๆทั้งสิ้น เพราะอยากมีโอกาส "เกิด" ในโลกวรรณกรรม เมื่อเซ็นสัญญาแล้วจึงได้พบว่า นิยายวิทยาศาสตร์เรื่องที่ได้รับมอบหมายให้แปล เป็นนิยายสยองขวัญ... แค่นั้นยังไม่พอ ยังเป็นนิยายที่เขียนโดยนักเขียนนิยายวิทยาศาสตร์ที่ไม่มีคุณลักษณะรังสรรค์ "วรรณกรรม" เสียเวลาไปสองเดือนกับหน้าที่รับผิดชอบที่ได้ตัดสินใจไปแล้ว ๕๐๕ หน้ากระดาษหนาหนักและแน่นเอี้ยดไปด้วยข้อมูลทางด้านพยาธิ พันธุกรรม ดีเอ็นเอ สายพันธุ์ลิง รูปภาพของจิตรกรเอกของโลก ห้องทดลอง และแม้แต่ความรู้ด้านการแพทย์ ที่คนเขียนชาวญี่ปุ่นเจ้าของเรื่องได้ไปก๊อปปี้มาแปะไว้ใน "วรรณกรรม" ของเขา และ "คนคัดนิยาย" ก็ได้ไปหยิบมาให้สำนักพิมพ์อีกที อารมณ์ต่อเนื่องเพื่อเขียน "ออกญา" หายไปกว่าสองเดือน และดูเหมือนจะเรียกคืนไม่ได้เสียด้วย เพราะหลังจากที่แปลนิยายสยองขวัญสั่นประสาทจบ ก็ไม่อาจดึงอารมณ์สุนทรีที่เคยมีมาก่อนหน้านี้คืนได้ ภาพนิยายที่แปลไปยังคงวกวนเวียนอยู่ในสมอง และแน่นอนว่าไม่ใช่ภาพที่รื่นรมย์ ผ่านเวลามาจนถึงเดือนพฤศจิกายน อารมณ์ก็ยังไม่อาจหวนคืนไปยังสมัยอยุธยาตอนกลางได้ แต่แม่วาดและยามาดะ อีกทั้งตัวละครสำคัญอื่นๆก็ยังวนเวียนอยู่ในห้วงคำนึง เหมือนจะเชิญชวนให้หวนสู่กาลนั้นอีกครั้ง โครงการที่เข้าร่วมด้วย ได้รับรู้ด้วยการอ่านผ่านอินเตอร์เนต เอาละ... ส่งที่นี่ละกัน... ต้นธันวาคมปี ๔๙ ใจเริ่มร้อนรน ด้วยยังเขียนไปไม่ถึงไหนเลย แต่ก็ทำจนได้ เขาว่าให้ได้อย่างต่ำ ๒๐๐ หน้า เขียนได้พอดีเป๊ะ แบบฉิวเฉียดมาก ส่งต้นฉบับ ๒๙ ธันวาคม ๔๘ เป็นลำดับที่ ๙๙ ของผู้ส่งทั้งหมด ๑๕๓ เรื่อง บอกกับตัวเองว่า "ไม่เข้ารอบก็บ้าแล้ว" อหังการถึงปานนั้น... ต่อภาค ๒ กรกุณารี   Create Date : 03 กรกฎาคม 2550     4 comment Last Update : 3 กรกฎาคม 2550 15:05:20 น.     Counter : 1538 Pageviews.   Share Tweet