|
|
อันว่าเมืองไทย... ตอนที่ ๖
ต่อจากเรื่อง อันว่าเมืองไทย... ตอนที่ ๕
ที่เขียนเมื่อวานนี้
ก่อนที่จะถูกถามรวมในคำถามเดียวกันทั้ง ๓ ประเทศ มิสฟิลิปปินส์ถูกจวกเบาะๆจนทำเอาหงายหลังด้วยคำถามนี้
แต่ก่อนนี้เห็นว่าฟิลิปปินส์นำหน้าพัฒนาแซงประเทศใดๆในอาเซียน มาบัดนี้ไยจึงยากจนกระจอกงอกง่อยล้าหลังเกือบจะเป็นประเทศท้ายสุดๆในกลุ่มอาเซียนกันเล่า ในแง่ประชาชนของประเทศ มีความคิดเห็นเป็นอย่างไรกับการณ์ที่แปรเปลี่ยนเช่นนี้...
โห....
ข้าพเจ้าฟังแล้วก็เพิ่งรู้ว่า ฟิลิปปินส์เคยเกรียงไกรนำหน้าในอาเซียนหรอกหรือ ข้าพเจ้าไปอยู่ที่ใดมา...
ต่อด้วยความรู้สึกสงสารน้องตุ๊กตาอยู่ท่วมท้น ถ้าเป็นข้าพเจ้า ปัญหานี้ต้องขอเวลาพูดสักหนึ่งวันได้ไหม ตั้งใจว่าจะถามกลับไปอย่างนี้...
หรืออีกทีก็จะตอบว่า กูจะไปรู้ได้ยังไง...
อือ... มันต้องพูดอย่างนั้นแหละ...
อย่างที่คิดๆกันไว้ น้องตุ๊กตาเธอก็เอียงคอไปมา แล้วก็ยิ้ม น้องเธอทำหน้าเฉยๆก็น่ารักจะแย่อยู่แล้ว ดันยิ้มแล้วเอียงคอเข้าไปอีก ตอบไม่ได้ก็ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ...
บรรยากาศรอบๆมันบอกว่าอย่างนั้น...
แต่น้องเธอก็พยายาม พบว่าเธอไม่เข้าใจคำถาม และศัพท์บางคำ คือคำว่า โคะคุมิน ที่แปลว่าประชาชน(ตาดำๆ)
หลายคนพยายามอธิบายให้เธอเข้าใจ ซึ่งกินเวลาทำความเข้าใจ ทอดช่วงอึดอัดในเนื้อหาของปัญหาให้ยาวเนิ่นนานออกไปอีก
เป็นที่น่าสังเกตว่า หนุ่มเวียตนามมักจะหันมาส่งสายตาพึ่งพาข้าพเจ้าทุกประโยคที่แกไม่มั่นใจ แต่น้องตุ๊กตาจะไม่เคยหันมาหาข้าพเจ้าเลย ผู้หญิงด้วยกันก็คงอย่างนี้
อย่างว่าล่ะ ข้าพเจ้าก็หุ่นนางงามเหมือนกันนี่นา.... ฮุๆๆ
คุณลุงคุณป้ารายรอบพยายามอธิบายคำว่า โคะคุมิน ให้เธออยู่แข็งขัน ถ้าหันมาหานางงามจากประเทศไทยเสียแต่แรก ก็จะบอกไปว่า people in your country
อย่างไรก็ดี น้องตุ๊กตาก็ได้ทราบความหมายจนได้
แต่ถึงแม้จะทราบแล้ว ก็ยังไม่สามารถตอบได้อยู่ดี ก็บอกแล้วไงว่า ปัญหานี้ต้องตอบได้อย่างเดียว่ว่า
กูจะไปรู้ได้ไง...
น้องเธอยิ้มหวานกว่าที่เคยยิ้มมาก่อนหน้านี้อีก ข้าพเจ้าไม่เข้าใจว่า ทำไมต้องยิ้มหวานขนาดนั้น ขอโทษที่ตอบไม่ได้หรือ แล้วทำไมต้องขอโทษ
คนถามสิต้องขอโทษเธอที่ทำให้เธออึดอัดใจถึงเพียงนี้.... แล้วก็ไม่ใช่ความผิดของเธอสักหน่อยที่ทำให้ประเทศไม่เกริกไกร...
เมื่อเห็นบรรยากาศไม่น่ารื่นรมย์เท่าใดนัก คนหนุ่มคนหนึ่งก็ถามขึ้นมาว่า
ภาษาที่ใช้ในหนังสือแบบเรียนฟิลิปปินส์นั้นเป็นภาษาอะไร เห็นว่ามีหลายหลากมากภาษาเกินกว่าจะนับได้อย่างที่แนะนำประเทศในตอนแรก
น้องตุ๊กตาตอบว่ามีทั้งสองภาษาคือตากาล็อก และภาษาอังกฤษ ภาษาเสปนก็มี
เอาเข้าจริงๆ เลยไม่รู้ว่ามีกี่ภาษากันแน่
เธอว่าฟิลิปปินส์มีกว่าเจ็ดพันเกาะ ภาษาในแต่ละท้องถิ่นก็เป็นไปตามนั้น เธอเองก็ฟังไม่รู้เรื่อง
ก็คุยๆกันไปเรื่อยๆละนะ....
น้องตุ๊กตาสอนพูดภาษาตากาล็อก เป็นต้นว่า เธอสวยจังเลย ฉันรักเธอ ขอบคุณหลายเด้อ...
คำพวกนี้เราผู้ประกวดทั้งสามคนทำการบ้านกันมาก่อนหน้านี้ คุณลุงกิจกรรมพิมพ์ใส่กระดาษแจกผู้เข้าร่วมเสวนาทุกคนอยู่แล้ว ผู้เข้าร่วมเสวนาก็ดูโพยในกระดาษแล้วก็ออกเสียงตามๆกันไป
ข้าพเจ้านั้นทำการบ้านให้ แต่ไม่ได้สอนให้ออกเสียงในระหว่างเสวนา
ก็ไม่รู้จะสอนไปทำไม เดี๋ยวก็ลืม
ข้าพเจ้ารู้สึกว่ามันเสียเวลา หากจะทำอะไรแบบขอไปที ประมาณสอนภาษาห้านาที แล้วอีกสามล้านห้าแสนแปดหมื่นกับสองนาทีนั่นพูดภาษาอื่นอยู่
หรืออีกนัยหนึ่ง ไม่ได้สนใจก็อย่าสอนกันให้เสียเวลาไปเลย ทำอะไรที่จรรโลงโลกกว่านี้หรือไม่ก็นั่งนิ่งๆดีกว่า
คุณลุงพิธีกรหลักนั้น เป็นพี่เลี้ยงนางงามฟิลิปปินส์ด้วย แกพูดภาษาฟิลิปปินส์ให้น้องตุ๊กตาปิดท้ายว่า น้องตุ๊กตาช่างเป็นคนสวยน่ารักจริงๆ พร้อมกับยิ้มจนตาหยีในมุขของตัวเอง
ถ้าไม่คิดอะไรมาก ก็ข้าพเจ้าไม่ได้สอนเขาพูดภาษาไทยกันนี่นา.... หุหุหุ... มีอิจฉา...
อันว่าเมืองไทย ตอนที่ ๖ นี้ก็ว่าด้วยเรื่องฟิลิปปินส์ซะหมดหน้า
วันต่อไป มีการตอบปัญหาน่าตบจากผู้เข้าประกวดทั้ง ๓ ประเทศ...
สร้อยสัตตบรรณ
| Create Date : 31 กรกฎาคม 2550 |
| Last Update : 31 กรกฎาคม 2550 8:59:55 น. |
|
1 comments
|
| Counter : 407 Pageviews. |
|
 |
|
|
โดย: แมงด๊ด มดแดง (นางไม้หน้า3  ) วันที่: 31 กรกฎาคม 2550 เวลา:9:11:36 น. |
|
|
|
|
| majoreenu |
 |
|
|
Location :
Chiba Japan
[Profile ทั้งหมด]
|
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 Smember
 ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [?]
|
ข้อความในหน้านี้
เป็นของที่เจ้าของสงวน
ห้ามเอาไปไม่บังควร
จงคิดครวญให้จงนาน
อาจโดนตบกะโหลก
เอาหัวโขกเสียบประจาน
เพราะเจ้าของเป็นคนพาล
ทรงเสน่ห์และเล่ห์กล
ฮุ ๆ ฮุ ๆ ๆ
อีกฮุ ๆ ฮุ ๆ ๆ
สร้อยสัตตบรรณ
เจ้าของบล็อก
....................................................
สร้อยสัตตบรรณ หรือกรกุณารี
ก็คนคนเดียวกัน...
ฯฯฯฯฯฯฯฯฯฯฯฯฯฯฯฯฯฯฯฯฯฯฯฯฯ
ความคิดถึงที่อ่านได้
|
|
 |
|
ฮะ ฮะ ฮะ
ขืนสอนพูดไทยไปก็อาจจะมีคนอี้ปุ่งมาชมว่า
คุณซวยมั้กมั้ก หรือ คุณซวยเน้ ฯลฯ
อันจะพาให้เรามัวหมองไปเปล่าๆ
555