แม้นานเนาก็ยังห่วงยอดดวงเสน่หา...
 
น้องคนเล็ก

ข้าพเจ้าเป็นน้องคนเล็กในจำนวนพี่น้อง ๕ คน และแน่นอนว่าเป็นมาจนถึงทุกวันนี้

เมื่อมาถึงวันนี้ ชีวิตข้าพเจ้าผันแปรให้ต้องมาอยู่ต่างประเทศเพราะให้บังเอิญชอบของนอก เอ้อ... คือแต่งงานกับสามีชาวญี่ปุ่น

โดยไม่รู้ตัว ข้าพเจ้ามีนิสัยต้องอาศัยพึ่งพาคนรอบๆข้างในการทำอะไรสักอย่างให้ลุล่วงไปอยู่เสมอ ยกเว้นบางเรื่องเท่านั้นซึ่งไม่ยอมให้ใครกล้ำกรายและออกความเห็นแม้สักน้อย เช่นการเขียนหนังสือ เป็นต้น

ด้วยความจำเป็นบังคับ ข้าพเจ้าไปหาหมอโดยมีสามีไปด้วย ราวกับลูกสาวไปโรงพยาบาลกับพ่อกระนั้น สามีจะยืนข้างๆ แล้วอธิบายอาการเจ็บไข้ของข้าพเจ้าให้หมอฟัง
เมื่อไปหาหมอสูตินรีเวช เธอก็ไปเป็นเพื่อน แทบจะเข้าห้องตรวจภายในไปด้วยนั้นเทียว

ในยามอยู่ญี่ปุ่น ดูจะมีเขาคนเดียวที่เห็นข้าพเจ้าเป็น "น้องคนเล็ก"

กลับเมืองไทยทุกครั้ง ทั้งแม่และพี่ๆ ก็จะพากันมารับที่สนามบินกันพร้อมเพรียง รวมพี่เขยและพี่สะใภ้เข้าไปอีกในบางครั้ง

คราวกลับเมืองไทยคราวนี้ นอกจากพี่สาวข้าพเจ้าแล้ว ยังมีหลานสาวคนโตและแฟนหนุ่มของเธอมารับข้าพเจ้าด้วย
แค่นั้นยังไม่พอ ยังมีเพื่อนพี่สาวข้าพเจ้าซึ่งรู้จักก้นมากว่า ๒๐ ปีมาด้วยอีกคน
เรียกว่าถ้าไปแล้วไม่เห็นมารับ ต้องถามหากันทีเดียว

ขบวนรับขวัญข้าพเจ้า เป็นขบวนใหญ่เสมอ...

และขบวนเดียวกันนี้ ได้ไปร่วมยินดีกับข้าพเจ้าในงานวันประกาศผลรางวัลนายอินทร์ฯ ด้วยทั้งขบวนนั่นทีเดียว

พี่สาวข้าพเจ้ารับหน้าที่ถ่ายวิดีโอ หลานสาวคนเล็กถ่ายรูปให้แข็งขันในวันงาน บางทีก็ถือกระเป๋าให้ ส่วนสัมภาระอื่นๆ เช่นหนังสือที่ได้รับในวันงาน เสื้อสูทที่ข้าพเจ้าถอดออก อีกช่อดอกไม้ใหญ่ที่ได้รับมอบ เหล่านี้มีพี่เขยกับพี่สาวข้าพเจ้าคอยดูแลให้

ข้าพเจ้าอึงอลกับเหตุการณ์ตรงหน้า จนลืมที่จะกล่าวขอบคุณทุกๆคนในวันนั้น
และที่น่าตีที่สุด คือลืมจวบจนถึงวันนี้...

หลานสาวคนเล็กอัดรูปมาให้ก่อนวันที่ข้าพเจ้าจะกลับญี่ปุ่น และคอยถามว่าจะเช็คเมลมั้ยคะ
ระหว่างที่อยู่เมืองไทย ไม่ว่าจะไปไหน ไม่ใครก็ใครคนใดคนหนึ่งจะไปเป็นเพื่อนตลอดเวลา

วันเสวนานักเขียนนั้น ข้าพเจ้ามีพี่สาวเป็น "พี่เลี้ยงนางงาม" คอยอยู่เป็นเพื่อน และนั่งให้กำลังใจเมื่อข้าพเจ้ากำลังอยู่บนเวที อีกทั้งถ่ายรูปให้ด้วย

หลานสาวคนโต พาข้าพเจ้าขึ้นรถไฟฟ้า ไปเดินซื้อเสื้อผ้าข้าวของ ไปเป็นเพื่อนซื้อหนังสือที่ศูนย์หนังสือจุฬาฯ เราร่วมเวลากันสองวันในวันหยุดงานของหลานสาว แทนที่แกจะไปกับแฟน
นั่นทำให้ข้าพเจ้ารู้สึกได้ว่า แกเต็มใจที่จะทำเพื่อข้าพเจ้าเป็นอย่างมาก...

เพื่อนรักข้าพเจ้าหยุดงานมาหนึ่งวัน เพื่อมาอยู่ด้วยกันในวันหนึ่ง ไปไหนก็ได้ แต่ขอเราร่วมเวลาด้วยกัน
แล้วเราสองคน ก็เดินวนในเซ็นทรัลอยู่ครึ่งวัน ซื้อเสื้อในลดราคากันมาคนละสองชิ้น แล้วแลกข้าวเย็นกับข้าวกลางวันกันในเซ็นทรัลนั่นเอง...

นายเก่าข้าพเจ้าพร้อมครอบครัว เลี้ยงแสดงความยินดีให้สำหรับการได้เฉลิมรางวัลนี้ในเย็นวันหนึ่ง

พี่สาวซึ่งเป็นญาติสนิท พาข้าพเจ้าไปต่อบัตรประชาชน
พี่เขยนั้นหาซื้ออาหารทะเลแห้งเพื่อให้ข้าพเจ้านำกลับญี่ปุ่น ส่วนหลานชายวัย ๑๘ นั่นไปซื้อวีซีดี "นเรศวรมหาราช" มาให้ข้าพเจ้าดูในคืนใกล้ๆกลับ
ส่วนหลานสาวอีกคน สละห้องนอนให้พร้อมคอมพิวเตอร์ให้ใช้ตลอดเวลาที่ไปพักด้วย

เพื่อนรุ่นพี่หลายคนโทรศัพท์ตามหาข้าพเจ้าเพื่อนัดเวลาพบกัน เพื่อนสูงวัยเหล่านี้ไม่ทราบเรื่องรางวัลใดๆทั้งสิ้น เราเพียงแต่อยากพบกันเมื่อข้าพเจ้ากลับไปเยี่ยมบ้านเท่านั้น...

เชอรี สาวใช้ชาวพม่า ซักเสื้อผ้า และรีดให้เรี่ยมเร้ เธอต้องดูแลข้าพเจ้าเพิ่มขึ้นอีกคน นอกจากนั้นยังมีหน้าที่จับหมาไม่ให้วิ่งมาชนข้าพเจ้าด้วยอีกงานหนึ่ง
หมาพันธุ์บางแก้วตัวนี้ ไม่เห็นข้าพเจ้าเป็น "น้องคนเล็ก" ในสายตามันเสียที... น่าให้กินยาเบื่อนัก
จะได้เบื่อกัดคนเสียบ้าง...

แฟนเพลงในบล็อกข้าพเจ้ามาพบ และมีของขวัญมากมายมามอบให้

ครูสมัยประถม พาข้าพเจ้าไปเที่ยวอยุธยา "จะได้เอาไปเป็นข้อมูลเขียนหนังสือไง"
ครูว่างั้น...

ข้าพเจ้าอบอุ่นกับความอาทรรักใคร่ ไม่ว่าจะเป็นผู้อาวุโสกว่าหรือเด็กกว่ายามกลับเมืองไทย
ข้าพเจ้าได้กลายเป็น "น้องคนเล็ก" ของทุกคนยามเมื่ออยู่"เมืองไทย" นั่นเทียว...


เขียนให้ทุกผู้ที่กล่าวไว้ข้างต้น
ด้วยระลึกรู้และตื้นตัน


สร้อยสัตตบรรณ



Create Date : 14 กรกฎาคม 2550
Last Update : 16 กรกฎาคม 2550 22:00:58 น. 4 comments
Counter : 466 Pageviews.  
 
 
 
 
แม่หญิงยุ้ยที่รัก

วานนี้อิฉันก็ยังทะเร่อทะร่าไปหาหนังสือที่ร้านเดิม และยังคงไม่พบเช่นเดิม
แต่ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวจะไปย่านที่มีร้านนายอินทร์
หากได้อ่านแล้วจะมาเล่าสู่กันฟัง

นางมดแดง แฝงไม้หน้าสาม
 
 

โดย: นางไม้หน้า3 วันที่: 15 กรกฎาคม 2550 เวลา:20:11:23 น.  

 
 
 
ศูนย์หนังสือจุฬาฯก็มีค่ะ หุหุ
ด้วยความขอบคุณค่ะ
 
 

โดย: พี่ยุ้ย (majoreenu ) วันที่: 16 กรกฎาคม 2550 เวลา:6:51:25 น.  

 
 
 
เห็นข่าวแผ่นดินไหวที่ญี่ปุ่น
แม่ยุ้ยเป็นไงมั่งคะ
take care นะคะ
 
 

โดย: pun@ru วันที่: 16 กรกฎาคม 2550 เวลา:17:28:38 น.  

 
 
 
แม่ยุ้ยไม่เป็นไรค่ะ มันไหวให้รู้สึกได้ แต่แถวที่อยู่ปลอดภัยค่ะ ขอบคุณนะคะ
 
 

โดย: แม่ยุ้ย (majoreenu ) วันที่: 16 กรกฎาคม 2550 เวลา:21:05:39 น.  

Name
* blog นี้ comment ได้เฉพาะสมาชิก
Opinion
*ส่วน comment ไม่สามารถใช้ javascript และ style sheet

majoreenu
 
Location :
Chiba Japan

[Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [?]




ข้อความในหน้านี้
เป็นของที่เจ้าของสงวน
ห้ามเอาไปไม่บังควร
จงคิดครวญให้จงนาน

อาจโดนตบกะโหลก
เอาหัวโขกเสียบประจาน
เพราะเจ้าของเป็นคนพาล
ทรงเสน่ห์และเล่ห์กล

ฮุ ๆ ฮุ ๆ ๆ
อีกฮุ ๆ ฮุ ๆ ๆ

สร้อยสัตตบรรณ
เจ้าของบล็อก

....................................................

สร้อยสัตตบรรณ หรือกรกุณารี
ก็คนคนเดียวกัน...

ฯฯฯฯฯฯฯฯฯฯฯฯฯฯฯฯฯฯฯฯฯฯฯฯฯ


ความคิดถึงที่อ่านได้
[Add majoreenu's blog to your web]

 
pantip.com pantipmarket.com pantown.com