|
|
บันทึกญี่ปุ่นฉบับเว้าวอน
เขียนวันที่ ๗ กรกฎาคม ๒๕๕๑
วันที่เจ็ดเดือนเจ็ด หรือเขียนอีกทีว่า วันที่ ๗ กรกฎาคม ของทุกๆ ปี
ญี่ปุ่นจะมีประเพณีหน่อมแน้มน่าเอ็นดู มักกระทำกันกว้างขวางในหมู่เด็กอนุบาลและประถมต้น
ที่ต้องใช้ำคำว่า มักกระทำกันกว้างขวางในหมู่เด็กๆ นั้นให้ความหมายว่า
ไม่เพียงทำแต่เด็กๆ เท่านั้น ผู้ใหญ่ก็ทำได้ แต่ส่วนใหญ่ผู้ใหญ่ที่ทำนั้นจะเป็นพ่อหรือแม่ของเด็กอนุบาลดังกล่าว
หรือกล่าวให้เข้าใจง่ายขึ้นมาอีกนิดว่า ในหมู่คนที่ไม่มีเด็กๆ อยู่ในบ้านก็มักจะไม่ทำอะไร อยู่เฉยๆ ปล่อยให้วันที่ ๗ ผ่านไปเหมือนวันที่ ๗ ของทุกๆ เดือนที่ผ่านมาและกำลังจะผ่านไป
ประเพณีเว้าวอนอ้อนดวงดาวที่แม่ยุ้ยไม่ได้แปลตรงแต่แปลเอาความนี้ เรียกเป็นภาษาเขาว่า ทานาบาตะมัตสึริ
ก่อนที่จะไขเรื่องที่มาที่ไปของเทศกาลนี้ คงต้องขอยกเนื้อหาวิธีการร่วมเทศกาลกันเสียก่อนดังนี้
ราวกลางเดือนมิถุนายน นอกจากโรงเรียนอนุบาล และโรงเรียนชั้นประถมต้นแล้ว ตามห้างร้าน หรือซูเปอร์มาร์เก็ต จะมีต้นไผ่สูงถึงเพดานห้าง หรืออาจจะไม่ถึงก็ได้ถ้าเพดานห้างนั้นสูงนัก คือไผ่จะสูงราวๆ สองเมตรหรือกว่านั้นนิดหน่อย
ที่โต๊ะข้างๆ ต้นไผ่ที่ถูกตัดมาตั้ง จะมีกระดาษหลากสีขนาดเท่ากระดาษที่คั่นหนังสือหรืออาจใหญ่กว่าเล็กน้อยวางไว้ให้พร้อมปากกา
ผู้ร่วมรายการก็คือประดาลูกค้าทั้งหลายที่มาอุดหนุนทางห้าง หรือทางร้านก็ตามแต่ ก็จะเขียนความปรารถนาหรือเรียกเป็นภาษาเขาว่า เนไงโกโตะ ลงในกระดาษสีที่เขาเตรียมไว้ให้ แล้วก็เอาไปผูกกับกิ่งไผ่ บางห้างเห็นว่าผูกลำบากนักก็จะเตรียมที่เย็บกระดาษรอไว้ให้
เราเขียนคำเว้าวอนเสร็จแล้วก็เย็บติดไปกับใบไผ่เสียเลยก็มี แต่ส่วนมากเขาก็จะเพียรผูกกัน กระดาษที่เขียนคำอธิษฐานนี้เรียกสามคำจำไม่ง่ายว่า ทันซาขุ
แล้วทันซาขุก็จะถูกผูกมากขึ้นเรื่อยๆ ตามวันเวลาที่ผ่านมาเกือบสองอาทิตย์ และตามจำนวนคนที่มาแวะห้างแล้วแวะร่วมกิจกรรมเขียนคำอธิษฐาน
กาลผ่านมาจนเมื่อใกล้จะถึงวันที่ ๗ กรกฎาคม ทันซาขุก็จะห้อยระย้าลดหลั่นกันไปตามกิ่งก้านที่แผ่ไปทั่ว ดูเหมือนกับดอกไม้แห่งคำอธิษฐานเบ่งบานอยู่ตรงนั้นตรงนี้แลเห็นเป็นสีแดง สีเขียว ฯลฯ แต้มแต่งต้นไผ่อยู่นั่นเทียว และด้วยเพียงลมเบาๆ อันเกิดจากการที่ใครสักคนเดินผ่าน กระดาษสีเขียนคำอธิษฐานทันซาขุก็จะพลิ้วปลิวสะบัดพัดไหวไปมาอยู่บนต้นไผ่ที่ใบเริ่มเหี่ยวออกเป็นสีน้ำตาลแล้ว แต่ตรงจุดนี้ช่างมันไปเถิด แม่ยุ้ยก็ละเอียดยิบย่อยบอกกันทุกภาพไปทีเดียวเชียว พลอยลบอารมณ์สุนทรีไปเสียสิ้น กลับมาที่ต้นไผ่ใบเหี่ยวใหม่อีกรอบ...
เมื่อพอจะเห็นภาพต้นทันซาขุ (แม่ยุ้ยเรียกเองเพื่อให้เข้าใจง่าย) เราก็มาทำความรู้จักตำนานอีกความเป็นมาและเป็นไป คือประเพณีที่ประกอบขึ้นเพื่อฉลองเทศกาลดังกล่าวกัน
ต่อพรุ่งนี้ค่ะ
| Create Date : 11 กรกฎาคม 2551 |
| Last Update : 11 กรกฎาคม 2551 20:58:38 น. |
|
1 comments
|
| Counter : 367 Pageviews. |
|
 |
|
|
โดย: นางไม้หน้า3  วันที่: 12 กรกฎาคม 2551 เวลา:17:41:34 น. |
|
|
|
|
| majoreenu |
 |
|
|
Location :
Chiba Japan
[Profile ทั้งหมด]
|
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 Smember
 ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [?]
|
ข้อความในหน้านี้
เป็นของที่เจ้าของสงวน
ห้ามเอาไปไม่บังควร
จงคิดครวญให้จงนาน
อาจโดนตบกะโหลก
เอาหัวโขกเสียบประจาน
เพราะเจ้าของเป็นคนพาล
ทรงเสน่ห์และเล่ห์กล
ฮุ ๆ ฮุ ๆ ๆ
อีกฮุ ๆ ฮุ ๆ ๆ
สร้อยสัตตบรรณ
เจ้าของบล็อก
....................................................
สร้อยสัตตบรรณ หรือกรกุณารี
ก็คนคนเดียวกัน...
ฯฯฯฯฯฯฯฯฯฯฯฯฯฯฯฯฯฯฯฯฯฯฯฯฯ
ความคิดถึงที่อ่านได้
|
|
 |
|
ช่วงนี้คอมที่บ้านชักจะเพี้ยนๆค่ะ เลยไม่ค่อยได้เข้ามา
แต่วันนี้ก็เข้ามาเจอะของดี ที่พี่ยุ้ยร่ายไว้
เพื่อจะมาชมต้นทันซาขุภาคต่อ ต้องไปพัลวันพันตูกับคอมต่อไป