Group Blog
All Blog
|
--- มิ โ ล แ ม ว น้ อ ย ก ร ะ โ ด ด ไ ม่ เ ป็ น ---  มิโลเป็นแมวตัวเล็ก สีดำ กำพร้าแม่ที่เกิดข้างถนน เป็นโรคไฮโปรเพลเซีย ไม่ใช่โรคร้ายอะไร ไม่ทำให้แมวเจ็บปวดตรงไหนด้วยเพียงแต่ร่างกายทำงานไม่ประสานกัน มีปัญหาตอนวิ่ง กระโดด ตัวเซ หัวแกว่งไปมา สายตาไม่ดีเล็กน้อย หลายคนเชื่อว่าแมวที่มีอาการแบบนี้จะทุกข์ทรมานแต่ไม่ใช่ ถ้าอาการไม่หนักจนช่วยเหลือตัวเองไม่ได้เลย ถ้าแมวยังกินอาหารและขับถ่ายเองได้ก็ไม่มีเหตุผลใดที่ต้องกำจัดมัน จึงไม่ใช่เรื่องแปลกที่มันจะกระโดดไม่เป็น เพราะแมวเป็นสัตว์ที่จิตใจมุ่งมั่น เต็มเปี่ยมด้วยจินตนาการ แต่ถ้ามานะพยายามก็จะปีนป่ายเก่งเป็นเลิศ มิโลจึงไม่ใช่แมวพิการแต่เป็นแมวพิเศษต่างหาก แม่มนุษย์ที่เลี้ยงแมวจะเข้าใจอารมณ์เหล่านี้ได้ สมมุติว่าเรามีลูกพิการ เราจะกล้าโยนลูกทิ้งถังขยะอย่างนั้นหรือ แมวดำมักถูกทิ้งเพราะความเชื่อเรื่องโชคลาง แมวดำเป็นเหยื่อของโชคลางมาไม่รู้กี่ร้อยปีมาแล้ว ตั้งแต่ยุคกลางก็มีการเผาแมวดำในเทศกาลประจำปีเพราะคิดว่าเป็นพวกเดียวกับแม่มด ทุกวันนี้แมวดำยังต้องมาเจอกับอินสตราแกรมอีก เป็นนายแบบ นางแบบ เป็นเจ้าชายบนจอ ทำให้ความเชื่อหรืออคติลดน้อยลงแต่ไม่ได้อำมหิตน้อยลง หากแมวไม่สวยหรือถ่ายรูปไม่ขึ้นก็อาจจะตกกระป๋อง มนุษย์ต้องการความสมบูรณ์แบบเข้าไปอีก ทางยุโรปเหนือ หากมีแมวดำเกิด บ่งบอกว่า ผลการเก็บเกี่ยวจะดีเป็นเครื่องหมายของความอุดมสมบูรณ์ แมวดำเป็นสัญลักษณ์แห่งความดี มีแต่วัฒนธรรมล้าหลังเท่านั้นแหละที่เชื่อว่ามันนำโชคร้ายมาให้ ฉันไม่ทราบว่า บ้านเรานั้นมีความคิดเกี่ยวกับแมวดำอย่างไร แต่คนไทยโบราณเชื่อว่า แมวดำคือแมวดี แมวอัปรีย์คือแมวขาว ว่าเข้าไปโน่น อันนี้จริงหรือไม่จริงก็ไม่ทราบอีกเช่นกัน สำหรับเรา แมวก็คือแมว ถ้าเขามาหาเราและอยากอยู่กับเราก็จะเลี้ยง ยังไม่ขวนขวายจะหามาเลี้ยงเพราะเจ้าถิ่นที่มาขออยู่ด้วยหลายปีไม่เปิดใจต้อนรับใคร เขายังหวงอาณาเขตของเขา แต่ละวันทักทายเราสักแง๊วสองแง๊วก็ถือว่าโชคดีมากแล้วล่ะ ความจริงแล้วสัตว์ทุกชนิดเหมือนกันหมด เราต้องรักและเคารพพวกมันในแบบเดียวกันและไม่ใช่ว่ามันจะอยู่กับเราได้ทุกตัว เรื่องราวเล็ก ๆ ของแมวดำตัวเล็กนี้น่ารักมาก ๆ พาเราไปสัมผัสความรักของแม่มนุษย์ที่มีต่อเขาและความรักของเขาที่มีต่อแม่มนุษย์ เราจะหัวเราะ เห็นภาพและเอ็นดูความนึกคิดใส ๆ มิโลพบเจอกับเพื่อนสัตว์ ไม่ว่าจะเวอร์จิล นกนางนวลที่เผชิญกับความเสียสมดุลทางธรรมชาติ นกนางนวลหนีเข้ามาทำรังในเมืองแต่มักถูกกล่าวหาว่าเป็นสัตว์ดุร้าย ชอบจิกคนและสกปรก เวอร์จิลสอนให้มิโลเชื่อมั่นในตัวเอง แม้สัตว์ทุกตัวจะเป็นสัตว์เหมือนกันแต่สัตว์แต่ละตัวต่างมีรูปแบบในการดำเนินชีวิตของตน มีความชอบความถนัดของตน เปอริโอ( แมงป่อง ) ที่คนเรามักจะกลัวว่ามันจะมาทำร้าย มันไม่ใช่สิ่งชั่วร้ายในการกระทำนั้น ๆ คงมีแต่มนุษย์เท่านั้นที่สร้างความเจ็บปวดให้ผู้อื่นด้วยความพอใจ / การแสดงความรักของจูเลีย (เม่น) ความรักที่ต้องรักษาสมดุลและมีระยะห่างในการแสดงออก / หมาแฝด ที่เล่าถึงเรื่องการประกวดหมาและแมว สำหรับหลายคนสัตว์เปรียบเสมือนถ้วยรางวัล ต้องสวยสุด พิเศษสุด สัตว์ก็ยังมีชนชั้นว่างั้นเถอะ แมวจรจัด หมาจรจัดหรือจะไปเทียบชั้นกับแมวหมาพันธุ์คัดสรรจากฟาร์ม ต่างเป็นสิ่งที่มนุษย์คิดขึ้นทั้งนั้น / วัวแม่ลูกที่คนมักแปะยี่ห้อว่า 'วัวที่มีความสุข' ปลอดความโหดร้าย จริงหรือที่วัวมีความสุข จะมีความสุขได้ยังไงในเมื่อมันต้องรู้ว่าวันหนึ่งจะถูกหั่นเป็นชิ้น ๆ ฯลฯ วรรณกรรมเยาวชนนั้นเป็นหนังสือของเด็กแต่ส่วนใหญ่จะเป็นหนังสือที่ผู้ใหญ่ควรอ่าน เราเองก็จำไม่ได้หรอกว่า ตอนเป็นเด็กเราอ่านหนังสืออย่างไร อ่านเอาเรื่อง อ่านเอาสนุก อ่านเพื่อทำคะแนนเพราะเป็นหนังสือนอกเวลา อาจจะไม่ซาบซึ้ง ลึกซึ้งอะไร ตัวหนังสือเรียบง่าย อ่านรู้เรื่องอ่านสนุกก็ดีมากแล้ว และตัวละครส่วนใหญ่ในหนังสือเด็กเกือบทุกเรื่องมักจะจบลงอย่างสวยงามเพื่อไม่ให้เราฝังใจกับความโหดร้าย สัตว์ทุกตัวจะมีทางออกสวยงามเสมอ ว่ากันว่า สายตาของสัตว์บริสุทธิ์เหมือนสายตาเด็ก มองไม่เห็นความแตกต่างเพราะไม่มีอคติ สัตว์มองโลกด้วยสายตาใสสะอาดแบบเดียวกับเด็ก มีแต่ผู้ใหญ่เท่านั้นที่คิดเรื่องความแตกต่าง หนังสือเล่มนี้บอกผู้ใหญ่อย่างเราอย่างตรงไปตรงมา ให้มีจิตสำนึกในการปกป้องคุ้มครองสัตว์เพราะมันไม่ได้ติดตัวมาแต่เกิดเสมอไป มันสามารถพัฒนาขึ้นตามเวลาได้ สำหรับความรักของมนุษย์ที่มีต่อสัตว์เลี้ยงนั้นก็ด้วย เราเลี้ยง เรารักและต้องปกป้องดูแล แต่ก็ต้องปล่อยให้เขาเป็นอิสระด้วย สอนให้เขาเป็นมิตรกับโลก มีชีวิตอยู่อย่างสอดคล้องกับธรรมชาติ  ขอบคุณค่ะ ภูพเยีย
|
ภูเพยีย
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 24 คน [?] Friends Blog
|
|||||||||||||||
อ่านรีวิวแล้วน่าอ่านมากเลยค่ะคุณภู
ขอบคุณสำหรับรีวิวค่ะ