Group Blog
All Blog
|
--- M e d a l D a y (ep.3) ---   Medal Day (Ep.3) ต่างประเทศมีธรรมเนียมหนึ่งซึ่งเพื่อนเล่าให้ฟังว่า หลังการแข่งขันจบ ได้รับเหรียญที่ระลึกแล้ว เขาจะใส่เหรียญฟินิชเชอร์โชว์กันเต็ม ๆ หนึ่งวัน ถามว่า ธรรมเนียมไทยมีไหม ฉันไม่รู้นะ แต่ทุกครั้งที่ฉันวิ่งจบ ฉันไม่สนโลกแล้ว ฉันเห่อเหรียญวิ่งที่ได้รับหลังเข้าเส้นชัย ไม่สนว่าใครจะเป็นผู้มอบให้ ใหญ่โตหรือไม่ มีหน้าที่การงานน่านับถือเพียงไหน ได้แต่ขอบคุณเขาและใส่เหรียญห้อยคอถ่ายรูปไปทั่ว แต่ก่อนเหรียญก็ไม่ได้สวยสะดุดตา เป็นเพียงสัญลักษณ์ประจำจังหวัด เหรียญสวยบ้าง ไม่สวยบ้าง สายห้อยเหรียญเป็นธงชาติหรือเป็นสายร่มแบบเหรียญวิ่งที่สุโขทัย เหรียญอะไรแบบไหนก็ชอบหมด อมยิ้มแก้มปริ นั่งดูเหรียญซ้ำไปซ้ำมาขณะนั่งรถกลับบ้าน หยิบดูนับครั้งไม่ถ้วน ถึงบ้านก็ถ่ายภาพกับบิบอวดชาวโลกผ่านเฟซบุ๊ก ฉันทำแบบนี้เป็นประจำโดยไม่ได้สนใจว่าใครจะยินดีด้วยหรือจะหมั่นไส้ฉันหรือเปล่า ฉันภูมิใจในทุกเหรียญที่ได้รับจากการวิ่งมา ไม่ว่าจะวิ่งระยะอะไร ทุกเหรียญมีที่มาต่างกัน แลกเหงื่อ แลกน้ำตา ต่อสู้ อดทนในการซ้อมมาไม่น้อย การเตรียมการแข่งขันคือใจความสำคัญของการลงสนาม การฝึกซ้อมสม่ำเสมอตลอดเวลาที่ผ่านมาต่างหากที่พาเรามาถึงแต่ละสนาม ทั้งที่วันวิ่งจริง มีหลายสนามที่ไม่ประสบความสำเร็จ หมายถึงวิ่งไม่จบ ไม่ทันเวลาคัทออฟหรือยอมแพ้ระหว่างทาง ทุกอย่างเกิดขึ้นได้ แรก ๆ ก็ช็อกนะ ไม่คิดว่าจะกะเวลาผิดพลาด แต่ฉันแพ้เป็น อาจรู้สึกอายในช่วงแรก ๆ คิดวนไปเวียนมากับผลที่ได้รับ ฉันก็บ้าไปได้ ทำยังกับชีวิตนี้ไม่เคยพ่ายแพ้ซะงั้น แข่งกีฬามาเท่าไรนับไม่ถ้วน เจอมาทุกรสชาติแล้วแต่อาจจะหลงลืมไป ความใจสู้และไม่ยอมแพ้นั่นแหละที่ฝังรากลึก แต่พออายุมากขึ้น ความมีน้ำใจนักกีฬาไม่เคยสูญหาย ยังเป็นคนรู้แพ้รู้ชนะ ไม่ระทมทุกข์กับความไม่สมหวัง หรือการไม่ประสบความสำเร็จกับอะไรสักอย่าง ยอมรับความจริงว่า เราไม่เหมาะกับสิ่งนั้นแม้ว่าเราทุ่มเทไปจนสุดกำลังแล้วก็ตาม เพียงแต่ดีใจที่ได้ทำ เป็นประสบการณ์ครั้งหนึ่งในชีวิตก็เท่านั้น แต่ก็ไม่อยากเชื่อตัวเองเหมือนกันว่า อายุปูนนี้แล้วยังรู้สึกหัวใจเต้นระริกกับเหรียญวิ่งที่ได้มา ปีติ ภูมิใจ ไม่ว่าจะแสดงออกมาหรือไม่ มันคือความสุข รู้สึกอุ่นอยู่ในใจ เหรียญระยะไหนก็ปลื้มค่ะ แต่ละสนาม นอกจากเหรียญวิ่งแล้ว คนเก่ง ๆ ก็จะได้รับถ้วยรางวัล อย่างฉันก็ไม่ต้องไปหวังอะไรแบบนั้นหรอก มันไกลเกินไป วิ่งจบก็เลิศแล้ว แต่ระยะวิ่งฮาล์ฟมาราธอนขึ้นไปมักจะมีเสื้อฟินิชเชอร์ให้อีกตัว ได้มาก็ใส่ขิงกันหน่อย ขิงเป็นศัพท์วัยรุ่นแต่น้อง ๆ นิยมพูดกันคำนี้ ฉันก็พูดตามน้อง ๆ หมายถึงใส่เสื้ออวดกันหน่อยค่ะ เสื้อฟินิชเชอร์ของฉันเต็มตู้ล่ะค่ะ ใส่ขิงหลังวิ่งจบและขิงจนกลับบ้าน เดินขิงเข้าร้านกาแฟ ถ่ายรูป ถ่ายรูปและถ่ายรูป เฮ้ย เรามันขิงเบอร์นี้เลยเหรอเนี่ย แล้วงานเบอร์ลินจะเหลือเรอะ นอกจากมีเสื้อขิงแล้ว เขายังใส่เหรียญขิงวัน Medal Day กันอีกทั้งวัน เรียกว่าเดินไปทางไหนก็มีแต่นักวิ่งใส่เสื้อฟินิชเชอร์และห้อยเหรียญขิง เราต่างยิ้มให้กันและเอ่ยแสดงความยินดีไปด้วย แต่ฉันขิงกว่านั้น ไม่ได้ใส่วันเดียวนะ ยังพกเหรียญไปถ่ายรูปไปทั่วทุกหนทุกแห่งที่ไป ขิงที่ร้านกาแฟ ขนม ขิงกับปราสาท ทุกจัตุรัสที่ผ่าน ทุ่งหญ้า ใบไม้เปลี่ยนสี โดม วัด มัสยิด บนรถไฟ บนเครื่องบิน ถ่ายกับขาหมูเยอรมัน ไส้กรอกเยอรมัน แก้วเบียร์ แก้วกาแฟ ห้องนอน คือขิงไปเรื่อยจนน้อง ๆ ล้อตอนที่ถึงบ้านแล้วไปกินมาม่าฟ้าธานีก่อนกลับบ้านดอยนั้น ความจริงจะต้องเอาเหรียญไปขิงข้างชามมาม่าด้วยนะแต่ลืมเอาลงจากรถ แต่ที่ตัวก็คือเสื้อฟิชเชอร์ แค่นี้ก็ขิงพอแรงแล้วล่ะ เย้ยยย ขิงกันหน่อย อย่าถือสากันนะคะ 5555 😜😆😘😍😉
|
ภูเพยีย
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 24 คน [?] Friends Blog
|
|||||||||||||
