--- ลุ ง ข า ย ผ้ า ไ ห ม ---

ลุงร่างเล็กแกร็น ผิวดำกร้าน ช่วงลำตัวยาวกว่าช่วงขา เดินกะโผลกกะเผลกมาหยุดที่หน้าร้านพร้อมเข็นรถที่มีผ้าไหมในลังพับไว้จำนวนไม่น้อย และที่พาดซ้อน ๆ โชว์ลายพอให้เห็น

'คุณนาย สนใจผ้าไหมมั้ยครับ'

'ขอนั่งพักหน้าร้านหน่อยครับ'

แกค่อย ๆหย่อนก้นลงบนม้านั่ง มือก็ดึงผ้าไหม ตั้งใจจะคลี่ให้เราดูทั้งผืน แต่แขนแกสั้น ไม่สมส่วน เอื้อมไม่ค่อยจะถึงขณะที่นั่งลง ท่าทุลักทุเลพร้อมเหนื่อยล้า แดดเที่ยงก็ร้อนระอุ

'ไม่ซื้อก็มาดูได้ครับคุณนาย ผมทำหน้าที่ขาย ผ้าไหมสวย ๆ เผื่อคุณนายใส่ทำงานสวย ๆ '

'ลุงมาจากไหนคะเนี่ย ไม่ใช่คนแถวนี้เนาะ มากันกี่วันแล้ว พักที่ไหนกัน เขาให้ค่าแรงลุงวันละเท่าไรคะ' ฉันยิงคำถามอุตลุต ไม่ใช่แค่ผ้าไหมหรอกที่มีคนแก่มาเดินขายของแบบนี้ มีทั้งไม้ขนไก่ ธูป กุนเชียง ปลาแห้ง กระปุกออมสินปูนพลาสเตอร์รูปสัตว์ต่าง ๆ รวมทั้งดอกไม้ปลอม ฯลฯ คือมีของขายสารพัดที่ฉันได้แต่ยิ้มแล้วก็ส่ายหน้า ของบางอย่างอุดหนุนครั้งนึงก็ทิ้งช่วงกันไป บางทีซื้อเพราะเห็นใจมากกว่าความจำเป็น

( แต่เราไม่จำเป็นต้องตั้งท่ารังเกียจหรือรำคาญ ไม่ใช่ขายประกันทางโทรศัพท์เป็นใช้ได้ หรือที่แย่สุดคือชายใจหญิงสองนางมาเซ้าซี้ขอใช้เครื่องนวดตัว เว้าวอนขอเวลาให้พวกเธอได้โชว์ผลิตภัณฑ์ เราบอกว่าไม่สะดวก เธอก็เซ้าซี้มาก คือไงดีล่ะ เป็นผู้หญิงขายของแบบนี้ เรายังต้องขอบอกปัดเพราะเราขายของคนเดียว ลูกค้าเข้าออกร้านทั้งวัน เราคงไม่สะดวกให้ใครมานวดแขนนวดขาเราหรอก แล้วคุณเธอก็เป็นผู้ชาย ถึงใจจะเป็นหญิง แต่เธอก็เป็นผู้ชาย คิดยังไงว่าแม่เฒ่าอย่างฉันจะยินยอมให้เธอมาบีบนวด ได้แต่ส่ายหน้า แต่ไม่บอกเหตุผลในใจเหล่านี้หรอก )

'ผมมาจากขอนแก่น รวมกันมา เช่าบ้านรวมกันอยู่หลังวัดบ้านท่า นี่ข้าวสารหมดกระสอบแล้ว อยู่กันหลายคน ช่วยกันหุงหาอาหารมาทำกินรวมกัน ประหยัดหน่อย '

'ลูก เมียมาด้วยหรือเปล่าคะ '

'เขาอยู่ที่บ้าน ลูกอายุ 16 แล้ว'

' แล้วเมียทำอะไรคะ ลูกเรียนอยู่หรือเปล่า'

ลุงเงียบ ไม่พูดอะไรต่อ ...

'ลุง...หนูไม่ค่อยได้ใส่ไปไหนนะคะ ที่ซื้อไว้และเขาซื้อมาฝากทั้งผ้าเมืองผ้าไหมก็ยังไม่ได้ทำอะไรเลย
แล้วนี่ลุงขายผืนเท่าไหร่ '

' 350 ครับ ขายได้เขาก็ให้ค่าแรง'

ฉันคิดในใจว่า ขายไม่ได้ก็คงไม่ได้ค่าแรงต่อวันหรอก ดูท่าทางแกเหนื่อยมาก ร้อนก็ร้อน

การขายของแบบเคาะประตูหน้าบ้านมันก็ดีหรอก แต่เดี๋ยวนี้ เห็นเขาโพสต์ขายกันหน้าเฟซบุ๊กหรือไม่ก็ไลฟ์ขายกันเป็นว่าเล่น ใกล้ชิดสนิทสนม เป็นลูกค้ากันประจำ แต่ลุงเป็นคนรุ่นพ่อฉัน ไม่น่าจะรู้วิธีขายของแบบนี้ ถึงรู้ แกคงไม่ถนัดหรือกล้าพูดขายผ่านไลฟ์หรอกนะ แกต้องใช้แรงเข็นล้อขายของแบบนี้ไปตามบ้าน เป็นอาชีพสุจริตอย่างหนึ่ง แต่ของขายยากจริง ๆ หรือเพราะฉันไม่ได้ใช้ก็ไม่รู้สินะ

'ลุงกินข้าวหรือยังคะ นี่บ่ายโมงแล้ว'

'ยังครับ แต่ขอพักเหนื่อยก่อนนะครับ เข็นไปได้หน่อยก็ต้องหาเก้าอี้นั่งพัก ปวดขามาก'

ฉันไม่อยากได้หรอกนะ แต่ดูแกแล้ว เห็นใจจริง ๆ ไม่อยากซื้อ ซื้อก็ไม่ได้ใช้ ซื้อฝากก็ไม่อยากอีกนั่นแหละ เลยเดินเข้ามาในบ้าน เอาเงินให้ลุงร้อยบาท มันไม่ใช่การแก้ปัญหาหรือการแจกเงินหรอก บอกแกตรง ๆ ว่า คงไม่ได้อุดหนุนลุงนะ เดี๋ยวข้างหน้ามีร้านข้าว ลุงไปนั่งกินข้าวก่อนละกัน ลุงมองลังเล ฉันพยักหน้าให้รับเถอะ แกดูเกรงใจแต่ก็รับ ไหว้ฉันด้วย ฉันต้องรีบรับไหว้ คือเอ็นดูแกจริง ๆ

'ขอบคุณครับคุณนาย ขอบคุณที่มีเมตตา ขอให้มั่งมี ขอให้อยู่เย็นเป็นสุข อย่าเจ็บอย่าจน ผมขอนั่งพักเหนื่อยก่อนนะครับ เดี๋ยวจะไปต่อแล้ว วันนี้เดินมาก ปวดขาไปหมด ข้อเท้าผมไม่ค่อยดี ปวดมาหลายปีแล้ว'

ฉันเดินเข้ามาเอายาไดฟีลีนเจล ไปให้ลุงอีกหลอด 'เอาไว้ทาตรงที่ปวดนะคะลุง ทาเฉย ๆ ไม่ต้องนวดนะ พอบรรเทาปวดได้ '

'ครับ ครับ ถ้าดีแล้วผมจะซื้อใช้บ้าง'

'ค่ะ หนูขอตัวทำงานต่อนะคะ หายเหนื่อยแล้วก็ค่อย ๆ ไป'

ฉันดีใจที่ลุงรับเงินนะ อย่างน้อยก็ทำให้การให้ของฉันสมบูรณ์ ให้เพราะอยากให้ เราไม่สามารถให้ใครแบบนี้ได้บ่อย ๆ หรอก แม้แต่การซื้อของที่ไม่จำเป็นก็เหมือนกัน มองสภาพลุงแล้วสงสารจับใจ แก่แล้วยังตะลอน ๆ ไปขายของต่างบ้านอีก คนแก่แถวบ้านเรายังได้อยู่บ้าน เก็บผักเก็บไม้กิน ค่าครองชีพไม่สูงนักก็พออยู่ได้แม้จะไม่สบายนัก สังคมคนแก่บ้านเราเป็นอย่างไรบ้างนะ เขาอยู่กันยังไง เราจะแจกเงินให้ลุงขายผ้าไหมคนอื่น ๆ แบบนี้ทุกคนไม่ไหว เขาคงคิดหาอะไรทำพอกินพออยู่ แต่ก็ไม่รู้ว่าจะทำอะไร

ฉันนั่งอยู่ตรงโต๊ะทำงานตรงนี้ นั่งมองลุงค่อย ๆ ลุก จับผ้าไหมวางบนลัง ก่อนออกไปแกหันมายกมือท่วมหัว ขอบคุณนะครับคุณนาย

'โชคดีนะคะลุง'




ภูพเยีย
17 มิถุนายน 2562

Create Date : 18 มิถุนายน 2562 Last Update : 21 มิถุนายน 2562 7:23:00 น. Counter : 634 Pageviews.		0 comments
Share Tweet