--- อี ก ค รั้ ง กั บ คว า ม รั ก ร ะ ห ว่ า ง แ ม่ กั บ ผ ม แ ล ะ พ่ อ ใ น บ า ง ค รั้ ง ---
คนจนที่รู้จักพอถือว่าเป็นคนรวยและรวยมากด้วย
แต่คนรวยที่หวาดกลัวการมาเยือนของความจนนั้น
เปรียบเสมือนคนที่อยู่ในฤดูหนาวอันรกร้างว่างเปล่า
นั่นคือบทละครตอนหนึ่งในเรื่อง โอเธลโล
หากได้ฟังในโรงละครที่โตเกียวคงรู้สึกว่าเป็นคำพูดที่เป็นนามธรรม
และแสนจะราบเรียบ
ผู้คนที่อาศัยอยู่ในโตเกียวมีสิ่งของเกินความจำเป็น
แต่ยังหลงคิดว่าตัวเองยากจน
โตเกียวทาวเวอร์
แม่กับผมและพ่อในบางครั้ง
ลิลี่ แฟรงกี้ : เขียน
ทิพย์วรรณ ยามาโมโตะ : แปล
เราให้คะแนนที่หนึ่งหนังสือดีสำหรับวันหยุดยาวที่ผ่านมาค่ะ อ่านรอบที่สองเพราะคิดถึงและจำได้ว่าชอบมาก ๆ ทั้งที่ซื้อหนังสือใหม่เข้ามาและรอการเปิดอ่านอยู่หลายเล่ม
สำหรับเรา เล่มนี้เป็นหนังสืออีกเล่มหนึ่งที่เขียนดีมาก ละเอียด นุ่มนวล เล่าเรียบง่าย ถ่ายทอดช่วงวัยอันบริสุทธิ์ได้น่าประทับใจ ช่วงวัยรุ่น ช่วงต่อต้านและเป็นผู้ใหญ่ มีอารมณ์เปรียบเปรยที่อ่านเข้าใจง่าย มีอารมณ์ร่วมกับแต่ละสถานการณ์ของชีวิตเขาและแม่ (อ่านแล้วคิดถึงความรัก ความห่วงใยของแม่เราเลย )ที่สำคัญคืออารมณ์ขันน่ารักมาก ๆ
'ผมต้องเป็นเด็กเรียบร้อยและเป็นเด็กดีเมื่ออยู่ต่อหน้าแม่ ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม ผมจึงไม่ควรโตเป็นผู้ใหญ่ แต่ควรเป็นเด็กอย่างนี้ตลอดไป และคิดว่าแม่จะเสียใจถ้าหากผมโตขึ้น '
ครั้งนี้ เราอ่านเล่มนี้ช้ามาก ดื่มด่ำกับฉาก บรรยากาศ การเปลี่ยนแปลงทุกช่วงวัยของเขากับแม่และพ่อในบางครั้งคราว จนเพื่อน ๆ อาจจะว่าเราเวอร์ก็ได้ นาน ๆ ทีจะรู้สึกแบบนี้ ค่อย ๆ ละเลียดอ่านจนจบ ลิสต์เรื่องราวดี ๆ ออกมาเต็มไปหมด ซาบซึ้งใจในความรักระหว่างแม่กับลูก ดีใจที่ได้อ่านนะคะแม้จะช้าจนตีพิมพ์ครั้งที่ 7 แล้วก็ตาม
'ตอนที่เรากำลังค้นหาความสัมพันธ์รูปแบบใหม่ เราไม่รู้จักคุณค่าความรักของพ่อแม่ ต่อเมื่อได้เป็นผู้ให้แล้วจึงเข้าใจ ในอดีตพ่อแม่เคยรู้สึกกับเราอย่างไร ในวันนี้เมื่อเราได้รู้ เราก็จะตั้งใจทำอย่างที่พ่อแม่เคยให้เราในวันก่อน'
ขอบคุณค่ะ
ภูพเยีย
31 กรกฎาคม 2562