กรี๊สสสสส
อ่างบัวสองใบ...ไม่เหลือ
ปวดใจที่สุด...
จริงๆ ตอนนี้มานึกถึงตอนนั้นยังเจ็บใจเลยนะว่า ระหว่างอ่างบัวใบเบ้อเริ่มสองใบที่ใส่ปลาไว้เต็มเปี่ยม กับราวตากผ้าเบาๆที่มีล้อลากเคลื่อนที่ได้ ทำไมกุฉลาดน้อยอย่างนี้ว้า....เจือกเลือกไม่ถูกว่าจะควรชนอะไรดี
แล้วปลาล่ะ...
ณ จุดนั้น อิชั้นสติแตกเลยค่ะ ทำอะไรไม่ถูกเลย
อย่าบอกนะ........ว่า // ก้มลงมองพื้น
ปลาหางนกยูงกระจายกันเกลื่อนเต็มพื้นเลยค่ะ
ตาย ตาย ตาย ชั้นจะทำยังไงดี
พอตั้งสติได้ ก็รีบคว้าขวดใส่ปลากัด (ที่ปากก็ดันแคบมาก) เพื่อใส่น้องปลา เพราะตอนนั้นเป็นของอย่างเดียวที่อยู่ใกล้มือที่สุด
อิชั้นนั่งยองๆกับพื้น เพ่งตามองหาความแตกต่างระหว่างปลาสีดำๆเงินๆตัวเล็กๆกับโคลนดิน กับเศษต้นไม้เล็กๆสีดำที่ปะปนคละเคล้ากันไป แม่เจ้า...เหมือนกับชิบหาย ตายล่ะ จะหาเจอยังไงวะ
เพ่งดีๆ พยายามมองหาปลาๆๆๆ พอเจอก็เอานิ้วหยิบขึ้นมาทีละตัวๆแล้วก็ใส่ขวดโดยเร็ว
ณ จุดนี้ขอสารภาพก่อนว่า อิชั้นเกลียดการสัมผัสสิ่งมีชีวิตที่มีลักษณะเป็นเมือกๆ ลื่นๆ เป็นที่สุด ปลานี่ไม่เคยจับมาก่อนเลยแม้แต่ครั้งเดียว จะใช้สวิงตักโดยตลอด
ไม่เคยคิดเลยว่าชีวิตนี้ต้องมาสัมผัสสิ่งที่แสนเกลียดบนพื้นนี้ทีละตัว ตอนแรกมันก็รู้สึกหยึยๆบ้าง แถมมันก็จับโคตรยากเลย ตัวเล็กนิดเดียว แถมยังดิ้นดุกดิกอีก แต่วินาทีนั้นหมดสิทธิ์ตั้งแง่ใดๆ ทำเค้าเองนี่ ก็ต้องชดใช้
ตอนแรกอิชั้นจับเบามากเพราะกลัวมันเจ็บ แต่ปร๊ะเจ้า หยิบไม่ขึ้นเลย หลังๆเลยต้องออกน้ำหนักนิ้วให้แรงขึ้น จะได้จับพวกมันได้เร็วๆ
สุดท้ายช่วยมาได้เท่านี้ค่ะ
น้องปลาในขวดแออัดกันเต็มเลย พออิชั้นเอาเข้ามาในบ้านก็เจอขวดเปล่าเพิ่ม เลยถ่ายใส่ จะได้ไม่เบียดกันเกินไป
ช่วยมาได้เท่านี้นะ ตัวที่ไม่ได้ช่วยมา...อย่าว่ากันนะ ขอเถอะ ไม่เจตนาจริงๆ ไม่ตั้งใจ ไม่อยากให้เกิดเรื่องแบบนี้เลย
ดูปลาเสร็จแล้วก็มาดูแผลข้างรถค่ะ
ถึงจุดนี้ ตัวอิชั้นเองได้รับบทเรียนราคาแสนแพง (มาก) ว่า
1. อุบัติเหตุเกิดขึ้นได้ทุกที่ แม้แต่ในบ้านตัวเอง
2. ความประมาทเป็นหนทางแห่งความวิบัติ และสูญเสียอย่างใหญ่หลวง
จะจำบทเรียนนี้ไปจนตายเลยค่ะ ฮือๆๆๆ
ไม่เป็นไรนะคะ ฟาดเคราะห์ไปแล้วค่า
จะว่าไป ตอนแรกบุ๊งเห็นอ่างบัวแล้วนึกว่าแผลที่รถจะเยอะกว่านี้ซะอีกค่ะ
แบบว่านึกว่าจะบุบไปเลยไรงี้ค่ะ เพราะว่าอ่างบัวก็หนักเอาเรื่องอยู่นะคะ