อาทิตย์ก่อนที่ไปกระบี่ ก็ลืมมือถือที่ชาร์จไว้ในโรงแรม แถมก่อนหน้าที่จะลืมก็คือ เอาถุงเสื้อที่วางทับกระเป๋าพี่ศักดิ์ออก เพื่อหาที่ชาร์จแบตในกระเป๋า (พี่แกฝากชาร์จมือถือ) แล้วก็ลืมเอาถุงเสื้อเก็บไว้ที่เดิม
ปรากว่าคุณพี่ศักดิ์ก็ดันความจำเสื่อมพอกัน เลยลืมแม่มทั้งถุงเสื้อและมือถือทั้งคู่ เซ็งเป็ด
จริงๆก็โชคดีที่ลืมที่โรงแรม เลยไม่มีปัญหาเรื่องของหาย แต่จะพูดไปก็เขินนะ พี่ศักดิ์โทรไปหาเค้าก่อน บอกว่าลืมถุงเสื้อไว้ครับ ช่วยเก็บไว้ให้ด้วย สามชั่วโมงต่อมาทางโรงแรมก็ได้รับสายจากพี่ศักดิ์อีกรอบ แต่คราวนี้เป็นอิชั้น โทรไปถามหามือถือด้วยเสียงอ่อยๆ.....ทั้งจ๋อยทั้งอาย เฮ้อ
และ....ต่อมาไม่กี่วัน อิชั้นไปเดินเที่ยวพิพิทธภัณฑ์ร่างกายมนุษย์คนเดียว
ด้วยความที่ไม่มีคนไปด้วย เราก็อุตส่าห์ระวังตัวสุดๆ คอยเตือนตัวเองว่ามีถุงช๊อปปิ้งถือมาด้วยถุงนึงๆ อย่าลืมเอากลับนะ ผลก็คือไม่ลืมถุงช๊อปปิ้ง แต่ดั๊นลืมแลกบัตรประชาชนคืนจากยามที่แลกตอนเข้ามาดูพิพิทธภัณฑ์....กรี๊ดดดด
แต่อันนี้โชคดีมาก ที่เราค้นเบอร์น้องเจ้าหน้าที่เจอ น้องเค้าเลยช่วยตามบัตรประชาชนกับยาม แล้วส่ง EMS กลับคืนให้ ใจดีผุดๆ ต้องขอบคุณมากจริงๆ
กลับมาครุ่นคิด เออ...ช่วงนี้ทำไมขี้ลืมได้โล่ห์ขนาดนี้ สงสัยต้องระวังตัวเองให้มากกว่านี้ แค่สองวันไม่ห่างกันอิชั้นสามารถลืมซ้ำๆได้ อย่างนี้ไม่ไหวนา
แต่นั่งๆไปก็ดันนึกขึ้นได้ ว่าสองอาทิตย์ก่อนตรูก็เพิ่งผ่านการลืมอีกครั้งมานี่หว่า....
เรื่องของเรื่องคือ ไปเติมน้ำมันแล้วลืมบัตรเครดิตไว้ที่ปั๊ม อันนี้พี่ศักดิ์ต้องจอดรถและเดินไปเอาคืนมาให้เลยทีเดียว....
(เหอ ลืมได้ไปได้ไงหว่า พี่ศักดิ์เนี่ยค้อนปะหลักปะเหลือกเรยย เอิ๊กๆ)
ตอนนี้ปัญหาคือ หล่อนไม่ใช่คนขี้ลืมธรรมดาๆ แต่ up ระดับ เป็นsuper คนขี้ลืม สมองงี้รั่วเชียว ทำอะไรไว้ก็จำไม่ได้สักอย่าง แงๆ
แถมที่สำคัญคือ ลืมกระทั่งว่าตัวเองเคยลืมนี่สิ หนักกว่านี้มีอีกไหม