เฮ้อ....ในที่สุด อิชั้นก็ผ่านวาระยุ่งๆของชีวิต
มาได้อีกครั้งนึง
นี่เป็นเหตุผลที่ว่าทำไมช่วงนี้ถึงได้หายหัว
หายหน้า หายตา
ไม่ได้โผล่ไปเม้นท์เพื่อนๆเลย
คิดถึงทุกคนมากเลยนะคะ
แต่งานที่รุมเร้าก็ไม่เปิดโอกาสให้ทำอย่างใจเล้ย...เศร้า

พอเวลาที่ตัวเองยุ่งๆกะงานเมื่อไหร่
จะสงสัยว่า....เอ หรือตรูบริหารเวลาไม่ดีหว่า
ทำไมคนอื่นๆเค้าถึงมี "เวลา" ในขณะที่ตัวเราเหมือนไม่ค่อยมี
ดูในตารางการทำงาน ก็มีแต่ประชุมๆๆๆๆ
(และมันไม่จบแค่ประชุมนะสิค่ะ
งานทั้งหลายแหล่มันก็จะตามมาหลังประชุมนั่นแหล่ะ)

แถมช่วงนี้ป้ำๆเป๋อๆมากด้วย
ขี้ลืมสุดชีวิต...........
บางทีรับตังค์ค่ายามาแล้ว ใส่ลิ้นชักดิบดี
กลับมาบ้าน กลับนึกระแวงว่าเอาตังค์เก็บหรือเปล่า
ดั๊นนึกไม่ออกซะเฉยๆ ทั้งที่ผ่านมาไม่ถึง 2 ชม.ด้วยซ้ำ
ความแก่นี่ทำร้ายกันอย่างหน้าตาเฉยเลยแฮ่ะ

ว่าจะ start ความเป็นระเบียบให้ชีวิต
ให้หาอะไรง่ายๆ ค้นเจออะไรง่าย
ไหนๆที่รพ.ก็ทำ 5 ส แล้ว
เรามาทำ 5 ส ที่บ้านมั่งดีกว่า
เก็บบรรดาข้าวของมากมีที่รกบ้าน ที่ไม่ได้ใช้แล้ว
ส่วนใหญ่เป็นเป็นพวกเสื้อผ้า เล็งแล้วว่าตัวไหนไม่คิดจะใส่อีกแน่ๆ
ลงถุงไป แล้วก็เอาบริจาคให้คนอื่นเค้า
โอ...ตู้เสื้อผ้าโล่งและเป็นระเบียบขึ้นเยอะเลย ดีใจจัง

เสร็จแล้วก็เก็บหนังสือ อันเนี้ยมีปัญหามาก เพราะชอบซื้อ
เอาหมวดหมู่เดียวกันมาอยู่ใกล้กัน เออ..หาง่ายขึ้นเยอะ
ทีนี้เราจะได้หาหนังสืออ่านง่ายๆเสียที
หลังจากที่เมื่อก่อนงมหาเท่าไหร่ก็ไม่เจอ.....

เสร็จไปแค่สองอย่างคือเสื้อผ้ากับหนังสือ
ก็เหมือนห้องโล่งไปครึ่งห้องแล้ว ค่อยสบายหูสบายตาหน่อย
แถมยังได้เจอของที่ไม่คิดว่าจะเจอ
(หรืออีกอย่างคือลืมมันไปแล้ว)
อิชั้นว่าเราควรจะจัดข้าวจัดของอย่างนี้บ่อยๆนะคะ
(ทำเป็นพูดไป แล้วทำไมเมื่อก่อนไม่ทำละยะ)



วันนี้มาบ่นเฉยๆ เดี๋ยวโอกาสหน้าเรามาคุยกันใหม่
สำหรับวันนี้ บ๊าย บายคร่า