| No. 1321 บล๊อกแรกที่เขียนใน BG (ตะพาบ 361) |
ครั้งแรกที่เขียนบล๊อกลงใน BG เขียนถึงชีวิตวัยรุ่นเชียงใหม่ยังใช้ภาษาพื้นเมืองเยอะมาก เมื่อนำมาลง
ในครั้งนี้เลยปรับเป็นภาษาภาคกลางให้เข้าใจง่ายครับ
|
| เราสามคนขี่จักรยานบ่ายหน้าสู่อำเภอสารภี สองข้างทางเรียงรายด้วยต้น |
| ยางนาสูงใหญ่อายุร้อยกว่าปี ใบต้นยางบังแสงแดดร่มเย็นตลอดทาง |
| เป้าหมายอยู่ที่บ้านของ บรรจงกับบัญญัติ...บ้านท่ากว้าง เราสามคนสนิทกันมาก พูด คิง ฮา กันตลอดยกเว้นต่อ |
| ต่อหน้าผู้ใหญ่เขาว่าเป็นคำหยาบไม่สุภาพ เสมือนคนภาคกลางใช้คำว่า มีง กู |
| |
| เราขี่รถเลียบริมร่องน้ำกว้างเกือบสี่เมตร คดเคี้ยวคู่ขนานถนนลูกรังสีแดง ริมร่องน้ำหญ้าปล้อง |
| ปกคลุมสายน้ำหลกระทกิ่งไม้ที่หักตกในน้ำ เสียงดังคลิ๊ก ๆ ใบไผ่สีเหลืองอ่อนลอยไปกับน้ำไหล |
| ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงเห็นสพานคอนกรีต ทอดข้ามลำน้ำ |
| |
| ถึงแล้วเว้ยบรรจง ตะโกนบอกพลางเลี้ยวรถข้ามสพาน |
| บัญญัติขี่ตามกันมาติด ๆ ถนนเข้าบ้านเป็นถนนดินสีดำปนน้ำตาล ขวามือเป็นกองไผ่ซางเรียง |
รายไปสุดทางเข้าบ้าน
 |
| เราสามคนจอดรถใต้ถุนบ้านไม้หลังใหญ่กลางต้นลำใย |
| แม่ ป่อ ผมมาแล้วเน่อ เจ้าจง..ตะโกนบอกพ่อแม่ที่อยู่บนบ้าน |
| มาแล้วกา....ตูน(ไวน์)มาต๋วยก่อ บ่าหันจั๊ดเมิน เสียงแม่ถามถึงเราว่ามาด้วยหรือไม่เห็นนานแล้ว |
| มาครับ พ่ออยู่ไหมครับ... |
| พ่ออยู่บนบ้าน |
| |
| เราสามหนุ่มขึ้นบ้าน คลานด้วยหัวเข่า ไปกราบพ่อ แม่ของจงกับญัติ |
| ตูน(ไวน์กับสายน้ำ) หิวข้าวก่อ พ่อถามว่าตูนหิวข้าวหรือยัง........... ยังไม่หิวครับ |
| สามคนขี่รถถีบ คงจะอิด(เหนื่อย) กินน้ำแล้วเอาผ้าไปเก็บในห้องนอนหายเหนื่อยแล้วไปดู |
| คนงานที่หลก(ถอน) ต้นถั่วดิน(ลิสง) ทำไปได้มากน้อยช่วยกันไปดูด้วยจะได้ตากแดด |
| ครับ ป่อ สามหนุ่มรับคำพ่อ |
 |
| ครู่ใหญ่เราเดินไปท้ายบ้านห่างจากตัวบ้านเกือบ 200 เมตร คนงาน 3 คนกำลังฟาดต้นถั่ว |
| กับเกลียฝักถั่วไว้บนลานดินอัดแน่น แสงแดดส่อง |
| กระทบฝักถั่วที่ชื้น เลยลานดินเป็นทุ่งนา ที่เต็มไปด้วยต้นถั่วลิสง ใบเขียวปนเหลือง |
| |
| มาทางนี้ ญัติตะโกนบอกให้ไปทางโน้น กลางทุ่งนา |
| ท้องนาเต็มไปด้วยต้นถั่วดิน(ลิสง) ที่ถูกถอนวางเรียงบนร่องดิน คนงานชายสองคนกำลัง ถอนถั่ว |
| |
| อุ้ย ๆ(คุณตา) ผมขอถอนถั่วได้ก่อ. |
| เอาเลยยังไม่เคยถอนยังไม่เคยถอนใช่ไหม |
| |
| ครับ ยังบ่าเกยใครอ่านแล้วคิดว่า อะไรเอาอะไรมาเกย หัวเรือมาเกยตื้นหรือไง... ไม่ใช่ครับ. |
หมายถึงไม่เคย
 |
| นี่รวบเก้าต้นถั่วดินสองสามต้น แล้วดึงขึ้นมาเขย่า ๆ ให้ดินหลุดแล้ววางไว้บนร่องดินนะ |
| เราลองทำตาม ดูไม่ยาก ดินไม่เหนียวอย่างที่คิดเราสามคนก้มเงยถอนถั่วลิสงได้เกือบสองชม. |
| |
| เป็นไง ตูนเจ็บหลังเหรอ....... ครับอุ้ยเจ็บหลังไปหมด |
| ตูน ทำสักวันสองวันก็บ่าเจ็บหลัง เจ็บแอว(เอว)แล้ว |
| เราสามคนหยุดงานไปกิ๋นข้าวเที่่ยง แม่จัดไว้แล้ว พ่อตะโกนบอก |
| อุ้ยผมไปกิ๋นข้าวก่อนเน่อ อุ้ยไปกินด้วยกันไหม |
| ตูน ไปเถอะอุ้ยกินที่นี่ดีกว่า ขี้คร้านขึ้นบ้าน |
| บรรงกำลังล้างเท้าในร่องน้ำเล็กที่น้ำไหล ริน ๆ ใสสอาดปลาตัวเล็กว่ายปรูดปร๊าดหลบหลีก |
| ยามเราย่ำเท้าลงไป |
| ไม่ต้องกลัว ฮากิ๋นบ่าลำ(ไม่อร่อย)ตัวเล็กนิดเดียว |
| |
ก้าวพ้นบันได กลิ่นไข่เจียวหอม ตามด้วยกลิ่นน้ำพริกหนุ่ม(ยังไม่แก่) ท้องของแก่นร้องจ๊อก ๆ
 |
| เราล้างมือเช็ดด้วยผ้าขาวม้าประจำตัว ต่างคดข้าวเหนียวใส่จานตนเอง แม่คั่วจิกุ่ง(จิ้งหรีด) |
ใส่เกลือ เด็ดขาหลังที่ยาวเป็นหยักทิ้ง
 |
ต่างคนปั้นข้าวเหนียว จิ้มน้ำพริกหนุ่ม คว้าจี้กุ่งใส่ปากเคี้ยว
กับไข่เจียวกินจนข้าวหมด |
| ตูนเอาข้าวนึ่งแถม กิ๋นฮื่ออิ่มเน้อ แม่บอก |
| ขอบคุณครับแม่ บ่าไหวแล้ว |
| |
| ตูน ไปส่องนกกับป่อบ๋อ พ่อถามจะไปกับพ่อหรือเปล่า |
| ไปครับ ส่องนกตี่ไหนครับ |
| ไปตางปุ๊น.....พ่อชี้ไปทิวไม้ไกล ลิบ ....เสียงแว่วจากบรรจง..ใกล้ป่าช้า |
| |
| เอาแล้ว ดันรับปากพ่อ ไม่มีทางเลี่ยง เสียว.......เกือบทุ่มฟ้ามืด |
| |
| จงถือกระด้งไม้ไผ่มีรูห่าง ๆ พ่อ แก่น ต่างถือไฟฉายคนละอัน เดินตามคันนา จงนำหน้าไปเกือบ |
| ลมพัดเย็น..ยะเยือก ไม้ใหญ่สูงทะมึนครอบคลุมไปทั่ว |
| มัน ๆ คือป่าเห็ว....บรือ.... |
| พ่อเดินนำตามด้วยจง เรา ญัติผ่านใต้ต้นลำใยมะม่วง ต้นสักหญ้าขึ้นสูงแค่เข่าเสียงสัตว์วิ่งไป |
| ทางขวาหันไปมองด้านหลัง เงาดำวูบ...เฮ้ย... |
เป็น อะไร กั๋วกา ญัติพูดช้า ๆ เย็น ยานคางหลอก.......... ไอ้บ้า....ญัติ
|
พ่อโบกมือให้หยุด พลางฉายไฟ บนพื้นพบขี้นกขาวเป็นหย่อม ๆ พ่อยกกระด้งสูงระดับตา
|
| ธรรีบสอดไฟฉายข้างใต้ เปิดไฟ พ่อส่ายกระด้งไปมาเสียงนกขะยับปีก ครู่เดียวเสียงของนุ่ม |
| ตกใส่กระด้งเจ้าจง รีบคว้าใส่ข้องที่เตรียมไว้. ได้นกหนึ่งตั๋วแล้ว |
| พ่อเดินนำแล้วฉายไฟหาขี้นก ต้นโน้นต้นนี้ พบขี้นก็ทำแบบเดียวกัน |
 |
| พอเจ้าจงฉายไฟ สว่างขึ้นนกลืมตาดูแสงไฟ ลานตาแยกไม่ออกคงจะเวียนหัว หัวทิ่มดีกว่า |
| คืนนั้นเกือบสี่ทุ่ม เราได้นกสิบกว่าตัว |
| ขากลับ เราขอเดินนำหน้า ไม่อยากตามหลังใคร มันเสียวหลัง ยิ่งเดินผ่านเนินดิน หลุมบ้าง |
น่ากลัว
 |
| พอเข้าทุ่งนา ไม่ต้องกลัวแล้ว |
| ก้าวพรวด ๆ วืบเดียว เท้าทิ่มในแอ่งน้ำ ผล...เปียก |
| เจ้าญัติ เจ้าบรรจงหัวเราะ ท้องแข็งหรือเปล่าไม่รู้ แต่หัวเราะไม่หยุด |
| |
| ไม่ถึงตา เ มิ ง...ก็แล้วไป เราพูดอาฆาตนิดหนึ่ง |
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 94 คน [
