Bloggang.com : mastana : ถนนสายนี้มีตะพาบ กม.15.ミDEVIL ALONENESS!..บรือสสส์ミ

ถนนสายนี้มีตะพาบ กม.15.ミDEVIL ALONENESS!..บรือสสส์ミ

ミงานเขียนร่วมโครงการミถนนสายนี้มีตะพาบ กม.ที่15 ミโจทย์พี่ก๋าค่ะミ

เสียงโหยหวลดังกึกก้องขึ้นในห้วงลึกสุดสุด...อยู่ในความรู้สึกที่เลือนรางของเรมา....เสียงที่ก้องกังวานดังเป็นระยะ..ใกล้เข้ามาๆ...มันเหมือนดังมาจากผืนดินแห่งความมืดมิด...มันเป็นเสียงที่แหบแห้ง..ที่ค่อยๆดังขึ้น...ดังขึ้น...ดังขึ้น...แล้วสะท้อนกลับไปมาตามแนวภูเขาทมึน...

เสียงนั้นบาดลึกเข้าไปในห้วงรู้สึกและเสียดแทงหัวใจ..จนเรมารู้สึกหนาวจับขั้วหัวใจ....ร่างกายเธอสั่นสะท้าน...รอยเท้าว่างเปล่า...กำลังหมดแรงไม่มีพลังก้าวเดิน...หัวใจแทบจะสลายสูญสิ้นไปกับความมืดมิด...รู้สึกอยากจะหายไปท่ามกลางความรู้สึกที่เลือนลาง...และหยุดเสียงที่แหบแห้งนั้นลงในขณะเสียงนั้นยังดัง..แต่ขาดห้วง..หายไปเป็นระยะเหมือนมัน...กำลังครวญครางอยู่ในลมหายใจที่กำลังเจ็บปวดหัวใจ..สุดทน....

"อวู้..อุอู้..อุอู้ ...เร...เร...เร...มา...เรมา...เรมา..."
"อวู้..อุอู้..อุอู้ ...เร...เร...เร...มา...เรมา...เรมา..."
เสียงแหบแห้งของมันดังขึ้น..เรมารู้สึกเหมือนกับว่า..มันกำลังเรียกชื่อของเธอ..

เธอรู้สึกเหมือนเสียงของมันอยู่ใกล้ๆและดังอยู่รอบๆตัวเอง...เธอหันไปหันมาเหลียงหน้ามองไปด้านหลังบ่อยครั้งอย่างตื่นตระหนก...รวบรวมพลังพาร่างกายเคลื่อนไหวให้ได้พยายามใช้สายตามองหามัน..ในความมืดทุกทิศทุกทาง..ค่อยๆก้าวเท้าเดินผ่านต้นไม้ที่แผ่กิ่งก้านเป็นเงาสะท้อนจากแสงจันทร์เป็นสีดำ..พลัน!!!!..เรมาก็ต้องสะดุ้งสุดตัว!!...หัวใจแทบหลุดร่วงลงสู่ผืนดิน...ที่ต้นไม้นั่น!!

ดวงตาโตดวงใหญ่สีแดงเข้มกำลังจ้องมองมายังเธออย่างขมึงราวกับดวงตาของปีศาจที่มุ่งทำร้ายเหยื่อในความมืด...เธอรีบก้าวเท้าถอยหลังอย่างเร็ว...แต่แล้วก็ล้มลงฟลุบหน้ากับพื้นดินและกรี้ดดดดดด....ร้องออกมาดังๆๆๆๆๆเอามือปิดหน้าหลับตาอย่างหวาดกลัวสุดกำลังกับสิ่งที่เห็นตรงหน้า...

"อวู้..อุอู้..อุอู้ ...อวู้..อุอู้..อุอู้" เสียงนั้นดังขึ้นมาอีกหลังจากเงียบไปพักใหญ่

เมฆสีดำทมึนก้อนใหญ่ที่ปิดบังแสงสว่าง...จนมืดมิดลอยผ่านไป..แสงสลัวของดวงจันทร์ส่องลงมายังพื้นโลก...ทำให้พอจะมองเห็นบริเวณรอบๆนั้นบ้างเรมาที่กำลังนั่งเอามือกอดเข่าทั้งสองข้างไว้อย่างแน่น เพราะความกลัว..พยายามรวบรวมความกล้า..ค่อยๆ...แหงนหน้าขึ้นเบื้องบนจ้องมองไปยังต้นไม้นั้นอีกครั้ง...ท่ามกลางแสงสลัวของดวงจันทร์...เมื่อดวงตาทั้งสองข้างมองสิ่งที่อยู่ตรงหน้าอย่างชัดเจน..เธอก็ร้องเสียงเบาๆออกมาในลำคอ

"โหยยยย...อ้ายนกฮูกบ้า..ใจหายหมดเลยยยย"

เรมากวาดดวงตาที่ดำขลับ...มองไปในความมืดสลัวรอบๆบริเวณที่ยืนอยู่...พยายามมองหาที่มาของเสียงที่ไร้ตัวตน..ที่ดังอยู่เมื่อสักครู่..แล้ว!!สายตาของเรมาก็ไปหยุดลง...เมื่อมองไปยังต้นไม้ใหญ่อีกต้นหนึ่ง...สิ่งนั้นทำให้หัวใจของเธอสะดุดเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ...อยากหวีดเสียงกร๊ดดดดดออกมาให้ดังที่สุด..แต่ไม่มีเสียงและตะกุกตะกักอย่างไม่รู้ตัว...

ความรู้สึกอันเลือนสลายของเธอกลับมาอีกครั้ง...ในดวงจิตเหมือนตกอยู่ในภวังค์แห่งความหวาดกลัวเต็มกำลัง...ร่างกายหวั่นไหวสั่นมากกว่าเดิม..ราวกับแผ่นดินบริเวนนั้นกำลังจะแยกออกจากกัน...มันสั่นสะเทือนเหมือนหัวใจของเธอ...ที่อยากจะหลุดลอยออกจากร่างกาย....หายไปจากบริเวณนั้น..ออกไปให้ไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้..ไกลจากมัน...เงาดำทมึนร่างหนึ่ง..ที่กำลังนั่งห้อยขา..อยู่บนต้นไม้ใหญ่ต้นนั้น....

ลมพัดแรง ใบไม้ปลิวว่อนหล่นกระจายกับพื้นดิน เรมารู้สึกเหมือนได้ยินเสียงถ้อยคำเรียกชื่อเธอจากร่างดำทมึนนั้นผสานอยู่กับเสียงลมที่กำลังพัดแรง เธอจ้องมองร่างดำทมึนนั้นอย่างไม่ละสายตา หัวใจเต้นแรง สูดลมหายใจลึกๆ อยากวิ่งหนีไปจากให้ไกลแต่ขาทั้งสองข้างไม่ทำงานสายตายังจ้องมองที่ต้นไม้นั้นแต่....อะไรนั่น!!...มันหายไปแล้ว....

“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก---ผะ---ผี----ผี----ผี---นี่หว่า!...”

เรมาสั่นศีรษะ...ก่อนตะโกนร้องสุดเสียง...พลังที่หายไปกลับมาโดยอัติโนมัติมันมาจากไหนไม่รู้แต่สั่งหัวใจเธอ...ให้วิ่งไปข้างหน้าโดยด่วนที่สุดไปให้ใกลที่สุดอย่างไม่ต้องคิดถึงชีวิต...สายตาก็คอยมองไปด้านหลัง...วิ่งมาถึงพุ่มไม้เตี้ยๆต้นหนึ่ง...เมื่อเห็นว่ามันไม่ได้ตามมา ก็หยุดพัก...ร้องครางด้วยดวามตกใจสุดกำลังกับสิ่งที่เห็น..หัวใจเต้นแรงหอบถี่เป็นระยะ ...

"แฮ่กกกกแฮ่กกกกกกกฮือฮือฮือฮือๆๆๆๆ....."

เธอร้องคราง..เสียงถี่ในลำคอ...นึกอยากให้มีใครสักคนอยู่ตรงนั้นด้วย
ทันใด!!..เธอก็รู้สึกเหมือนมีมือหนักๆมาวางอยู่ตรงไหล่ จึงค่อยๆหันไปมองเจ้าของมือ..รู้สึกเหมือนมีอะไรไหลลงมาจากไหล่จึงก้มลงมองและใช้มือสัมผัสกับน้ำเหนียวๆสีดำที่หยดลงมาจากไหล่นั้น...ก่อนหันไปมองหน้าเจ้าของมือ...เธอสะดุ้งสุดตัว...เมือเห็นใบหน้าซีดๆ ตาสีแดงจัดกำลังอ้าปากกว้างมีน้ำสกปรกน่าขยะแขยงเหนียวๆสีดำไหลออกมาจากปากมันด้วย เรมาอยากปิดตาแต่ปิดไม่ลง...ดวงตาเปิดโพลงกว้างกว่าเดิมเธอรีบปัดมือมันออกจากไหล่แล้วร้องกรี๊ดดดดดดดเสียงดังวิ่งหนีสุดชีวิต.....

เมฆดำก้อนใหญ่ลอยมาบดบังดวงจันทร์ลมพัดแรงกระโชกโกรธกริ้วจัดฟ้าคนองร่ำร้องเสียงดังสายฝนกระหน่ำเทลงมาอยากหนัก ใบไม้แห้ง กิ่งไม้ผุกร่อน หลุดร่วงปลิวกระจายเสียงแห่งความน่าสะพรึงกลัวดังกึกก้องอึกทึกในรู้สึกอันเลือนลางของเรมาได้ยินเสียงเรียกตัวเองชื่อดังขึ้นอีกครั้ง...พร้อมกับเสียงครืน..ครืน..เปิดปิดของบานประตูหน้าต่างที่เปิดไว้

“เฮ้ยยย ...เรมา....เรมา....เรมา...”
“เป็นอะไร....ของมัน...เรมา..”
"กี่โมงแล้ว..ฝนตกนี่หว่า" เรนพูดเสียงงัวเงีย
“โห..ตีสองแล้วว..."นานาพูดเสียงดัง..
"เรนาแกเป็นอะไรอ่ะตะโกนเสียงดังมากเลยเดี่ยวพรุ่งนี้ต้องตื่นมาอ่านหนังสือต่อนะเนี่ย"
“อืม..ตีสองแระหรอมิน่าง่วงนอนมากเลยอ่ะเราฝันไม่ดีเลยกลัววะ”เรมาพูด
"นอนรวมกันยังจะกลัวอีก"เรนพูดบ้างในขณะที่ทั้งสามคนกำลังคุยกันอยู่..เสียงหนึ่งก็ดังขึ้น

..กึก- กึก- กึก- กึก-กึก....
ทุกคนหยุดพูดทันที..เมื่อได้ยินเสียงเหมือนใครสักคนกำลังก้าวเท้าเดินลงบันไดทีละขั้นจากชั้นสองของบ้าน ทั้งสามคนหันมามองหน้าเพื่อนพร้อมกันโดยอัตโนมัติแล้วมองไปยังที่บันไดทีมาของเสียงอีกครั้ง...นานาตั้งสติลุกขึ้นยืนพูดเสียงเบา... ก่อนนับเพื่อนทีละคน
“ หนึ่ง.... สอง..... สาม... ก็ครบนี่หว่า..”
“เออ...แล้วนั่น....มันขาใครอ่ะ”...เรมาพูดเร็ว
“ไม่รู้ดิ” ถ้างั้นมานนนนนนนก้อ.....อ๊ากกกกกกก......"
“ผะ- ผะ- ผะ- ผี- ผี- ผี-.!!!!......”

ทั้งสามคนกรี๊ดดดดดออกมาพร้อมๆกับออกวิ่งหนีกันไปคนละทิศละทาง..

ミจบจ้าミ
เนื้อเรื่องเขียนโดย: PamPAmミผู้หญิงของดวงดาวミ
╠ ╣╠ ╣╠ ╣╠ ╣╠ ╣╠ ╣╠ ╣╠ ╣╠ ╣╠ ╣╠ ╣╠ ╣

ミ>>>>ท้ายโจทย์>>>>ミ

โจทย์15..เขียนแบบเครียดนิดนึงเพราะคนเขียนก็กลัวผี...เป็นการเอางานตะพาบ6..มนตราดามัง...มาผสมกับซีรีย์กับเรื่องจริงที่ไปพักบ้านเพื่อนเพื่ออ่านหนังสือสอบกัน..เอนทรี่นี้เป็นครั้งแรกที่มีโอกาสได้เขียนงานแนวผีผีเลย..ตอนท้ายๆสำนวนอาจะสะดุดยังไม่ได้ขัดแต่เมื่อคืน เริ่มยาวด้วยอรรถรสจะต่างกันไปบ้างนิดนึงน๊าคับ555+..โจทย์หน้าของพี่เป็ดสวรรค์..แบบว่าอยากเขียนยากส์ๆๆกว่านี้อีกน๊าพี่เป็ดกร๊อดดเพราะงานนี้..แหะๆ....เกือบไม่รอดเลยเรา(ทุกที) .. (_ _") โจทย์15มีเพื่อนร่วมเขียนด้วย>คลิกอ่านงานเพื่อนๆที่บ้านพี่เป็ดค่ะ

ขอบคุณ : Enya MVเพลงประกอบจาก //https://www.youtube.com
ขอบคุณ : พี่ๆเพื่อนและทุกคนที่มาร่วมอ่านงานในโครงการด้วยค่ะ

PamPAm//มัททะนะ(_ _")
8 กันยายน 2553

Create Date : 08 กันยายน 2553

Last Update : 3 ธันวาคม 2553 18:13:14 น.

34 comments

Counter : 2630 Pageviews.

วู้วๆๆๆ
มาเจิมมมมมมม

โดย: อิ ส ร ะ ช น ตั ว โ ต เ ต็ ม วั ย . . ไม่ ใ ช่ ใ ค ร . . . มัน คื อ . . (เป็ดสวรรค์

) วันที่: 8 กันยายน 2553 เวลา:1:56:28 น.

ง่ะ
มาปูเสื่อรอเลยนะเนี่ยะ
สรุป..มันคือนกฮูกกกก...

โดย: โจนบ้ากับป้าแก่ๆ

วันที่: 8 กันยายน 2553 เวลา:2:03:53 น.

อูย....ประมาณนี้ได้มั้ยยย...
.........................................

โดย: panwat

วันที่: 8 กันยายน 2553 เวลา:2:07:22 น.

เหะ....ไม่บอก....เด๋วพุ่งนี้มาลงต่อ
พลังหมดไปนอนก่อนแระ....ฟี้zzzzzzzzz
เด๋วตามไปอ่านพรุ่งนี้น๊าค๊า

โดย: mastana

วันที่: 8 กันยายน 2553 เวลา:2:10:07 น.

ทุฏฺโฐปิ พหุ ภาสยิ
คน..เมื่อโกรธแล้ว มักพูดมาก

มีความสุขกับความสำเร็จในการเห็นโทษของความโกรธได้..นะคะ

วันนี้มาแต่เช้า เพราะเดี๋ยวต้องไปหาหมอ...ค่ะ

โดย: พรหมญาณี

วันที่: 8 กันยายน 2553 เวลา:7:34:38 น.

สวัสดียามเช้าครับ

กำลังอ่านสนุกเลย
มีพักเบรกซะงั้น 555

เร็วๆนะครับน้องแพม
พี่ก๋ารออ่านอยู่ครับ อิอิอิ

โดย: กะว่าก๋า

วันที่: 8 กันยายน 2553 เวลา:7:42:52 น.

มารออ่านต่อด้วยคนค่ะ สงสัยตอนต่อไปต้องน่ากลัวกว่านี้แน่ เริ่มระทึกแล้ว

โดย: kapeak

วันที่: 8 กันยายน 2553 เวลา:8:19:00 น.

กลับมาต่อไวๆนะครับแฟนๆ รอคอย

โดย: eroz_killer

วันที่: 8 กันยายน 2553 เวลา:11:20:39 น.

โอ้ คุณมัทขา มีโฆษณาคั่นด้วยหรอเนี่ย อิอิ
คนอะไรหาเรื่องราวมาแต่งได้ยาวดีชะมัด ไม่รักกันจริงไม่อ่านนะเนี่ย ฮี่ๆๆๆ
แล้วรีบมาปั่นต้นฉบับต่อนะคะ แฟนๆ รออ่านอยู่ค่ะ
จุ๊ฟๆๆๆๆ
คิดถึงๆๆๆๆ มากๆ ค่ะคุณมัทที่น่ารัก

โดย: ณ ปลายฉัตร

วันที่: 8 กันยายน 2553 เวลา:13:28:41 น.

ยังไม่ทันได้อ่านเลยอ่านอะ เห็นภาพก้อขนหัวลุกอ่ะ
รอให้จบเรื่องดีกว่า จะได้อ่านจนจบเลยอิอิ

โดย: Sang Sang Ja

วันที่: 8 กันยายน 2553 เวลา:14:15:29 น.

ถ้าเป็นพี่นะแพมจัง

พี่จะโดดงับขามันด้วยความตกใจจนทำอะไรไม่ถูกล่ะ

ฮ่าๆ

บรึ๋ยๆๆๆ

น้องพี่เจ๋งมากๆ

คราวหน้าเขียนเรื่องโลกแตกนะ

บอกไว้ก่อน เขียนเรื่องหนึ่งวันก่อนที่โลกจะแตก อัพวันที่ 23 นู่นล่ะจ่ะ

โดย: อิ ส ร ะ ช น ตั ว โ ต เ ต็ ม วั ย . . ไม่ ใ ช่ ใ ค ร . . . มัน คื อ . . (เป็ดสวรรค์

) วันที่: 8 กันยายน 2553 เวลา:15:23:56 น.

ทำไมเราอ่านไม่ได้ล่ะ แต่เสียงเพลงก็ดูวังเวงแล้วล่ะ

โดย: magic-women

วันที่: 8 กันยายน 2553 เวลา:17:18:57 น.

เดินมาถึงบ้านนี้ก็ชักดึก
เสียงนกฮูก ฟังแล้วก็น่ากลัวค่ะน้องแพม

ชื่อตัวละคร กิ๊บเก๋จังค่ะ

แอมอร

โดย: peeamp

วันที่: 8 กันยายน 2553 เวลา:22:31:00 น.

ใช่ครับ เขาไปดูมาสองครั้งมั้ง ครั้งแรกก็หลวงตาที่วัดป่าแถวบ้าน ครั้งที่สองเป็นร่างทรง ต่างก็พูดเหมือนกันหมด ทั้งๆ ที่อยู่คนละที่และต่างก็ไม่รู้จักกัน

โดย: eroz_killer

วันที่: 8 กันยายน 2553 เวลา:22:32:58 น.

อะจ๊ากกก..
เจอผะผี
เก๊ากะกัว..เหมียนกัลอ่ะจ้า

มามะ เรมา มาคลุมโปงกัน หะฮือ

โดย: อิ่ม_Aim

วันที่: 8 กันยายน 2553 เวลา:22:46:03 น.

ไปดูสิ...?ที่ท่าฉลอม...ก็มีผี

โดย: panwat

วันที่: 9 กันยายน 2553 เวลา:0:38:45 น.

ปายก็กลัวผีขึ้นสมองเลยเหมือนกันนะ
ช่วงนี้เพื่อน ๆ ร่วมโครงการตะพาบเยอะเสียด้วยสิ
อ่านไปขนลุกไปเลยเชียว อุอิงิงุ
...
ฝันดีนะคะคุณแพม

โดย: คนที่ใช่ ในวันที่ผิด

วันที่: 9 กันยายน 2553 เวลา:1:30:36 น.

สวัสดียามเช้าครับน้องแพม

โจทย์หน้าจากเป็ดสวรรค์มารอแล้วนะครับ
"โลกจ๋า..ลาก่อน" ครับ อิอิอิ

โดย: กะว่าก๋า

วันที่: 9 กันยายน 2553 เวลา:5:12:13 น.

ฮ่า ๆ ๆ อ่านเรื่องหวีดแต่เช้าเลยอ่ะนะคะ
เมื่อวานก็ใจตุ๊ม ๆ ต่อม ๆ ที่บ้านคุณก๋าทีแล้วอ่ะ ฮ่า ๆ ๆ
ปล. ฝากดวงดาวล้านดวงมาดูแล
ให้น้องแพมมีความสุขมาก ๆ นะคะ

โดย: มินทิวา

วันที่: 9 กันยายน 2553 เวลา:7:07:37 น.

แวะมาอ่านงานตะพาบตอนเช้าๆจ้า
มากลางคืนไม่ได้กลัวอ่ะ อิอิ

โดย: ท่านหญิงน่าเกลียด

วันที่: 9 กันยายน 2553 เวลา:7:36:54 น.

โย พาโล มญฺญตี พาลฺยํ ปณฺฑิโต วาปิ เตนโส
พาโล จ ปณฺฑิตมานี ส เว พาโล ติ วุจฺจติ

คนโง่ รู้ตัวว่าโง่ ยังคล้ายเป็นบัณฑิตได้บ้าง
แต่โง่แล้ว อวดฉลาด นั่นแหละเรียกว่า..คนโง่แท้

มีความสุขกับสิ่งดี ๆ ที่มีอยู่ในตัวเรา ตลอดไป..นะคะ