รายงานชีวิต
ชีวิตเราตอนนี้เหมือน
ขนมปังจิ้มสังขยา
ที่แบบว่า
กินสังขยาไม่ทันหมดแล้วปิดฝา แต่ลืมเอาเข้าตู้เย็น
ขนมปังเลยไม่มีของจิ้ม
แต่ก็กินได้ แค่ไม่สมประกอบนัก
ยังได้อยู่--
---
ไม่นับชีวิตที่วุ่นวายในแต่ละวัน ที่มันก็จะต้องกลับมาที่ค่าเฉลี่ยเดิม
เต็มไปด้วยความไม่เข้าใจ ความหัวซุกหัวซุนกับงานที่ไปข้างหน้า
และการหมุนรอบตัวเอง
นอนตื่นกลางดึก เพื่อติดตามข่าวแม่
มีความในใจเรื่องแม่มากมาย
ยากจะบอกใครได้ นอกจากเพื่อนสนิทที่เข้าใจ
เหมือนมีบทบาทที่ต้องบังคับให้โต แม้จะไม่อยากโต
อยากจะนอนแผ่นนานๆ แต่บางทีเราคงต้องการนานเกินไป
เราจำได้ว่า
ช่วงก่อนบินกลับ แล้วเอกสารแม่มันไม่ได้
มันติดขัด ต้องดำเนินการเรื่องต่อเนื่องต่อไป
เราเสียใจ แต่ไม่มีเวลาแม้แต่จะร้องไห้ ทั้งที่อยากร้อง
มาถึงวันนี้
เราสามารถร้องไห้อย่างมีคุณภาพได้แล้ว
คือไม่เน้นปริมาณ
เมื่อต้องเศร้า ก็ลึกได้ ได้อินเนอร์ แต่ใช้เวลาพอเพียง
เพื่อจะได้พักผ่อน และ ลุกขิ้นทำงานในวันต่อไป
แต่ถึงอย่างนั้น
เรื่องแม่ไม่สบาย ก็ยังเป็นเรื่องหนักใจของเราอยู่เสมอ
แม้จะชาชินแล้ว แต่ก็ยังคาใจที่แม่ยังกลับไทยไม่ได้
วันก่อนเราเปิดดูของที่เอามาจากอเมริกา
หนึ่งในนั้นคือโปสการ์ดภูเขาไฟฟูจิที่เราส่งไปหาแม่
เราไม่รู้ว่าแม่ชอบเก็บรูปเรา เหมือนที่พ่อชอบถ่ายรูป
ที่จริง แม่เหมือนพ่อ แม้อัลบั้มจะไม่มากมายเท่า
ผิดกับเราที่แทบไม่เก็บอะไรเลย พอโตมาแทบไม่เหลือรูป
แม้แต่รูปนานๆ ทีที่แม่ถ่ายให้
วันนี้คุ้ยของ เจอจดหมายที่แม่ส่งไปหาเราที่อัลบามา
เมื่อแปดปีก่อน
ลายมือแม่
เป็นลายมือที่ตรึงอยู่ในหัวใจเราเสมอ
แม้วันนี้ลายมือนี้จะไม่สามารถเกิดขึ้นได้อีกแล้วก็ตาม
โลกหมุนไปอีกแล้ว
เราสนิทกับความเกิดแก่เจ็บตายและเริ่มอยู่กับมันจนชาชิน
เราง่วงแล้ว
พรุ่งนี้ต้องออกทำงานนอกสถานที่
และชีวิตของเราวันนี้ที่มีแต่ขนมปัง
เพราะดันทำให้สังขยาบูดจนต้องทิ้งไปนั้น
จะต้องดำเนินไป
ขนมปังก็พอประทัง
ไม่ก็จะลงไปซื้อกับแกล้มขนมปังในเซเว่นหน้าหอนี่แหละ
เท่านี้เอง ชีวิต
ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [