Bloggang.com : newyorknurse : 7 ไปอยู่อเมริกาเกือบสี่สิบปี

7 ไปอยู่อเมริกาเกือบสี่สิบปี

**************

จขบ.จากบ้านตั้งแต่อายุ 11 ปี อยู่ต่างจังหว้ด และนอกอำเภอเลยไปเรียนประจำที่จังหว้ด ไม่เคยคิดว่าจะไม่ได้กลับไปอยู่บ้อีกเลย จากนั้นก็เข้าไปเรียนกรุงเทพ ไปอยู่หอพัก กลับบ้านเฉพาะเสาร์ อาทิตย์ หรือปิดเทอม ส่วนมากปิดเทอมเพื่อนๆ ก็นัดกันไปเที่ยวที่ต่างๆ เหนือ ใต้ แต่จขบ ไม่มีโอกาสได้ไปเลยประมาณว่าหวงลูกสาวมาก เลยไม่เคยได้ไปเที่ยวประเทศไทยเลย โชคดีได้แต่งงานกับเพื่อนพี่ชาย เพราะไม่มีโอกาสพบใครเลย

ชีวิตนักเรียนประจำก็ดี จขบ.ได้เรียนรู้ระเบียบ ทำงานทุกอย่างได้ ยกเว้นทำอาหาร กับ ซักเสื้อผ้า อยู่กับแม่ชี ต้องมีเวรทำที่นอน จ้ดโต๊ะอาหาร ล้างจาน
ทำความ สะอาดห้องน้ำ ฝึกให้ทานอาหารทุกอย่าง เพราะอาหารที่มาทุกมื้อ ก็ต้องรับผิดชอบส่วนของต้วเอง มีพวกเนื้อ หลายมื่้อ และจขบ.ไม่ชอบเนื้อ แอบให้เพื่อนข้างๆ แม่ชีเห็นก็มีการทำโทษ โดยห้กเงินเบิกค่าขนมสำหรับว้นเสาร์ อาทิตย์เราก็ได้น้อยลง

แต่ไม่กลัว ได้รู้จ้กพี่ที่น่ารักคนหนี่ง พี่เขารัก จขบ. เหมือนน้องแท้ๆ จนทุกวันนี้พี่เขาจะมีพี่ชายแอบให้เงิน มากกว่าที่เบิกจากแม่ชี เวลาออกไป ซื้อของเย็นว้นอาทิตย์ ก็จับจ่ายพวกก๋วยเตี่ยว ข้าวผ้ด ของหวานขนมต่างๆ มากมาย เราทานก้นสองคนไม่หมด ก็เรียกเพื่อนคนอื่นๆ มาช่วยก้น ชีวิตนักเรียนประจำทำให้ จขบ.ได้พบ และอยู่กับเพื่อนๆ ตั้งแต่อายุหกขวบ ไปจนถึง สิบหก หลากหลายมาจากหลายจังหวัด เรียนรู้กับการอยู่ก้บคนหมู่มาก แต่ข้อเสียก็คือกลายเป็นคนติดเพื่อนไปไหนๆ คนเดียวไม่ได้
หลังจากเรียนจบมัธยมปลาย ก็ไปเรียนพยาบาล

โรงเรียนพยาบาลศิริราช แห่งนี้ประสิทธิ์ประสาทวิชาความรู้ทางพยาบาล ทำให้ จขบ.ได้นำวิชาความรู้ไปทำงานต่างประเทศ (อเมริกา) การทำงานก็อยู่ระดับเดียวกับพยาบาลที่จบใน อเมริกา ก็น่าชื่นชมที่ระบบการศึกษาของเราเป็นที่ยอมรับ ของอเมริกา และเพราะคนไทย เป็นคนสุภาพ อ่อนน้อม โอบอ้อมอารี ไม่เกี่ยงงาน ขยันขันแข็ง ช่วยเขาเมื่อมีโอกาส ทำให้ผู้ใหญ่ชอบและเอ็นดู

การเรียนพยาบาลสมัยนั้นไม่ใช่วิชาชีพ ที่คนทั่วไปเห็นว่าดีมองเป็นว่าเป็นอาชีพ คนเทกระโถน จขบ.เองก็ไม่รู้ว่าเรียนพยาบาลแล้วจะเป็นอย่างไร แต่เดี๋ยวนี้ จขบ.มีความยินดี มีความภูมิใจในวิชาชีพนี้ การเทกระโถนให้คนไข้ ไม่ได้คิดว่าเป็นงานต่ำต้อยอะไร แต่คิดว่าเป็นสิ่งที่ เราทำเพื่อบรรเทา ทุกข์คนอื่น ถ้าเขาทำเองได้ เขาก็ไม่ให้เราทำหรอก เคยเห็นคนไข้ ที่เกรงใจเรา ไม่ยอมขับถ่าย จะไปห้องน้ำให้ได้ เพราะเขาเกรงใจเรา แต่จริงๆแล้ว พยาบาลมีหน้าที่สำคัมากกว่าคนทั่วไปเข้าใจ เพราะพยาบาล จะเป็นคนให้ยา แก่คนไข้ และเป็นคนที่ใกล้ชิดก้บคนไข้มากที่สุด จะรู้อาการของคนไข้ ว่ายาที่หมอสั่งได้ผลไหม? แพ้ยาใหม?จิตใจคนไข้เป็นอย่างไร ไม่ใช่รักษา แต่กายอย่างเดียวและบางครั้งก็ต้องเป็นเพื่อนปลอบใจญาติอีกด้วย

สรุปว่า ถึงแม่คนทั่วไปจะไม่ชื่นชม อาชีพพยาบาลนัก แต่ จขบ.ไม่เคยที่จะเสียใจเลยที่มา เป็นพยาบาลกลับรู้สึกภูมิใจเสียอีกที่ สามารถบรรเทาทุกข์ต่อคนไข้ได้ ถ้าจะให้ จขบ. เลือกเรียนใหม่ จขบ.ก็จะเรียน
พยาบาลเหมือนเดิม แน่นอน

ท่านพระบิดาของทุกท่านลูกขอกราบขอบพระคุณท่าน เป็นอย่างสูง
วิชา ความรู้ทีลูกได้เรียนมาจากที่นี่ ทำให้ลูกสามารถประกอบอาชีพเป็นพยาบาล มีฐานะ เท่าเทียบกับพยาบาลของอเมริกา ได้ช่วยก้นกับสามีดูแลลูกและครอบครัวจนกระทั่งเวลาเกษียณ ก็เพราะความรู้และความชำนาญที่ลูกได้จากที่นี่

Statue of Liberty & Ellis Island 2 minute HD tour

Statue of Liberty

รูปสะพาน George Washington Bridge ทุกว้นไปทำงานต้องขับรถข้ามสะพานนี้ ก็คิดถึงสะพานพุทธบ้านเรา

จขบ.เรียนพยาบาล และผคุงครรภ์สามปีครี่ง ทำงานทีศิริราชประมาณสองปี ก็เดินทางมานิวยอร์ค เมื่อว้นที่ 30 มิถุนายน2515 ถึง JFK ประมาณเที่ยงคืน การที่มากันสองคน ก็เลยนั่งแท็กซี่ มาพักก้บเพื่อนของพ่อบ้าน แต่เขาไม่อยู่ ฝากกุญแจไว้กับข้างห้อง เป็น Apartment มีห้องน้ำ ห้องนอน ห้องรับแขก
ห้องครัวถึงที่พ้กราวๆ ตีหนี่ง ฝนตก ไม่แรง อากาศเย็นเข้าห้องพัก เราคิดว่ามาทำไม? ม้นช่างเหงาเสียจริงๆ สองคนก็ร้องไห้ก้น ไม่ได้นอนจนเช้ามีเพื่อนอีกคน ของพ่อบ้านมาหา พาไปเทียว เจ้าแม่สันติภาพ ( Statue of Liberty) และทาน ฮ๊อตดอก เป็นครั้งแรก

เพื่อนเขาบอกว่าถ้าจะมาให้ถึงนิวยอร์คต้องทานฮ๊อดดอก และตอนบ่ายก็พา
ไปซื้อของจำเป็นใช้ และส่งกลับห้อง

เราก็อยู่กันสองคน ออกไปหางานกัน เริ่มหางานของพ่อบ้านก่อน พ่อบ้านได้งานในอาทิตย์แรก ทำบัญชีของร้านเล็กๆแห่งหนี่งตกลง จขบ.ก็อยู่บ้าน ยังไม่กล้าไปไหนคนเดียว ตอนเย็นก็รอว่าพ่อบ้าน เมื่อไรจะกลับซื้ออาหารก็ไม่เป็น ซื้อเนื้อแกะคิดว่าเนื้อหมู เวลาทำมีกลิ่นไม่เหมือนหมู เลยไปอ่านที่ แพค กลายเป็นเนื้อแกะ ต้องไปซื้อใหม่ เพราะทานไม่เป็นทำแกงจืดวุ้นเส้น แล้วก็ลงมารอพ่อบ้าน เกือบทำห้องเขาไหม้ น้ำแห้งหม้อ หม้อไหม้ ควันเต็มห้องเลย คนดูแล
(Apartment) มาดุน่าดู บอกว่าจะไล่เราออก ถ้าเกิดเหตุการณ์อย่างนี้อีก

นี่คือโรงพยาบาลแห่งแรกที่จขบ.ได้งานทำหลังจากหางานเสีสี่เดือนจนทางบ้านบอกว่า กลับเถอะ ไปหางานเป็นหลายสิบแห่งเขาจะเอาประสบการณ์ที่อเมริกา โชคดีโรงพยาบาลแห่งนี้รับ ทำงาน ภาษาก็เรียกว่าไม่ได้เรื่อง ไปทำงานก็อาศัยที่ทำงานดีขยัน หัวหน้าและผู้ตรวจการรชอบ (เพราะจขบ เคยทำงานที่ศิริราช แผนกศัลย์ จะเป็นตึกที่ยุ่งมาก พวกคนไข้ผ่าตัดท้่วไป และพวก
อุบัติเหตุ รถชน ถูกยิง ผ่าตัดสมอง ) ก็มีความชำนาญในการ ทำงานอย่างดี และเป็นคนไม่เกี่ยงงาน ทำงานขยันขันแข็ง ช่วยเหลือผู้เร่วมงานทุกคน ถ้าเราไม่ยุ่ง แต่ภาษาไม่ดี พอโทรศัพท์ดัง ก็หลบเลย ไม่อยากรับโทรศัพท์ เป็นเดือน เพราะกลัวหมอส้่งยา แล้วฟังไม่ออก ถ้าพูดกับหมอโดยตรงก็ไม่ค่อยกลัว รู้สึกเขาใจดี เราไม่เข้าใจเขาก็พูดช้าๆทำให้เรามีความรู้สีกที่ดี ไม่กลัวเท่าไร

ทำงานได้แปดเดือน หัวหน้าก็ลาออก ผู้ตรวจการก็ให้จขบ.รักษาการแทนไปหลายเดือน ท่านก็ให้สมัครเป็นห้วหน้า เพราะไหนๆ ก็ทำงานอยู่แล้ว สร้างความหนักใจกว่าเดิมอีก เพราะภาษาเราก็ไม่ดี ลูกน้องก็ไม่ค่อยฟัง แถมไม่พอใจอีกว่าเรามาจากไหน ถึงจะมาเป็นหัวหน้า การทำงานก็ยุ่ง ตึกที่ทำเป็นคนไข้ผ่าตัด และคนไข ถูกไฟไหม้( Burn) และคนไข้มีอุบัติเหตุ เดินทางไปทำงาน
ก็ไม่ค่อยสะดวก พอเริ่มมีความชำนาญ ไม่ค่อยกลัวเรื่องภาษาเพราะขณะที่ทำงานก็ไปเรียนด้วย พ่อบ้านก็เรียนปริญญาโท ออกจากบ้านหกโมงเช้าไปทำงาน ต่อไปเรียน กว่าจะกลับบ้านก็เกือบสามทุ่ม ทำอาหารเย็นทานกัน มีโรงพยาบาล อยู่ใกล้ที่พัก เดินไปทำงานได้ เลยย้ายมาอยู่ที่ใหม่

นี่เป็นโรงพยาบาลกึ่งรัฐบาล หลังจากอยู่ที่แห่งแรกประมาณสามปีก็ย้ายมาทำ
งานที่แห่งใหม่นี้ ตอนแรกๆ ก็ทำแผนกศัลยกรรม ต่อมาก็ย้ายไปทำแผนกห้องคลอด ที่นี่พยาบาลต้องทำเองทุกอย่างเป็นเจ้าของไข้ ประมาณ 2-3 ท่าน ต้องเจาะเลือด ให้น้ำเกลือ

เนื่องจากสมัยอยู่เมื่องไทย ต้องเจาะเลือดคนไข้ทั้งตึกทุกเช้าสมัยนั้นเข็มก็ไม่คมใช้แล้วใช้อีก (ล้างเอาไปอบฆ่าเชื้อโรค) เดี๋ยวนี้ใช้แล้วทิ้งเลย ทำให้จขบ.มีความชำนาญในเรื่องนี้มาก เพื่อนคนไหนทำไม่ได้ ก็มาเรียกให้ไปช่วย เลยเป็นที่ชอบของผู้ร่วมงาน เราทำงานกันอย่างสนุก ถึงแม้บางวันจะยุ่งแทบจะไม่
ได้เข้าห้องน้ำเลย พวกเราวิ่งกันจริงๆ เวลามีฉุกเฉินต้องช่วยชีวิตแม่และเด็ก พวกเราจะไปดูว่า จะช่วยเพื่อนเจ้าของไข้ได้อย่างไร ไม่มีการคิดว่าไม่ใช่คนไข้ของเรา เพราะชีวิตของแม่และเด็ก เป็นหน้าทีที่เราต้องทำให้ดีที่สุด เพื่อแม่และเด็กปลอดภัย รางวัลคือเห็นรอยยิ้ม ความสุข ของพ่อแม่ และญาติๆ ที่เห็นทุกคนปลอดภัย ตกลงจขบ. ก็ทำงานที่นี่เกือบสี่สิบปี ระยะแรกๆกว่าจะได้กลับมาเยี่ยมบ้านก็เป็นเวลา หกปี ต่อมาก็สอง สามปีครั้งมาหลังๆนี้ก็กลับมาเยี่ยมบ้านทุกปี ตลอดเวลาที่อยู่ก็ไม่ได้สะดวกสบาย ต้องทำงาน ผ่านอุปสรรคต่างๆมากมาย แต่นั่นก็คือชีวิตเรานะ อยู่ที่ไหนก็ต้องปรับตัวเข้ากับที่นั่น ถึงจะอยู่รอดได้

ข้างบนนี้เป็นภาพของรพ.สองสาขา ทางซ้ายเขาเรียกว่าสาขา Uptown และทางขวาเรียกว่าสาขา Downtown ใหม่ๆ จขบ.ก็ทำที่ Uptown ซี่งเป็นรพ.ไม่ห่างจาก Columbia University ห่างกันแค่ ถนนเดียว แต่ตอนหลังเขาย้ายแผนกห้องคลอดไป downtownเขาจะเรียกว่าเป็น รพ.ที่อยู่ใกล้กับพวกโรงละคร บรอดเวย์

ถ้าอยู่ในเมืองไม่รีบกลับบ้าน ก็ไปกับเพื่อนหลังเลิกงาน ไปดูบรอดเวย์โชว์ หรือไปทานอาหาร แล้วก็ดื่มอะไรกัน หน้า x-mas ก็ได้ไปเที่ยวแถว ๆ 5 AVE ดูร้านต่างๆ แต่งไฟสวยงาม ดูต้นคริตมาส ต้นสนที่ใหญ่ที่สุด อยู่ที่ Rockefeller Center คนจะเดินกันเกือบทั้งคืน

เมืองนี้เขาเรียกว่า แมนแฮตตัน ( Manhattan ) เป็นเมืองที่ เที่ยวง่ายมาก ทั้งเกาะจะมีถนนตัดทางตรง เรียกว่า street ทางขวางก็เรียกว่า avenue ถนนก็จะเรื่มต้้งแต่เลขถนนที่ 1- 240 streetทางขวางก็จะเป็น 1 st ave ถืง 12 th ave มีแตกต่างกันนิดหน่อย บางแห่งอาจจะ มีถนนเพิ่ม บางแห่งเรียกเป็นชื่อถนนในเลขเดียวก้น

ถ้าไปเดินที่แมนแฮตตันจะไม่หลง แต่กว้างมาก ระหว่าง avenue ถ้าเป็นระหว่างถนนจะเดินไม่ยาก การเรียก Uptown หรือ Downtown ก็อยู่ทีว่าเราอยู่ที่ไหนของถนน และจะไปไหน สมมุติว่าเราอยู่ถนน 100ถ้าจะไป ถนน 101 ขึ้นไป เราก็เรียกว่าเราจะไป uptownถ้าจะไป ถนน 99 ต่ำไป เราก็เรียกว่าเราจะไป downtownสะดวกในการไปขึ้นรถเมล์หรือรถใต้ดิน เขาจะมีทางล คนละฝั่ง ถ้าเราลงผิดก็ไปผิดทาง เช่นเราอยากไป uptown แต่ไปลงทางdowntown รถใต้ดินก็พาเราไป downtown

นอกจากเรารู้ต้วก่อนก็ขึ้นมาใหม่ แต่สถานีใหญ่ๆ เช่น Times square จะมีทางลง มากมาย เดินไปไหนก็ได้ มีรถใต้ดินมากมายหลายสาย และคนก็จะเดินกัน
แน่นมาก โดยเฉพาะตอนเช้าๆ คนไปทำงานกัน เราจะเห็นคนเดินกันอย่างเร็งรีบ ไม่มองใครกันเลย และมาทีเป็นคลื่นเลย เพราะเป็นที่ต่อ ไปหลายแห่ง มีรถใต้ดินหลายสาย

ข้างบนนี้เป็นภาพห้องคลอดที่คนไข้เลือกคลอดกับพยาบาลผดุงครรภ์ ห้อง Jacuzzi เป็นห้องกระจกกลมอยู่อีกฝั่งหนี่งของ ห้อง มีประมาณห้าห้อง ผดุงครรภ์เจ้าของไข้จะมาเฝ้าคนไข้ส่วนคนไข้ที่คลอดกับหมอ ในห้องก็จะมีเครื่องมอนิเตอร์ (monitor) แม่และเด็ก มีน้ำเกลือ และของใช้ต่างๆ ทีรพ.นี้มีสิบสอง
ห้อง หลังคลอด แม่และเด็กอาการปกติ ก็ย้ายไปแผนก หลังคลอด อยู่ชั้นเดียวก้น รวมทั้งไอซียู เด็กแรกเกิดด้วย

นี้คือเมืองไทย บ้านที่รักของเราทุกคน ตอนนี้จขบ.ก็จะมาใช้ ชีวิตที่นี่ปีละหลายเดือน และการที่ จขบ.มาเขียนเรื่องต่างๆ ทำให้ได้เจอกับเพื่อนที่น่ารัก คอยแนะนำให้ความช่วยเหลือ ต่างๆ ไม่น่าเชื่อว่าเราห่างก้นครึ่งโลก สามารถมีโอกาสพบเพื่อนใหม่ ที่มีน้ำใจและความจริงใจต่อก้นไม่ได้คิดมาก่อนเลยว่าการมาเขียน มือใหม่ ภาษาก็ไม่ดพวกเพื่อน ที่นิวยอรค มักจะพูดว่า เรามาอยู่ที่นี่กันครึ่ง ค่อนอายุ ภาษาอังกฤษก็ไม่เก่ง ภาษาไทยก็ไม่เอาไหน
เป็นคนสเทินน้ำสเทินบก เอาดีทางไหนไม่ได้เลย

ตอนนี้ทุกคนก็วางแผนจะกลับมาอยู่เมืองไทยกัน ก็พยายามดู ฟังว่าใครไปอยู่ที่ไหน บางคนก็ไปปลูกบ้านใกล้ๆ ญาติ บางคนชอบน้ำก็ไปซื้อที่
ปลูกบ้านติดน้ำ หรือไปหาดูว่ามีบ้านคนสูงอายุอยู่ที่ไหน ดีใหม? ก็เป็นเรื่องที่คุยกันเวลาเจอกันขณะเดียวกัน เวลาที่อยู่ปัจจุบ้น แต่ละคนก็มีความ
สุขกันไปตามถนัด บางคนก็อยู่บ้านดูละครไทยสายๆ ไปออกกำลังกาย เขาก็มีสอนทุกอย่าง

ตั้งแต่โยคะ เต้นแอโรบิก มีเครื่องออกกำลังกายทุกชนิด มีห้อง Suana ,stream ,ว่ายน้ำ ก็ไปเจอก้นที่นั่น เสร็จแล้วก็ไปต่อก้นตาม ถนัด บางคนก็ไปเดินศูนย์การค้า บางคนก็ไปเล่นคาสิโน หรือไปทำบุญที่ว้ด ว้ดที่นี่ก็จะมี
คณะไปดูแลเรื่องอาหารประจำทุกวัน อาหารเช้า และอาหารเพล ถวายพระสงฆ์ คนที่ไม่มีวันประจำก็ไปร่วมกับเขา เวลาไปก็ถวายข้าว
พระสงฆ์ แล้วฟังพระเทศน์ กรวดน้้ำ รับน้ำมนต์ มีพระสงฆ์สอนสมาธิด้วย ก็สุขใจดี

ตอนแรกจขบ.ออกจากงานใหม่ๆ ก็ไม่ทราบว่าจะทำอะไรดี ว่างๆ เกือบปี เพิ่งมาเป็นสมาชิกชาวบล็อก ได้ประมาณ สามเดือน รู้สึกดีใจ ที่มีอะไรทำ และได้มีโอกาสพบเพื่อนใหม่ๆ ที่มีความชำนาญในสาขาต่างๆ มากมาย
ได้เรียนรู้สิ่งใหม่ๆ ทำให้ว้นหนี่งๆผ่านไป อย่างรวดเร็ว เพื่อนๆ ที่รู้จักจากบ้านบล็อกนี้ก็เป็นเพื่อน ที่น่ารัก มีน้ำใจ จนคิดว่านี่คงเป็นบ้านที่สามของเรา

ภาพจาก อินเตอร์เนต

Create Date : 04 กุมภาพันธ์ 2554

Last Update : 23 เมษายน 2554 10:36:29 น.

27 comments

Counter : 4045 Pageviews.

อรุณสวัสดิ์ครับพี่น้อย

อ่านแล้ว
เห็นความลำบากองการเริ่มต้นใช้ชีวิตในต่างแดนเลยครับ
แต่ที่นู่น
ก็มีโอกาสให้คนที่ต่อสู้ชีวิตเสมอนะครับ

ผมชอบมากที่สุด
ก็คือความเท่าเทียมกันของโอกาส
และความเท่าเทียมในการเข้าถึงโอกาสนี่ล่ะครับ

โดย: กะว่าก๋า

วันที่: 7 กุมภาพันธ์ 2554 เวลา:5:24:21 น.

ภาพนี้เป็นภาพที่ผมเอไาว้ที่ห้างครับ
ไปซื้อเลนส์ใหม่
เลยถือโอกาสลองถ่ายกับนายแบบเสียเลยครับ 555

โดย: กะว่าก๋า

วันที่: 7 กุมภาพันธ์ 2554 เวลา:6:12:04 น.

สวัสดีครับ

ยินดีที่ได้รู้จักคนไทยในต่างแดนเพิ่มอีก 1 คนครับผม

โดย: ปลายแป้นพิมพ์

วันที่: 7 กุมภาพันธ์ 2554 เวลา:9:56:13 น.

***พิมพ์บางคำผิดครับ...คีบอร์ดไม่ค่อยดีครับ***

สวัสดีครับพี่น้อย
บล็อกพี่ สวยงามได้ที่ น่าอ่านน่าติดตามเลยละครับ
.........................
ตอบจดหมายพี่ที่นี่เลยนะครับ
พอดีผมวางบล็อกผิดที่เท่านั้นเองครับ
ไม่ได้มี วีไอพีแต่อย่างใดเลยครับ
ต้องขอโทษพี่ด้วยนะครับพี่น้อย....เชิญพี่เข้าไปติดตามชมได้เลยครับ
ผมกะจะเขียนเรื่องนี้ อีก 2 ตอนครับพี่
...............

โดย: panwat

วันที่: 7 กุมภาพันธ์ 2554 เวลา:16:34:03 น.

เขียนบล็อกเอนทรีนี้ ได้ข้อมูลที่อ่านสนุกครับ
ขอโหวตให้ สาขาไกลบ้าน
ส่งอีเมล์ไปให้นะครับ

โดย: yyswim

วันที่: 7 กุมภาพันธ์ 2554 เวลา:22:42:26 น.

สวัสดียามค่ำคืน (เมืองไทย) ครับพี่น้อย
พี่กลับมาเมืองไทยบ้างหรือปล่าวครับ
ระยะนี้แถวแถบชายแดน วุ่นวาย...อืม...ในเมืองก็วุ่น
แต่ดำเนิน...สะดวกครับพี่

โดย: panwat

วันที่: 8 กุมภาพันธ์ 2554 เวลา:1:17:00 น.

อรุณสวัสดิ์ครับพี่น้อย

โดย: กะว่าก๋า

วันที่: 8 กุมภาพันธ์ 2554 เวลา:6:53:28 น.

แวะมาทักทายตอนเที่ยงค่ะ

โดย: jamaica

วันที่: 8 กุมภาพันธ์ 2554 เวลา:12:02:49 น.

สวัสดีครับ น้าน้อย

ได้อ่านเรื่องราวทั้งหมดแล้วก็อมยิ้ม
ในการผจญภัยของชีวิตตั้งแต่ตัดสินใจไปทำงานที่อเมริกา
จนถึงตอนนี้เวลาผ่านไปไวเหลือเกินนะครับ

อ่านจบในเวลาไม่กี่นาที
แต่ในชีวิตจริงที่ผ่านมาคงลำบากมากมาย

งานพยาบาลได้บุญมากเลยนะครับ
การช่วยชีวิตผู้อื่นเป็นบุญกุศลยิ่งใหญ่จริงๆ
ดลให้น้าน้อยผ่านอุปสรรคต่างๆ มาได้จนวันนี้

ปล. ช่วงนี้เร่งทำงานให้พี่เขยครับ
อาจจะหายไปบ้างครับ น้าน้อย

โดย: bayesian

วันที่: 8 กุมภาพันธ์ 2554 เวลา:13:47:58 น.

Bright Flowers for Everyday

สวัสดียามค่ำครับ

โดย: สุระสิทธิ์

วันที่: 8 กุมภาพันธ์ 2554 เวลา:18:56:02 น.

โดย: สุระสิทธิ์

วันที่: 8 กุมภาพันธ์ 2554 เวลา:21:16:24 น.

ได้ทั้งสาระและอ่านสนุกค่ะคุณน้อย

ชอบมากค่ะ

โดย: ร่มไม้เย็น

วันที่: 8 กุมภาพันธ์ 2554 เวลา:21:48:28 น.

โดย: สุนันยา

วันที่: 9 กุมภาพันธ์ 2554 เวลา:10:45:21 น.

สวัสดียามสายๆครับพี่น้อย

โดย: panwat

วันที่: 9 กุมภาพันธ์ 2554 เวลา:11:01:34 น.

Thank You Glitters

สวัสดียามบ่ายครับ

โดย: สุระสิทธิ์

วันที่: 9 กุมภาพันธ์ 2554 เวลา:15:34:15 น.

ขอบคุณมากที่มีwebนี้นะคะ หนูเป็นพยาบาลที่กำลังเตรียมสอบคะ ไม่รู้ว่าอนาคตข้างหน้าจะมีโอกาสได้ไปไหม อยากไปมากคะ ต้องเตรียมตัวอย่างไรบ้างนอกจากสอบ

โดย: bb IP: 118.174.112.188 วันที่: 9 กุมภาพันธ์ 2554 เวลา:16:48:48 น.

สว้สดีค่ะคุณ bb

หลังสอบแล้ว ก็เริ่มหางานเลยค่ะ เข้า web รพ. ส่ง

Resume ไปเลย ถ้าเขารับ ค่อยมาทำ visa ลองหา

งานเองดูก่อนนะคะ อย่าเพิ่งไปให้ Agency หาให้

ติดต่อถามอีกได้นะคะ ตอนนี้ก็ฝีกภาษาไปด้วยนะคะ

โดย: newyorknurse (newyorknurse

) วันที่: 9 กุมภาพันธ์ 2554 เวลา:17:43:05 น.

อ่านแล้วเหมือนได้เดนทางไปกับน้าน้อยเลยค่ะ....
ขอบคุณมากๆที่น้าน้อยกรุณาถ่ายทอดประสบการณ์ให้พวกเราอ่านกัน

ดีใจเช่นกันที่น้าน้อยเลือกเข้ามาใน blog.....
ดีใจที่เราได้รู้จักกันนะคะ....เหมือนมีญาติผู้ใหญ่ที่ใกล้ชิด
ที่ค่อยห่วงใย....อบอุ่นมากเลย......

โดย: กาปอมซ่า

วันที่: 9 กุมภาพันธ์ 2554 เวลา:21:15:54 น.

เคยโดนนกเล็กๆ พวกนกกินปลีหรือไรเนี่ยต่อว่าแบบนี้
เหมือนกันครับ ตอนเราตัดต้นเรด้าร์ของเค้า ตอนหลังๆ
เลยต้องทะยอยตัด ตัดทีเดียวหมดเกรงใจเค้าครับ 55
ไม่รู้ใครเจ้าของบ้านเนอะ

โดย: nulaw.m

วันที่: 9 กุมภาพันธ์ 2554 เวลา:21:19:07 น.

สวัสดีค่ะคุณ newyorknurse
สุมาฝากฝันดีค่ะ
ราตรีสวัสดื นะคะ

โดย: สุนันยา

วันที่: 9 กุมภาพันธ์ 2554 เวลา:21:56:31 น.

[ของตกแต่งโดนๆคลิกเลย]

สวัสดียามค่ำครับ

โดย: สุระสิทธิ์

วันที่: 9 กุมภาพันธ์ 2554 เวลา:22:14:17 น.

สวัสดีครับ

จริงแแแล้วผมแวะมาอ่านไปหลายรอบแต่มิได้คอมเมนต์ เพราะเข้ามาไม่นานก็ไปทำธุระ

ความอบอุ่นของบ้านเกิดโดยเฉพาะเมืองไทย อยู่ที่ไหนก็ไม่อบอุ่นเท่าครับ เก่งมากเลยยนะครับที่สามารถไปทำงานและเป็นที่ยอมรับของต่างประเทศ แสดงว่านอกจากเก่งแล้ว ความขยันขันแข็งก็เป็นอีกหนึ่งความสามารถส่วนตัว นับถือครับ

ขอให้มีความสุขมาก ๆนะครับ

โดย: tiensongsang

วันที่: 9 กุมภาพันธ์ 2554 เวลา:22:21:15 น.

สวัสดีค่ะพี่น้อย

ได้อ่านเรื่องราวความเป็นไปเป็นมาของพี่น้อย
การผจญภัยของชีวิตตั้งแต่ตัดสินใจไปทำงานที่อเมริกา ทึ่งมากๆเลยค่ะ
อยู่เมืองนอกนี่ใครว่าสบาย ไม่จริงเลยนะคะ

กาญก็คิดจะกลับไปอยู่เมืองไทยเหมือนกันค่ะ
แต่ก็คงจะอีกนาน ต้องดูทางนี้ก่อนค่ะ

โดย: ข้ามขอบฟ้า

วันที่: 9 กุมภาพันธ์ 2554 เวลา:22:39:56 น.

ขอบคุณพี่น้อยสำหรับคะแนนโหวตด้วยค่ะ

โดย: ข้ามขอบฟ้า

วันที่: 9 กุมภาพันธ์ 2554 เวลา:22:42:22 น.

มาเยี่ยมครับ

และมีหลังไมค์ไปหา

โดย: yyswim

วันที่: 10 กุมภาพันธ์ 2554 เวลา:0:10:08 น.

อ่านแล้วได้รับรู้ถึงความขยัน อดทน สู้งานของคนไทยมากต่างอดนมากมายเลยค่ะ

โดย: loveTRAVEL1977

วันที่: 22 เมษายน 2554 เวลา:21:58:07 น.

หวัดดียามค่ำ

เขามีแต่มาเจิม เรามาแจมช่วงท้ายละกัน

มาหาประสบการณ์จากคนต่างแดน ได้ความรู้มากมาย

ถนนสู่ความสำเร็จไม่ได้โรยด้วยกลีบกูหลาบเสมอไป

ความอดทน อดกลั้นที่จขบ.มี นับเป็นตัวอย่างที่ดี

ต่อผู้ที่จะไปหางานทำในต่างแดน

ขอบคุณจขบ.ที่ได้นำสิ่งดีๆมาแชร์ประสบการณ์

ขอให้มีสุขภาพที่แข็งแรง..

โดย: กาแฟสดกะพรรณไม้งาม

วันที่: 23 พฤษภาคม 2554 เวลา:19:18:08 น.