กาหรือหงส์ ตอน ๓๙
กาหรือหงส์ ตอน ๓๙วันเวลาผันผ่านและหมุนเวียนเปลี่ยนไปตามฤดูกาลเร็วเสมอสำหรับทุกชีวิตบนโลกใบเบี้ยว ๆ ใบนี้ ธรรมชาติมักยิ่งใหญ่และทรงพลานุภาพกว่าทุกสิ่งทุกอย่างเสมอ ไม่เว้นแม้แต่ฤดูกาล ... กลุ่มสาวซ่าส์กับกลุ่มหนุ่มแสบยังคงเป็นคู่กัด เป็นไม่เบื่อไม้เมากันอยู่เช่นเดิม ชีวิตในวัยเรียนสนุกและน่าจดจำเช่นนี้เสมอ ดอกหางนกยูงฝรั่งออกดอกสีเหลืองส้มสะพรั่งเต็มต้น อันเป็นสัญลักษณ์อย่างหนึ่งของชาวมัธยมท่าวังหินว่าอีกไม่นานต่อจากนี้ การสอบปลายภาคเรียนที่หนึ่งจะสิ้นสุดลงอีกครั้งหนึ่งแล้ว ... ความสัมพันธ์ที่คลุมเครือของอิสรากับมะยมยังคงเป็นปริศนาสำหรับเพื่อน ๆ ในกลุ่มสาวซ่าส์ เพราะหลังจาเหตุการณ์ไม่คาดคิดในวันแข่งเรือประจำปีของจังหวัดดูเหมือนคนทั้งคู่พยายามจะหนีห่างกันออกไป แม้แต่วงสนทนาที่มีการเล่าเรื่องอย่างออกรส ถ้ามีมะยมอยู่ที่นั่น จะไม่มีอิสราที่เดินวนเวียนใกล้ ๆ เหมือนเช่นเคย จนบางทีมะหมี่ถึงกับเอ่ยปากว่าคิดถึงอิสราเนอะ ! พักนี้หลบหน้าหลบตาพวกเราพิกล เห็นฉันเป็นผีโขมดอีกแล้วเหรอ ... หยาดทิพย์บอกว่าสงสัยอิสราจะมีเรื่องราวบางอย่างที่ยังแก้ไม่ตก ไม่เชื่อลองถามมะยมดูสิ มะหมี่ก็พาซื่อเอ่ยถามเอากับมะยมจริง ๆ คำตอบที่ได้รับก็คือ ประธานนักเรียนคนล่าสุดเดินหนีออกจากกลุ่มไปซะเฉย ๆ อย่างนั้น มีน้ำฝนกับจิ๊บเท่านั้นที่สังเกตสังกาว่า มันเป็นเรื่องผิดปกติจริง ๆ ต้องหาโอกาสเลียบเคียงถามแม่สาวปากแข็ง และชอบทำพฤติกรรมเป็นสาวน้ำแข็งอีกด้วย ... โอกาสก็อำนวยสองสาวจนได้ เมื่อบ่ายวันหนึ่งโอกาสก็อำนวยสองสาวให้จนได้ เมื่อมะยมนั่งอยู่ใต้ซุ่มพวงแสดเหม่อลอยไปยังแสงแดดที่เต้นเร่า เป็นริ้วระยิบ ๆ กลางแดดร้อนจ้า ... “ ทำไมมานั่งอยู่เงียบ ๆ คนเดียวอย่างนี้ล่ะเพื่อน” “ ฝนกับกิ๊บเองเหรอ มีธุระอะไรหรือเปล่า ” “ อ้อ ! เดี๋ยวนี้ถ้าข้าจะคุยกับเอ็งต้องมีธุระก่อนใช่มั้ย ถึงจะได้คุยน่ะ” คนพูดสะบัดน้ำเสียงนิด ๆ คล้ายเยาะเย้ยอยู่ในที จนอีกฝ่านต้องช้อนสายตากลับมามองยังคู่สนทนา ก่อนจะหลบวูบไปด้วยความรู้สึกบางอย่าง “ มันไม่ใช่อย่างนั้นหรอกเพื่อน ไม่มีอะไร ไม่มีอะไรจริง ๆ” “ ฉันขอถามแกหน่อยเถอะมะยม แกยังเป็นเพื่อนรักฉันอยู่หรือเปล่า แกยังเป็นมะยมที่ร่าเริง อยากจะหัวเราะก็หัวเราะ อยากจะเตะปากใครก็เตะได้ ... มะยมคนนั้นมันหลายไปไหน ฉันอยากจะรู้ ” “ ฉันสาบานได้เลยว่ายังเป็นอีมะยมคนเดิมทุกอย่าง เพียงแต่ ...เอ่อ ..” “ แกอึดอัดที่เล่าปัญหาคับแน่นในอกให้พวกฉันฟังใช่มั้ย ...ถ้างั้นฉันจะรบกวนเวลาอันมีค่าของแกเท่านี้แล้ว ไปหยาดพวกเรากลับกันเถอะ..” คนพูดทำท่าจะสะบัดตัวลุกยืนขึ้น แต่สาวหน้าคมรีบตะปบมือ แล้วเหนี่ยวแขนให้นั่งลงทั้งสองคน แล้วอธิบายเรื่องราวที่หลบซ่อนอยู่ในใจทั้งหมดพรุ่งพรูออกมาเหมือนก๊อกน้ำประปาเปิดไหลวันแรก ...“ ฉันกลุ้มใจไม่รู้จะจัดการกับชีวิตตัวเองยังไงดี มันไม่ลงตัวทุกอย่าง จนทำให้ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองขาดความสุขไปในชีวิต”“ เรื่องความรักไม่สมหวังของแกนั่นใช่มั้ยมะยม” หยาดทิพย์โพล่งขึ้นมาหลังจากที่เงียบนิ่งฟังอยู่ตั้งนาน อยากจะมีส่วนร่วมอะไรๆบ้าง “ นั่นก็เป็นเรื่องหนึ่ง ...” “ งั้นถ้าจะให้ฉันเดา เรื่องพ่อครูพลด้วยใช่มั้ยมะยม”“ นั่นก็ด้วย ฉันกำลังงงไม่รู้จะไปพึ่งใครได้ เลยต้องเลี่ยงอยู่เงียบๆคนเดียวดีกว่า ”“ ฉันเห็นแกทรมานก็รู้สึกไม่สบายใจ ต้องให้แกเล่าเรื่องอย่างนี้ ความคิดเพ้อเจ้อของพวกฉันจะได้กระจ่างกันซะที แต่ฉันว่านายอิสคงรู้สึกรุนแรงมากกว่าเธอเป็นแน่ คงโดนยำเละมาจากทางนั้น ... ว่าแล้วมั้ยล่ะฉันสงสัยแล้วเชียวว่านังสาวไฮโซเมืองกรุงกับเพื่อนของเค้า ทำไมพักนี้ถึงหน้าชื่น อารมณ์ดีเป็นพิเศษ ร้องรำฮัมเพลงเมื่ออยู่ในห้องน้ำด้านหลังหอประชุม ” “ เขาอาจจะดีใจอารมณ์ดีเรื่องอื่นก็เป็นได้นะฝน”“ เรื่องอื่นกะผีอะไร ฉันว่าตอนนี้มือไม้ยัยสองคนนั่นเป็นปลิงเกาะอิสราซะแน่นไม่ยอมปล่อยให้เดินคนเดียวหรอก ถ้าหากผู้หญิงคนไหนมองน่ะ! แม่ทำตาเขียวปัดซะผู้หญิงคนนั้นแทรกจะวิ่งหนีไปไกลๆ กลัวจะโดนล้วงกินตับ”“ บ้าจริงนังฝน ปากคอเราะร้ายจริงนะแก ... ที่ฉันเล่าให้แกสองคนก็เพราะไว้ใจมากที่สุด เพราะถ้านังมะหมี่กับนังจิ๊บมันรู้เรื่องที่ฉันเล่าให้พวกหล่อนฟังนะ ป่านนี้เรื่องคงฉาวไปทั้งโรงเรียนแน่ ”“ เท่าที่ฉันสังเกตอิสรานะมะยม ดูเขาไม่ค่อยจะมีความสุขเท่าไหร่เลยที่อยู่แวดล้มด้วยแม่พวกนั้น สู้ตอนที่อยู่กับเธอ เอ๊ย อยู่สนทนากับพวกเราก็ไม่ได้ ดูสนุกและเป็นธรรมชาติกว่าเยอะ”“ ฉันไม่รู้จะช่วยเค้าอย่าไรดี นี่ถ้าติดว่าฉันได้รับปากกับพ่อ หรือใครหลาย ๆ คนว่าจะไม่ติดต่อหรือไปไหนกับอิสราอีกสองต่อสอง ถ้าไม่จำเป็น”“ สุดท้ายแกก็ทนคิดถึงเขาไม่ไหว ทรมานร้อนรุ่มกลุ้มใจอยู่เพียงคนเดียว จะเล่าให้ใครฟังก็ไม่ได้”“ ก็พยายามทำทุกอย่างให้ยุ่ง ๆ เข้าไว้นะเพื่อน ทำเป็นลืมว่าคนคนนี้ไม่มีตัวตน และไม่มีบทบาทอะไรกับชึวิตขิงฉันเลย ... มันก็ทำไม่ได้ทุกครั้งที่เห็นหนาค่าตา”“ เขาเรียกมันว่า “ ความรัก” นะมะยม แกถูกพิษมันเล่นงานซะสุกงอมแล้วเพื่อน ฮ่ะ ฮ่ะ เสียชาติทอมบอยประจำกลุ่มหมด หมดกัน หมดกัน” “ นังฝนอย่าเพิ่งล้อได้มั้ย คนกำลังยิ่งกลุ้มใจอยู่” “ เออ ๆ ไม่เย้าก็ได้วะ นังนี่น้อยใจเหมือนผู้หญิงขึ้นทุกวันนะแก” น้ำฝนหัวเราะหึหึคล้ายขบขันเต็มประดา จนหยาดทิพย์ต้องดึงเรื่องราวให้ได้สาระสนทนาหน่อย “ นังฝนขอฉันพูดหน่อยได้มั้ย แกพล่ามอะไรกันนักกันหนา ดูยัยยมสิหน้าแดงเป็นลูกตำลึงสุกไปแล้ว” “ แกก็ว่าไปสินังหยาดทิพย์คนสวย” “ ฉันว่ามะยมน่าจะหาโอกาสคุยปรับความเข้าใจกันกับอิสรานะ จะได้ไม่ทรมานกันทั้งสองฝ่ายเหมือนตอนนี้ ควรพูดออกมาให้หมด แสดงความรู้สึกที่แท้จริงให้เขาได้รู้ ส่วนผลจะเป็นยังไงก็ช่างมัน อย่างน้อยก็ได้พุดอะไรไปแล้ว อย่างที่หัวใจต้องการ ”“ ฉันควรทำอย่างนั้นเหรอหยาด”“ ใช่แกต้องทำ เพราะนี่จะเป็นวิธีสุดท้ายที่แกจะได้บอกเขาไปว่าเรารู้สึกดีดีกับเขาแค่ไหน โอกาสดีดีในชีวิตผ่านมาไม่กี่ครั้งหรอกนะเพื่อน”“ แล้วฉันทำยังไง” คนพูดเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา ยอมจำนนในทุกประตูแล้ว ..... .อา .. เพราะอนุภาพของความรักทำให้คนบางคนเปลี่ยนแปลงได้เพียงนี้...“ แกคงจะรู้นะว่าวันเสาร์ที่จะถึงนี้เป็นวันอะไร ... ยายวันวิสาเชิญพวกเราในห้องทุกคนไปที่ฟ้าเมฆา แต่ยกเว้นแกคนเดียว ไม่รู้ทำไม แต่อย่าเพิ่งเสียใจนะ เพราะนี้เป็นโอกาสทองของแกที่จะอยู่กับคนรักสองต่อสองตามลำพัง ไม่มีมารมาขวางเหมือนทุกครั้ง ”“ ใช่สิ ... วันเกิดของอิสรา วันเสาร์ที่จะถึงนี้ ”“ พวกฉันจะเป็นตัวกันให้สองคนนั่นอย่าห่าง ๆ แกสองคนเอง เข้าใจมั้ยมะยม ”“ แกจะทำยังไงวะฝน”“ เหอะน่า วันเสาร์แกจะรู้เอง ... ว่าแต่ถ้าแกมีความสุขได้อยู่กับเจ้าชายของพวกเราก็อย่าลืม แบ่งปันมาให้บ้างนะโว้ยนังยม ฉันอิจฉาเอ็งจริง ๆ ว่ะ”“ บ้า! น่า คิดอะไรเพ้อเจ้อจริง ๆ แก” มะยมเขินถึงกับตีเพลียะเข้าที่แขนของสองสาวด้วยความรู้สึกประหลาด ๆ วูบไหวบนใบหน้าพิกล “ ไม่ต้องมาเขินพวกฉันหรอกย่ะหล่อน ..ไปเขินพระเอกของหล่อนโน่น เห็นมั้ยว่าแล้วก็เดินตรงมาทางนี้พอดี ตัวใครตัวมันนะมะยม”แล้วหยาดกับน้ำฝนก็แยกกันไปคนละทิศละทางปล่อยให้มะยมยืนตัวแข็ง ก้าวขาไม่ออกอยู่ตรงนั้นกระทั่งคนตัวสูง หน้าคมเข้มเดินมาถึงด้วยสีหน้าเคร่งขรึมกว่าปกติ...“ ไม่ได้เจอกันหลายวัน ดูมะยมผอมไปนะ”“ ก็สบายดี ...เราไม่กล้าจะทักนายเห็น ...อ่า ไปกับคนอื่น”“ วันวิสากับพลอยใสใช่มั้ย” อิสราเริ่มอารมณ์ดี อมยิ้มจนแก้มตุ่ยเมื่อมะยไมไม่ตอบกับเสมองไปทางอื่น “ วันเสาร์ที่จะถึงที่ไร่จะจัดงานเลี้ยงวันเกิดให้ผม ผมเลยอยากจะชวนมะยม ....เอ่อ ...ไปที่อื่น”“ ไปที่อื่น แล้วทำไมไม่อยู่ที่นั่นล่ะ...”“ ผมอยากจะพามะยมไปที่ที่หนึ่ง ผมเพิ่งไปพบเจอเมื่อไม่กี่วันมานี่เอง .. สยามบอกว่ามะยมเคยไปที่นั่นแล้วสมัยตอนเด็ก ๆ”“ เป็นที่ไหนกันนะ ...”“ เอาไว้วันเสาร์เราค่อยไปที่นั่นกัน แล้วนี่ผมเอาช็อกโกแลตมาฝากคุณด้วย” อิสรายื่นถุงกระดาษสีน้ำตาลเล็ก ๆ ให้มะยมอย่างปัจจุบันทันด่วน จนเด็กสาวรีบรับไว้อย่างรวดเร็วก่อนจะเอ่ยขอบใจอีกครั้ง แล้วค่อยเดินจากไป แต่มิวายได้ยินเสียงทุ้มกังวานดังมาสำทับข้างหลัง ..“ อย่าลืมเช้าวันเสาร์ จะไปรับที่บ้าน”คนฟังไม่ตอบกลับเดินมุดก้มหน้าก้มตาหายไปกับกลุ่มนักเรียนที่เดินสวนมา อิสราจึงเดินยิ้มเดินลัดเลาะไปยังจุดหมายที่นัดกับเดี่ยวว่าจะคุยเรื่องข้อสอบในวันนี้ . -------------------------กาหรือหงส์ ตอน ๓๙ จบแล้วติดตามตอนหน้าวันพรุ่งนี้ ตอนดึกๆๆนะครับ .ง ขอบพระคุณที่ติดตามนะครับผม .. ขอบพระคุณมากครับ..นายอิส / เมฆชรา ๒ กันยายน ๕๓๒๓น.ครับผม
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 22 คน [