Bloggang.com : เมฆชรา : หนังสือมรณะ ๒

หนังสือมรณะ ๒

หนังสือมรณะ ตอน ๒

“ หยก หยก .. จะรีบไปไหนกัน..”
ผมร้องทักไปจนคนร่างบางหันขลับมามองแล้วยิ้มหน้าสว่างมาให้ ก่อนจะรีบลากผมให้พ้นจากป้ายรถเมล์ตรงนั้นทันที .. กระทั่งเราสามคนมาหยุดอยู่ใต้สะพานลอยที่เต็มไปด้วยกลิ่นขยะเน่าเหม็น และซากหมาเน่าตายอยู่ใกล้ๆ แต่พอมองไปรอบๆ ก็ไม่เห็นมีใครแล้วสักคน ..

“ พาเรามาที่นี่ทำไม .. เหม็นฉิบ สกปรกเชื้อโรคท่าจะเต็มไปหมด ..”

“ เฮ้ยเอก .. ที่นี่มันไม่ต่างจากสลัมที่นายกับพวกเราสุ่มหัวกันอยู่บ่อยๆ หรอก อย่ามาสำอางอะไรตอนนี้เลย ..”

เก้งเปรยขึ้นมาพร้อมส่ายตามองไปรอบๆ ตัวอย่างระแวดระวัง ก่อนจะล้วงของบางอย่างออกมาจากเสื้อผ้าตัวโคร่ง แล้วเอามากองไว้กับพื้นช้าๆ พร้อมกับหยกก็กระทำด้วยเช่นกัน ..

“ อะไรกันนี่ .. พวกนายไปขโมยหนังสือพวกนี้มาจากไหนกัน .. อย่าบอกนะว่าร้านหนังสือในสถานีนี้..”

หยกนับจำนวนหนังสือที่ขโมยมาได้พร้อมพยักหน้าไปพราง ก่อนจะหันมายิ้มกับเก้งแล้วพูดว่า ..

“ จิ๊กมาได้สิบห้าเล่มค่อยคุ้มค่าคุ้มเวลาหน่อยนะเก้ง ..”

“ เอออีหยก .. แผนของมึงเจ๋งชะมัด มันวิ่งตามกูไปด้านหลังร้าน แต่มึงโกยอยู่หน้าร้านแล้วเผ่นแน่บออกมารวดเร็วทันใจ แถมยังได้หนังสือตามออเดอร์พี่เป็ดสั่งทุกอย่าง ไม่เว้นแม้แต่เล่มราคาเกือบพันเล่มนั้นด้วย แจ๋วจริงน้องกู ..”

หยกพยักหน้าหงึกหงึกไม่ค่อยสนใจนัก ก่อนจะร้องออกมาด้วยเสียงอันดังเพราะดีใจเมื่อนึกถึงผลประโยชน์อันเป็นตัวเงินเมื่อขายหนังสือที่กองบนตักตรงหน้าตอนนี้

“ ก็ช่วยกันแหละเก้ง เออว่าแต่เอกมาทำอะไรที่นี่ มาส่งใครเหรอ .. อย่าบอกว่ามาส่งแฟนนะ อิ อิ ”

ผมรีบส่ายหน้าไปด้วยเขินอาย หน้าแดงขึ้นเพราะเลือดสูบฉีดขึ้นมาแปลกๆ จนเก้งถึงกับอมยิ้มแล้วแซวออกมาว่า

“ มึงก็ไปแซวเอกมันอยู่ได้อีหยก ไม่ใช่แฟนหรอกมั่งนี่ที่มาส่ง ก็เห็นสนใจกันอยู่ไม่ใช่เหรอสองคนนี้ ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ ”

เก้งหัวเราะชอบใจ จนทำเอาเราสองคนไม่ได้พูดคุยกันไปสักพักใหญ่เพราะเขินอายหันหน้าหนีไปคนละทาง ก่อนที่หยกจะเอ่ยถามผมถึงบ้านเช่าที่จะไปเช่าในระหว่างที่เดินออกมาจากใต้สะพานลอย ผมบอกสถานที่ตั้งไปอย่างคร่าวๆ แล้วเอ่ยชวนตัวเธอว่าจะไปช่วยดูอะไรๆที่นั่นไหม หยกปฏิเสธทันทีแต่บอกเป็นเลาๆว่าจะตามไปเพราะคุ้นเคยกับห้องเช่าหลังสลัมราคาหกร้อยที่นั่นดี .. เก้งอมยิ้มอยู่เช่นเดิมแต่คราวนี้ดูมีเลศนัยพิกล ..

ผมแยกจากทั้งสองมาขึ้นรถเมล์อีกป้ายหนึ่ง ก่อนจะแวะกดเงินจากบัตรเอทีเอ็มเพื่อนำเงินสดก้อนสุดท้ายที่มีเหลืออยู่หนึ่งพันหนึ่งร้อยบาทออกมาเพื่อซื้อของใช้ส่วนตัวเท่าที่จำเป็น .. ถ้านับจากวันนี้ไปอีกไม่เกินสามวันถ้าผมไม่ออกหางานทำข้างนอก ผมจะอดตายในทันทีเพราะไม่มีอาหารตกถึงท้องหรืออาจจะถูกเจ้าของห้องเช่าตะเพิดไล่ออกที่พักในเวลาต่อนั่นไม่เกินหนึ่งเดือน .. งั้นจะทำอย่างไงดีล่ะ ถ้าอยากได้เงินก็ต้องออกหางานทำ แต่ทว่าจะมีงานอะไรที่จะให้เด็กๆอายุสิบสี่ย่างสิบห้าอย่างผมทำได้นอกจากเป็นเด็กปั๊ม เป็นเด็กส่งของ หรือไม่ก็เป็นคนเก็บค่าจอดรถ หรือเด็กประจำร้านค้ามีหน้าที่แบกของอยู่ทั้งวันโดยไม่รู้วันรู้เดือนแบบนั้น ..

ผมรีบสลัดความคิดถึงเรื่องยุ่งยากในอนาคตอันใกล้ออกไปจากหัวอย่างรวดเร็วเมื่อเห็นร่างอวบอ้วนของเจ้าของบ้านเช่ากำลังยืนทะมึนตึง คิ้วขมวด ไม่รับแขกอยู่หน้าห้องเช่าที่ผมมาเก็บของเข้าแล้วบางส่วนในวันก่อน ..

“ จะมาสักตีสองตีสามเลยมั้ยพ่อคุณทูนหัว นี่มันเลยเวลานัดหมายมานานโขแล้วนะจ๊ะ”

ผมส่งยิ้มไปให้แหย่ๆแหยงๆกับเจ้าหล่อน แต่ก็ไม่ได้ผลอะไรมากนักจึงตอบอธิบายไปด้วยความละมุนละไมในการพูดเพื่อให้เธอเห็นใจหลีกให้เข้าไปในห้องอย่างง่ายดาย เพราะอาการปวดเมื่อยล้าทั้งตัวเริ่มสำแดงอาการให้เห็นหน่อยๆแล้ว

“ ผะ ผมต้องขอโทษพี่ที่มาช้า พอดีส่งพี่เลี้ยงขึ้นรถแล้วเลยไปซื้อของใช้นิดหน่อยครับ ..”

“ เออ .. ฉันไม่ได้ตาถั่วเห็นของที่เธอถือมาชัดเจน แค่อยากจะมาย้ำเรื่องค่าเช่าหน่อยว่าห้ามเกินวันที่ห้าของทุกเดือนเงินจะต้องไปจ่ายที่ห้องของชั้น ถ้าผิดจากนี้ก็เตรียมขนของออกไปภายในรุ่งเช้า เข้าใจไหม ..”

ผมรีบรับปากทันทีด้วยความเศร้าใจ หดหู่ใจในชะตากรรมของตนเองที่ดูไร้ค่าเหมือนตัวอะไรสักตัวที่ใครๆไม่ต้องการ

“ ได้ครับพี่ ผมจะจ่ายทุกสิ้นเดือน ไม่ให้ขาด ขอบพระคุณมากที่ช่วยเหลือคนยากลำบากหนีร้อนมาพึ่งเย็นนะครับ”

“ นี่เธอคงจำฉันไม่ได้แน่ๆว่าพ่อกับแม่ของเธอเคยช่วยเหลือหยิบยื่นเงินให้ยืมเมื่อสมัยก่อน สมัยนั้นเธอแค่ไม่กี่ขวบ เวลามันเปลี่ยนไปมาก อะไรก็พลิกผันไปหมดเหมือนสภาพอากาศแปรปรวนตอนนี้ เฮ้อ .. พูดถึงเรื่องนี้แล้วเศร้าใจ ใครจะคิดว่าเธอจะต้องมาสู้ชีวิตข้างนอกคนเดียวแบบนี้ ถ้าพ่อกับแม่ยังอยู่ ป่านนี้คงนั่งรถหรูหราเข้าออกปากตรอกได้เหมือนคนรวยทั่วไป คงไม่ใช่ออกมาไร้ญาติขาดมิตร ระหกระเหิน เคว้งคว้าง ตัวคนเดียวแบบนี้หรอกนะ .. ฉันล่ะเชื่อเรื่องวาสนาคนจริงจริ้งเลยนะเนี่ย ..”

เจ้าของบ้านเช่าทั้งสิบสองห้องที่ผมเข้ามาอยู่ถอนหายใจออกมารุนแรงด้วยท่าทีที่เริ่มเป็นมิตรเพราะเห็นใจในโชคชะตาของผมอย่างเหลือล้น ครั้นจะเอ่ยอะไรออกไปก็ไม่รู้ว่าจะได้ประโยชน์อะไร จึงนิ่งเงียบเสียดีกว่า .. กระทั่งหล่อนค่อยเดินออกไปอย่างช้าๆ ครุ่นคิดอะไรในใจสักอย่างที่ผมไม่อาจจะรู้ ผมจึงค่อยเร้นกายเข้าไปในห้องอย่างรวดเร็ว

ภายในห้องเล็กที่มีฝากั้นห้องเป็นแค่ไม้อัดสีน้ำตาลราคาถูกแผ่นบางปะกบติดไม้ระแนงข้างฝาดูคล้ายกล่องสี่เหลี่ยมมีหน้าต่างเล็กบานจิ๋วมองเห็นภาพนอกได้ไม่กว้างนัก แต่ก็ยังดีที่มีลมพัดถ่ายเทจากด้านนอกจากไม้ซี่เล็กๆ ถูกตีเป็นช่องทางด้านบนรอบทิศทั้งสี่ด้านพอช่วยลมกรอกไว้นิดหน่อย ..

ผมสำรวจด้วยสาตาคร่าวๆ ก่อนจะค่อยวางของลงบนพื้นก่อนจะล้มตัวนอนลงบนฟูกบางสีมอมอมีคราบสีน้ำตาลเป็นวงคล้ายคราบน้ำลายจนผมแทบขย้อนอ้วกออกมาในทันทีที่เห็น ก่อนจะปิดจมูกอีกครั้งเพราะฝุ่นที่คุ้งกระจายออกมารายรอบตัวจนมองไม่เห็นอะไรเลย ผมรีบวิ่งออกข้างนอกห้องอีกครั้งก่อนจะเห็นว่าใบหยกกำลังเดินมาหาพร้อมถุงของกินสองสามอย่าง .. รอยยิ้มที่ดูเหมือนจะรู้สถานการณ์ทำเอาผมถึงกับอึ้งไปชั่วครู่ ก่อนจะเอ่ยทักไปด้วยความดีใจว่า ..

“ ซื้ออะไรมาเยอะแยะหรือหยก เห็นไหมว่าห้องเอกยังไม่เรียบร้อย ฝุ่นฟุ้งเข้าไปไม่ได้เลยตอนนี้”

“ รู้สิเอก .. เพราะรู้นี่แหละถึงจะมาอยู่เป็นเพื่อนยังไงล่ะ ..”
รอยยิ้มที่พิมพ์ใจทำเอาผมแทบจะต้องเบือนหน้าหนีทันที ..

“ มาอยู่เป็นเพื่อนเรา .. อยู่ทำไมห้องของหยกอยู่ไกลจากนี่ไม่ใช่เหรอ..” ผมเกาหัวแกรกๆไม่เข้าใจสิ่งที่หยกทำ

“ เอกอย่าลืมสิว่าห้องนี้หยกเป็นคนหาให้ แล้วต่อรองลดราคาจากเจ๊หนิงหน้าเลือดนั่นอยู่นานกว่าจะได้ราคานี้”

“ เออ..ใช่สิเอกลืมไป ว่าแต่เรื่องเมื่อกลางวันเรียบร้อยดีไหม .. พี่เป็ดแฮปปี้สิท่า”

“ ก็โอเค .. หยกไม่อยากจะพูดถึงเรื่องนี้เลยเอก น่าโมโหเก้งชะมัด อะไรก็ไม่รู้ไปบอกพี่เป็ดว่าหยกให้คนอื่นรับรู้เรื่องขโมยหนังสือครั้งนี้ ความจริงก็น่าจะรู้แล้ว่านายไม่ใช่คนอื่น เป็นเพื่อนเก่าที่คบหากันมานานหลายปีตั้งแต่เด็กๆแล้ว เรื่องไว้วางใจไม่ต้องห่วง .. คงไม่มีทางที่เอกจะไปแจ้งตำรวจมาจับพวกเราหรอก .. จริงมั้ยจ๊ะ ..”

ผมพยักหน้าไปให้หยกอย่างเข้าใจปัญหา และนี่ก็เป็นครั้งแรกที่ผมได้รู้ว่าเก้ง ผู้เงียบขรึมมีปฏิกิริยาทางลบกับผมถึงขนาดหวาดระแวงว่าผมจะเอาเรื่องขโมยหนังสือครั้งนี้ไปบอกตำรวจเลยทีเดียว ..

“ ครับ .. ไม่รู้จะทำไปทำไม ตอนนี้เอกก็เป็นแค่คนเร่ร่อน บ้านถูกยึด ถูกไล่ออกจากโรงเรียน แถมเงินทองที่จะมาประทังชีวิตก็หมดเกลี้ยงกระเป๋าอีกด้วย .. ขอถามหยกหน่อยสิว่ายังมีทางไหนอีกที่ผมจะซ้ำเติมคนที่มีชะตาชีวิตแบบเดียวกัน”

“ เฮ้อ .. นั่นสิตอนนี้เอกก็ไม่ใช่คุณหนูที่บ้านรวยล้นฟ้าคนนั้นแล้ว .. ดูสิฝุ่นจางลงไปแล้วฉันว่าเราเอาอาหารเข้าไปกินข้างในบ้านดีกว่านะ หิวมากแล้ว .. ฉันเลือกกับข้าวที่ดีๆ อร่อยๆหลายเจ้ามารวมกันในมื้อนี้แล้ว .. เข้าไปข้างในกันนะเอก ..”

ผมพยักหน้าแล้วรีบเดินเข้าไปในห้องอย่างรวดเร็ว หยิบไม้กวาดมาปัดๆ กวาดๆสองสามทีแล้วหยิบนิตยสารเก่าๆที่มุมห้องออกมาฉีกแล้วรองไปบนพื้นห้องเอื้อมมือไปหยิบถ้วยพลาสติกสองสามใบในถุงออกมาแกะใส่ถุงอาหาร ก่อนจะเทลงไปจนได้ยินเสียงซู่ซ่าดงขึ้นที่ห้องน้ำสงสัยหยกกำลังล้างผักสดที่มากับส้มตำไก่ย่างอีกครั้งนั่นเอง ..

อาหารมื้อค่ำมื้อนี้ผ่านไปอย่างชื่นมื่นในความรู้สึกของผม .. ผมกับหยกพูดคุยกันหลายเรื่องทั้งเรื่องส่วนตัวและเรื่องอนาคต .. ผมก็เพิ่งจะรู้ว่าหยกมีพี่ชายที่คลานตามกันมาอีกคนชื่อพี่ไก่ .. แต่ตอนนี้กำลังหนีการจับกุมของตำรวจแล้วเงียบหายไปหายปี ไม่เคยพบเจอกันมานานแล้ว ..ชีวิตของหยกก็เหมือนกับอาชญากรเด็กทั่วไปที่เกิดมาในย่านสลัม อันเป็นแหล่งซ่องสุ่มและศูนย์รวมความเลวร้ายผิดกฎหมายทุกประเภท การเลี้ยงดูแบบตามมีตามเกิดทำให้เธอต้องต่อสู้เพื่อเอาชีวิตรอดในทุกรูปแบบ ก่อนจะมาสู่เส้นทางลักขโมยของในร้านที่ได้ทำในตอนนี้ หยกเล่าว่าพี่เป็ดเป็นคนใจดีไม่เคยเอาเปรียบน้องๆ หากได้เงินมาก็จะเอามาแบ่งให้เท่าๆกันไม่รวมตนเองที่เป็นแค่เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ หยกเคยขโมยของทุกอย่างมาแล้วทั้งชิ้นเล็ก ชิ้นใหญ่ แต่สรุปจบที่การขโมยหนังสือผมเลยถามไปว่าทำไม .. เธอตอบว่าเพราะมันทำได้ง่ายดาย การจับกุมเป็นไปได้ยากหากเกิดความชำนาญในการทำงานแล้วแต่ก็มีบ้างบางครั้งพลาดท่าถูกพวกตำรวจจับได้ในระหว่างทำงาน แต่ก็แค่เสียค่าปรับกับนอนในคุกไม่กี่ชั่วโมงก็ออกมาขโมยได้แล้ว ทุกอย่างง่ายนิดเดียวแต่ก็อย่าทำพลาดบ่อย นั่นเท่ากับว่าทางร้านหนังสือจะมีวิธีการป้องกันที่ดีและหนาแน่นขึ้นทำให้ขโมยได้ยากขึ้นไปอีกหลายเท่า .. ผมจ้องมองไปในแววตาของหยกก็เห็นแววเศร้าอยู่ในนั่นเป็นบางครั้ง .. ก็เพราะการกระทำผิดกฎบ้านเมืองแบบนี้ ถ้าหากพวกกลุ่มของหยกเลือกเส้นทางชีวิตได้คงไม่ทำตัวเป็นกากเดนสังคมแน่นอน ..

ส้มตำไทย ปูปลาร้า ไก่ย่าง ลาบน้ำตก ยำซุปหน่อไม้และน้ำพริกปลาทูที่วางตรงหน้าทำเอาน้ำลายผมไหลออกมาจนต้องกลืนลงไปในทันที ก่อนที่หยดจะมองเห็นกิริยาของผมแล้วอมยิ้มเอ่ยชวยลงมือรับประทานได้เลย .. เราสองคนสวาปามอาหารตรงหน้าอย่างไม่พูดไม่จากันเลยต่อจากนั้น ก่อนที่ผมจะนิ่งอึ้งไปพักใหญ่ในระหว่างกิน ..

“ เอกเป็นอะไร นิ่งไปทำไมเผ็ดไปใช่ไหม..เราไม่รู้ว่านายกินไม่ได้ ดูสิหน้าแดงกร่ำเลย ขอโทษนะจ๊ะ”

ในใจของผมตอนนี้หาได้สนใจคำพูดที่เอ่ยทักขึ้นมาของหยกไปไม่ .. น้ำตาที่ไหลออกมาขณะกำลังกินส้มตำคงบอกอะไรกับหยกได้บางอย่าง ถึงขนาดต้องรีบทิ้งจานแล้วถลาเข้ามาสวมกอดตัวผมในทันทีที่ร่างกำลังสั่นเทิ้มด้วยความรู้สึกเอ่อล้นอยู่ข้างใน .. ผมสะอื้นไห้ทั้งที่ข้าวยังอยู่ในปาก ก่อนจะรีบกลืนลงไปอย่างรวดเร็วแล้วมองหน้าอันเศร้าสร้อยของหยกอย่างไม่เคยเห็นมาเลยตั้งแต่เรารู้จักกัน .. แววตาของเธอที่ทอดมามีทั้งสงสารระคนแปลกใจกับสิ่งที่ผมกำลังอยู่เป็นสองอย่างในตอนนี้

“ เราเข้าใจเอกนะ ร้องออกมาเถอะ ร้องเสียให้พอ ..”

ผมดึงหยกมากอดไว้แอบอกแล้วสะอื้นไห้ออกมาอย่างไม่อายใจ นี่เธอคงรู้ว่าผมกำลังเศร้าใจ คิดถึงพ่อ คิดแม่ คิดถึงพี่ศรี คิดถึงบ้านเราในขณะอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันแล้วร่วมทานอาหารหลักของคนรากหญ้าพร้อมกัน นั่นคือ ส้มตำกับเครื่องเคียงอื่นๆ อีกสามสี่อย่าง โดยเฉพาะแม่เขาชอบตำส้มลาวเป็นที่สุด ส่วนพ่อกินได้แต่ตำผสมไทยกับอีสานแนมด้วยแคบหมูติดมันหน่อยของโปรดของพ่อเลยทีเดียว ..

สำหรับพี่ศรี เป็นลูกอีสานมาแต่กำเนิดชอบตำซั่วไส่ไข่ต้มหรือใส่หมูกรอบมากกว่าอย่างอื่น ยิ่งถ้ามียำหน่อไม้ใส่น้ำปูจะอร่อยเข้มจนถึงกับน้ำลายไหลเมื่อได้กลิ่น กับตัวผมตอนแรกคอยมองอย่างสงสัยว่าทำไมตำส้มพวกนี้ ดูสีสันไม่น่ากินอะไร ครั้นพี่ศรีคะยั้นคะยอให้ชิมก็ติดใจถึงขนาดเข้าไปแย่งส้มตำจานโปรดในทุกครั้งที่มีการล้อมวงในครอบครัวเรา .. ผมสะอึกสะอื้นอยู่นานพร้อมอ้อมกอดที่รัดแน่นของหยก คอยลูบหลัง ลูบแขน อยู่ตลอดเวลาในความเงียบเข้าปกคลุมไปด้วยเสียงกระซิกไห้ ถ่ายทอดความรักให้กันจนผมดีขึ้นเธอค่อยผลักตัวออกเบา ๆ

“ เอกขอโทษที่อ่อนแอแบบนี้นะหยก .. คิดถึงบ้านขึ้นมากะทันหัน”

“ หยกเข้าใจเอกนะ เป็นธรรมดาคนไร้บ้าน แรกๆก็แบบนี้แหละ อีกหน่อยก็จะชินไปเอง”

“ เราแค่คิดถึงแม่พ่อกับพี่ศรี .. ทุกคนชอบอาหารที่เรากินวันนี้หมดเลย ..”

“ โอเค .. เข้าใจนะเข้าใจ .. ดูสิหยกเลยร้องไห้ตามเอกเลย เอ้ารีบกินต่อเถอะส้มตำจะเซ็งหมดแล้ว ..”

ผมพยักหน้าช้าๆ แล้วค่อยเช็ดหน้าเช็ดตาด้วยผ้าขนหนูที่อยู่ใกล้ ก่อนจะหยิบผืนใหม่ให้กับหยก ก้มหน้าก้มตาสวาปามส้มตำที่วางตรงหน้าด้วยอาการหิวอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน พออิ่มจนต้องเอนตัวพิงผนังห้องได้ที่หนังตาก็เริ่มหย่อนด้วยพลังข้าวเหนียวที่กินเข้าไปผมค่อยปิดปากที่หาวออกมาสองครั้ง เหลียวมองหยกที่กำลังกลับมาพร้อมจานที่ล้างไว้เรียบร้อยแล้ว .. เราคุยกันอีกต่อจากนั้นอีกไม่นาน ก่อนที่เธอจะขอตัวกลับไปห้องที่อยู่ถัดจากที่พักผมไม่ไกลนัก พอเดินได้หน่อยเดียวหยกหันกลับมายิ้มให้แบบอายๆ ก่อนจะเอ่ยบอกอะไรสักอย่างคล้ายเกือบลืมไปแล้วว่า ..

“ ตอนนี้เอกไม่มีเงินติดตัวอยู่เลย พรุ่งนี้เราจะพาเอกไปสมัครงานที่ร้าน 24 ชั่วโมงนะจ๊ะ”

ผมยิ้มให้เป็นการตอบรับคำชวนของหยก ก่อนจะปิดประตูลงกลอนห้องเช่าแล้วล้มตัวนอนอีกครั้งด้วยห้วงคิดที่ว่าไม่มีใครเหลือแล้วในชีวิตนี้ .. ไม่มีใครจะมาอุ้มชูเหมือนก่อน ... จำเป็นต้องหางานทำเพื่อปากท้องที่กำลังจะร้องเรียกเมื่อไม่มีเงินทองหาซื้ออาหารมาประทังชีวิต .. ผมข่มตาลงนอนได้แสนยากเย็นในคืนนี้ เพราะไม่คุ้นชินกับสภาพโดยรอบ ก่อนจะเข้าสู่ห้วงนิทรารมย์พร้อมแสงพระจันทร์เสี้ยวสาดส่องมากระทบตาจากหน้าต่างบานเล็กบานที่ผมชิงชังในความคับแคบของมันนักหนานั่นเอง ..

---------------------------------------

ตอน ๒ จบแล้ว ติดตามตอน ๓ ในอีกไม่กี่วันนะครับผม .. ชีวิตของเอกน่าสงสารมาก และยังมีหนทางขวกหนามอีกมากที่จะต้องฝ่าฟันไป เอาใจช่วยเขานะครับผม .. ขอบคุณเพื่อนหนอนที่มาอ่านกัน .. ผมดีใจจริงๆครับ ..

นายอิส / เมฆชรา
๑ พฤศจิกายน ๒๕๕๓
เวลา ๑๐ น. ๕ นาทีครับ

Create Date : 01 พฤศจิกายน 2553

Last Update : 1 พฤศจิกายน 2553 9:54:58 น.

0 comments

Counter : 749 Pageviews.