Bloggang.com : เมฆชรา :

หนังสือมรณะ ๑

หนังสือมรณะ ๑

หนังสือมรณะ
๑

คุณผู้อ่านครับ .. คุณรู้ไหมว่าตอนนี้ผมกำลังรับรู้ว่าความตายเป็นสิ่งสวยงามสิ่งหนึ่งที่น่าอภิรมย์เสียนี่กระไร มันค่อยคืบคลานเข้ามาช้าๆคล้ายสัตว์ร้ายก่อนจะเข้าขยุ้มเหยื่อเคราะห์ร้ายอย่างไงอย่าง อีกไม่นานผมคงจะตาย .. ลมหายใจผมคงขาดห้วงไปเพราะเลือดที่ออกไปหมดทั้งตัวตั้งแต่เมื่อสิบนาทีที่ผ่านมา ร่างกายของผมเริ่มชาตามมือตามแขน สายตาผมส่ายไปมาในความมืดก็มองเห็นกลุ่มคนไม่ต่ำกว่าสิบกำลังจดจ้องปืนเล็งมาด้วยความระแวดระวังเต็มที่ .. ร่างของผมที่ถูกหนังสือทั้งชั้นโถมทับลงมาเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือดสีแดงฉาน น่ากลัว .. แต่จะน่ากลัวไปทำไมในเมื่อเลือดทั้งกองเป็นเลือดที่ออกมาจากร่างของผมเอง กลิ่นกระสุนปืนยังคงคละคุ้งไปทั่วร้านขายหนังสือแห่งนี้ พร้อมความเงียบสงัดของค่ำคืนอันแสนบัดซบของผมในคืนนี้ .. ความหนาวเหน็บไปทั้งตัวเริ่มจู่โจมเข้ามาอีกระลอกแล้ว คราวนี้ผมรับรู้ได้ว่าสติสัมปชัญญะกำลังจะขาดผึ่งในอีกชั่วไม่ถึงนาที จู่ ๆ แสงสีขาวจ้าส่องเข้าอย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัวก่อนจะปรากฏร่างคนสองคนที่ผมไม่อยากเจออีกแล้วในชีวิตนี้

“ เป็นยังไงบ้าง คราวนี้เชื่อในสิ่งที่ผมเคยเตือนแล้วหรือยัง ”

ผมเพ่งมองไปยังเจ้าตัวเล็กที่ผมเคยเห็นมันมาแล้วก่อนหน้านี้อีกครั้ง ในครั้งนี้มันแต่งตัวสะอาดสะอ้าน ไม่ขะมุกขะมอมเหมือนคราวก่อน หน้าตามีเลือดฝาด ดูมีชีวิตมากขึ้นกว่าเดิมเยอะ แต่มันทำไมมายืนกับไอ้เสริม ชาติชั่วนั่นได้

“ ไม่ ไม่ เกิดอะไรขึ้นกัน ฉันตายแล้วหรือนี่ ”

“ ใช่พี่เอก .. พี่ถูกตำรวจยิงตามเมื่อกี้เอง ผมกับพี่เสริมมาทำหน้าที่ครั้งสุดท้าย ”

“ ไม่ ฉันยังไม่ตายหรอก จะกลับบ้านนอกไปหาพี่บัวศรี ..”

น้ำเสียงที่สั่นเครือแกมละล่ำละลักของทำเอาเด็กเขมรคนนี้ส่ายหน้าอย่างช้าๆ คล้ายอิดหนาระอาใจอย่างเต็มที่ในความดื้อรั้นของตัวผม ก่อนจะเอ่ยขึ้นมาอีกครั้งว่า

“ พี่ต้องยอมรับความจริงบางอย่างแล้วนะพี่เอก ฟังผมให้ดีตอนนี้วิญญาณของพี่กำลังจะออกจากร่างเพราะเสียเลือดมาก มันสายไปแล้วที่ผมจะช่วยเหลือพี่ได้อีกแล้ว ตลอดปีที่ผ่านผมฝืนกฎธรรมชาติไปหลายอย่างเรื่องแจ้งข่าวร้ายกับพี่ แต่พี่ไม่ยอมทำตาม ยังดื้อดึงให้เป็นไปตามกระแสกรรรม กระทั่งพี่มาถึงจุดจบในคืนนี้ ..จะโทษใครได้ นอกจากตัวเองทำตัวเอง ..”

เด็กต่างด้าวมีสีหน้าเศร้าสร้อยมากขึ้น จนผมเริ่มสังเวชตัวเองในการกระทำที่ผ่านมา ทำไมนะทำไมผมถึงไม่ยอมฟังคำเตือนของเด็กคนนี้ซึ่งเป็นความจริงมาโดยตลอด กระทั่งการวิสามัญอาชญากรได้เสร็จสิ้นภารกิจเป็นไปด้วยดีในค่ำคืนนี้

“ ไปเถอะพี่เอก ได้เวลาที่พี่จะต้องลงไปข้างล่างกับผมแล้ว นี่พี่เสริมยังขึ้นมารับพี่ด้วยเลย ดูสิครับ ”

ผมมองไปข้างเจ้าตัวเล็กก็เห็นร่างสูงผอมกะหร่องสีหน้าอมทุกข์ของไอ้เสริมยืนนิ่ง สีหน้าเรียบเฉยมองมาด้วยสายตาที่ไร้แวว นี่หรือคนตายแล้วได้รับโทษทัณฑ์ตามกรรมลิขิตที่ได้ทำเอาไว้เมื่อครั้งยังมีแรง มีลมหายใจ .. ผมรู้สึกขนลุกเกรียวเมื่อมันยิ้มที่มุมปาก พอจะอ่านความคิดมันได้ว่ามันยินดีต้อนรับเพื่อนใหม่สู่ขุมนรกอเวจีเบื้องล่าง ความกลัวสิ่งที่มองไม่เห็นเข้าจู่โจมอีกครั้งแล้ว ผมอึดอัดเมื่อเห็นร่างตัวเองกำลังเดินออกจากอีกร่างที่นอนแน่นิ่งจมกองหนังสือแล้วกองเลือด

.. ผมก้าวย่างออกมาเหมือนกายทิพย์ มันเบาหวิวจนปลายเท้าไม่ได้สัมผัสพื้นอย่างปกติ เด็กต่างด้าวล็อคแขนสองข้างของผมเอาไว้กับเสริม ผมสะบัดตัวออกแต่ก็ทำได้แค่สะบัด สู้แรงทั้งสองไม่ได้ .. ผมหมดแรงขืนจึงเอ่ยถามด้วยอารมณ์ที่ขุ่นมัวไปว่า ..

“ นี่นายจะพาไปที่ไหน ทำไมต้องล็อกกันแบบนี้ด้วย .. ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ ปล่อยไอ้บ้า.. ”

“ หยุดร้องเถอะพี่เอก .. เมื่อถึงที่หมายผมปล่อยแน่ แต่ขอให้ไว้ว่าผมกำลังจะพาพี่ไปยังที่ที่หนึ่ง ..”

“ แกเป็นใครกันแน่ไอ้เด็กผีบ้า ..”

ผมยังคงตะโกนลั่นไปทั่วบริเวณนั้น แต่ก็ต้องตกใจเมื่อเห็นร่างสูงใหญ่ของตำรวจนายหนึ่งกำลังเดินผ่านตัวผมไปช้าๆพร้อมปืนที่กระชับอยู่ในมือ ก่อนที่คนอื่นๆจะค่อยออกมา ยืนล้อมรอบร่างไร้วิญญาณของผมด้วยท่าทีจับจ้อง ระแวดระวังกว่าปกติ เสียงทุ้มนุ่มของผู้มาทีหลังดูจะเป็นหัวหน้าชุดปฏิบัติการเอ่ยแทรกความเงียบสงัดของยามสามทำเอาผมที่กำลังจากก้าวไปจากที่นั่นถึงถึงสะดุ้งเฮือกขนลุกเกรียวขึ้นมาอีกครั้ง ..

“ ยังเด็กอยู่แท้ ๆ ไม่น่ามาตายในสภาพแบบนี้เลย ใครก็ได้แถวนี้ไปปิดกล้องวงจรข้างบน แล้วงดการถ่ายทอดสดของพวกโทรทัศน์ได้แล้ว มันไม่ใช่ภาพที่ชวนมองเอาเสียเลยนา .. ไม่รู้เป็นความคิดใครกันวะ ถ่ายทอดสดจับโจรขโมยหนังสือออกทางทีวีทุกช่องทั่วประเทศ น่าสงสารไอ้หนูคนนี้เสียเหลือเกิน .. มาตายเอาง่ายๆเพราะความไม่รู้ชอบชั่วดี เฮ้อ ..”

พอสิ้นนายตำรวจยศสูงพูดจบหน่วยชุดดำชุดใหญ่ทั้งหมดกรูมาทางด้านนอกเข้ามาพร้อมแสงแฟลตของนักข่าวที่รุมถ่ายภาพตัวผมนอนจมกองหนังสือกับกองเลือดจนดูวุ่นวายเสียเหลือเกิน .. ผมเดินคอตกออกมาด้านนอกพร้อมเด็กต่างด้าวคนนั้นมานั่งตรงม้าหินอ่อนที่มีลมเย็นพัดสบายผ่านร่างเบาบางของเราทั้งสอง .. ความเหงา เศร้าใจต่อสภาวะใหม่ที่ไม่คุ้นเคย กับความตายที่มีเยือนกะทันหันทำเอาผมเกิดจิตตกขึ้น จนกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่ ทำไมนะทำไม .. โชคชะตาของผมจะต้องมาเจอะเจอเรื่องราวสลดหดหู่ จมจ่อมกับความทุกข์ทรมานมานานแสนนานเป็นปี ทั้งๆ ที่ผมน่าจะตายตั้งแต่โดนไอ้เสริมกับลูกน้องซ้อมคราวนั้นแล้ว ..

ผมไม่รู้ว่าทำไมเด็กที่มีชีวิตที่ดีงามอย่างตัวผมจะต้องมามีชะตากรรมชีวิตเยี่ยงโจร เยี่ยงคนเลวจำพวกนั้นไปได้ ทั้งที่เมื่อก่อนครั้งเป็นเด็กพ่อกับแม่ของผมเฝ้าอุ้มชูเลี้ยงดูผมมาอย่างกับไข่ในหิน ยุงไม่ให้ไต่ไรไม่ให้ตอม ทุกอย่างที่ผมต้องการพ่อแม่จะหามาให้ยกเว้นดาวกับเดือนบนฟ้า ผมเป็นลูกชายคนเดียวไม่มีพี่น้อง .. ความโดดเดี่ยวในเมืองหลวงสอนให้ผมต่อสู้กับความหงอยเหงาในหมู่บ้านหรูหราราคาเหยียบสิบล้าน .. ชีวิตผมวันต่อวันมีเพียงโทรทัศน์จอขนาดใหญ่ อินเตอร์เน็ตความเร็วสูง มือถือรุ่นใหม่ราคาเหยียบแสน พี่บัวศรี (พี่เลี้ยงที่แม่จ้างมาจากบ้านนอก) กับกลุ่มเพื่อนที่โรงเรียนและบ้านแถวย่านชุมชนหน้าหมู่บ้าน .. พวกเขาเหล่านี้แหละที่คอยคลายความเหงาของผมได้ระดับหนึ่ง แต่ไม่เท่าพ่อกับแม่หรอกครับ ..

ครอบครัวของผมเป็นครอบครัวที่ย้ายถิ่นฐานมาจากบ้านนอก พ่อกับแม่หนีความยากจนมาอยู่ในหมู่บ้านคนรวยมีรสนิยมหรูหราราคาบ้านแพงกว่าชนชั้นกลางทำงานมาในสิบปี .. ผมไม่ค่อยได้เจอหน้าพ่อกับแม่มากนักเพราะทั้งสองไม่ค่อยได้อยู่ติดบ้านเหมือนตอนครั้งผมยังเด็กๆ ก็ได้พี่ศรี หรือ บุญศรีนี่แหละคอยดูแลในทุกเรื่องไม่ว่าจะเป็นอาหารการกิน เสื้อผ้า การเรียน และอื่นๆทั้งหมด .. บ้านหรือจะเรียกว่าคฤหาสน์ไร้ชีวิตหลังนี้เป็นเสมือนแดนคุมขังอิสรภาพการเรียนรู้ของผมต่อโลกภายนอกอย่างที่ไม่ควรเป็น เพราะความไม่รู้หรือไม่มีใครสอนบทเรียนชีวิตที่ดี การครองตนเป็นคนดี การหลีกลี้หนีสิ่งชั่วร้าย หรือแม้แต่วิจารณญาณตัดสินใจอะไรต่อมิอะไรในชีวิต ผมก็ไม่มีใครมาสั่งมาสอน .. พ่อกับแม่จะมาหาผมที่บ้านเพียงเดือนละครั้ง ก่อนจะหายไปพร้อมเงินในบัญชีจำนวนหนึ่งที่มากโขอยู่ ผมสวมกอดแม่แล้วร้องไห้อยู่บ่อยๆด้วยความคิดถึง แต่แม่เบือนหน้าหนีออก พร้อมผลักตัวผมให้พ้นตัวแล้วเหลือบตามองพ่อที่คิ้วขมวดเข้มอยู่เนือง ๆ เหมือนเกรงใจในการแสดงอารมณ์รักลูกตัวเองออกมาเป็นสิ่งที่ผิด .. ผมไม่เข้าใจในสิ่งที่พ่อแม่ผมแสดงต่อลูกที่ตัวเองคลอดออกมาด้วยการเมินเฉย ไม่ใส่ใจมากนัก พอเอ่ยถามพี่บัวศรีก็ได้รับคำตอบคือ การส่ายหน้าช้าๆ เหมือนบอกว่าอย่าเซ้าซี้ถามคำถามแบบนี้อีก ผมจึงได้แต่เงียบอยู่ตลอดมา
พี่บัวศรีเป็นพี่เลี้ยงที่ดูแลผมมาตั้งแต่ผมยังแบเบาะ เราอยู่กันสองคนมานานสิบกว่าปี ความผูกพันมีมากมายจนแทบจะเรียกว่ามองหน้าก็รู้ใจกันแล้ว พี่บัวศรีเรียนจบชั้นมอหกที่บ้านนอกก็ตามแม่มาอยู่กรุงเทพฯเลยทันทีทั้งที่อายุยังไม่เต็มยี่สิบดีเลย หลังจากนั้นหน้าที่แม่กลาย ๆ ตกเป็นของพี่บัวศรีไปโดยปริยายเพราะพ่อกับแม่เริ่มไม่อยู่ติดบ้าน ออกไปต่างจังหวัดครั้งละเป็นสิบวัน ยี่สิบวัน เป็นเดือน เป็นสองเดือน และล่าสุดทั้งสองหายไปเกือบสามเดือนแล้ว ..

พี่บัวศรีเป็นสาวอีสานที่ชอบอยู่เงียบ ๆ เรียบร้อย ขี้อายเวลามองหน้าคนอื่นๆ โดยเฉพาะหนุ่ม ๆ วินมอเตอร์ไซค์หน้าปากซอยหมู่บ้าน แต่กับผมแล้วพี่บัวศรีจะเป็นอีกคนหนึ่งที่เคร่งขรึม เจ้ากี้เจ้าการ ดูจะเคร่งเครียดไม่ได้ดังใจไปเสียทุกเรื่องทั้งพฤติกรรมหรือผลการเรียนที่ตกแล้วตกอีกของผม ไหนจะเรื่องใช้เงินเปลืองเพื่อเปลี่ยนมือถือรุ่นใหม่หรือเอาไปผลาญกับเสื้อผ้าแบรนด์เนมพวกนั้นอีกหลายแสนบาทต่อเดือน นี่ไม่รวมทั้งเลี้ยงเหล้าเพื่อนคืนละเป็นหมื่นอีกนั่นเล่าทำเอาพี่ศรีอึ้งนิ่งเงียบไม่พูดจากมากขึ้นไปอีก ผมรู้ดีว่าได้ทำตัวไม่เป็นที่พอใจมากนัก แต่ผมแค่รู้สึกเหงาอยากจะมีเพื่อนคุย เพื่อนกิน เพื่อนเที่ยวยามค่ำคืน ไม่ได้ต้องการอะไรไปมากมายกว่านี้อีกแล้ว ..

เช้าวันนี้อากาศสดชื่น เสียงนกสองตัวที่มาเกาะขอบหน้าต่างทุกเช้าปลุกให้ผมตื่นลืมตาขึ้นรับแสงเงินแสงทองที่สาดผ่านผ้าม่านบางสีฟ้าเข้ามาเป็นลำส่องทาทาบผนังสีขาวในห้องสะท้อนกลับสว่างไสวไปหมด ลุกขึ้นมาขยี้ตาสลัดผ้าห่มออกจากตัวได้ผมเดินตรงไปยังห้องน้ำในทันทีเพื่อเตรียมตัวเข้าห้องสอบในวันสุดท้ายในวันนี้ เดินลงมาจากห้องชั้นสองจนมาถึงโต๊ะอาหารก็เห็นพี่บัวศรีรีบเก็บซ่อนผ้าเช็ดหน้าผืนเดิมไว้ในกระเป๋าข้างตัวในทันทีอย่างรวดเร็ว จนน่าสงสัยพิกล กี่ครั้งแล้วที่ผมเห็นพี่เลี้ยงคนนี้แอบร้องไห้แล้วรีบเช็ดน้ำตาที่เปื้อนหน้าให้หายไปอย่างรวดเร็ว เสมือนหนึ่งมีความทุกข์ใจจนแทบจะบอกกล่าวผมไม่ได้เลยทีเดียว ..

ผมค่อยตักข้าวต้มที่ร้อนอุ่นพอดีเข้าปากช้าๆ พร้อมสายตาที่จับจ้องดูปฎิกิริยางกเงิ่นของพี่บัวศรีอย่างไม่เคยทำมาก่อน ..

“ เป็นอะไรพี่ศรี ผมสังเกตว่าพี่กำลังซ่อนอะไรผมอยู่ ..”

ผมเอ่ยถามไปทันทีพี่ศรีนั่งลงตรงเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม ร่างบางของเธอกระตุกสั่นขั้นมากะทันหันดูน่าสงสารอย่างบอกไม่ถูก สีหน้าที่ซีดเผือดทำเอาผมแทบจะไม่อยากซักไซร์เอาความอะไรกับพี่เลี้ยงกึ่งเพื่อนคนเดียวในชีวิตผมอะไรแล้ว ..

“ ปล่ะนี่คุณเอก .. พี่ไม่ได้เป็นอะไร แค่ปวดหัวไม่สบายนิดหน่อยจ๊ะ..”

“ เอกก็ไม่ได้ว่าอะไรพี่นะ เรามีกันอยู่สองคน ต้องรักกัน เชื่อใจกัน ถึงจะถูกใช่ไหมพี่ศรี ..”

“ ชะช่าย .. คุณเอกพูดถูกศรีไม่มีอะไรจะเป็นความลับกับคุณเอกหรอก ยกเว้นเรื่องบางเรื่องเมื่อถึงเวลาก็จะรับรู้ได้เอง ไม่ต้องมีคนมาบอกหรอกค่ะ ..”

“ ผมว่าพี่ศรีดูแปลกๆไปนะครับช่วงนี้ เมื่อตะกี้เห็นพี่ร้องไห้อีกแล้ว และก็บ่อยอีกหลายครั้งไปแอบร้องไห้ที่หลังบ้านเป็นประจำ พี่ศรีครับ .. มีเรื่องราวอะไรที่พอจะบอกเอกได้ไหม ปีนี้เอกอายุสิบสี่ย่างสิบห้า เรื่องร้ายแรงอะไร ๆ ก็คิดว่าน่าจะพอรับรู้ได้แล้ว บอกมาเถอะครับเผื่อจะหาทางช่วยคิดทางออก ..”

ผมต้องอึ้งไปอีกครั้งเมื่อพี่ศรีฟุบหน้าไปกับโต๊ะแล้วร้องไห้ฟูมฟายเสียงดังออกมากว่าปกติจนผมต้องรีบลุกไปสวมกอดเอาไว้เบา ๆ ก่อนที่เวลาจะผ่านไปอีกหลายนาทีร่างบางของพี่เลี้ยงผมค่อยเงยหน้ามองมาทางผมจับจ้องใบหน้าแล้วปาดน้ำตาที่ไหลออกมาอีกครั้งเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงแหบระโหยเศร้าลึก ฟังแล้วขนลุกว่า ..

“ คุณเอกขาฟังศรีดี ๆ นะคะ”

“ รีบเล่ามาเถอะครับพี่ เอกอยากรู้เรื่องราวร้ายแรง เผื่อจะช่วยพี่ได้ ..”

“ คุณเอกไม่ต้องมาช่วยพี่หรอกค่ะ ช่วยเหลือตัวเองให้รอดปลอดภัยก่อนดีกว่านะ..”

“ เอ๊ะ .. เป็นเรื่องของเอกหรอกหรือที่พี่ศรีกลุ้มใจ มันเรื่องอะไรกัน .. เอกไปโรงเรียนปกติ อาจจะมีเรื่องคบเพื่อนเกเรสลัมข้างบ้านไปบ้างก็ไม่น่าเสียหายอะไร หรือเป็นเรื่องการใช้เงินเปลืองของเอกก็ไม่น่าใช่ สมุดธนาคารที่ไปเช็คยอดดุก็มีอยู่หลายหมื่นบาทนี่นา หรือจะเป็นเรื่องผู้หญิง เอกไม่ ..”

ยังไม่ทันที่ผมจะอธิบายพี่ศรีโพล่งตอบสวนออกมาพร้อมร้องไห้สะอื้นโฮตัวโยนน่ากลัว

“ คุณเอกไม่สังเกตเลยหรือว่าพ่อกับแม่ไม่ได้มาบ้านหลังนี้เกือบห้าเดือนแล้ว ..”

ผมระบายยิ้มออกอย่างอารมณ์ดี พร้อมตักข้าวต้มควันโชยส่งกลิ่นหอมเข้าปากแล้วเคี้ยวช้าๆ ไม่ได้ตกใจกับเรื่องที่พี่ศรีเล่าออกมาเลย ด้วยความคิดที่ว่าพ่อกับแม่หายไปแบบนี้น่าจะเป็นเรื่องปกติมากๆ ธรรมดาเสียอีกที่พ่อแม่หายไปครั้งล่ะสี่ห้าเดือน ประเดี๋ยวถ้าเขารู้ว่าผมใช้เงินในธนาคารหมดแม่กับพ่อก็จะเข้ามากรุงเทพฯเอง ไม่เห็นน่าแปลกตรงไหนเลยนี่นา

“ คุณเอกไม่เสียใจเลยเหรอ ถ้าพี่ศรีจะบอกข่าวร้ายว่า ..”

พี่ศรียังคงสะอื้นจนน้ำหูน้ำตาไหลเป็นทางเช่นเดิม

“ บอกมาเถอะเอกรับได้ พี่หยุดร้องก่อนนะ ..”

ผมเอื้อมมือไปหยิบกระดาบชำระไปให้พี่ศรี แล้วกลับมานั่งฟังที่เดิม

“ คุณเอกขา .. เมื่อสองอาทิตย์ก่อนตำรวจมาบ้านเราแจ้งเรื่องไว้หลายเรื่อง ไม่ดีทั้งนั้น ..”

“ ห๊า .. มีตำรวจมาบ้านเราทำไมพี่ไม่บอกผมตั้งแต่ตอนโน้น แล้วมันเรื่องอะไรกัน ถ้าเป็นเรื่องยาบ้าของไอ้เป็ด .. เอกไม่ได้ยุ่งกะแก็งค์นี้มานานแล้ว ที่สำคัญวันนี้เป็นวันสอบวันสุดท้ายของเอก .. วันมะรืนนี้เอกจะไปบ้านนอกกับพี่ศรีแล้วไง ..”

“ ไม่ใช่เรื่องนั้นหรอกค่ะ ตำรวจมาแจ้งข่าวว่า .. ฮือ ฮือ ..”

พี่บัวศรียังคงร้องไห้หนักขึ้นไปอีก จนผมต้องปรามออกไปว่า

“ เล่ามาเถอะพี่ศรีพ่อกับแม่เป็นอะไรที่ต่างจังหวัด .. เอกกลัวแล้วนะพี่อย่าร้องไห้สิ ..”

ผมเริ่มรู้สึกใจไม่ดีขึ้นมาเมื่อเห็นน้ำตาจากการร้องไห้ฟูมฟายของพี่ศรี ก่อนจะได้รับคำตอบในน้ำเสียงสั่นเครือน้ำตาปร่าพรมใบหน้าของพี่เลี้ยงผม

“ คุณเอกขา .. ตำรวจมาบอกว่าคุณภพกับคุณณีถูกฆ่าตายทิ้งแม่น้ำมูลที่บุรีรัมย์ ฮือ ฮือ ..”

ผมขนลุกซู่ หน้ามืดวิงเวียนคล้ายจะเป็นลมขึ้นมาในทันทีพร้อมความวังเวงในหัวใจ เมื่อได้ยินว่าพ่อกับแม่ที่หายไปตลอดห้าเดือนถูกฆ่าตายแล้ว น้ำตาเจ้ากรรมไหลออกมาอย่างไม่ขาดสายร่างกายแข็งนิ่งเหมือนถูกไฟฟ้าช็อตด้วยกำลังหมื่นโวล์ต พี่บัวศรีกลับดูเข้มแข็งกว่าผมขึ้นมาทันทีเดินตรงเข้ามาสวมกอดตัวผมไว้แน่น ..

เราสองคนร้องไห้กันเงียบๆ อยู่ตรงโต๊ะกินข้าวนานหลายชั่วโมง โดยไม่ได้พูดคุยอะไรกันอีกเลย ..

หลังจากเช้าวันนั้นชีวิตปกติของผมกลับพลิกเปลี่ยนไปแบบหน้ามือเป็นหลังมือ .. ความหายนะหลังจากพ่อกับแม่หายไปพร้อมกับข่าวร้ายว่าถูกฆ่าทิ้งลำน้ำมูลเริ่มสำแดงฤทธิ์ทีละน้อยเมื่อพี่บัวศรีแจ้งว่าเงินฝากในบัญชีจะหมดแล้วเหลือติดอยู่ไม่ถึงหมื่นบาท ทองคำของเธอก็เอาไปจำนำหมดทุกเส้นแล้ว เหลือแค่เพียงกำไลเงินไม่มีค่างวดวงเดียวเท่านั้น ..

ผมตกใจที่โรงเรียนเรียกไปพบว่ายังไม่ได้จ่ายเทอมมาสองเทอมแล้ว ถ้าไม่มีมาชำระผลสอบที่สอบไปจะเป็นโมฆะ อาจจะสิ้นสภาพการเป็นนักเรียนในภาคเรียนหน้าซึ่งเป็นภาคเรียนสุดท้ายก่อนจบได้ .. พี่บัวศรียังนั่งซึมเศร้าในทุกแห่งที่ของบ้าน .. ดูเหมือนข่าวร้ายครั้งนี้จะพรากเอาความสดชื่น ร่าเริง กระฉับกระเฉง และตัวตนของพี่ศรีไปจนหมด ..

ผมรู้เรื่องความผูกพันของแม่กับพี่บัวศรีเพียงคร่าวๆว่าทั้งสองหนีมาจากโรงงานนรกแถบจังหวัดสมุทรสาครมาด้วยกันในสภาพกระเซอะกระเซิงนอนสลบไสลขาดสติสตังอยู่ข้างถนน กระทั่งพ่อกับลูกน้องขับรถผ่านแล้วช่วยพาไปโรงพยาบาลด้วยมุทิตาจิตแท้จริง จนพ่อกับแม่ตกลงอยู่กินเป็นผัวเมีย แล้วรับพี่บัวศรีอยู่ด้วยที่บ้านเพื่อทำหน้าที่แม่บ้านกึ่งพี่เลี้ยงตัวผมไปในตัวด้วยเลย .. พ่อกับแม่ทิ้งผมกับพี่บัวศรีจนเป็นเรื่องปกติ ชีวิตผมคุ้นชินกับการอยู่คนเดียวจนเป็นเรื่องปกติมาสิบกว่าปีแล้ว ..

เพื่อนกลุ่มแรกและกลุ่มเดียวที่ผมมีก็คือ พวกไอ้เป็ด .. ทั้งหมดในกลุ่มนี้มีอยู่หกคน หนู เก้ง ดาม และหยก เด็กผู้หญิงคนเดียวในกลุ่มท่าทางเงียบขรึม มากไปด้วยน้ำใจ ..

พี่ศรีมักจะต่อว่าผมเสมอหากรู้ว่าผมไปคลุกกับพวกไอ้เป็ด บางทีถึงกับต่อด่าผรุสวาทรุนแรงกับผมว่าคบคนไม่ดีทำให้ชีวิตดีงามอาจจะตกต่ำจมไปอยู่เหมือนบัวใต้น้ำ .. พวกนี้เป็นมิจฉาชีพโดยกำเนิด มันจะทำทุกอย่างเพื่อให้ได้เงินและดิ้นรนเอาชีวิตรอด ไม่ว่าจะถูกกฎหมายหรือผิดกฎหมาย ถ้าขืนผมยังคบหาและเสวนาด้วยบ่อย ๆ อาจจะถูกชักจูงไปในทางต่ำได้ง่ายไม่ว่าวันใดวันหนึ่งสักวัน .. ผมพยายามจะอธิบายว่าพวกของเป็ดไม่ได้ทำอะไรให้ผมรู้สึกแย่ หรือลำบากใจ กลับทำตรงกันข้ามคือ พวกเขามีน้ำใจ พยายามจะช่วยเหลือผมในหลายเรื่อง ทั้งเรื่องเงินทอง หรือเรื่องศักดิ์ศรีลูกผู้ชายหากพวกไหนกลุ่มไหนมารังแกพวกเราแถบนี้ .. พี่ศรีบ่นได้ไม่นานก็ต้องยอมล่าถอยไปเพราะเห็นว่าเป็นหนทางเดียวที่จะประทังความเหงาจากการอยู่บ้านคนเดียวของผม ..

และแล้ววันสำคัญก็มาถึงเมื่อผมกับพี่ศรีหิ้วของใช้เท่าที่จำเป็นออกจากบ้าน หรือคฤหาสน์ใหญ่ราคาเกือบสิบล้านในรุ่งเช้าเมื่อพระอาทิตย์โผล่ขึ้นมาไม่นานเพราะคำสั่งประกาศขายทอดตลาดทรัพย์สินของธนาคารแปะติดหน้าบ้านมาเกือบอาทิตย์แล้วนั่นเอง ผมเห็นสีหน้าหม่นเศร้าของพี่ศรีก็อดจะใจหายไปไม่ได้ มือสองข้างกำไว้แน่นสะกดอารมณ์ข้างในเต็มที่ ไม่อยากจะฟูมฟายกับโชคชะตาที่เข้ามาจู่โจมชีวิตอย่างกะทันหัน .. พี่ศรียังคงร้องไห้กระซิกบนรถแท็กซี่กระทั่งมาถึงสถานีขนส่งหมอชิต ผมเดินไปซื้อตั๋วกลับอีสานให้เดินไปส่งขึ้นรถ พี่ศรีดึงตัวผมเข้าไปกอดอีกครั้ง แล้วเอ่ยออกมาว่า ..

“ ขอให้คุณเอกรักษาเนื้อรักษาตัวให้ดี อย่าหลงอุบายคนเลว ตั้งมั่นอยู่ในความดีและศีลธรรม .. คิดทำอะไรก็มีสติ อย่าพลาดพลั้งให้กับความชั่วเหมือนพ่อกับแม่ .. บัวศรีจะไปรอคุณที่บ้านนอกคงอีกไม่นานใช่ไหม ..”

ผมปาดน้ำตาตัวเองออกอย่างรวดเร็วแล้วคลายอ้อมแขนพี่ศรี ก่อนจะพาขึ้นไปบนรถทัวร์ปรับอากาศชั้นสองที่สตาร์ทเครื่องใกล้จะออกเต็มทีแล้ว ผมยืนมองไฟท้ายรถคันนั้นลับตาไปที่มุมถนนพร้อมสายลมเย็นพัดมาจะรู้สึกยะเยือกแปลก ๆ หัวใจผมกำลังร่ำไห้เหมือนจะต้องจากพี่เลี้ยงอันเป็นที่รักไปตลอดกาล

.. ผมกำลังโดดเดี่ยวตัวคนเดียวท่ามกลางการต่อสู้เพื่อเอาชีวิตให้รอดในวันข้างหน้าที่ดูมืดมน .. ช่างน่าขันที่ชีวิตคนเราจะตกต่ำได้ในชั่วข้ามคืน เพียงเพราะสังคมให้ทางเลือกมาแล้ว โดยไม่มีสิทธิ์ร้องขอหรืออุทธรณ์ใดใดต่อโชคชะตากำหนด .. จากเด็กชายลูกคนมีอันจะกินจำต้องออกจากโรงเรียนเพราะไม่มีเงินค่าเทอม บ้านที่เคยซุกหัวนอนธนาคารเรียกยึดคืนเพราะไม่มีการส่งค่างวดมาเกือบปี .. เงินในธนาคารคงค้างเหลือไม่ถึงห้าพัน แบ่งจ่ายให้พี่เลี้ยงไปกลับบ้านนอกสามพันคงเหลือติดกระเป๋าไว้มัดจำค่าเช่าห้องพักพันห้าเหลือไว้ติดตัวแค่ห้าร้อยเพียงเท่านั้น ..

ขณะที่กำลังจะเดินออกจากสถานีขนส่งหมอชิตแล้วตรงไปขึ้นรถเมล์เพื่อไปยังบ้านเช่าที่บอกเอาไว้เมื่อสองวันก่อนผมก็มองเห็นว่ามีเด็กสาวตัวผอมกำลังจะผ่านหน้าไปอย่างเร่งรีบ ไม่สนใจ หรือมองสิ่งใดตรงหน้าเลย ..

ผมจำได้ว่าเป็นหยกนั่นเองที่มากับเก้ง ตามประกบด้านหลังห่างไปประมาณห้าเมตร ..

หนังสือมรณะ ตอนแรก .. ลองเสริฟให้เพื่อนหนอนชิมกันดู .. เรื่องนี้เป็นเรื่องราวโศกนาฎกรรมของเด็กหนุ่มคนหนึ่ง ชีวิตของเขาเปลี่ยนแปลงไปตลอดกาลเมื่อต้องมีชีวิตอยู่คนเดียว ..คิดคนเดียว ทำคนเดียว .. กระทั่งเอาตัวเองไปพัวพันกับสิ่งชั่วร้าย จนยากจะถอนตัวได้ .. ชีวิตของเขาน่าสงสารมาก น้อยแค่ไหน .. อยากให้ลองอ่านกันดูนะครับ .. เรื่องโหดปนสยองขวัญหน่อย ๆ นะครับผม ..

นายอิส / เมฆชรา
๒๗ ตุลาคม ๒๕๕๓
๑๑ นาฬิกาครับ

Create Date : 27 ตุลาคม 2553

2 comments

Last Update : 27 ตุลาคม 2553 11:09:01 น.

Counter : 1157 Pageviews.

น่าอ่านครับ ชอบแนวนี้อยู่แล้วจะรอตอนต่อไปครับ

โดย: สามปอยหลวง 31 ตุลาคม 2553 21:45:09 น.

ขอบคุณนักเขียนคนเก่ง
ที่ให้กำลังใจกันนะครับ
งานเขียนของท่านก็สุดยอด .. ผมชื่นชมจริงๆๆ
เป็นกำลังใจให้นะครับ

โดย: เมฆชรา 1 พฤศจิกายน 2553 9:58:41 น.