ขณะที่เขียนเรื่องราวเหล่านี้
ฉันกำลังเดินทาง
ถ้าเหลียวหลังก็ผ่านมาแล้ว
หลายหมื่นหลายพันไมล์
ผ่านห้าแยกปากเกร็ด
มาสักพักใหญ่ๆ
ในอีกไม่กี่ปีข้างหน้า
ก็เฉียดๆใกล้คลองหก จังหวัดปทุมธานีแล้ว
ผ่านมาหมด...
ทุกสภาพพื้นผิวจราจร
ทั้งถนนไฮเวย์ ถนนดินลูกรัง
ถนนคอนกรีด หรือราดด้วยยางมะตอย
ขึ้นสะพานลงสะพาน
เวลาผ่านไปไวเหมือนโกหก
ขณะนี้สภาพรถโดยสาร
หรือร่างกาย
เริ่มที่จะป่วยและทรุดโทรม
ต้องเติมน้ำ เติมลม
เปลี่ยนถ่ายน้ำมันเครื่อง
กันเป็นระยะๆ
ทำให้เห็นสัจจะความจริง
ที่ว่าด้วยสังขารคือกองทุกข์
ไม่ทุกข์กับความเจ็บป่วยของตัวเอง
ก็เป็นทุกข์กับสังขาร
ของบุคคลอันเป็นที่รัก
บางทีต้องหยุดพัก
อยู่กับลมหายใจเข้าออก
และบอกกับตัวเองว่า
เป็นเรื่องปกติธรรมดาของชีวิต
จะคิดให้วุ่นทำไม
เมื่อชีวิตยังไม่สิ้นก็ต้องดิ้นกันไป
การหาสตางค์
ก็ต้องมีความ Strong
และประคองสติให้มั่นไม่หวั่นไหว
ใครคนหนึ่งเคยบอกไว้ว่า
ชีวิตคือความรู้สึก
ที่เรามีต่อตัวเองทั้งวันนั่นแหละ
และสิ่งนี้เองที่ทำให้รู้สึกพึงพอใจ
มีความสงบๆสบายๆ
ในแต่ละช่วงเวลา
และเพียงพอ
กับชีวิตพอเพียงของตัวเอง
.......