หลายวันที่ผ่านมา 

ฉันนั่งเฝ้าหน้าทีวีติดตามข่าว 13 หมูป่า 

ที่ติดอยู่ในถ้ำหลวง

รู้สึกสงสารเด็กๆที่ต้องอดน้ำอดข้าว

เมื่อรู้ว่าทุกคนปลอดภัย

จึงรู้สึกโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก

เรื่องราวในครั้งนี้ ไปกระตุ้นความทรงจำ

ถึงเรื่องราวเมื่อปี 54

ครั้งที่น้ำท่วมใหญ่

เวลาผ่านไปไวคล้ายติดจรวด

ผ่านมาเกือบเจ็ดปีแล้วหรือนี่

อีกสองปีข้างหน้าน้องน้ำอาจวนกลับมาใหม่

อย่าให้เป็นดังที่คิดไว้เลย

เพราะถ้าน้องน้ำวนกลับมาอีกครั้ง

สิ่งที่จะหายไปในสองปีข้างหน้า

อาจคือพื้นที่บางส่วนของกรุงเทพมหานคร

ทุกสิ่งทุกอย่างอาจจมอยู่ใต้บาดาล

และบ้านของฉัน

ที่อยู่สูงกว่าระดับน้ำทะเล

ก็จะกลายเป็นศูนย์อพยพของผู้ประสบภัย

เมื่อคนจำนวนมากๆอพยพมาอยู่รวมกัน

ก็คล้ายเด็กๆติดอยู่บนโขดหินในถ้ำ

สิ่งที่จะหายไปจากท้องตลาด

จากร้านสะดวกซื้อนั่นก็คืออาหารและน้ำดื่ม

มีเงินมากมายขนาดไหน ก็ซื้ออะไรไม่ได้

เพราะชั้นวางของใน 7/11 มีแต่ความว่างเปล่า

ที่เกิดจากการกักตุน…

น้ำท่วมถนนทุกสายเราถูกตัดขาดจากโลกภายนอก

ขาดแคลนอาหารและน้ำกินน้ำใช้

ทั้งๆที่มีน้ำล้อมรอบแต่ไม่สามารถนำมาดื่มกินได้...

ส่วนน้ำฝนที่ตกลงบนหลังคา

ปนเปื้อนด้วยขี้นกพิราบ

กว่าที่ความช่วยเหลือจะมาถึง

พวกเราคงผอมโซ นั่งหัวโตตาลึกโบ๋

 เป็นเด็กเอธิโอเปีย...

เพล้ง….

เสียงจานหล่นลงพื้น

ฉันตื่นจากภวังค์…ที่แท้เป็นแค่ฝันไป

....อย่าให้ถึงวันนั้นเลย..

อย่าให้มันต้องกลายเป็นจริง...

เสียงเพลงของติ๊นาดังมาไกลๆ

Create Date : 12 กรกฎาคม 2561
Last Update : 12 กรกฎาคม 2561 20:54:30 น.		9 comments
Counter : 1065 Pageviews.
Share Tweet