โครงการ144
นิทานหลอกเด็ก
มีน กุสุมา เขียนคำ
หลังจากที่มองหาสถานที่ปลอดภัยสำหรับลูกน้อย
ปีนขึ้นๆลงๆต้นไม้มาหลายวัน
มันตัดสินใจ เดินลัดเลาะบนหลังคามาหยุดอยู่ตรงตู้ลำโพงเก่าๆ
ซึ่งวางไว้บริเวณกันสาดของบ้านหลังหนึ่ง
ท้องที่บวมเป่ง บัดนี้กลับยานโทงเทงดูสูบผอมลงไปถนัดตา
บ่ายวันที่ร้อนอบอ้าว เสียงดังกุกๆกักๆบนกันสาด
แม่แมวคาบเหยื่อมาฝากลูกๆของมัน
มันนอนส่ายหางไปมา ให้ลูกไล่กัด ลูกบางตัว วิ่งไล่ฟัดหางแม่
บางตัวก็กำลังสนุกกับการวิ่งไล่จับหนูบางตัวก็กล้าๆกลัวๆมุดอยู่ในตู้สำโพง
ไม่นานมันก็ละจากที่ซ่อนออกมาสนุกกับพี่ๆน้องๆ
และเลิกสนใจหางของแม่ ผลัดกันไล่งับและจับหนูโยนไปมา
ทำไมไม่มีใครมาช่วยลูกหนูล่ะคะ น้ำเสียงตัดพ้อของลูก
สายทิพย์จึงละสายตาจากหนังสือหันมาปลอบโยน
ลูกหนูคงหนีออกจากบ้านโดยไม่ได้บอกใคร พ่อกับแม่คงกำลังตามหาอยู่ค่ะ
เด็กน้อยยังไม่หายสงสัยแล้วแม่แมวจับลูกหนูมาทำไมคะ
สายทิพย์นิ่งคิดก่อนที่จะบอกออกไป แมวส่วนใหญ่ที่ไม่มีเจ้าของ
เขาจะต้องไปล่าหาอาหารมาให้ลูกๆค่ะ
หนูน้อยขี้สงสัยถามต่อแล้วทำไมมันไม่กินนมล่ะคะ
ลูกแมวที่โตแล้วเขาจะเริ่มหัดกินอาหารอย่างอื่นค่ะ
เพราะนมของแม่ไม่มีสารอาหารเพียงพอ
เหมือนที่หนูต้องทานข้าวใช่ไหมคะเธอพยักหน้าแทนคำตอบ
แล้วทำไมแม่แมวไม่กัดให้ตายล่ะคะ ลูกแมวจะได้กิน
ทำแบบนี้ลูกหนูคงตกใจแย่
และมันคงจะเจ็บที่ถูกแมวกัด น่าสงสารจังค่ะคุณแม่
พูดจบเด็กน้อยโผเข้าซบอกของผู้เป็นแม่
เธอวางหนังสือเล่มนั้นแล้วหันมากอดลูกน้อยนิ่งและนาน
ก่อนที่จะอธิบายอย่างระมัดระวังว่า
แม่แมวคงกำลังสอนลูกให้เรียนรู้วิธีล่าหาอาหาร
เพราะนี่คือการทำงานของแมวค่ะ
เหมือนกับที่แม่ สอนให้หนูกินข้าวเองแต่งตัวเอง
อีกหน่อยต้องไปโรงเรียนจะทำอะไรหลายๆอย่างด้วยตัวเองได้ไงคะ
แต่หนูไม่อยากไปโรงเรียนนี่คะ หนูอยากอยู่กับคุณแม่
และไม่ฆ่าสัตว์โดยเด็ดขาด
หนูไม่ต้องเรียนรู้วิธีล่าเหยื่อแบบลูกแมวหรอกค่ะ
ที่โรงเรียนมีเพื่อนๆกับของเล่นมากมาย และคุณครูจะเล่านิทานสนุกๆให้ฟังค่ะ
มีนิทานมากกว่าคุณแม่อีกเหรอคะ
ค่ะ
บางทีความเป็นจริงของโลกใบนี้ ก็เจ็บปวดเกินไป
นี่ถ้าหากลูกรู้ว่าอาหารแต่ละจานที่กินลงไป
ต้องสังเวยด้วยชีวิตจะรู้สึกอย่างไรนี่อาจเป็นก้าวใหม่ที่ลูกต้องเรียนรู้
ที่จะอยู่กับโลกอย่างเข้าใจก็ได้
ทำไมแมวไม่กินอาหารเม็ดล่ะคะเสียงอู้อี้ของลูกยังวนอยู่กับเรื่องแมว
ปลุกให้เธอตื่นจากภวังค์ เธอนิ่งกระทั่งลูกต้องเงยหน้า
กลับมาถามซ้ำอีกครั้งทำไมแมวไม่กินอาหารเม็ดล่ะคะ
เธอตอบลูกไปว่า เพราะเขาเป็นแมวป่าไม่ใช่แมวบ้าน เขาคือสัตว์นักล่า
ประเภทเดียวกับเสือ เขาทำหน้าที่ควบคุมประชากร
เพื่อกำจัดสายพันธุ์ที่อ่อนแอ เขาคือผู้สร้างสมดุลให้กับป่าค่ะ
ตอบไปแล้ว ก็ยังไม่แน่ใจว่าลูกสาวตัวน้อย จะเข้าใจหรือเปล่า
ผู้ที่แข็งแรงกว่าจึงจะมีสิทธิ์อยู่เหรอคะ
เสียงแว่วๆของลูกดังมาอีกระรอก
เราไม่ใช่สัตว์ป่า เป็นมนุษย์ผู้มีอารยธรรม ใช้ปัญญามากกว่าใช้กำลัง
ผู้ที่แข็งแรงทั้งร่างกายและจิตใจ จึงจะอยู่บนโลกใบนี้ได้อย่างมีความสุขค่ะ
แล้วหนูต้องทำยังไงบ้างคะถึงจะแข็งแรงและมีความสุข
อยากแข็งแรงใช่ไหมคะ ก่อนอื่นเลย
เราต้องสวดมนต์ก่อนนอนจิตใจจะได้สุขสงบ
การสวดมนต์จะทำให้นอนหลับสบาย
พรุ่งนี้จะได้ตื่นเช้าๆไปเดินรับอากาศบริสุทธิ์ เพื่อร่างกายและจิตใจที่แข็งแรงค่ะ
เสียงสวดมนต์ตามคุณแม่ดังแจ้วๆจบลงแล้ว
เด็กน้อยนอนลงอย่างว่าง่าย
ก่อนที่ไฟหัวเตียงจะดับวูบ สายทิพย์โน้มตัวลงจูบหน้าผากหนูน้อยจำไม
ราตรีสวัสดิ์นะคะ คนดีของแม่
................................
แอมอร
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 61 คน [
มาอ่านนิทานหลอกเด็กค่ะ
ยังไม่ได้เริ่มเขียนเลย
เพื่อนๆ สงสัยไปเที่ยวกันหมด
อ่านแล้วได้ข้อคิดอีกแล้ว
บางทีผู้ใหญ่ก็จำเป็นต้องตอบแบบนั้นเนาะ
เพราะว่าอาจจะยากเกินกว่าเด็กจะเข้าใจ
โตมาหนูน้อยก็จะเรียนรู้ไปได้เองจากประสบการณ์
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆค่า