Group Blog All Blog
|
นวนิยายเรื่อง บ้านอานองเต127 นวนิยายเรื่อง บ้านอานองเต127 ผมฟังเพลงก่อน Mozart - Lacrimosa Dmitri Shostakovich - Waltz No. 2 Tchaikovsky - Waltz of the Flowers Dvorak - Romance for piano and violin, Op.11 Teresa Brewer - A Tear Fell Mendelssohn - Songs Without Words (complete set) - Rena Kyriakou Mendelssohn - Songs Without Words (complete set) - Rena Kyriakou มาถึงบทนี้ เรื่อง การถูกอุ้ม การมีข้อพิพาทอะไรธรรมดา เรื่องเล็กและต่อไปจะกลายเป็นเรื่องใหญ่ การเป็นหุ่นเชิดหรือหุ่นกระบอก ทำงานมีคนชักใยอยู่้ข้างหลัง แต่หานายไม่เจอพอทำไปเรารับผิด คนที่ชักใยหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้ เรื่องการกินค่านายหน้า แบบย่อแบบพิสดาร การมีโอเวอร์ไรดิ้ง มีบัญชีหักโอนในนอกประเทศในประเทศที่ หน่วยภาษีไม่อาจติดตามได้ การได้ค่าคอมพิสดาร จากการเมืองหรือเรื่องสกปรก การเอื้อชนิดหาตัวจับไม่ได ก็ การจับผิดผ่านจิตวิทยาทดลอง การเป็นหน้าม้า การทำค้าแบบยี่ปั๊วซาปั๊ว การมีเอี่ยวตกลงกับเตียงนอนจับไม่ได้ การหนีออกนอกประเทศผ่านช่องทางมืดช่องทางแจ้ง การสมคบคิด การหลีกฏหมาย การมีสงครามเย็นเชิงเงินฝืดเชิงเงินเฟ้อ การได้กำไรจากการค้่าชนิดพิเศษ หักกันในต่างประเทศ ไม่มีใครสามารถรู้ได้ นี่เป็นพล็อตของเรื่องที่ ผมพยายามจะนำมาประกอบนวนิยายและหนัง ในเรื่อบ้านอานองเตนี้ ถ้าผมคิดได้ดีๆในบทต่อๆไป ว่าอย่างนั้น ผมมาแสดงในบทเป็นพระเอกนำเรื่องเหล่านี้ มาประกอบฉาก ผมรู้ตอนที่ผมเป็นผู้จัดการหนุ่มที่สุด ทำงานกับฝรั่งจึงเกิดรู้ขึ้น ซึ่งสนุกมาก พบในช่วงสงครามเวียตนาม เพราะสมัยนั้นการเงินสะพัดมาก จึงมีพิสดารหลายรูปแบบ แต่มีวิธีที่ไม่ต้องทำมาเอง สดๆเซ็งๆไม่ผิดแต่ชอบธรรม การตกลงบนเตียงนอน การแสดงหนังสดบนเตียงนอนส่งรหัสลับ ต่อกัน ทั้งหมดมีทั้งจริงไม่จริงเป็นหนัง เคยปรากฏในหน้าหนังสือพิมพ์ นิตยสารต่างๆจะเปิดโปงรายละเอียด ให้คนอ่านรู้ เพื่อต่อต้านคนค้าข้ามชาติ และส่งผลสู่สงครามเศรษฐกิจ สงครามกลางเมือง การละเล่นกามารมณ์พิสดาร บนโต๊ะใต้โต๊ะบนเตียงใต้เตียง มีด้วยรึอย่างนี้ผมคิด จนต่อมาเรื่องแตกเพราะทรยศหักหลังกัน จนความลับแตกออกมาจนกลายไม่เป็นความลับ จนกลายเป็นการค้าชนิดเอาชื่อมาปะไว้แต่เจ้าของที่แท้จริงไม่มี ทำแล้วแบ่งเปอร์เซ็นต์กัน คนบริโภคไม่รู้ แต่ติดใจโฆษณาจนโงหัวไม่ขึ้น การฉวยโอกาศทำธุรกิจบางอย่าง ที่คนอื่นไม่คาดคิด และได้ผล การปั่นหุ้น อะไรต่อมิอะไร จนต่อมามีกฏหมายเกิดขึ้น ถึงจุดหากินยาก เกิดอาญากรรม จนกระทั่งเกิดยุคทำดีดี รวยดีๆเกิดขึ้นตามมาอีก เพื่อมาตามดู เหมือนเรื่องทอม และเจอรรี่(ดูอ้างอิงท้ายบท)การ์ตูนอย่างนั้นที่เราเคยดูจนหัวเราะ ชนิดปล่อยสุด การฆ่าปิดปาก การรวยทางลัด การบ้าจนรวย บ่องจนรวยติดอันดับ เที่ยวจนรวย ผมเดินทางไป ไม่คิดว่าเหตุการณ์ทั้งหมดจะมี แต่มีจนได้ เจอตามข่าว และผลจากวิเคราะห์หลายอย่าง หาเหตุผลประกอบ ใช้ปริญญาภูมิปัญญาชนมาตัดสิน ชี้ผิดชี้ถูก จนพบอะไรอีกมาก จนสำทับกับตนเองว่านี่ฝันไปหรือเปล่า โลกใบเดิมของผมไม่มีอย่างนี้ เดิมนั้นผมง่ายๆทำนาเลี้ยงควาย มืดนอน มีตะเกียงเป็นเพื่อน มีแต่เอากันซึ่งหน้าไม่มีลับลมคมใน ไม่มีตอแหล ทำขายกล้วยปิ้ง เด็กนักเรียน ยังชีพไปวันๆหนึ่ง เข้าวัดทำบุญทำทาน จนพบต่อมาการทำบุญแบบสังคมนิยม ทำบุญเอาหน้า จนไม่ไหวแล้ว รู้สึกว่ามันขัดๆ จนต้องหนีโลก เข้าป่าหาความสงบ และถามตนเองว่า เรากำลังโง่หรือกำลังฉลาด ผมถามตนเอง หรือเกิดสภาวะว่ารู้น้อยหรือว่ารู้มาก เกิดขึ้นในใจผม ผมหวนมาทบทวนตนเองว่า ทำไมเราไม่รวย ถ้าคิดรวยทางลัดนั้นแน่นอน เตรียมตัวได้ ไม่คุกก็ออกไปจากโลกนี้เลย จึงไม่คิดรวยทางลัดเรื่องนี้พักเอาไว้เรื่องรวยทางลัด ผมเคยพบว่า อะไรที่เป็นลบเมื่อไปนอกเขาจะทอนให้ แต่ถ้าเป็นบวกเขาก็คงไม่ทอนให้ เพราะถือว่ามีข้อยุติในตัวมันเองอยู่แล้ว จึงไม่คิดว่าต้องกลัว การหนีโลกหนีไปของคนที่คิดรวยทางลัดอื่นใด หรือปัญหาอาญากรข้ามชาติ จะเกิดขึ้นอีกแล้ว ในสมัยนี้ โลกกำลังสงบเพราะโลกทันกัน แบบทันเขาทันเรา และทันใจแล้ว การหนีโลก การไปอยู่อีกมุมหนึ่งของโลกที่ไม่มีใครรู้ โลกจริงๆคิดว่าเราตายไปแล้ว แต่ที่จริงเรายังไม่ตาย เราไปอยู่อีกจักรวาลหนึ่ง ผมคิดว่าฝันไปรึป่าว อย่างนี้มีด้วยรึ จะว่าผมคิดมากก็ใช่ จะไม่คิดมากไปก็ไม่ใช่ แต่เคิด เอาอย่างนี้ก็แล้วกัน คำตอบคือมีก็ได้ไม่มีก็ได้ แต่ที่รู้แน่นอน คือวันวาระมาถึง คนเราแลเราเองคงตาย และสำหรับความตายที่ผมใฝ่ฝันคือ การตายที่มีหมา หนึ่งแมวหนึ่ง มานอนเฝ้าหลุมศพผมใอยู่ตลอดเวลา และผมอยากเป็นผีดี มิใช่ผีกระสือ หรือผีตากละ ทำอย่างไรจึงจะเป็นผีดี ผมถามตนเอง คำตอบของผมคือ ดีให้กับตนเอง และดีคนอื่นเข้าไว้ ดำรงชีวิตธรรมดาๆ หาเช้ากินค่ำสบายสุดๆ เช่นคิด หาให้มี มีเมล็ดน้ำเต้าเมล็ดเดียว และสร้างตัวไปเรื่อย แล้วรอทำไแเรื่อยๆ จากวันเป็นอาทิตย์จากอาทิตย์เป็นเดือน จากเดือนเป็นปี จากปีเป็นหลายปี เชื่อว่าเราจะได้น้ำเต้าที่ปลูกได้เป็นตัน ตีนหนึ่งคือพันกิโล พอได้อย่างนั้น เราก็รวยแล้วเตรีมหาที่เก็บเงิน คือเก็บเงินใเป็นว่าอย่างนั้น เราค่อยไปผจญชีวิตโลกใหม่ ไฝ่หาสนติให้กับตนเอง ไม่ต้องหนีคดีอะไรที่ไหน ไม่ต้องหนีหมายศาล ไม่ต้องมีเวรกับใคร บุญคุณที่จะปฏิการคุณคือ ดินและน้ำเท่านั้น ที่ผมนับถือว่เป็นเทพะเจ้าดินและเทพเจ้าน้ำ ที่ทำใหเม็ดน้ำเต้าเมล็ดเดียวของผมงามเป็นหลายล้านเม็ด และเติบโตเก็บเกี่ยวได้เป็นตันๆในเวลาสืบต่อมา เป็นปีๆๆ และขาย น้ำเต้าภาษาฝรั่งเขาเรียกว่า pumkin ผมเคยเรียนหนังสือ คนเขียนตามตำราที่ผมเรียนมา พบว่า เขาบอกว่ามันมีผีอยู่ในน้ำเต้า อ่านแล้วชอบ สอบได้คะแนนนิดเดียว เพราะในหนังสือคู่มือเรียนเล่มนี้ มีศัพท์ยาก ที่จะตอบให้ครูพอใจได้คะแนนดี ผมพบตนเองในตนเองว่าความหุนหันพลันแล่น ทำให้ผมสอบได้คะแนนน้อย ถ้าขยัน และเวลาสอบมีความอารีอารอบ คะแนนก็จะพุ่งขึ้นมา และเรื่องน้ำเต้านี่เอง ที่ผมเรียนมาในตำราเรื่องผีน้ำเต้า ทำให้ผมอยากปลูกน้ำเต้า หลังแม่ตายไปแล้วไม่รู้จะทำอะไรดีอวดแม่ เมื่อตอนไปหาซื้อเมล็ดผักมาปลูก ในหลายร้อยล้านชนิด ที่พบที่ร้าน ผมจึงเลือกเอาน้ำเต้า เพราะผมเชื่อว่าน้ำเต้ามีผีอยู่จริง จะมีผีหรือไม่มีผี อยู่่ที่เราคิดไปเอง แต่จะคิดอย่างไร ผมจึงตัดสินใจปลุูกน้ำเต้า เพราะตอนเด็ก ๆผมจำได้ว่า แม่เคยปลูกน้ำเต้า และผมชอบกิน และแม่ต้มกินมาจิ้มกับน้ำตาล ทราบ พบว่ามันอร่อยดี น้ำเต้าแกงก็อร่อย ทั้งผัดสดกับต้นกุยช่าย หรือแกงกะทิก็อร่อยทั้งปากอร่อยท้องทั้งเพ ผมก็สำนึกขึ้นมาว่า น้ำเต้า และถ้ามีผีน้ำเต้าจริงก็คงจุดอร่อยจุดนี้ ที่คชอบนิยามกันไปจนเป็น เชิงนิทัศน์กับมันและทุกอย่างบรรดามีในโลกของสิ่ง ทำคิดกันอย่างนี้ เพราะว่าผีน้ำเต้า นี่เองทำให้ผมกินมันอย่างอร่อย และย่อยอาหาร และย่อยรามณ์ ได้อย่างถูกปากเป็นที่สุด นั่นคือผีน้ำเต้า ของผม เป็นข้อสรุป แม้จะไม่เป็นอย่างที่นักเขียน เขาเขียนตำราเรื่องผีน้ำเต้า มาให้เด็กอย่างผมอ่าน และผมก็เชื่อสุดๆ ว่าผีน้ำเต้ามีจริงเพราะเชื่อไว้ดี ที่สุดเมื่อครูสอน หรทือตามใจครูที่ครูอยากบอกอะไร ผมเชื่อหมด เมื่อเขาท่านมาบอกอย่างนี้ เราเป็นเด็กดีเราต้องเชื่อ ถ้าผมดันเชื่าอผิด ผมคิดว่าครูต้องรับผิดชอบ ผม เพื่อจะทำคะแนนสอบภาษาอังกฤษไให้ด้ดี จึงต้องจำปะโยคซินเท็ก และศัพท์ สำนวน และอีกมากมายที่ต้องจำ เพื่อผมจะทำสอบให้ได้ และท้ายสุด ผมจำได้ว่า ผมสอบได้ แม้คัพท์น้อยได้ คะแนนสอบตอนนั้นจำได้ว่าผมจะไม่ค่อยดี คนที่สอนเป็นแหม่นรูปร่างอ้วนขาว ทาปากสีแดงเปลือกมังคุด หลังจากผมสอบ ได้คะแนนผีน้ำเต้า จากหนังสือเรื่องนั้น คนแต่งผมจำไม่ได้ตำราชื่อเล่มอะไรไม่ทราบ แต่จำได้ว่าเป็นตำรานอกและแสนแพง เพราะต้องซื้อจากนอก อันเป็นคู้มือเรียนของผม ที่แหม่มท่านนั้นสอนผม และเมื่อผมสอบผ่าน แล้วจบปริญญาแล้ว ก็ไม่เจอแหม่มท่านผู้นี้อีกเลย เชื่อว่าท่านกลับไปบ้าเกิดเมืองนอนแล้ว แต่ผมยังไม่ลืมอะไรทั้งหมดที่ผมเรียนมา ที่เกิดขึ้น ในชั่วโมงเรียน ภาษาอังกฤษชั่วโมงเรียนอันดูดดื่ม นั้นและ ท้ายสุด เมื่อจบทั้งหมดทุกระบบเรียนในหาลัย ผมได้หอบปริญญามาอวดแม่ นั่คือสิ่งที่ผมภูมิใจมาก แต่แม่เขาเห็น ใบปริญญญาบัตรของผมแล้ว แม่กลับเฉยๆ ผมจึงขอคิดต่อไปอยู่ในใจว่า ดีนะเนี๊ยผมยังโชคดีที่เกิดมา เป็นลูกของแม่ แต่ยังมีบางคนในห้องเดียวกัน ข่าวว่า แม้เงินค่าธรรมเนียมรับปริญญายังไม่มี ที่จะหอบปริญญาบัตรมาอวด พ่อแม่ของตนเอง ได้เหมือนอย่างผมที่ผมเป็น จน ผมจึงคิดได้ว่าโลกมันเป็นเช่นนั้นเองนะ และวันนี้ที่สำคัญคือ เมื่อผมเรียนจบแล้วมาสู่วัยสนธยาแล้ว พบว่า ปริญญานั้นไม่ถูกนำมาใช้ แต่ผมกลับมาปลูกน้ำเต้า และที่น่าเศร้าคือ วันนี้ที่ผมขยันปลูกน้ำเต้าอยู่ ไม่มีแม่เคียงข้างเสียแล้ว คือ เพื่อเชยชมผมเสียแล้ว เพราะแม่ของผมได้ตายไปแล้ว วันหนึ่งผมพาน้ำเต้า ไปให้แม่หนึ่งลูกพ่อหนึ่งลูก ที่สุสาน พบว่าแม่ยิ้มรับ ผมพบ พบว่า แม่คงยิ้มตามภาพหินอ่อน ที่จารึกไว้ที่น่าหลุมศพ และก็รอยยิ้มตายตัว ส่วนผมคิดจะยิ้มรับ กลัวคนงานสุสานที่ยืนอยู่หลังผมที่ไปเพื่นผม เพราะผมมีนิสัยแปลกอย่าหนึ่ง คือกลัวผีหลอก ที่รอเก็บน้ำเต้าเราไปกินแทนแม่ เครื่องเซ่นก็อย่างนั้น เท่าที่ผมพบ ผมเชื่อว่าอย่างนั้น เพราะพิธีเก็บน้ำเต้าเครื่องเซ่นแม่ผม ผมไม่เห็น ผมกลัวว่า คนงานสุสานเขาจะ เห็นว่าผมบ้ารึป่าว ที่ยืนยิ้มกับภาพแม่ที่หน้าหลุมศพอย่างนี้ ตอนนั่้นผมจึงเก็บความรู้สึกเอาไว้ ไปยิ้มให้พอใจที่ห้องนอนที่บ้าน ว่าเราได้ทำความดี ที่ได้เอาน้ำเต้าไปฝากที่สุสานและเพื่อผีแม่ ตามมโทัศน์การเยี่ยมคนตายด้วยของฝาก แม่ยิ้มตอบให้เราตามที่จิตผมคิด จากผมสังเกตจากภาพแม่ ตามภาพเหมือนที่จารึกบน หินอ่อนที่ไม่มีชีวิต ที่ผมคิดมากไปเอง  อ้างจากhttps://th.wikipedia.org/wiki/ทอมกับเจอร์รี่(เรื่องหนูกับแมว.....ที่แสนสนุกเด็กประถมวัยและ...สุดชอบ อ้างอิงนี้เอามาไว้ท้ายบท เพราะผมตามหารายการควรเชื่อมโยง ที่เขียนไปไม่เจอแบบทันใจ จึงนำมาพาดไว้ที่ท้ายบท ที่อ้างมากล่าวคือ ทอม กับ เจอร์รี่ (อังกฤษ: Tom And Jerry) เป็นการ์ตูนทีวีซีรีส์ของ Metro-Goldwyn-Mayer หรืออักษรย่อว่า MGM สร้างโดย ฮานา-บาร์เบรา[1] สังกัด การ์ตูนเน็ตเวิร์ค ออกอากาศในสหรัฐอเมริกา ทุกวัน จันทร์-ศุกร์ ทาง การ์ตูนเน็ตเวิร์ค เวลา 06.30 น. ในประเทศไทย ออกอากาศทางการ์ตูนเน็ตเวิร์คเวลา 20.00 น.ทุกวัน และ ทาง สถานีโทรทัศน์สีกองทัพบกช่อง 7 ใน พ.ศ. 2532 และสถานีวิทยุโทรทัศน์ไทยทีวีสีช่อง 3 ใน พ.ศ. 2540เวิรค์พ้อยท์ทีวี 2555 ปัจจุบัน
|
สมาชิกหมายเลข 3538694
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?] จึงจือหยาง (jjy) จบไฮสกูล ได้ปริญญาสองใบในไทย เคยเป็นนักเรียนเก่าในอังกฤษและฝรั่งเศส สอบได้ Dip-in-JourจากLondon School of Journalism,MIOJ.ในประเทศอังกฤษ สอบได้นักวาด ว.อ.(แนวนามธรรม)... เป็นสมาชิกสมาคมนักเขียนแห่งประเทศไทย..มีสัญชาติไทย (แซ่แต้) พ่อมาจากมณฑลกวางตุ้ง ประเทศจีน
Friends Blog MY VIP Friends  |
|||||||||||||
